Ναι στην ακυβερνησία

 Κυριακή άλλη μια καθοριστική μέρα για την οικονομική, πολιτική και κοινωνική ζωή των εργαζομένων της Ελλάδας. Δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση τη μητέρα των μαχών για τον εργαζόμενο, τον άνεργο, τον συνταξιούχο, τον κοινωνικά αποκλεισμένο, γιατί η δικιά μας μητέρα των μαχών δεν θα συμπεριλαμβάνει «αγωνιώδεις» αποφάσεις αναφορικά με το χαρτάκι που θα μπεί σε ένα κουτί.

Δεν αντέχεται ο βομβαρδισμός γύρω από τις «κρισιμότερες εκλογές μετά τη μεταπολίτευση» και το «σε τί μέρα θα ξυπνήσουμε τη Δευτέρα», δεν αντέχεται γιατί, ανάθεμά σας βρωμολακέδες, ξέρω πως ό,τι και να βγεί από τις κάλπες σας εγώ θα είμαι πάλι άνεργη, θα αγωνιώ κάθε μέρα για το μέλλον μου και τη ζωή μου, τη ζωή της οικογένειάς μου και των συντρόφων μου (συντρόφων όχι επειδή τα λένε αριστερά και «επαναστατικά», αλλά επειδή τρώνε το λούκι κάθε μέρα στη ζωή τους, δεν έχουν ούτε μισή, αλλά ούτε μισή, καβάτζα, κι όμως δεν παύουν να ελπίζουν, να μάχονται και να υπηρετούν με τη στάση τους κάθε λέξη που ξεστομίζουν!) Φυσικά δεν με εκπλήσσει ούτε στο ελάχιστο πως το σύνολο της αριστεράς υιοθετεί την ίδια ακριβώς ρητορική αναφορικά με αυτήν την σημαντικότητα των εκλογών, λες και δεν έχει μάθει τίποτε από την σύγχρονη κοινωνική ιστορία της ταξικής πάλης. Οι εκλογές τους είναι κρισιμότατες, είναι πεδίο λυσσαλέων αντιπαραθέσεων, προπαγάνδας, παρεμβάσεων, αφισσοκολλήσεων, ομιλιών, στηρίξεων από φαντεζί ονόματα, αλλά τα όποια σκιρτήματα αγώνων...είναι και αυτά, απλά όχι και τόσο!

Δεν θα αρνηθώ τη σημασία των εκλογών της 6ης Μάη, δεν θα αρνηθώ πόσο προβληματίστηκα και για την ίδια μου τη στάση σε αυτές, δεν θα αρνηθώ πως το αποτέλεσμά τους θα παίξει καταλυτικό ρόλο στο μυαλό και τη ψυχή του διαλυμένου αυτού λαού, δεν θα αρνηθώ πως θα στείλει μηνύματα στους ημι – διαλυμένους λαούς της Γηραιάς Ηπείρου. Αρνούμαι, όμως, πως θα συμβάλλει στην ανατροπή – αντεπίθεση – ανάσχεση - ρήξη (κτλ...) του πολέμου που μας διεξάγει το κεφάλαιο, αρνούμαι πως αν ακόμα και το οποιοδήποτε σχέδιο της αριστεράς, όπως αυτά έχουν σήμερα και προβάλλονται στην εκλογική μάχη, να υλοποιούνταν θα κερδίζαμε. Δεν πάσχω από το σύνδρομο του απογοητευμένου αριστερού (τουλάχιστον όχι ακόμα), ούτε έχω υποταχθεί στους καταθλιπτικούς συσχετισμούς, απλά πρέπει άμεσα και ήδη έχει αργήσει, η αριστερά να θεραπευθεί από τις επαναστατικές – εκλογικές – πλατειακές και λοιπές της ονειρώξεις και να κοιτάξει ξεκάθαρα αυτό που έχει γύρω της και είναι συγκλονιστικό.

Τί όμως υπάρχει γύρω μας, δίπλα μας; Πρόσωπα κατεβασμένα και κουρασμένα στο μετρό, σώματα αγχωμένα και βιαστικά χωρίς να ξέρουν τον λόγο στο δρόμο, μάτια κολλημένα στην οθόνη ενός υπολογιστή που ‘χει πια πρώτη σελίδα το kariera, πόδια κολλημένα στις ουρές της μεταφραστικής υπηρεσίας με χέρια που κρατούν πτυχία και συστατικές. Και αυτό είναι απλά η «καλή» πλευρά, ή μάλλον η «ανεκτή». Η άλλη πλευρά, η σκοτεινή, αλλά σταθερά αυξανόμενη είναι οι τάξεις των παριών, ανθρώπινα ερείπια γεμίζουν τους δρόμους σε όλη τη χώρα, στρωμένα και άστρωτα «κρεβάτια» βρίσκονται πια όχι μέσα σε ανήλιαγα σοκάκια, μα και δίπλα σε πολυκαταστήματα, σε μέρη γεμάτα βαβούρα, φώτα, κόσμο. Τα συσσίτια είναι πια μονόδρομος για την στοιχειώδη επιβίωση μεγάλου κομματιού της εργατικής τάξης, αλλιώς τα αγγελούδια μας θα λυποθυμούν στα προαύλια και οι γιαγιάδες θα κόψουν τα φάρμακά τους.

Φαγητό και υγειονομική περίθαλψη είναι πια καθημερινό διακύβευμα για χιλιάδες ανθρώπους, ποιός επιτέλους θα πολεμήσει για αυτούς μαζί με αυτούς; Και πλάι σε αυτά, έρχονται οι αυτοκτονίες. Αυτοκτονίες σήμερα και αύριο και μεθαύριο. Πώς γαμώτο, πώς γίνεται να χάνονται δίπλα μας ζωές από επιλογή για να γλιτώσουν τον καταθλιπτικό μας κόσμο και να μην βγαίνουμε να τους διαλύσουμε όλους αυτούς τους αλήτες – υπηρέτες του καπιταλισμού που μας καταστρέφουν; Πολιτικές αυτοκτονίες ανθρώπων που δεν άντεξαν το σχοινί που ‘σφιγγε κάθε μέρα πιο πολύ γύρω από το λαιμό τους έρχονται για να συμπληρώσουν την εικόνα της βίας .

