Άταφος νεκρός…

Τα επίσημα στοιχεία και στατιστικές είναι συντριπτικά για το παρόν και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας. Η ανεργία τον Ιούνιο σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ σπάει νέο ρεκόρ και καταγράφεται στο 24,4% και σε απόλυτους αριθμούς στους 1.216.410 ανθρώπους! Σε σύγκριση με το Μάιο έχουμε αύξηση κατά 50.660 ανέργους, ενώ σε σχέση με τον Ιούνιο του 2011 οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 358.334.

Με βάση αυτά τα στοιχεία η δυναμική του προβλήματος αποτυπώνεται σε μια πραγματικότητα που μας λέει ότι κατά μέσο όρο καθημερινά 1000 άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους τον τελευταίο χρόνο, ενώ σύμφωνα με τα συγκριτικά στοιχεία του τελευταίου μήνα η καθημερινή ροή της ανεργίας αυξάνεται στους 1600 περίπου. Μάλιστα σύμφωνα με την έκθεση του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ εκτιμάται ότι μέσα στο 2013 η καταγραφείσα ανεργία θα φτάσει το 28 με 29% και η πραγματική θα αγγίξει το 34% με τη διατήρηση των υψηλών ποσοστών ανεργίας ως το 2020!

Το πιο σημαντικό ωστόσο εύρημα της ΕΛΣΤΑΤ είναι πως για πρώτη φορά φέτος ο πληθυσμός που βρίσκεται εκτός αγοράς εργασίας (μη οικονομικά ενεργός πληθυσμός και άνεργοι) ανέρχεται στα 4.588.507 άτομα και ξεπερνάει τον αριθμό των συνόλου των απασχολουμένων που βρίσκεται στα 3.766.415!

Σ’ αυτά αν συνυπολογίσει κανείς ότι μόλις 230 χιλιάδες περίπου παίρνουν επίδομα ανεργίας, ενώ πάνω από 400.000 οικογένειες (!) δεν έχουν ούτε ένα εργαζόμενο μέλος είναι εύκολο ν’ αντιληφθεί κανείς ότι ήδη η ελληνική οικονομία είναι ένας άταφος νεκρός και ότι ό,τι είχε απομείνει από την ελληνική κοινωνία πεθαίνει, αργά και βασανιστικά.

Επί της ουσίας, στο ζήτημα της ανεργίας δεν αποτυπώνονται μόνο οι καταστροφικές συνέπειες της πολιτικής του μνημονίου. Καταγράφεται και η αποτυχία του δρόμου που οδήγησε στο μνημόνιο, το οποίο με τη σειρά του όξυνε τρομακτικά το πρόβλημα. Και αυτή η πολιτική είχε στον πυρήνα τη δραματική συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης της χώρας, στο όνομα της νέας εθνικής ιδέας, που άκουγε στο όνομα ΕΟΚ αρχικά και στη συνέχεια ΕΕ και συμμετοχή στην ευρωζώνη. Αυτό ήταν το αντίτιμο και οι όροι των παρελθόντων δανείων που έφεραν τα νέα δάνεια και τη χρεοκοπία το 2010-2011. Αυτή την πολιτική επιλογή έκανε η ολιγαρχία του πλούτου στην Ελλάδα και το πολιτικό της προσωπικό (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) και σήμερα έχει μετατρέψει σε ένα οικονομικό νεκροταφείο όλη τη χώρα.

Μόνο ως νεκρολογία μπορεί να ακούγεται απ’ τους υπερασπιστές του ότι ο δρόμος του μνημονίου και του ευρώ είναι ο μόνος δρόμος που έχουμε ως επιλογή που μπορεί να οδηγήσει σε ξέφωτο την οικονομία, απ’ τη στιγμή που τα νέα δάνεια και οι όροι της εξόφλησής τους ενισχύουν τις δεσμεύσεις που θέλουν νεκρωμένη την παραγωγική βάση της χώρας και το κράτος -ελέω ΕΕ- αφοπλισμένο να παρέμβει στην ανάπτυξη της εγχώριας βιομηχανίας και παράλληλα τον εθνικό ορυκτό πλούτο υποθήκη στους δανειστές και τις μεγάλες δυνάμεις.

