Η φούσκα του ευρώ και το αναπόφευκτο της ύφεσης

Με τον υπουργό οικονομικών να ανακοινώνει ότι οι αγορές δανεισμού είναι κλειστές για την Ισπανία, ξεκινά μια ακόμη δύσκολη ημέρα για την ευρωζώνη. Τα όρνια που αρχίζουν να συνωστίζονται πάνω από τις τράπεζες του ευρώ, υποδηλώνουν την αληθινή κατάσταση τους. Σε θέση επιφυλακής να αγοράσουν έναντι πινακίου φακής ακίνητα και περιουσιακά στοιχεία ισπανικών τραπεζών, που βρίσκονται στο κέντρο της δίνης που ταλανίζει την Ισπανία, βρίσκονται επιθετικά fund (γύπες), σύμφωνα με ανάλυση του Reuters.

Πρόκειται για επενδυτικούς οίκους που είχαν «εμφανιστεί» και στην Ιρλανδία και τώρα ευελπιστούν πως όσες ισπανικές τράπεζες υφίστανται πιέσεις θα έχουν μικρά περιθώρια αντιστάσεων στο «ξεπούλημα» στοιχείων -ανάμεσα στα οποία και κατοικίες που έχουν κατασχεθεί- προς ενίσχυση των ισολογισμών τους. «Θέλουν να επιβεβαιώσουν πως θα είναι ανάμεσα στους πρώτους πέντε...
που θα καλέσουμε όταν τα περιουσιακά στοιχεία των τραπεζών βγουν στην αγορά» ανέφερε στο Reuters ανώτατος τραπεζίτης που χειρίζεται το επενδυτικό χαρτοφυλάκιο του ομίλου του.

Προηγούμενες κρούσεις στην Ισπανία ήταν απογοητευτικές για τα εν λόγω fund και εταιρείες real estate, αναφέρει το πρακτορείο.

Τώρα όμως, οι νέες μεταρρυθμίσεις στο τραπεζικό σύστημα θα αναγκάσουν ορισμένες τράπεζες -κυρίως αυτές που απολαμβάνουν δημόσια χρηματοδότηση- να θέσουν προς πώληση κατασχεμένα ακίνητα, το περιβάλλον αποτιμάται καθοριστικά ευνοϊκότερο. Οι εκτιμήσεις ότι οι τράπεζες έχουν να αντιμετωπίσουν ζημίες ύψους 137 δισ. ευρώ θα κάνει επιτακτική την ανάγκη για τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να πουλήσουν όσο-οσο τα περιουσιακά τους στοιχεία.

Το τέλος των ονειρώξεων για το ευρώ!

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Οι εκλογές της 6ης Μαΐου ήταν αναμφισβήτητα ένα ιστορικό βήμα υπέρβασης του λαού μας. Ο μεγάλος κερδισμένος είναι οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, δεξιές και αριστερές, γιατί εξέφρασαν την ανάγκη του κόσμου να πάρει μια ανάσα από τα αντιλαϊκά μέτρα. Οι Έλληνες, καθώς μια ευρεία λαϊκή βάση αρχικά ξεπέρασε τους ιδεοληπτικούς διαχωρισμούς, ετοιμάζονται τώρα να ολοκληρώσουν την οριστική καταδίκη των παρασίτων που απομυζούσαν κάθε ικμάδα εθνικής ζωντάνιας για δεκαετίες. Στη νέα εκλογική αναμέτρηση της 17ης Ιουνίου πρέπει να στείλουμε στο εδώλιο της ιστορίας το εγκληματικό κατοχικό καθεστώς που καταρρέει.

Αίτημα της κοινωνίας είναι η ρήξη με τις ηγεσίες και την πολιτική του μαύρου μετώπου της εξαθλίωσης, της υποτέλειας και της ατιμωρησίας.

Ο ελληνικός λαός αγωνιά, αναρωτιέται, αφυπνίζεται και προετοιμάζεται για κάτι μεγάλο που έρχεται διαμορφωμένο μέσα από τις παρακαταθήκες των παλιότερων εθνικο-απελευθερωτικών αγώνων.

Το ΟΧΙ του λαού, αν και σαφές εκλογικά, παραμένει θολό ποιοτικά και πολιτικά για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί δεν μπόρεσε να συγκροτηθεί ένα μεγάλο παλλαϊκό μέτωπο στο οποίο να...
συστρατευθεί η πλειοψηφία των πολιτών, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης, για την αποκατάσταση της πραγματικής δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας.

