Αγκαλιάστε . τους... φτωχοδιάβολους!

Ελλείψει βιομηχανίας στην Ελλάδα, εργατικό προλεταριάτο δεν υπάρχει.
Αν υπήρχε θα το βλέπαμε να εξεγείρεται, να θυμώνει, να μαλλώνει, να γκρεμίζει σπίτια και μνημονιακές πολυκατοικίες.

Υπάρχουν, βέβαια, αγρότες, έμποροι, μεσίτες, μεσάζοντες, πλανόδιοι πωλητές, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, ένστολοι πάσης φύσεως και αποστολής, δημοσιοκάφροι, χρηματιστές, σπεκουλαδόροι, "βαρώνοι", καλλιτέχνες και αοιδοί, τηλεπερσόνες και λοιπές άλλες κοινωνικές ομάδες, που με την ψήφο τους ανακατεύουν τα σκατά στα οποία, τις τελευταίες δεκαετίες, επιπλέει η νεοελληνική δημοκρατία.

Στις παρυφές, όμως, της κοινωνίας, υπάρχει ένα άλλου είδους ...προλεταριάτο.

Αυτό που, κάποιοι πολύ σοφότεροι από μένα, έχουν αποκαλέσει "Λούμπεν Προλεταριάτο".

Τους ανθρώπους αυτούς (διότι για ανθρώπους πρόκειται) δεν θα τους βρείς μέσα στα ποσοστά των δημοσκοπήσεων, ούτε στα ποσοστά των εκλογικών αποτελεσμάτων.

Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν τους ρωτάει κανένας τι πιστεύουν και τι θέλουν από τη ζωή τους και διότι η γνώμη τους δεν έχει καμία σημασία και δεν μπορεί να επηρεάσει κανένα αποτέλεσμα.

Χρόνια τώρα, τους αντιμετωπίζουν σαν να μην υπάρχουν.

Κι' όμως υπάρχουν...

Μέσα στο 30% της αποχής.

Μέσα σε υπόγεια, ανήλια και μικρού, κατά κανόνα, εμβαδού διαμερίσματα.
Κοντά στους σκουπιδοντενεκέδες και στην ουρά των δημόσιων συσσιτίων.
Κινούνται με μεγάλη προσοχή στα όρια νομιμότητας και παρανομίας.
Είτε πουλώντας, πόρτα-πόρτα, λαθραία ρολόγια, κλεμμένα κινητά, αδασμολότητα ποτά και τσιγάρα...

Είτε προσφέροντας "υπηρεσίες" και χρήσιμες "πληροφορίες" στους αστούς νοικοκυραίους, στους επαναστάτες του καναπέ και τους συνοδοιπόρους τους.

Μην πάς αύριο αφεντικό στη λαϊκή, θα κάνει έφοδο η Χρυσή Αυγή.
Μην αφήνεις μόνη της τη γιαγιά να πάει να πάρει τη σύνταξη από την Τράπεζα, παραμονεύουν αυτά κι' αυτά τα κλεφτρόνια.

Για το καθημερινό χαρτζιλίκι...

Χρόνια τώρα, οι άνθρωποι αυτοί έχουν σκληροπετσιάσει.
Εχουν βιώσει στο είναι τους, το τι ακριβώς θα πεί το δώσε ημίν σήμερον.
Εχουν καταλάβει πολύ καλύτερα το νόημα της ζωής, από τους πολιτικούς, τους συνδικαλιστές, τους βουλευτές, τους "δημοκράτες" και τους "αριστερούς" που, κλεισμένοι στη "γυάλα" της Δημοκρατίας, βολεμμένοι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλλες, στα ιντερνετικά δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης και στην μεταξύ τους ...αλληλογραφία.

Οι άνθρωποι αυτοί, όμως, δεν χαμπαριάζουν...
Επειδή ακριβώς γνωρίζουν ότι "σήμερα είμαστε και αύριο δεν είμαστε".
Εχουν ανεπτυγμένο το αίσθημα του δικαίου και πολλοί απ' αυτούς έχουν, όπως συνηθίζουν να λένε, το σακκάκι τους κρεμασμένο στη φυλακή.
Για τα συνήθη μη εξαγοράσιμα πταίσματα.

Οποιος αγκαλιάσει αυτούς τους ανθρώπους, δώσει με το λόγο και τις πράξεις του, νόημα στην υπόσταση τους, δεν θα κερδίσει μόνο την μάχη των εκλογών αλλά τη μάχη της κοινωνίας.

Και πιστέψτε με... Είναι πολύ- μα πάρα πολύ- χρήσιμοι.

Κι' είναι πολλοί, δεν φαντάζεστε πόσο πολλοί είναι και πόσο αποφασισμένοι.
Ν' αλλάξουν τη ζωή τους, ν' αλλάξουν κι' εμάς.