Άγριοι ξυλοδαρμοί μεταναστών από ναζιστές ( ναζιστές, σε μια χώρα που υπέφερε τα πάνδεινα και ο λάος της πολέμησε μέχρι θανάτου το ναζισμό) και μπάτσους του κράτους είναι πια σύνηθες φαινόμενο και οι κυρίαρχοι το πλασάρουν σαν δευτερεύουσα δυσλειτουργία του καθόλα ανεκτικού μας συστήματος, άλλωστε αυτό που καίει τη γούνα μας είναι το μνημόνιο, τί και αν στη πλατεία Βάθης βασανίζονται άνθρωποι που έκαναν το λάθος να γεννηθούν Αφγανοί, Σομαλοί, Πακιστανοί και φυσικά μουσουλμάνοι! Βία, βία και πάλι βία. Από το κράτος, την εργοδοσία, τους φασίστες, τον καπιταλισμό εντέλει. Δεν θέλω να πιστέψω ότι κατάφεραν να μας εθίσουν στη βία τους, να μας δημιουργήσουν ανοσία απέναντι στον σφαγιασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μένω να πιστεύω πως σαν να έχουμε μόλις ξυπνήσει από ολική αναισθησία, είναι το μυαλό μας τόσο μουδιασμένο που δεν μπορεί να συλλάβει στην ολότητά τους όλα αυτά που εκτυλίσσονται και άρα για αυτό δεν αντιδρούμε. Τί; Αντιδρούμε;

Ας σκεφτούμε λίγο τί έχει συμβεί από το 2008 μέχρι σήμερα, τί έχει συμβεί σε μας, στον διπλανό μας, στον γνωστό και άγνωστό μας... Έχουμε όντως κάνει ό,τι μπορούσαμε, ό,τι τους αξίζει, ό,τι μας αξίζει; Γραφικό, ξεγραφικό, θα το πω γιατί θα εκραγώ. Αυτή η ρημάδα λεξούλα με τα δέκα γράμματα τί σημαίνει για τον καθένα από μας, μα κυριώς, για όλους εμάς μαζί; Εχουμε εξαθλιωθεί είναι σαφές, σχεδιάζουν για μας και τους άλλους λαούς του ευρωπαϊκού νότου, αρχικά, ένα νέο κόσμο – απόκοσμο. Η κατάσταση οδηγεί σε μια Ελλάδα γεμάτη φαβέλες αφού τεράστιο κομμάτι της εργατικής τάξης θα μετατρέπεται σιγά σιγά σε τάξη παριών η οποία δεν θα μπορεί πια να «στοιβαχτεί» σε δρόμους και δρομάκια, ξενώνες ΜΚΟ κτλ. Οι εργαζόμενοι θα απολαμβάνουν μισθούς Κίνας, το όποιο εξειδικευμένο επιστημονικό δυναμικό, αν τα καταφέρει θα πάρει εισιτήριο χωρίς επιστροφή για Γερμανία, Ολλανδία, Αγγλία, Σουηδία, τα συσσίτια θα πληθύνουν... Το ψηφιδωτό μπορεί να συμπληρωθεί με δεκάδες άλλα κομμάτια που θα καταδεικνύουν αμείλικτα την ήττα μας απέναντι στο κεφάλαιο.

Δεν είναι, όμως, μόνο αυτή η εικόνα από το μέλλον. Υπάρχει μια άλλη που μου μοιάζει πιο ρεαλιστική από την παραπάνω, που σε αυτή μπορώ να ζήσω, να ζήσεις, να ζήσουμε. Να επαναστατήσουμε .Ας μην ακούσω ειρωνικά σχολιάκια, από διάφορους επαγγελματίες της επανάστασης που κάνουν διδακτορικά στην Αγγλία με τα λεφτά του μπαμπά, από άλλους που στα τριάντα τους δεν έχουν ψάξει ποτέ τους μια δουλειά ή από κάποιους που όντας προϊστάμενοι, διευθυντές, μικροαφεντικά, επαγγελματικά στελεχή του όποιου κόμματος κουνάν το δάκτυλο για το πότε και πώς θα εξεγερθεί η εργατική τάξη. Άν γουστάρετε αριστερά και επανάσταση οκ, αλλά αφήστε τους καθόλα αρμόδιους να μιλήσουν για αυτήν, να παράξουν πολιτική και να ανοίξουν δρόμο. Είναι εκεί έξω και είναι χιλιάδες. Αλλιώς, υπάρχουν διάφορα άλλα χόμπι όπως η capoeira και η εκμάθηση δημιουργικής γραφής με τα οποία θα μπορούσατε να καταπιαστείτε.

Δεν καταλαβαίνω που περιμένουμε να φτάσουμε για να βγούμε στο δρόμο, να παρατήσουμε αφεντικά και κυβερνώντες και να τα δώσουμε όλα για όλα. Να κατέβουμε στο δρόμο και να νιώσουμε όλοι πως αυτή τη φορά αξίζει να παίξουμε το κεφάλι μας κορόνα γράμματα, να συγκρουστούμε μέχρι τέλους με το κράτος, να χαμογελάσουμε στον άγνωστο διπλανό μας και να μετατρέψουμε την οργή και το φόβο σε ελπίδα και πρόταση εξουσίας, πρόταση ζωής. Πόσες φορές έχω τρομοκρατηθεί στις πορείες, γιατί σκέφτομαι πως από στιγμή σε στιγμή μπορεί να με στείλουν σε κώμα στο νοσοκομείο, να μείνω κουφή για το υπόλοιπο της ζωής μου (όπως εκείνος ο δημοσιογράφος με την ανατριχιαστική του επιστολή…), να μου διαλύσουν το κορμί, από τις κτηνώδεις κλοτσιές των αρβύλων τους. Κι αυτές τις φορές όλο τριγυρνά στο μυαλό μου το «προς τι όλο αυτό;»… Αλλά έπειτα καταλαβαίνω πως μπαίνει αυτό το ερώτημα στο μυαλό μου γιατί αυτές οι φορές δεν έχουν αυτό το κάτι που θα έχει η μία και μοναδική εκείνη στιγμή.

Η στιγμή, η μέρα που θα ξέρουμε πως κατεβαίνουμε στους δρόμους, όλοι, σε όλη τη χώρα για να δώσουμε τη μεγάλη μάχη. Και τότε ο φόβος θα έχει εξοστρακιστεί γιατί θα έχει έρθει η ώρα να ανατρέψουμε τον κόσμο τους και να δημιουργήσουμε τον δικό μας. Ένα κόσμο που θα μπορώ να ζήσω, να ζήσεις, να ζήσουμε! Δε ξέρω σαν τί μπορεί να μοιάζει αυτός ο κόσμος, αυτή η κοινωνία, μα γαμώτο είμαι σίγουρη πως τόσο άθλια όσο η σημερινή δεν θα είναι! Τι έχουμε να χάσουμε; Τί-πο-τα! Τα έχουμε χάσει όλα ή αν όχι, έχει δρομολογηθεί ήδη η ολοκληρωτική συντριβή μας.