Πλέον είναι θέμα επιβίωσης στην κυριολεξία η επιλογή ενός άλλου δρόμου χωρίς μνημόνια και ευρώ. Ενός δρόμουπου θα αμφισβητεί πραγματικά τις λογικές που μας οδήγησαν εδώ και θα θεμελιώνει ένα εντελώς διαφορετικό αύριο. Ενός δρόμου που, σε τελική ανάλυση, θα αμφισβητεί τον ίδιο τον καπιταλισμό.

πηγη

Oι λεπτές κόκκινες γραμμές της ''Κυβερνώσας Αριστεράς''

Αν από τον τίτλο φαίνεται ότι το περιεχόμενο θα αφορά την Δημοκρατική Αριστερά χάσατε. Όπως άλλωστε έχασε και αυτή, τόσο το πρώτο όσο και το δεύτερο συνθετικό του τίτλου της από τότε που αποφάσισε να προσχωρήσει σε μία δεξιότατη συγκυβέρνηση και ταυτόχρονα να διαγράψει μονοκοντυλιά όλο το προεκλογικό της πρόγραμμα. Η ΔΗΜΑΡ ούτε δημοκρατική είναι ούτε αριστερά. Μόνο Κυβερνώσα. Δεν αξίζει καν κριτικής...
Υπάρχει όμως και η άλλη, η παρολίγον Κυβερνώσα Αριστερά που πάσχει ήδη από σύνδρομα κυβερνητισμού ενώ παραμένει “παρολίγον”. Οι παροικούντες την (αριστερή πλευρά της) Ιερουσαλήμ είχαν μυριστεί στην προεκλογική ατμόσφαιρα τις σταδιακές υποχωρήσεις του ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ Μαΐου και Ιουνίου.



Η αντιμνημονιακή ρητορική ψαλιδιζόταν τσαπατσούλικα και ο ριζοσπαστικός χαρακτήρας παραχωρούσε τη θέση του -εξίσου κακότεχνα- στο νομοταγή κοινοβουλευτισμό, έστω και με ορισμένες κορώνες, που ωστόσο προβλέπονται σε κάθε προεκλογικό πανηγύρι. Έβλεπαν τα πάρε-δώσε με κάτι άστεγους πολιτευτές της παλαιοπασοκικής οικογένειας. Παρατηρούσαν την ταυτόχρονη υιοθέτηση ανδρεϊκής φρασεολογίας (βλ. Χρονοντούλαπο της Ιστορίας). Δεν ήταν ανυποψίαστοι. Ήταν καλόπιστοι, οργισμένοι, απελπισμένοι, ή και όλα μαζί.

Η ευκαιρία μίας Αριστερής Κυβέρνησης δεν έπρεπε να χαθεί. Ή μήπως έπρεπε;

Ένα 27% του εκλογικού σώματος, ή τέλος πάντων αυτών που έκαναν τον κόπο να φτάσουν ως την κάλπη, αποφάσισαν να δώσουν μία ευκαιρία στο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει, σπάζοντας το 38ετές εξουσιαστικό τραστ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Παρά τη σταθερή ρητορία του Αλέξη Τσίπρα περί Αριστερής Διακυβέρνησης, το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε δα ψευδαισθήσεις. Το 27% δεν ψήφισε Αριστερά. Ψήφισε «κατάργηση του μνημονίου», ό,τι κι αν σημαίνει στο κεφάλι του καθενός από αυτούς τους σχεδόν δύο εκατομμύρια ψηφοφόρους. Η στρατηγική αναδιάταξη του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο εκλογικό σώμα που δεν απέκτησε ξαφνικά ταξική συνείδηση, ούτε εντρύφησε στα άπαντα του μαρξισμού, είναι αναμενόμενη. Αυτό που δεν θεωρείται αναμενόμενο είναι η καταστροφική ατσαλοσύνη.