Δεύτερον, γιατί οι ψηφοφόροι επέλεξαν μια σχετικά εύκολη διέξοδο από την σημερινή ζοφερή πραγματικότητα προκειμένου να γλυτώσουν από τα συνεχή δυσβάστακτα μέτρα. Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κύρια δύναμη στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο είναι απόρροια αυτών ακριβώς των αιτιών λόγω του μακρόχρονου εκμαυλισμού του λαού μας σε όλη την μεταπολίτευση από τις απατηλές εθνικές ονειρώξεις (ΕΟΚ, ΕΕ) και τις ψεύτικες υποσχέσεις (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ).

Ο κόσμος ψήφισε για να απαλλαγεί από τα μνημόνια μέσα στο ευρώ, μη βλέποντας ακόμα ότι ο κομήτης «ευρώ» σέρνει και την ουρά του, που είναι τα μνημόνια, οι δανειακές συμβάσεις, η διάλυση του κοινωνικού ιστού, η νεοαποικιοκρατική πολιτική.

Η πρώτη φάση του αντιμνημονιακού πολιτικού κινήματος τελείωσε, έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα του Συντάγματος, με αυτά τα αποτελέσματα επαληθεύοντας την αλήθεια που βιώσαμε και μετά την πτώση της χούντας. Το κενό ενός μετωπικού εθνο-δημοκρατικού κινήματος, ικανού να οδηγήσει στην τελική πολιτική λύση, το καρπούται η πιο κοντινή οπορτουνιστική πολιτική δύναμη.

Ο χειρότερος τρόπος να διαβαστεί το αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου είναι να εφαρμοστούν ξανά πολιτικές μνημονίου είτε να επιχειρηθεί η καταστροφολογική ανάσυρση διχαστικών επιχειρημάτων από το χρονοντούλαπο της ιστορίας για να πολωθεί το πολιτικό κλίμα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν επικρατήσει τελικά σαν «λύση», έχει δύο δρόμους μπροστά του: ή α) θα συμβιβασθεί γρήγορα και άτακτα, στα πλαίσια μιας κεντροαριστερής «αναδιαρθρωτικής» λογικής, ή β) θα ακολουθήσει μια στρατηγική ευρύτερης ρήξης «τσαβεσικού» τύπου με το καθεστώς της εξάρτησης και θα απευθυνθεί στο λαϊκό κίνημα για να στηριχθεί.

Στην πρώτη περίπτωση, τα αδιέξοδα θα επιταθούν και όσοι το επιχειρήσουν θάχουν το τέλος κάθε προηγούμενου «κωλοτούμπα». Το σύστημα, όντας σε βαθειά κρίση και εν όψει και των γενικότερων αρνητικών εξελίξεων (γεωπολιτικές ανακατατάξεις και συγκρούσεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια), δεν έχει ούτε τους χρόνους ούτε τις δυνάμεις να παίξει το χαρτί ενός «νέου ΠΑΣΟΚ».

Παρ’ όλα αυτά, το εγκληματικό σχέδιο των Βρυξελλών και του Βερολίνου δεν έχει αποτραπεί. Οι ηγεσίες του μαύρου μετώπου κρατούν ακόμα στα χέρια τους τον κρατικό μηχανισμό, τα παρασκήνια που έχουν τους τρόπους να προκαλέσουν όξυνση των πραγματικών ή κατασκευασμένων ιδεολογικών διαφορών υπάρχουν, τα σενάρια της διαχρονικής ιμπεριαλιστικής μηχανής του «διαίρει και βασίλευε» μπορούν ανά πάσα στιγμή να ανασυρθούν, αν ο λαός δεν επαγρυπνεί.

Σενάρια εξωτερικής στρατιωτικής επέμβασης, που σήμερα φαίνονται φανταστικά για τους πολλούς, μπορούν να πάρουν σάρκα και οστά, αν ανακατευτούν έντεχνα και επικίνδυνα οι «σωστοί» καταλύτες: ο φονταμενταλιστικός νεοφιλελευθερισμός, το φάντασμα του νεοναζισμού που αναβιώνει και οι εθνομηδενιστικές συνιστώσες του αριστερισμού.