Πότε «θα ωριμάσουν οι συνθήκες»; Πάντως όχι όταν ξυπνήσουν μια μέρα όλοι οι εργαζόμενοι, συνεννοηθούν μέσω τηλεπάθειας και μας στείλουν μήνυμα στο facebook « τώρα όλοι στο Σύνταγμα για επανάσταση» ! Ώρες ώρες η αριστερά μοιάζει σαν να έχει κάτι τέτοιο κατά νου όταν αναφέρεται στην αφύπνιση των μαζών, την ώρα της ταξικής συνειδητοποίησης κτλ. Δεν με αφορά η ακυβερνησία, για την ακρίβεια την ποθώ διακαώς, να γίνει κιμάς το πολιτικό σκηνικό (επίσημο και ανεπίσημο) , να χωριστούν τα στρατόπεδα, να ξεμπερδεύουμε και από τους όποιους αριστερούς παραμυθάδες. Εντέλει, να εκμεταλλευτούμε την αδυναμία του αστικού μπλοκ και να το τσακίσουμε, τώρα που υποφέρει από την οικονομική του κρίση και που αν καταφέρει να πάρει ανάσα θα μας τελειώσει. Μας χρεοκόπησε, έβαλε συρματόπλεγμα σε κάθε μας όνειρο, έσκισε τα πτυχία μας, πήρε τα σπίτια μας, άφησε τα πρωτάκια να λιποθυμούν από τη πείνα, τους παππούδες να βασανίζονται στο ξύλο για τα εκατό ευρώ που ‘χουν μες στο χαμόσπιτό τους, οδήγησε ανθρώπους στην αυτοκτονία.

Το σχιζοειδές τους σύστημα χτίζει σύγχρονα Άουσβιτς για να στοιβάξει ανθρώπους επειδή είναι «παράνομοι» (;), αναγκάζει τοξικοεξαρτημένες γυναίκες να πουλάνε σχεδόν τζάμπα το κορμί τους στο κάθε ανώμαλο μαλάκα που γούσταρε να πηδάει χωρίς προφυλάξεις, και ύστερα τις διώκει ποινικά γιατί μολύνουν τη κοινωνία, προμοτάρει το νεοναζισμό ως δεκανίκι του, αλλά κατά τ’ άλλα εξοργίζεται με τις σπασμένες βιτρίνες των τραπεζών που αντικαθίστανται εντός δύο ημερών. Ωραία… και απέναντι σε αυτό εμείς κάνουμε κριτική, διαμαρτυρίες, πιο αιχμηρές διαμαρτυρίες, πιο συγκρουσιακές διαμαρτυρίες και άντε να πετάξουμε και το «διαγραφή του χρέους – κοινωνικοποίηση των τραπεζών» που ακούγεται και πιο «πρόταση».

Σε μια – δυο μέρες θα τελειώσουν και οι εκλογές και από ‘κει και έπειτα θα πρέπει να πάρουμε μια απόφαση. Αν αντέχουμε να ζούμε έτσι και μας αρκεί η αμφισβήτηση του υπάρχοντος ή αν δεν την παλεύουμε άλλο και πάμε να τους στείλουμε όλους στο διάολο, στα μαύρα κατάστιχα της ιστορίας για να αρχίσουμε να γράφουμε μαζί την πραγματική ιστορία της ανθρωπότητας. Εγώ δεν την παλεύω άλλο, εσύ δεν την παλεύεις άλλο, εμείς δεν την παλεύουμε άλλο! Ας εξεγερθούμε! Ως εδώ, πόσο ακόμα μια χούφτα καθάρματα θα παίζουν με τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων στο κόσμο; Όχι για πολύ ακόμη… Έχω πίστη!


“Κι αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς,
χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς.”


Κώστας Βάρναλης

πηγη  Traverso Rossa

Μάνος Χατζιδάκις: “Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι”

O Mάνος Χατζιδάκις αποδυκνύει για μια ακόμη φορά ότι ήταν μπροστά για την εποχή του και είχε μάτια και αυτιά ανοιχτά φιλτράροντας το κάθε τι που συνέβαινε και έχοντας ταχύτατα αντανακλαστικά το κατέγραφε και το παρατηρούσε. Έμπαινε σε βάθος στα φαινόμενα της εποχής και γι’ αυτό κατάφερε να είναι διαχρονικός. Παρακάτω παραθέτουμε αυτούσιο ένα κείμενό του για το νεοναζισμό και τον εθνικισμό που έγραψε τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του. Το κείμενο αυτό είχε δημοσιευτεί στο πρόγραμμα αντιναζιστικής συναυλίας που είχε δώσει η Ορχήστρα των Χρωμάτων με έργα Βάιλ, Λίστ και Μπάρτον. Το ίδιο κείμενο παράλληλα είχε δημοσιευτεί και στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία.

“Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.


Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.


Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.


Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.


Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.


(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).


Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.


Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).


Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.


Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.


Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.


Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.


Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.


Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή.


Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία.


Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς.


Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.

πηγη  INPRECOR

Τα φίδια.

Είμαι προβληματισμένος από την άνοδο των φιδιών. Ο Ελληνικός Λαός, πάνω στην οργή του, χτύπησε εκτός από τους ενόχους πολιτικούς του κατοχικού μνημονίου και τον εαυτό του.

Η συμπεριφορά του «φύρερ» προς τους δημοσιογράφους είναι γνώστη. Απαίτησε σε ένδειξη σεβασμού, να σηκωθούν όρθιοι να τον υποδεχτούν! Βεβαίως όσοι αντέδρασαν, διώχθηκαν. Για τα υπάκουα κουτάβια, που εκτέλεσαν τη διαταγή, έχω να πω το εξής: Αντί να φύγετε, αντί να τον φασκελώσετε, υπακούσατε. Μπράβο καλοί σκλάβοι. Την επόμενη φορά θα στέκεστε το ένα πόδι, θα κάνετε και κουτσό…
Φυσικά τα κανάλια, αβαντζάριζαν το αυγό του φιδιού. Είναι φανερό, πως παρά την εμφανιζόμενη αποστροφή των φερέφωνων, κατά βάθος τους θέλουν. Είναι η νέα σωματοφυλακή τους. Οι νέοι εγγυητές της τάξης. Και σίγουρα τους προτιμούν από τους Αναρχικούς και τους Αριστερούς
.