Εξηγούμαι. Προσπερνώ το γεγονός ότι η αντιπολίτευση ξεκίνησε με... διακοπές, ενώ η «τρόικα εσωτερικού» έπιασε από νωρίς δουλειά και, παρά τις εσωτερικές της αντιφάσεις, πολύ γρήγορα έφτυσε στα μούτρα την εκλογική εντολή και επέβαλε σιδηρά πειθαρχία στην τήρηση του μνημονίου. Αφήνω για λίγο στην άκρη το γεγονός ότι ένα αυτοαποκαλούμενο “ριζοσπαστικό” κόμμα προτίμησε την άσκηση πολιτικής στα βουλευτικά έδρανα και το γυαλί της τηλεόρασης, παρά στην κοινωνία και τα συνδικάτα. Επαναλαμβάνω, όλα αυτά είναι αναμενόμενα και εξηγούνται από τη αναδιάταξη του ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματική αντιπολίτευση πια.

ΤΩΡΑ ΤΕΛΟΣ!

Την καταστροφή, την εξαθλίωση, την εξόντωση του ελληνικού λαού, μπορεί να την αποτρέψει, να την σταματήσει ΤΩΡΑ, μόνο ο ίδιος ο ελληνικός λαός. Όχι με εκλογές. Με μεγάλη προσπάθεια, μαζικό αγώνα, οργανωμένο, πρωτότυπο, συντονισμένο, αποφασισμένο να επιβάλει ουσιαστικές λύσεις και όχι πειράματα και ημίμετρα.
Οι βασικές προϋποθέσεις υπάρχουν. Αγανάκτηση, οργή, εξαθλίωση, συνειδητοποίηση της κοροϊδίας, συνειδητοποίηση της αναποτελεσματικότητας των απανωτών πακέτων μέτρων. Υπάρχει μεγαλύτερη ωριμότητα, σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του ελληνικού λαού και έντονη αίσθηση αδικίας και δουλέματος. ΔΥΣΤΥΧΩΣ, όμως όλα αυτά χρειάζονται κάποιον να τα οργανώσει, να τα συντονίσει, να εμπνεύσει το όποιο κίνημα, να κωδικοποιήσει τα αιτήματα, να σαλπίσει το εναρκτήριο λάκτισμα.

Και λέω δυστυχώς, διότι, μέχρι στιγμής, δεν φαίνεται κάποιος από τους υπάρχοντες φορείς να μπορεί να σηκώσει όλο αυτό το βάρος. Παρά τις καλές προθέσεις, παρά τις όποιες σωστές επεξεργασίες και επισημάνσεις, παρά τις ορθές προβλέψεις, από δυνάμεις της Αριστεράς, δεν φαίνεται στον ορίζοντα η δύναμη εκείνη που θα μετατρέψει την οργή σε δύναμη αποτροπής, θα συμπυκνώσει τα σκόρπια αιτήματα σε γροθιά επιβολής.

Θα πει κάποιος ότι ο κόσμος δεν είναι έτοιμος, πράγμα που σε μεγάλο βαθμό ισχύει. Αλλά για τι ακριβώς δεν είναι έτοιμος ο κόσμος; Για σοσιαλιστική επανάσταση, σίγουρα ναι. Δεν είναι έτοιμος. Για έξοδο από το ευρώ; Από ότι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, ούτε γι αυτό είναι έτοιμος. Είναι όμως έτοιμος για πολλά άλλα. Και όπως και να έχει, ούτε το 1940, (το γνωστό αγαπημένο παράδειγμα όλων μας) ήταν έτοιμος να πάρει τα όπλα ενάντια στην ισχυρότερη πολεμική μηχανή της παγκόσμιας ιστορίας. Αλλά τα πήρε. Και με κίνδυνο της ζωής του, όχι με κίνδυνο του μισθού του… μεγαλούργησε.