Αναπόφευκτα, πάντως, και άσχετα με το «δρομολόγιο» που θα ακολουθηθεί, όλοι εμείς, ο εναπομείνας ελληνισμός, οδηγούμαστε σε ένα αποφασιστικό ιστορικό σταυροδρόμι όπου θα τελειώσουν όλες οι ονειρώξεις που καλλιεργήθηκαν γύρω από το «ευρώ» και τις κίβδηλες υποσχέσεις του «εκσυγχρονισμού». Θα καταλάβουν όλοι, αργά ή γρήγορα, ότι όλες αυτές οι μεθοδευμένες καταστάσεις συνιστούσαν στην πράξη μια νέου τύπου εθνοκάθαρση με οικονομικά και πολιτιστικά όπλα.

Σήμερα, δεν έχουμε άλλο δρόμο από αυτόν που πήραμε πέρσι στο Σύνταγμα: να βγούμε οριστικά από την απελπισία του «Finis Graeciae», να συνεχίσουμε να σηκωνόμαστε από το χώμα που μας είχαν ρίξει, να συγκροτήσουμε το μεγάλο κοινωνικο-πατριωτικό, εθνικο-ανεξαρτησιακό μέτωπο που ξεκινήσαμε προκειμένου να απελευθερωθούμε από το ευρω-νταχάου του «Μηχανισμού Στήριξης», την ΟΝΕ και το ΔΝΤ, να προχωρήσουμε στην παύση πληρωμών προς τους τοκογλύφους-δανειστές και την ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ για τον λαό μας ώστε να βάλουμε τα θεμέλια για να οικοδομήσουμε την καινούργια Ελλάδα της κοινωνικής δικαιοσύνης και της πραγματικής δημοκρατίας που ονειρευτήκαμε πριν ένα χρόνο στις πλατείες.

[ περιοδικό ΝΕΧUS τ. 64, Ιούνιος 2012 ]

Όσο πάει και κυριαρχεί σχεδόν απόλυτα η κοινοβουλευτική μιζέρια

Όσο πάει και κυριαρχεί σχεδόν απόλυτα η κοινοβουλευτική μιζέρια...
Ο κόσμος έχει παραδοθεί στην νιρβάνα ότι έτσι θα γλυτώσει από το κόψιμο του μισθού, της σύνταξης και τα χαράτσια.
Δεν ελπίζει σχεδόν σε τίποτε άλλο.
Εν τω μεταξύ η στρατοχωροφυλακή en masse μεταφέρεται στην Ελλάδα, τα επιτελεία της ευρωζώνης, αλλά και των ΗΠΑ συνεχίζουν όλο και πιο επιτακτικά να αναφέρονται στην Ελλάδα ως "χαμένη υπόθεση".
Σύμφωνα με την επίσημη λογική τους, ο ελληνικός λαός κινδυνεύει από τους πολιτικούς του που είναι ανίκανοι να επιβάλλουν τον νόμο και την τάξη.
Ανοιχτά μιλάνε πια για μια έστω προσωρινή επιβολή καθεστώτος "ευρωπαϊκού προτεκτοράτου" που θα επιβάλει την έννομη τάξη σ' έναν λαό εξουθενωμένο και πιστό στην "Ευρώπη".
Μαζί με το καθεστώς αυτό θα εμφανιστούν να ξεσφίγγουν τα λουριά της άγριας λιτότητας για να μας οδηγήσουν σε διπλό νόμισμα με την υπόσχεση επαναφοράς στην ευρωζώνη, όταν και όποτε κριθεί από τους εταίρους ότι η Ελλάδα μπορεί να επιστρέψει...
Από την άλλη έχουμε "την ώρα της Αριστεράς" που δεν καταλαβαίνει τίποτε απ' όλα αυτά και πολιτεύεται σαν να μην τρέχει τίποτε...
Πολύ φοβάμαι ότι η τωρινή κρίση θα καταλήξει και μάλιστα γρήγορα στις φλόγες μιας βίαιης αναμέτρησης όπου το κεντρικό επίδικο θα είναι η εθνική ανεξαρτησία της χώρας με τους παραδοσιακούς όρους.
Δημ.Καζάκης

Η ΓΣΕΕ στην εποχή του μνημονίου / Και ο κρυπτόμενος πρόεδρός της

«Όσο οι αντιμνημονιακές συγκεντρώσεις οργανώνονται από τη ΓΣΕΕ δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα» έλεγε πριν από δύο χρόνια κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και πρώην υπουργός. Και μάλλον ήξερε τι έλεγε. Τα δικαιώματα των Ελλήνων εργαζομένων δέχονται τη μεγαλύτερη επίθεση που έχει συμβεί μεταπολεμικά και η ΓΣΕΕ απλώς… παρίσταται. Τελευταία, δε, ούτε καν συνεδριάζει.”