Για χρόνια, αρχίζοντας με διάφορα «μπουμπούκια», έδιναν βήμα στους ναζί και προπαγάνδιζαν. Αν και απέτυχε η προπαγάνδα του σοκ όσον αφορά το Μνημόνιο, πέτυχε όσον αφορά το φόβο στους ξένους. Τι ακούγαμε; Μπήκαν στο τάδε σπίτι, έσπασαν στο ξύλο ηλικιωμένη, οι δράστες αλλοδαποί…

Συνέδεαν την εγκληματικότητα με τους φτωχούς ξένους. Λες και πριν ήμασταν στον Παράδεισο και εμφανίστηκε ο απαγορευμέμος καρπός με τη μορφή μετανάστη! Λες και όλα τα δεινά τα κάνουν ξένοι! Φυσικά, το έκαναν με τη λογική «φταίνε όλοι οι άλλοι, εκτός από πολιτικούς και δημοσιογράφους».
Οι νέοι που ψήφισαν αγνοούν. Πόσοι ξέρουν, τι πραγματικά λένε οι ναζί; Τους παρουσιάζουν στρατιώτες, δυνατούς, ενώ ήταν φονιάδες. Σε διπλανό χωριό από το οποίο κατάγομαι, έσφαξαν κατοίκους, κάρφωσαν βρέφη σε ξιφολόγχες! Και οι θαυμαστές τους είναι στη βουλή…

Η έλλειψη σωστής παιδείας, που να προβάλλει την αλληλεγγύη και την ισότητα, έχει άσχημες επιπτώσεις στους νέους. Ο φόβος, η ανασφάλεια, η διαφθορά, είναι λίπασμα φασισμού. Ποια παιδεία όμως; Η παιδεία που δημιουργεί υπάκουους, υποτελείς, παπαγάλους; Λείπει ο ανθρωπισμός από την διαπαιδαγώγηση, ο πλουραλισμός. Με παιδεία που προβάλει τον εθνικισμό και το ρατσισμό τι περιμένουμε μετά, καλό;

Μην έχετε καμιά αμφιβολία ακόμα, ότι το ποσοστό αυτό είναι αποτέλεσμα της διάλυσης των παλαιών κομμάτων. Οι ακροδεξιοί υπήρχαν πάντα. Κρύβονταν μέσα στα κόμματα και περίμεναν. Σήμερα που η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ διαλύθηκαν, τα φίδια εμφανίστηκαν.

Ο ναζισμός είναι παιδί του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός γεννά τις κρίσεις, οι κρίσεις μεγαλώνουν το φόβο, ο φόβος το φασισμό. Είναι η προσπάθεια του συστήματος να δημιουργήσει στρατό επιβολής. Μια άλλη μορφή πειθούς όταν τα ψέματα της αστικής δημοκρατίας δεν τράβανε.

Όπως και να χει, το θέμα με στενοχωρεί. Πιστεύω όμως ότι θα ξεφουσκώσουν σύντομα, αφού ο κόσμος προσέξει καλύτερα, τι είναι πραγματικά. Παρόλα αυτά, χρειάζεται μια κοινή δράση αντιμετώπισης του ρατσισμού. Με διάφορους τρόπους. Κυρίως με ενημέρωση των πολιτών, με αντιρατσιστικές εκδηλώσεις, κλπ.

Να θυμάστε κάτι για τους φασίστες: Όσο πιο γελοίοι σας φαίνονται χωρίς εξουσία, τόσο πιο επικίνδυνοι γίνονται αν πάρουν εξουσία. Κανένας διάλογος καμιά ανοχή. Είδατε πως φέρονται, ειδικά σε όσους διαφωνούν. Επομένως δεν υπάρχει κανένα περιθώριο συνεννόησης με τέρατα.

πηγη ΒΑΘΥ

ΘΑ ΜΕΙΝΩ ΕΔΩ ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΑΡΧΩ ΟΠΩΣ ΜΠΟΡΩ… ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΙΣΜΑ ΣΑΣ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΘΑ ΑΝΤΕΧΩ! ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΛΛΕΣ ΜΕΡΕΣ…

http://youtu.be/lFkS0qWMhn4

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ "ΟΧΙ"

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ΤΟΥ ΟΧΙ
ΕΝΑΝΤΙ ΕΝΟΣ ΑΛΛΟΥ “ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΥ” ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟΥ

Αν συμφωνούμε ότι ένα από τα σπουδαιότερα πρoτάγματα, και το ποιο άμεσο των στιγμών που ζούμε είναι η ακύρωση του μνημονίου που παράνομα επέβαλε το πολίτικο κατεστημένο της χώρας μας και προσπαθεί να νομιμοποιήσει τώρα με “νωπή λαϊκή εντολή”, τότε το πρώτο μας μέλημα θα πρέπει να είναι να εμποδίσουμε να δημιουργηθεί αυτή η “νωπή λαϊκή εντολή”. Να μη αποκτήσουν πλειοψηφία στη βουλή τα δυο κόμματα του μνημονίου. Η ψήφος μας δηλαδή που είναι μέγιστη πολιτική πράξη πρέπει να έχει στόχο την “ακυβερνησία” όσον αφορά τα κόμματα του μνημονίου γιατί η δική τους κυβέρνηση ξέρουμε πολύ καλά που μας οδηγεί. Με λίγα λόγια ποιο “επιθετική” ψήφος αυτό το καιρό είναι αυτή που εμποδίζει τα δυο μεγάλα κόμματα να υφαρπάξουν ψήφους και έδρες από τα μικρά “αντιμνημονιακά” κόμματα. Είναι αυτή που δίνει τη δυνατότητα σε ένα συνεπές αντιμνημονιακο κόμμα όπως το ΕΠΑΜ(ΟΧΙ) να σπάσει το φράγμα του 3% που δίνει ο ληστρικός εκλογικός νόμος και να μπει στη βουλή και να λειτουργήσει σαν καταλύτης για την ενότητα των “αντιμνημονιακών δυνάμεων”. Το ΕΠΑΜ που είναι η ο βασικότερος συντελεστής του ψηφοδελτίου του ΟΧΙ έχει αποδείξει άλλωστε την ικανότητα και τη συνέπεια του να συνενώνει δυνάμεις πάνω σε κοινά προτάγματα.
Γι αυτούς που ταλαντεύονται ανάμεσα στα διάφορα αντιμνημονιακά κόμματα που θα ήθελαν όμως με τη ψήφο τους να εμποδίσουν άμεσα, τώρα , τη συνένωση των “μνημονιακών” σε κυβέρνηση αναφέρω συνοπτικά 4 λόγους ακόμη (εκτός από το πολιτικές του θέσεις) που συνηγορούν για την υπερψήφιση του ψηφοδελτίου του ΟΧΙ.
1. Η ψήφος στο ΕΠΑΜ είναι «διπλά αντιμνημονιακή» ψήφος γιατί βοηθά ένα με συνέπεια αντιμνημονιακό κόμμα να ξεπεράσει το φράγμα του 3% για να μπει στη Βουλή, που θέτει ο ληστρικός εκλογικός νόμος, ενισχύοντας το «αντιμνημονιακό μέτωπο» από τη μια και εμποδίζει την καταλήστευση των ψήφων του ΕΠΑΜ από τα κόμματα του μνημονίου από την άλλη. Προσθέτει κοινοβουλευτικές έδρες στο «αντιμνημονιακό μέτωπο» και αφαιρεί έδρες από τα κόμματα του μνημονίου εμποδίζοντας τα να κυβερνήσουν πράγμα που είναι ένα από τα ζητούμενα. (ΨΗΦΟΣ ΔΙΠΛΗ ΣΕ ΙΣΧΗ)
2. Η ψήφος στο ΕΠΑΜ είναι και πάλη κατά του αντιδημοκρατικού εκλογικού νόμου στη πράξη που ληστεύει ψήφους και έδρες από τα μικρότερα κόμματα υπέρ του πρώτου κόμματος, εμποδίζοντας τη φωνή νέων «μικρών» κομμάτων να εκφραστεί. (ΨΗΦΟΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΙΑΣ)
3. Η ψήφος στο ΕΠΑΜ είναι η ποιο συνεπής αντιμνημονιακή ψήφος γιατί το ΕΠΑΜ ήταν το πρώτο που μίλησε και πάλεψε για την ενότητα των αντιμνημονιακών δυνάμεων πάνω σε βασικά προτάγματα χωρίς ιδεοληψίες και κομματικούς αποκλεισμούς και το έκανε πράξη με το ψηφοδέλτιο του ΟΧΙ. Ήταν το πρώτο που κάλεσε ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡΑ και ΚΑΜΜΕΝΟ για συμπόρευση πάνω σε κοινά προτάγματα. Ανάδειξη του στο κοινοβούλιο θα λειτουργήσει σαν καταλύτης για τη συνένωση των αντιμνημονιακών δυνάμεων, πράγμα που θέλει ο λαός, και όχι στη διάσπαση τους. (ΨΗΦΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΜΝΙΜΟΝΙΑΚΟΥ ΑΓΩΝΑ)
Επίσης το ΕΠΑΜ είναι η συνεπέστερη αντιμνημονιακή δύναμη γιατί μιλάει για αγώνα εκτόςΕΕ και ΕΥΡΩ. Τα περισσότερα από τα άλλα κόμματα μιλάνε για πάλη εντός ΕΕ. Με τη θέση αυτή θα μπορούσε να εκφυλιστεί ο αγώνας σε μια διαδικασία «επαναδιαπραγματεύσεων» για ένα «καλύτερο μνημόνιο» και χάσιμο χρόνου, γιατί την ΕΕ την κυβερνάνε κυβερνήσεις υποταγμένες στους δανειστές μας. Δεν μπορούμε να τους «πείσουμε» λόγω αντίθετων συμφερόντων ειδικά τώρα στη κρίση. Ούτε να τους «εκβιάσουμε» αν ξεκινάμε από την αρχή «πάση θυσία εντός ΕΕ». Μόνο με την αρχή «μπορούμε και εκτός ΕΕ», μπορεί να είσαι συνεπής μέχρι τέλους στον αντιμνημονιακό αγώνα. Με το ΕΠΑΜ στη βουλή ενισχύονται η ποιο συνεπείς δυνάμεις του αντιμνημονιακού αγώνα (ΨΗΦΟΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ ΤΗΣ ΠΙΟ ΣΥΝΕΠΟΥΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΥ ΑΓΩΝΑ)

Κωλοτούμπα Τσίπρα για το δημόσιο χρέος

«ΟΧΙ ΜΟΝΟΜΕΡΕΙΣ ΛΥΣΕΙΣ»

Εξόχως αποκαλυπτική αποδείχτηκε η απάντηση που έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας, επικεφαλής του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ, στην διακαναλική συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε σε ερώτηση του Γιώργου Λαουτάρη, εκ μέρους του Πριν. Η ερώτηση ήταν η εξής: «Κύριε πρόεδρε, παρατηρώ με προσοχή τις δημόσιες παρεμβάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και έχω διαπιστώσει μια σταδιακή έκπτωση σε ένα από τα βασικά σας συνθήματα σχετικά με το χρέος. Το 2010 κάνατε λόγο για στάση πληρωμών για το δημόσιο χρέος προς τους πιστωτές. Το 2011 μιλήσατε για τριετή αναστολή πληρωμών του δημοσίου χρέους. Στην εκλογική διακήρυξη τώρα του 2012 αναφέρετε την αναστολή πληρωμών μόνο ως διαπραγματευτικό μέσο. Και ήθελα να ρωτήσω: Γι’ αυτή τη μετατόπιση ευθύνεται η πολιτική συμμαχιών σας το τελευταίο διάστημα; Και εν πάση περιπτώσει ποιες προϋποθέσεις θέτετε για να επιβάλετε στάση πληρωμών του δημοσίου χρέους προς τους πιστωτές;»

Τα βασικά σημεία από την απάντηση του Αλέξη Τσίπρα, ήταν τα εξής: «Αλλιώς ήταν τα πράγματα πριν από δύο χρόνια, αλλιώς ήταν πριν από το PSI, αλλιώς είναι τώρα μετά το PSI. Τώρα το μεγαλύτερο μέρος του χρέους μας είναι θεσμικό, είναι κρατικό. Διακρατικών σχέσεων πρόβλημα είναι αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο μέρος του χρέους μας. Δεν μπορείς να το αντιμετωπίζεις με τη λογική ότι θα το λύσεις μονάχα με μια μονομερή απόφαση απέναντι στους πιστωτές, τους ιδιώτες πιστωτές. Είναι και ζήτημα διακρατικών σχέσεων. Γι’ αυτό είπα ότι είναι και ζήτημα μιας συνολικής επαναδιαπραγμάτευσης των όρων με τους οποίους η χώρα μας εντάσσεται στο διεθνές γίγνεσθαι, στον διεθνή και ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας. Μια ισχυρή επαναδιαπραγμάτευση των όρων ένταξής μας, αν θέλετε, στην ίδια την ΕΕ και την Ευρωζώνη. Κι εκεί πρέπει να κάνεις και συμμαχίες. Συμμαχίες με τις άλλες χώρες που έχουν το ίδιο πρόβλημα και κυρίως κοινωνικές συμμαχίες, να έχεις λαϊκό κίνημα να σε στηρίζει σ’ αυτή την προοπτική… Και σε κάθε περίπτωση λέμε ότι δίκαιη και βιώσιμη λύση μπορεί να έρθει μόνο μέσα από μια πολιτική λύση σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο».