Προχτές το πρωί, συνταξιούχοι εισέβαλαν στο Υπουργείο Υγείας, το κατέλαβαν για λίγη ώρα και πολύ καλά έκαναν (και λίγα έκαναν). Δεν ήταν πάνω από 400 άτομα, από δυνάμεις του ευρύτερου χώρου του ΚΚΕ. Οι εικόνες έκαναν τον γύρω του πλανήτη, και έπαιξαν και σε όλα τα βραδινά δελτία ειδήσεων των ελληνικών καναλιών. Δύο παρατηρήσεις, σχετικές και με τις παραπάνω απόψεις.

Πρώτον, έπρεπε να ήταν χιλιάδες οι συνταξιούχοι που κατέλαβαν το υπουργείο και μαζί τους στην διάρκεια της ημέρας να συνέδραμαν κατά χιλιάδες εργαζόμενοι από όλους τους κλάδους, αποδεικνύοντας έμπρακτα την αλληλεγγύη τους. Είναι ανήκουστο να μην βρίσκει ο ανήμπορος και ο ηλικιωμένος βασικά φάρμακα, το 2012! Το ελληνικό κράτος στερεί βασικό δικαίωμα από πολίτες του. Είναι πρωτοφανής βία και κατά την γνώμη μου δικαιολογεί την όποια αντίδραση. Παρόλα αυτά ήταν μόνο 400, από τις συνήθεις δυνάμεις, που χρόνια τώρα με συνέπεια παλεύουν, ακόμη και αν τους αποκαλούν γραφικούς.

Δεύτερη παρατήρηση. Το ότι ήταν μόνο 400, δεν τους εμπόδισε να εκφράσουν με μαχητικό τρόπο, δίκαια αιτήματα, να φωνάξουν, να κάνουν σαματά, να σπάσουν πόρτες, να ανέβουν στους ορόφους και να αποκλείσουν το γραφείο υπουργού. Όλα αυτά έγιναν, χωρίς την μαζική συμμετοχή του υπόλοιπου κόσμου και χωρίς να είναι ώριμο το σύνολο, ή η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Έγινε όμως και ορθώς. Έγινε και έδωσε στίγμα, εντός και εκτός. Και το αποδέχτηκαν όλοι ως σωστό, γιατί, πολλές φορές δεν έχει σημασία η μαζικότητα, αλλά το δίκιο του αιτήματος και το γνήσιο της έκφρασής του. Δεν έχει σημασία πόσοι ήταν έξω από την πόρτα του υπουργείου, αλλά πόσοι από αυτούς που έλειπαν, συμφωνούσαν με αυτά που έκαναν αυτοί που ήταν εκεί. Μπορεί να μπούκαραν 400, αλλά είμαι σίγουρος, συμφωνούσαν με την πράξη εκατομμύρια ελλήνων.

Το παράδειγμα αυτό απαντά στους αρχικούς συλλογισμούς. Πέρα από τις σωστές στρατηγικές και τα οράματά για μια άλλη δίκαια κοινωνία. (Επίκαιρα όσο ποτέ), υπάρχει ανάγκη για μάχη ΤΩΡΑ, για αγώνα ΤΩΡΑ, για αποτελέσματα ΤΩΡΑ. Όχι όταν γίνουν εκλογές… Το σήμερα βάζει επιτακτικά θέματα, που δεν μπορεί κανείς σώφρων αριστερός, κανένας συνεπής αγωνιστής να παραγνωρίσει.

-Η οργάνωση ενός μαζικού δικτύου αλληλεγγύης, προς τους εξαθλιωμένους συμπολίτες μας, με συσσίτια, γιατρούς, δασκάλους, πολιτισμό, συναισθηματική και ψυχολογική στήριξη, μπορεί να είναι ένας πρώτος τομέας δράσης.