Ο πρόεδρός της ΓΣΕΕ, Γιάννης Παναγόπουλος, απαξιωμένος πια, ειδικά μετά τις εν κρυπτώ συνεννοήσεις με τον ΣΕΒ και τη συνάντησή του με τη Μέρκελ, απουσιάζει από όλους τους αγώνες, ακόμα και ως φυσική παρουσία, καθώς δεν τολμά να εμφανιστεί σε καμία συγκέντρωση και κυκλοφορεί μόνο με αστυνομική συνοδεία. Είναι ο πρώτος πρόεδρος της ΓΣΕΕ που δεν εμφανίζεται ούτε καν στις παραδοσιακές συγκεντρώσεις της Πρωτομαγιάς. Όσο κι αν έψαχνε κανείς φέτος να τον δει, έστω και φυλασσόμενο κάπου ανάμεσα στα υπόλοιπα στελέχη της ΓΣΕΕ, δεν θα τον έβλεπε. Πρόκειται για τον πρόεδρο που θα περάσει στην ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος ως ο άνθρωπος που συνέδεσε το όνομά του με τη μεγαλύτερη καταστροφή εργασιακών δικαιωμάτων, καθώς πρόκειται για μοναδική (στην πρόσφατη ιστορία) υποχώρηση, κι αυτή συνέβη επί των ημερών του.

Έξοδος ή έξωση από το ευρώ;Έρχεται η συντέλεια του κόσμου;

Το έργο το ζούμε δυο χρόνια τώρα. Κάθε φορά που ο λαός αντιδρά στην καθημερινή καταστροφή του από την τρόικα, τις κυβερνήσεις της και τα μνημόνιά τους, εξαπολύεται η τρομοκρατία μιας μελλοντικής καταστροφής, χειρότερης κι απ’ την Αποκάλυψη του Ιωάννη!

Στις 6 Μάη, η τρομοκρατία «Μνημόνια ή χρεοκοπία» δέχτηκε ισχυρό κτύπημα από την ανυπακοή του ελληνικού λαού. Απέρριψε με την ψήφο του τα μνημόνια και παραδόξως… ο ήλιος ανέτειλε την επόμενη μέρα. Τα λεωφορεία κινήθηκαν, τα σχολεία άνοιξαν και τα ΑΤΜ παρέμειναν στη θέση τους.

Δεν έτριξαν, λοιπόν, οι ουρανοί… έτριξε όμως το οικοδόμημα του ευρώ. Έφριξαν και άφρισαν οι αγορές, οι δανειστές, οι τραπεζίτες, τα μονοπώλια, όλοι όσοι κερδίζουν απ’ το ξεπούλημα της χώρας. Με άλλα λόγια, ό,τι αντιπροσωπεύει κι υπηρετεί η ΕΕ. Γιατί η ανυπακοή μπορεί να γίνει μεταδοτική και σε άλλους λαούς και χώρες. Γιατί αποκαλύπτει ότι οι μηχανισμοί στήριξης και τα μνημόνια δεν στόχευαν ποτέ να σωθεί η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ισπανία κ.ο.κ., αλλά να σωθεί σε βάρος τους το ευρώ.

Νέος γύρος εκβιασμού του ελληνικού λαού για να διορθώσει την ψήφο του. Η τρομοκρατία είναι πλέον ωμή και «χωρίς συμπόνια», από τη Λαγκάρντ και τη Μέρκελ ως την «Εθνική» Τράπεζα: ή υποτάσσεστε στα μνημόνια για να σωθεί το ευρώ ή φεύγετε. Και τότε… σεισμοί, λιμοί και καταποντισμοί!