Η πραγματικότητα είναι ότι, αδιαμφισβήτητα, η σύνθεση του χρέους έχει αλλάξει άρδην μετά την αναδιάρθρωση που έγινε επ’ αφορμή το PSI. Ειδικότερα μετά την αναδιάρθρωση το δημόσιο χρέος έπαψε να είναι ιδιωτικό (όπως ήταν κατά τα δύο τρίτα περίπου) κι έγινε διακρατικό ή «θεσμικό» (κατά την ίδια σχεδόν αναλογία). Συγκεκριμένα, και με βάση πρόσφατα στοιχεία της ελβετικής τράπεζας UBS, πριν την αναδιάρθρωση το ελληνικό χρέος ανήκε: Πρώτο σε ελληνικές τράπεζες κατά 22% (73,9 δισ. ευρώ), σε άλλους έλληνες επενδυτές κατά 8% (26 δισ.) και μη έλληνες επενδυτές κατά 32% (106,1 δισ.). Αυτές οι τρεις κατηγορίες με συνολική ποσοστιαία συμμετοχή της τάξης του 62% απαρτίζουν το λεγόμενο ιδιωτικό χρέος. Από την άλλη, το δημόσιο χρέος προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανερχόταν στο 16% του συνόλου (55 δισ. ευρώ), στο ΔΝΤ 6% (20,7 δισ.) ενώ διμερή δάνεια αντιπροσώπευαν το 16% (55,3 δισ.). Το σύνολο του λεγόμενου θεσμικού ανερχόταν επομένως πριν την αναδιάρθρωση στο 38% γενικού δημόσιου χρέους.

Μετά την αναδιάρθρωση η παραπάνω σχέση σχεδόν αντιστρέφεται! Οι ελληνικές τράπεζες κατέχουν το 10% (25,3 δισ. ευρώ), άλλοι έλληνες επενδυτές 3% (8,9 δισ.) και μη έλληνες επενδυτές το 14% (36,3 δισ.). Το ιδιωτικό μέρος του δημόσιου χρέους επομένως αντιπροσωπεύει το 27% του συνόλου. Από την άλλη, το χρέος προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανέρχεται στο 21% (55 δισ. ευρώ), προς το ΔΝΤ 8% (20,7 δισ.), προς το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας μέσω του οποίου δάνεισαν τα κράτη μέλη της ευρωζώνης το 23% (58,4 δισ.) και τα διμερή δάνεια το 21% (55,3 δισ. ευρώ). Το θεσμικό μέρος του ελληνικού δημόσιου δανεισμού επομένως αντιπροσωπεύει πλέον το 73% του συνόλου.

Όμηρος της ευρωλαγνείας του ο πρόεδρος του ΣΥΝ κι επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει υποταγή στους πιστωτές

Η μεταβολή ωστόσο που συντελέστηκε δεν ήταν τεχνικής φύσεως, ουδέτερη δηλαδή πολιτικά και κοινωνικά. Η απόφαση της Τρόικας και πιο συγκεκριμένα της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αναδιαρθρώσει το ελληνικό δημόσιο χρέος ισοδυναμούσε στην πράξη με μια ιδιόμορφη «κρατικοποίησή» του. (Πρακτική που έχει ακολουθηθεί απαράλλακτη και σε άλλες χώρες στο παρελθόν, όπου έγινε αναδιάρθρωση δημόσιου χρέους, όπως στη Βραζιλία). Με άλλα λόγια τα κράτη της ευρωζώνης, λειτουργώντας σαν «λευκοί ιππότες», παρείχαν στο ελληνικό δημόσιο την απαραίτητη ρευστότητα και κυρίως εγγυήσεις υπό δρακόντειους, τιμωρητικούς όρους εξοντωτικής λιτότητας, βοηθώντας με αυτό τον τρόπο να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα ανταλλαγής των ομολόγων, για να σώσουν τις τράπεζες τους. Όχι την Ελλάδα! Ο κίνδυνος τον οποίο ήθελαν να αποτρέψουν ήταν η παύση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου προς τους πιστωτές που θα μετέτρεπε τα ομόλογα σε παλιόχαρτα. Γι αυτό και δέχθηκαν προς ώρας την «κρατικοποίηση» του δημόσιου δανεισμού, μεταβιβάζοντας στους φορολογούμενούς τους το κόστος διάσωσης των τραπεζών τους. Τα κράτη της ευρωζώνης σε αυτό το πλαίσιο δεν κλήθηκαν να υπηρετήσουν τις αρχές της αλληλεγγύης, επάνω στις οποίες έχει ιδρυθεί η ΕΕ, σύμφωνα με το ερμηνευτικό σχήμα των ευρωλάγνων! Με τον τρόπο που λειτούργησαν επιβεβαίωσαν όχι μόνο την φύση τους ως κράτη υποταγμένα στην ιδιωτική, καπιταλιστική κερδοφορία, αλλά επίσης και τον ανταγωνιστικό χαρακτήρα της ΕΕ, προς διάψευση προφανώς αφελών έως παιδαριωδών ερμηνειών που πίσω από την ίδρυση της ΕΕ ακόμη και της ευρωζώνης διακρίνουν την πραγμάτωση της φιλίας των λαών και την διεθνιστική αλληλεγγύη. Αυτή ακριβώς είναι η ανάλυση των ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για την ευρωπαϊκή ενοποίηση: κανένα ταξικό πρόσημο, καμιά ιεραρχική σχέση μεταξύ των 17 κρατών μελών της ευρωζώνης ή των 27 της ΕΕ.