-Ένα μεγάλο αντιφασιστικό μέτωπο, με απαντήσεις στο ιδεολογικό πεδίο αλλά ίσως και με ομάδες κρούσης, μπορεί να είναι ένα δεύτερο πλαίσιο δράσεων.

-Και η οργάνωση σειράς πολύμορφων αγώνων, δράσεων, μαχών για να μην περάσει ούτε μισό μέτρο από αυτά που ετοιμάζουν οι Ευρωπαίοι λύκοι και εκτελεί ο Σαμαράς και η υπόδουλη παρέα του, μπορεί και πρέπει να είναι ο τρίτος πόλος δράσεων.

Δεν υπάρχει περίπτωση να μην είναι έτοιμο μεγάλο μέρος του λαού για αυτές τις δράσεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην ανταποκριθεί, όταν γίνει ένα γνήσιο, μαζικό κάλεσμα, για επιβίωση και καλύτερη ζωή.

Έχουμε ήδη αργήσει.

του Θύμιου Καλαμούκη
πηγη

Μια τρύπα στο νερό

«Η Γερμανία αναζητά απελπισμένα βρεφονηπιαγωγούς. Στην Ελλάδα, αντίθετα, μεγάλος αριθμός εξειδικευμένου προσωπικού είναι χωρίς δουλειά. Η οργάνωση της ευαγγελικής εκκλησίας Innere Mission στο Μόναχο απασχολεί τώρα δέκα Έλληνες βρεφονηπιαγωγούς, οι οποίοι είναι καλύτερα εκπαιδευμένοι από πολλούς Γερμανούς συναδέλφους τους». Αυτό έγραψε χθες η γερμανική εφημερίδα Sueddeutsche Zeitung προκαλώντας ακόμη μια φορά το ερώτημα: Σε ποια πανεπιστήμια σπούδασαν αυτοί οι άριστα καταρτισμένοι άνθρωποι;

Δεν είναι η πρώτη φορά που το επισημαίνουμε, σε πείσμα της αυτοκτονικής αυτογελοιοποίησης της χώρας, την οποία προκαλούν εσκεμμένα και σχεδιασμένα οι κουκουλοφόροι της τρόικας, οι μανιακοί του ξεπουλήματος και οι ιδεοληπτικοί της πλήρους παράδοσης του κράτους στον «υγιή» ιδιωτικό τομέα.

Απλώς γίνεται πιο επίκαιρη η απορία τώρα που συγκροτήματα ΜΜΕ βάλλουν ευθέως εναντίον κάθε τι δημόσιου – μεταξύ άλλων και των πανεπιστημίων – για λογαριασμό είτε των ιδίων είτε συγκεκριμένων επιχειρηματιών, από τους οποίους εξαρτώνται.

Κατά σύμπτωση, το δημοσίευμα ήλθε την ημέρα που ο Στουρνάρας βρισκόταν στο Βερολίνο για συζητήσεις με τον ΥΠΕΞ της Γερμανίας Γκίντο Βεστερβέλε και τον υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, στον οποίο, επισήμως, πήγε να υποβάλει το σχέδιό του για την «εξοικονόμηση» (δηλαδή περικοπή) 11,5 δισ. ευρώ. Και, υποτίθεται, να ζητήσει διευκολύνσεις κατά την εκτέλεση του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής.

Η χαριστική βολή στην ελληνική οικονομία και στα νοικοκυριά

Με ένα αληθινό ρεσιτάλ καιροσκοπισμού, πολιτικής αγυρτείας, απίστευτης υποκρισίας και προκλητικού δοσιλογισμού, ο φερόμενος ως πρωθυπουργός κ. Σαμαράς σε ομιλία του στην Πολιτική Επιτροπή του κόμματός του την Πέμπτη 30/8 τα είπε όλα:

«…κλείνουμε το πακέτο περικοπής κρατικών δαπανών, όπως ξέρετε, κατά 11,5 δισεκατομμύρια, πράγμα που είναι συμβατική μας υποχρέωση. Μερικές- πολλές να πω καλύτερα- απ’ αυτές τις περικοπές είναι δύσκολες, επώδυνες, πονάνε. Αλλά είναι και αναπόφευκτες. Γιατί χωρίς αυτές, η χώρα θα επέστρεφε ξανά στο σημείο μηδέν της αναξιοπιστίας και ουσιαστικά θα έβγαινε από το ευρώ. Πράγμα που θα ήταν ασύγκριτα πιο οδυνηρό για όλους. Και καταστροφικό για τη χώρα. Πρόκειται για το τελευταίο τέτοιο πακέτο περικοπών! Άλλο δεν αντέχει η Ελληνική Οικονομία. Και πρόκειται, για πρώτη φορά, για περικοπές που θα συνοδεύονται από άμεσα μέτρα και προϋποθέσεις ανάκαμψης. Όπως πάντοτε επιμέναμε… Γιατί αμέσως μετά, εφ’ όσον γίνει σαφές ότι η Ελλάδα πλέον τηρεί τα συμφωνηθέντα, θα δοθεί η επόμενη δόση του δανείου, που θα πάει στο σύνολό της σχεδόν στο εσωτερικό της χώρας. Πού; Το μεγαλύτερο μέρος για την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος, ώστε να υπάρχει επιτέλους ρευστότητα. Χωρίς την οποία δεν μπορεί να γίνει απολύτως τίποτε. Κι ένα σημαντικό μέρος για να επιστραφούν οι οφειλές του δημοσίου σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις μέσα στην Ελλάδα, ώστε να υπάρξει ανακούφιση στην αγορά, να αρχίσει να κυκλοφορεί χρήμα και να ανακοπούν η ανεργία και τα λουκέτα…»


Που θα φτάσει η ανεργία;

Ας τα πάρουμε ένα-ένα. Από πού κι ως πού το συγκεκριμένο πακέτο των 11,5 δις ευρώ είναι το «τελευταίο πακέτο περικοπών», γιατί «άλλο δεν αντέχει η ελληνική οικονομία»; Δηλαδή αυτό το «αντέχει»; Που είναι η απόδειξη, ή τα επιχειρήματα που δείχνουν ότι η ελληνική κοινωνία και η οικονομία της «αντέχει» ένα ακόμη τέτοιο πακέτο περικοπών; Γιατί δεν βγαίνει κάποιος από τους ψοφοδεείς «τεχνοκράτες» της συγκυβέρνησης να μας αποδείξει ότι αυτό το πακέτο περικοπών το «αντέχει» το καράβι που ήδη βουλιάζει αύτανδρο; Η αγοραστική δύναμη του μέσου ελληνικού νοικοκυριού, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, έχει πέσει στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Πώς λοιπόν «αντέχει» κι άλλο ο οικογενειακός προϋπολογισμός να υποστεί περικοπές και μειώσεις που θα τον επιβαρύνουν γύρω στα 3.000 ευρώ μέσα στην επόμενη διετία; Δηλαδή θα χρειαστεί να μειωθεί το μέσο διαθέσιμο εισόδημα του νοικοκυριού τουλάχιστον κατά 4,5% σε τρέχουσες τιμές.

Ποιος θεωρεί ακόμη «κατάκτηση» το ευρώ;

του Διονύση Ελευθεράτου

Στην κηδεία της ελληνικής κοινωνίας λιβανίζουν ακόμη το… κοινό νόμισμα, την ώρα που αυτό απομυθοποιείται ταχύτατα στις συνειδήσεις των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Σχεδόν όλων!