Κατάρρευση δημοσίων εσόδων, στάση πληρωμών σε μισθούς και συντάξεις τον Ιούλιο, αδύναμες τράπεζες, μηδενικές πιστώσεις. (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 27/5)
Εφιάλτης η επιβίωση στην Ελλάδα της δραχμής: “Εικόνες Αποκάλυψης αναδεικνύονται σε ανάλυση της Εθνικής Τράπεζας.” (ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 30/5)
Αστάθεια της παγκόσμιας οικονομίας(!), που θα οδηγήσει σε χρεοκοπίες, κρίσεις κι επιδρομές στις τράπεζες(!!) από τη Βραζιλία ως την Κίνα!!! (ΕΘΝΟΣ 29/5)

Ας διατηρήσουμε όμως την ψυχραιμία μας κι ας το ψάξουμε λίγο περισσότερο…

Oι καρκινοπαθείς είναι μόνο η αρχή.Ας ετοιμαζόμαστε.

Σε συνθήκες διάλυσης βασικών δομών παροχής περίθαλψης και προστασίας της υγείας του λαού στις οποίες οδήγησαν η σοφή καθοδήγηση Λοβέρδου στο Υπουργείο Υγείας με τις ευλογίες της κυβέρνησης Παπαδήμιου, το δράμα που εκτυλίσσεται μπροστά τα μάτια μας τις τελευταίες ημέρες είναι ενδεικτικό για το πώς μετράει η ανθρώπινη ζωή στην πολιτική των κομμάτων των μνημονίων .






Ειναι λίγο ο,τι κι αν πει κανείς .Είναι ανατριχιαστικό να βλέπεις ανθρώπους με πρόβλημα ζωής και θανάτου σε πολλές περιπτώσεις [με καρκίνο ή χρόνιες παθήσεις] να εκλιπαρούν για τα φάρμακά τους ,να στέλνονται απο τον Αννα στον Καιάφα χωρίς να ντρέπεται [!] η να το βουλώνει κάθε ανευθυνουπεύθυνος αυτής της κατάντιας, και κυρίως οι ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος.
Αντίθετα,βγαίνουν και στις τηλεοράσεις για να δικαιολογήσουν το έργο τους...Ο Λοβέρδος αντι να πάει σπίτι του τολμάει να μιλάει....Τέτια αναισχυντία.
Κάθε κοινωνία και το επίπεδό της κρίνεται απο το πώς αντιμετωπίζει τους έχοντες ανάγκη.Κι εδω εχει ξεπεραστεί κάθε όριο. Απο τις καθημαγμένες συντάξεις, τις αποδοχές οσων εχουν ακόμη δουλειά, απο τους παρατημένους στην τύχη τους ανέργους και άπορους.
Οι συνθήκες οχι μόνο στην υγεία , δεν πρόκειται να γίνουν καλύτερες όποιο και να είναι το αποτέλεσμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου,η τουλάχιστον δεν πρόκειται να βελτιωθούν θεαματικά...Αιώνες φαρμάκι, γενιές φαρμάκι....Και στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση πάλι δεν πρόκειται με μαγικές κινήσεις να λύσει τα προβλήματα. Μέσα σε μια κοινωνία που μαστίζεται απο τα καθημερινά προβλήματα επιβίωσης, τον φόβο για το αύριο, τη ραγδαία αναπτυσσόμενη λόγω κρίσης εγκληματικότητα , η ίδια αυτή κοινωνία οφείλει να ξαναδεί το ρόλο της.


Οι εργαζόμενοι οφείλουν να δούν ξεπερνώντας, οσο δύσκολο κι αν είναι ,αφού εκπαιδεύτηκαν στο ρόλο του απαθούς θεατή και τηλεθεατή , το ρόλο τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι και την προσωπική ευθύνη του καθενός για να σταματήσει ο κατήφορος.
Οι άνεργοι αντί της κατάθλιψης να ''επιλέξουν'' το θυμό . Οπως κάποιοι καρκινοπαθείς βγήκαν στις τηλεοράσεις και εκφώνησαν το δραματικά αυτονόητο ΄΄παλεύουμε για τη ζωή μας,ποιός εχει το δικαίωμα να μας στερήσει αυτόν τον αγώνα''...
Ειναι φανερό πως η κοινωνία, το κίνημα δεν είναι επαρκώς προετοιμασμένοι για τις συνέπειες της πολιτικής που ακολουθείται .Οι πολίτες μάλιστα ας εχουν στο νού τους οτι με μια ψήφο, ακόμη και προς το συμφέρον τους, δεν ξεμπερδεύουν . Η εμπλοκή τους σε ο,τι αφορά τη ζωή τους ειναι οσο ποτέ άλλοτε αναγακαία. Οχι πλέον δια αντιπροσώπου...
Δεν φτάνουν τα κοινωνικά ιατρεία, τα ανταλλακτικά-χαριστικά παζάρια,[χωρίς να υποτιμάται η αξία και η σημασία τους ].Η κοινωνία ειναι βαριά ασθενής , χρόνια ασθενής με τη συστηματική νόσο της απάθειας και της αναζήτησης λύσεων ''απο τα πάνω''.
Παράλληλα,η μάλλον ακόμη περισσότερο, τα διαφορα κινήματα γειτονιάς ,οι δυνάμεις ολης της αριστεράς σε κάθε χώρο είναι ωρα να συνεργασθούν αποτελεσματικά χωρίς αποκλεισμούς και ιδεοληψίες για τη σοβαρή συμβολή τους στην οργάνωση, την προετοιμασία, την ετοιμότητα, την κινητοποίηση των πολιτών για δημιουργία κρίκων και δομών αντιμετώπισης καταστάσεων που επιδεινώνονται και θα επιδεινώνονται διαρκώς.