Μια έμπρακτη απόδειξη των ανταγωνιστικών σχέσεων που διέπουν την λειτουργία της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης ήρθε μόλις την προηγούμενη εβδομάδα. Αφορούσε την αποκάλυψη ότι η Φινλανδία έλαβε τελικά τα 311 εκ. ευρώ που ζητούσε ως εγγύηση για την συνεισφορά της στο δεύτερο δάνειο προς την Ελλάδα, που κατ’ ευφημισμό αποκαλείται «πακέτο διάσωσης». Το σημαντικότερο θέμα εδώ προφανώς είναι η υποκρισία της κυβέρνησης Παπαδήμου και των αρμόδιων υπουργών που ενώ διαβεβαίωναν με κάθε τρόπο, ακόμη και από το βήμα της Βουλής, ότι δεν υφίσταται συμφωνία παροχής εγγυήσεων προς την Φινλανδία, στην πράξη είχαν συνομολογήσει! Κι αποκαλύφθηκε τώρα. Οι λεπτομέρειες μάλιστα προκαλούν ανατριχίλα, γιατί τα χρήματα που έλαβαν τελικά οι Φιλανδοί κόπηκαν από συντάξεις. Κατά συνέπεια η άλλη όψη της μετατροπής του δημόσιου χρέους σε ιδιωτικό είναι: πρώτο, οι δραματικές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις που επιβλήθηκαν κατ’ απαίτηση των κρατών – δανειστών, των θεσμικών δηλαδή πιστωτών, δεύτερο οι σχέσεις σύγκρουσης που διαμορφώθηκαν μεταξύ Ελλάδας και κρατών – πιστωτών και τρίτο η μαχητική παρέμβαση των αστικών κρατών της ΕΕ στην πλευρά των τραπεζών τους!

Όλα τα παραπάνω μόνο ο Αλέξης Τσίπρας και οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν τα είδαν! Εξακολουθώντας όμως ακόμη και σήμερα να αντιμετωπίζουν την ΕΕ και την ευρωζώνη ως «σπίτι των λαών» και συμπύκνωση του διεθνισμού της Αριστεράς (λες και δεν είναι οι ευρωπαϊκές πολυεθνικές που αποτέλεσαν την κινητήρια δύναμη για την προώθηση της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης από την δεκαετία του ’50 μέχρι σήμερα) στην πράξη δηλώνουν την υποταγή τους στους πιστωτές και υπονομεύουν την πάλη για διαγραφή του δημόσιου χρέους. Όμηροι της ευρωλαγνείας τους δεν βλέπουν ότι ειδικά σήμερα οποιαδήποτε προσπάθεια για μονομερή παύση πληρωμών και διαγραφή μέρους ή όλου του δημόσιου χρέους περνάει μέσα από την σύγκρουση με τους πιστωτές και μονομερείς αποφάσεις. Κι αν πριν την εφαρμογή του προγράμματος ανταλλαγής των ομολόγων πιστωτές ήταν οι τράπεζες, πλέον σχεδόν σε αποκλειστικό βαθμό είναι τα κράτη μέλη της ΕΕ και η ίδια η ΕΕ που έχει αναλάβει την θεσμική τους εκπροσώπηση και την υπεράσπιση των αυτοτελών συμφερόντων τους ως πιστωτών. Από την «πολιτική λύση σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο» που ευαγγελίζεται ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ έχει εξοβελιστεί κάθε σύγκρουση και στην πράξη σημαίνει υποταγή στους πιστωτές! Οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα δεν έχουν αντιληφθεί ότι αυτή η προσέγγιση τους κάνει να αποδεχθούν στην πράξη τον εγκλωβισμό στην Λέσχη του Παρισιού (όπου διεκπεραιώνονται οι αναδιαρθρώσεις διακρατικών δανείων) κι η οποία αποτελεί αποδεδειγμένα κρεματόριο σε βάρος κρατών – οφειλετών, όπως δείχνει κι η εμπειρία της Αργεντινής. Ενδεχομένως κι η Λέσχη του Παρισιού να χαρακτηριστεί κι αυτή …σπίτι των λαών.

Αντίθετα με τις θεσμικές αυταπάτες που δημιουργεί η ευρωλιγούρικη άποψη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για το δημόσιο χρέος οι τελευταίες όχι μονοσήμαντα αρνητικές εξελίξεις γύρω από την σύνθεσή του υπογραμμίζουν τα εξής συμπεράσματα: Πρώτον, απαιτείται πλέον πολύ πιο μαχητική και ριζοσπαστική πάλη για να μην πληρωθεί. Τα τμήματα του χρέους που εύκολα διαγράφονται, αναδιαρθρώθηκαν κι έχουν σχεδόν εξανεμιστεί. Δεύτερο, πάλη ενάντια στο δημόσιο χρέος σημαίνει πολύ πιο έντονα (ακόμη και σε σχέση με το 2011 ή το 2010!) πάλη ενάντια στο ευρώ και την ΕΕ. Τρίτο, κι αυτό είναι το μοναδικό αισιόδοξο, η πάλη για τη διαγραφή του χρέους διευκολύνεται στον βαθμό που ο προηγούμενος κατακερματισμός του (ο οποίος επέβαλε την αναζήτηση κάθε ξεχωριστού ομολόγου και την απόδειξη ότι αυτό αντιστοιχούσε σε απεχθές ή παράνομο χρέος) έχει ξεπερασθεί και πλέον το δημόσιο χρέος είναι συγκεντρωμένο σε λιγότερα χέρια. Η καταγγελία επομένως των δύο δανειακών συμβάσεων (η πρώτη εκ των οποίων δεν έχει καν ψηφισθεί από την Βουλή ενώ η δεύτερη βρίθει από συγκρούσεις με το διεθνές δίκαιο και το σύνταγμα) μπορεί αυτομάτως να παραγράψει τα δύο τρίτα του δημόσιου χρέους. Προϋπόθεση όμως είναι η σύγκρουση με τους δανειστές, δηλαδή την ΕΕ, κι όχι η δήλωση νομιμοφροσύνης απέναντί της όπως κάνουν ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αποφεύγοντας ακόμη και να χρησιμοποιήσουν τον όρο καταγγελία των δανειακών συμβάσεων!