Κάποτε ο όρος «πυγμαίος μπασκετμπολίστας» εκλαμβανόταν ως επιτομή του «σύντομου ανέκδοτου». Αυτό, μέχρι το καλοκαίρι του 1986, όταν η εθνική ομάδα μπάσκετ των ΗΠΑ κατέκτησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, διαθέτοντας έναν παίκτη ύψους 1.59- τον Τάιρον Μπογκς. Δεν βαριέστε, όμως… Συνεχώς παράγονται ανέκδοτα των δυο- τριών λέξεων. Ενίοτε και πικρά, όπως το «σοβαρό», εγχώριο κλισέ: «Η κατάκτηση του ευρώ», «το κεκτημένο του ευρώ»… Λες και ζουν σε άλλον πλανήτη ή σε άλλες εποχές οι αρχιερείς της πολιτικής απάτης!

Διεκπεραιώνουν τη νεκρώσιμη τελετή της ελληνικής κοινωνίας, λιβανίζοντας –ακόμη- το ευρώ… Τίποτε δεν τους πτοεί. Ούτε καν η ιδιότητα του «κεκτημένου», ως ασπίδας που συνθλίβει τους «προστατευόμενους». Αλήθεια, πώς γίνεται τα «PIGS» και η Ιρλανδία να αδυνατούν να ξεμπερδέψουν με τους διεθνείς τοκογλύφους, κάτι που κατόρθωσαν – σε τόσα σημεία του πλανήτη- χώρες διαφορετικών παραγωγικών «κυβικών» και οικονομικών χαρακτηριστικών; Αργεντινή, Ισημερινός, Ισλανδία, Τουρκία… Βρήκαν το σθένος, βρήκαν και τον τρόπο να πουν «όχι». Αποτέλεσμα; Απέφυγαν το στραγγαλισμό.

«Μην κοιτάτε αυτές τις χώρες», αξίωναν τα «παπαγαλάκια». «Άλλο εμείς, στην Ελλάδα»… Ω, ναι, εδώ ενσαρκώναμε πάντοτε κάτι «άλλο». Δεν επιδεχόμασταν παραλληλισμούς, ούτε δικαιούμασταν να αντλήσουμε συμπεράσματα από τα διεθνή γεγονότα. Ένα «έθνος ανάδελφον» (για να θυμηθούμε τον Σαρτζετάκη), με παρωπίδες.

Ο πόλεμος των τραγουδιών

Όταν η Σωτηρία Μπέλλου, μια νύχτα του Δεκέμβρη του ’48, κατέβαινε από το πάλκο του Τζίμη του χοντρού στην Αχαρνών ξυλοκοπημένη από μια παρέα χιτών γιατί αρνήθηκε να τραγουδήσει το τραγούδι που της ζήτησαν «Του αητού ο γιος», ήταν ωραία κι αντάξια του ρεπερτορίου της γιατί έκανε κάτι που ξεπερνούσε το θάρρος του μέσου λαϊκού ανθρώπου, κάτι ηθικά ανώτερο. Με την πράξη της αυτή, ξανακέρδιζε τα τραγούδια της. Και τα τραγούδια της ψήλωναν μαζί της.

Ήταν αυτός ο πολιτισμός των μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού, της Ελλάδας της αντίστασης, που ηττήθηκε και στο πεδίο της μάχης και στην καθημερινότητα από την άλλη Ελλάδα – της δουλοπρέπειας. Το έχει αποτυπώσει με μοναδικό κινηματογραφικό τρόπο ο Θόδωρος Αγγελόπουλος στον Θίασο, στην περίφημη σκηνή της μάχης των τραγουδιών.

Δεν βρίσκεται πάντα στα τραγούδια καθ’ εαυτά η συγκολλητική ουσία που τα ενώνει με τις λαϊκές παρατάξεις. Όταν στίχοι και μουσική γίνονται σημαίες είναι ο ίδιος ο λαός οπλισμένος με ικανότητα να διακρίνει, χωρισμένος πολιτιστικά – σε στρατόπεδα όχι μόνον πολιτικά αλλά αξιακά. Στις εποχές που τα σύνορα θολώνουν, όταν δεν είναι καθαρό ποιος είναι ποιος και τι επιζητά, τα τραγούδια από μόνα τους δεν μπορούν να βάλουν τη διαχωριστική γραμμή.