Η πείνα και η εξαθλίωση δυστυχώς δεν οδηγούν οπως δείχνουν ιστορικά παραδείγματα σε ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων ,και ίσως τα παιχνίδια φόβου και τρόμου είτε απο τα κανάλια, είτε απο τη χρυσή αυγή-δεκανίκι του βαθέος συστήματος, θολώνουν τα νερά.
Ο εκφασισμός της κοινωνικής και πολιτικής ζωής δεν είναι απλά ενα κακό όνειρο.

Τασια Σταματοπουλου

πηγη  το Μετωπο

Μια πολύ περίεργη "άλυτη εξίσωση" παρουσίασε ο κ. Τσίπρας

Ο κ. Τσίπρας παρουσιάζοντας χθες το οικονομικό-κυβερνητικό του πρόγραμμα δήλωσε σχετικά με την δανειακή σύμβαση και το χρέος: «Αμέσως μετά την ακύρωση του Μνημονίου, η νέα κυβέρνηση θα καταγγείλει τους επαχθείς όρους και θα ζητήσει την επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης. Ειδικότερα, σε ότι αφορά τη βιώσιμη αντιμετώπιση της κρίσης δημόσιου χρέους της χώρας θα αναζητήσει ευρωπαϊκή λύση. Χωρίς κοινή ευρωπαϊκή λύση στο πρόβλημα του συσσωρευμένου χρέους και της χρηματοδότησης της ανάπτυξης, η Ελλάδα δεν μπορεί να επιτύχει ταυτόχρονα τη δημοσιονομική προσαρμογή και την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, την πληρωμή των τόκων για το συσσωρευμένο χρέος, και τη χρηματοδότηση δημοσίων επενδύσεων και δημοσίων πολιτικών. Πρόκειται για μια άλυτη εξίσωση. Για αυτό και θα διεκδικήσουμε νέα αναδιαπραγμάτευση του χρέους, με στόχο τη δραστική μείωσή του, ή ένα μορατόριουμ για το χρέος και αναστολή πληρωμών των τόκων, έως ότου διαμορφωθούν συνθήκες σταθεροποίησης και ανάκαμψης της οικονομίας. Το ύψος εξυπηρέτησης του χρέους θα πρέπει, επίσης, να συνδεθεί με το ρυθμό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή με το ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ (ρήτρα ανάπτυξης).»
Αυτά ήταν όλα κι όλα όσα ακούσαμε χθες για το δημόσιο χρέος. Μάλιστα περιμέναμε μήπως και ο καθ’ ύλην αρμόδιος κ. Δραγασάκης πει τίποτε περισσότερο, αλλά εις μάτην. Δεν είπε κουβέντα. Ούτε λέξη. Λες και η δανειακή σύμβαση με το δημόσιο χρέος αποτελεί ένα εντελώς δευτερεύων θέμα, ένα αγκαθάκι στα πισινά της χώρας το οποίο δεν πρέπει να μας απασχολεί και πολύ. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι η εξυπηρέτηση ενός μη βιώσιμου δημόσιου χρέους αποτελεί το Νο 1 πρόβλημα της οικονομίας και της χώρας ως σύνολο. Αν δεν αντιμετωπιστεί συγκεκριμένα, άμεσα και αποτελεσματικά ότι κι αν πει κανείς κατόπιν για τα δημοσιονομικά, την ανάπτυξη, τα κοινωνικά, είναι απλώς ανέξοδες φλυαρίες.