πηγη  Πριν

Η 6η Μαΐου είναι μόνο η αρχή

Το αποτέλεσμα της Κυριακής, όποιο και αν είναι, ανοίγει μια ριζικά νέα περίοδο. Η ημερομηνία των εκλογών δεν ορίστηκε το φθινόπωρο, όπως ζητούσαν ορισμένοι, διότι υπερίσχυσε το επιχείρημα ότι τα επερχόμενα (και επιμελώς αποκρυπτόμενα) μέτρα θα όξυναν την οργή του κόσμου σε ακραίο βαθμό. Και τότε το μνημονιακό «μπλοκ» θα γνώριζε αναπότρεπτο όλεθρο. Οι εκλογές τώρα, θα προλάβαιναν την ωρίμανση των συνθηκών και των ανθρώπων. Θα δούμε αν και πόσο δίκιο είχαν.
Επειδή οι εκλογές δεν είναι ακριβώς «Ταμείο», το λάθος μπορεί να αναγνωριστεί και μετά την απομάκρυνση εκ της κάλπης. Αλλά τότε θα έχουμε κοινωνική αναταραχή, ανωμαλία. Και την ευθύνη δεν θα την έχει μόνο το δίδυμο Σαμαράς/Βενιζέλος, θα την έχουν και όσοι τους ψηφίσουν.
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί, ακόμα και τώρα, ο κόσμος παραμένει δύσπιστος, επιφυλακτικός και πάντως δεν ενθουσιάζεται με το ενδεχόμενο μιας αριστερόστροφης κυβέρνησης. Άλλοι λένε ότι φταίει η έλλειψη ενότητας της Αριστεράς, άλλοι ότι δεν υπάρχουν πειστικές προτάσεις, κάποιοι τις βρίσκουν μάλλον χλιαρές, ελάχιστα επαναστατικές, όχι επαρκώς αντιιμπεριαλιστικές και γίνονται Κασσάνδρες της επόμενης μέρας-αναφέρονται κυρίως στον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Κανένας δεν έχει εντελώς άδικο.
Αν ξεκινήσουμε από την αρχή, από τις εκλογές του 2009, θα θυμηθούμε αμέσως ότι η αλλαγή στον κόσμο οφείλεται στις πράξεις της κυβέρνησης, αρχικά του Παπανδρέου και μετά της συγκυβέρνησης ΝΔ/ΠΑΣΟΚ υπό τον κ. Παπαδήμο. Αυτά τα δυο χρόνια η Αριστερά, αρχικά πιάστηκε στον ύπνο, αμήχανη (έως και εχθρική) μπρος στο λαϊκό ξέσπασμα. Και μόνο σταδιακά μπόρεσε να συνέλθει και προσπαθεί να παρακολουθήσει, τουλάχιστον, τον ξεσηκωμό του κόσμου-ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι δυνάμεις της Αριστεράς που επιθυμούν την ανατροπή του καπιταλισμού παραμένουν μακριά, αποξενωμένες, από τον κόσμο χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχουν υποχρεωτικά άδικο όταν υποστηρίζουν πως εντός του συστήματος δεν υπάρχει διέξοδος. Δεν προσέχουν ότι το ρολόϊ τους (προ)τρέχει.
Ο κόσμος ( η έννοια λαός εμπεριέχει επαρκή πολιτική/ιδεολογική συγκρότηση/κατεύθυνση/στόχο) αυτή τη στιγμή μοιάζει λίγο με κοπάδι που σκορπίζει στα τυφλά προς όλες τις κατευθύνσεις για να ξεφύγει από το λύκο-της συγκυβέρνησης. Είναι κοσμογονικό γεγονός να πέσει ένα πολιτικό σύστημα, αυτό το συγκεκριμένο, το πλήρες και ανεπανόρθωτα διεφθαρμένο, που κυριαρχεί χωρίς διακοπή σχεδόν σαράντα χρόνια. Δεν είναι μόνο το ίδιο το σύστημα που θεωρεί αδιανόητο να χάσει την εξουσία που κατέχει και θα κάνει τα πάντα για να την κρατήσει. Είναι ο ίδιος ο κόσμος που δυσκολεύεται να φανταστεί κάτι διαφορετικό. Που φοβάται το διαφορετικό, όπως φοβάται το άγνωστο κάθε λογικός άνθρωπος.
Είναι κοσμογονικό γεγονός ότι μια πολύ μεγάλη μερίδα του κόσμου που ως χθες είχε το φόβο των «κομμουνιστών» και κάθε αριστερού, σήμερα αποδέχεται ή ανέχεται την ιδέα ότι αντί να κυβερνάει ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος καλύτερα είναι να κυβερνήσει ο Τσίπρας. Αλλά γιατί να πέσει με κλειστά τα μάτια στην αγκαλιά του «νεαρού» αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ μετά τα παθήματα από τους «ώριμους»; Έγραψα σε μια φίλη (και συνιστώ στον καθένα) να προσέξει (και να στοχαστεί για) το σύνθημα, στα σκαλάκια του Συντάγματος, «ΕΑΜ ΕΛΑΣ Μελιγαλάς». Ας μην είμαστε βέβαιοι ότι το έγραψε ντε και καλά κάποιος χρυσαυγίτης… Παρένθεση: η Χρυσή Αυγή βασίζεται στο κοπάδι που σκορπίζει αλλά έχει και φυσική παρουσία σε επίμαχους κοινωνικούς χώρους, όπως έκαναν οι αριστεροί παλιά. Για να αντιμετωπιστεί δεν φτάνουν οι κραυγές (ή η καλλιέργεια φόβου περί του αυγού του φιδιού). Χρειάζεται ιδεολογία, σοβαρότητα και, όπως έλεγαν παλαιότερα, «δεσμοί με τις μάζες».
Η Αριστερά δεν έχει ούτε κατά διάνοια την ηγεμονία, πολιτική και ιδεολογική, αυτή τη στιγμή. Αλλά αυτοί που την είχαν, την έχασαν. Ο κόσμος τους φεύγει μακριά τους τρέχοντας στα τυφλά. Η πολιτική καταγωγή αυτού του κόσμου είναι γνωστή, αλλά τρέχοντας πετάνε τα παλιά τους, φθαρμένα, ρούχα, αρπάζονται από την πρώτη βάρκα που περνάει δίπλα τους. Όποιος βλέπει μόνο τον βαρκάρη και όχι το ανθρώπινο ποτάμι είναι τυφλός. Αν η Αριστερά τους προσφέρει μανδύα και ζεστή αγκαλιά θα κερδίσει την εμπιστοσύνη τους. Αλλιώς πάλι αυτή θα μείνει γυμνή.

πηγη  ΙΝPRECOR