Kοντά στη δεκαετία του 2000, οι Έλληνες ξετρελάθηκαν με τη «Ρόζα», το καινοτόμο ζεϊμπέκικο χωρίς κουπλέ -ρεφραίν του Θάνου Μικρούτσικου σε στίχους Άλκη Αλκαίου. Ένα τραγούδι αναφοράς στην εμβληματική κομμουνίστρια Ρόζα Λούξεμπουργκ τραγουδήθηκε και χορεύτηκε από τους πάντες, όπως ο ίδιος ο συνθέτης ομολογεί: από μεροκαματιάρηδες και μποέμ ξενύχτηδες, από λαϊκούς αγωνιστές και ασφαλίτες. (Βλ. σχετικά: Οδ. Ιωάννου, Ο Θάνος και ο Μικρούτσικος, εκδ. Πατάκη, 2011).

Το «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ», σε στίχους Μανώλη Ρασούλη, είναι ένα αμφιλεγόμενο τραγούδι, όχι γιατί ο δημιουργός του δεν ήξερε τι θέλει να πει, αλλά γιατί αυτός που το ακούει δεν ξέρει ακριβώς ποια Ελλάδα εκφράζει και τι θέλει αυτή η Ελλάδα να κάνει. Να φάει τα παιδιά της, να εξοντώσει τους ξένους, ή να εξεγερθεί εναντίον των εξουσιών που την εξανδραποδίζουν;

Ήταν αβάσταχτες για το στομάχι πολλών αριστερών και προοδευτικών ανθρώπων οι εικόνες έξω από το στρατόπεδο του 6ου Συντάγματος Πεζικού στην Κόρινθο την προηγούμενη Παρασκευή 24 Αυγούστου. Χρυσαυγίτες και διακόσιοι περίπου εξαγριωμένοι κάτοικοι για την παρουσία των μεταναστών στην πόλη τους συγκεντρωμένοι υπό τους ήχους αυτού και άλλων τραγουδιών του Ρίτσου και του Λεοντή, του Μαρκόπουλου, με τη φωνή του Νίκου Ξυλούρη.

Η Ναταλία Ρασούλη ακολούθησε την πεπατημένη της απαγόρευσης χρήσης τραγουδιών. Σωστή ενέργεια, όπως και η συγκινητική εκείνη κίνηση της Μυρσίνης Λοΐζου να ζητήσει από το ΠΑΣΟΚ να μην ξαναχρησιμοποιήσει τα τραγούδια του πατέρα της. Αλλά αυτές οι ενέργειες, σε συνθήκες αύξησης της επιρροής των εθνικιστικών και φασιστικών ιδεών, αποκτούν μια γραφικότητα. (Είναι η ίδια γραφικότητα που έχει και ο αποκλεισμός της Β. Παπαχρήστου από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.)

Τελικά γιατί, και για την τύχη των τραγουδιών, θα αποφασίσει ο συσχετισμός δύναμης. Η Αριστερά, επειδή δεν έχει κερδίσει τη μάχη στην ψυχή του λαού, κινδυνεύει να χάσει τα τραγούδια της. Η Χρυσή Αυγή, που προσπαθεί να εκφράσει τα συναισθήματα ενός ηττημένου λαού, μπορεί να αντέξει κάθε μουσική υπόκρουση – γιατί από τον εκφασισμένο άνθρωπο λείπει κάθε αισθητική συγκίνηση.

Αν ο λαός σκύψει το κεφάλι, αν αποδεχτεί τη συντριβή του δεν θα μπορεί ν’ ακούει, δεν θα μπορεί να βλέπει. Τι να τα κάνεις τα αυτιά και τα μάτια αν δεν μπορείς να δεις την ομορφιά, αν δεν μπορείς να παλέψεις για το ωραίο και το δίκαιο;

πηγη