* επί του πιεστηρίου: Αν δεν ξέρεις τη "γλώσσα", δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με τους... εκπροσώπους τους !
Νικος Ρουσσης
πηγη

Πόσο ψεύτης και απατεώνας πρέπει να γίνεις για να είσαι πρωθυπουργός;

                                                                                                                             ΔΗΜ ΚΑΖΑΚΗΣ

Ακόμη μια επίδειξη «φιλαλήθειας» από τον κ. Σαμαρά στην ΔΕΘ. «Η χώρα μας βρίσκεται στο πιο κρίσιμο σημείο της πιο σοβαρής δοκιμασίας που αντιμετώπισε ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες. Το πρώτο, λοιπόν, που θέλω να σας πω είναι ότι στις μεγάλες δοκιμασίες βγαίνουν νικητές όσοι δεν φοβούνται την αλήθεια! Ξέρετε, η αλήθεια πληγώνει καμιά φορά. Αλλά και η αλήθεια φωτίζει. Η αλήθεια δυναμώνει. Η αλήθεια ωριμάζει και οπλίζει όσους θέλουν να αλλάξουν τη μοίρα τους. Βρίσκομαι, λοιπόν, εδώ μπροστά σας για να σας πω την αλήθεια, αλλά και για να αναφερθώ στο σχέδιό μας, να βγούμε από την κρίση το συντομότερο δυνατόν.» Τάδε έφη ο κ. Σαμαράς ως άλλος γκουρού της εσχάτης υποστάθμης. Οι επικοινωνιολόγοι που του έγραψαν την ομιλία θεώρησαν ότι αν μέσα σε 5 προτάσεις αναφέρουν 6 φορές την λέξη αλήθεια, οι ακροατές του θα μείνουν με το στόμα ανοιχτό και θα πουν, «ναι, ρε συ, αυτός μας λέει την αλήθεια.»

Αυτά βέβαια μπορεί να ισχύουν σε αμερικανάκια, αλλά εδώ ο Έλληνας γνωρίζει πολύ καλά ότι αν ένας πρωθυπουργός του υπόσχεται να του πει την αλήθεια, τότε ετοιμάζεται να του σερβίρει το πιο χυδαίο ψέμα. Άλλωστε την αλήθεια υπηρέτησαν όλοι οι εθελόδουλοι, υποτακτικοί και δοσίλογοι πρωθυπουργοί της Ελλάδας. Την αλήθεια και την πατρίδα.

Πριν πολλά χρόνια και συγκεκριμένα το 1948, ένας από τους καταδικασμένους σε ισόβια δοσίλογους πρωθυπουργούς της ναζιστικής κατοχής, ο Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος, ναζί εκ πεποιθήσεως ο ίδιος, εξέδωσε μέσα από την φυλακή ένα βιβλιαράκι με τον προκλητικό τίτλο, «Ιδού η Αλήθεια». Το βιβλιαράκι αυτό επεδίωκε να πει την αλήθεια με τον ίδιο τρόπο που θέλει να την πει κι ο Σαμαράς.

Ο Λογοθετόπουλος υπηρέτησε πρώτα την κυβέρνηση δωσίλογων του Τσολάκογλου ως υπουργός και έπειτα ανέλαβε πρωθυπουργός. Γιατί το έκανε αυτό; Σύμφωνα με τον ίδιο δεν τον παρακίνησε η πολιτική φιλοδοξία, διότι είχε απορρίψει ανάλογες προτάσεις από τον Ι. Ματαξά (1927) και τον Π. Τσαλδάρη (1933). «Ήτο όμως κατά τας ανιστορήτους εκείνας τραγικάς στιγμάς επιτακτική ανάγκη να σωθή από την καταστροφήν ότι ήτο δυνατόν να περισωθή και να ανακουφισθή ο Ελληνικός Λαός από το βάρος της επερχόμενης αφορήτου δουλείας και δυστυχίας. Δια τούτο εδέχθην εν τέλει την πρότασιν του στρατηγού Τσολάκογλου, αν και είχον πλήρη συναίσθησιν των πολλαπλών ευθυνών, ας ανελάμβανον και των θυσιών, εις τας οποίας θα υπέβαλλον εμαυτόν δια της αποδοχής μου ταύτης. Το έθνος όμως είχεν ανάγκην των υπηρεσιών των τέκνων του. Έπρεπε να ευρεθούν άνθρωποι, οι οποίοι να θυσιάσουν συνειδητά τον εαυτόν των υπέρ αυτού κατά την δεινοτέραν περίοδον της μακρίαωνος ιστορίας του.»[1]

Μια δεύτερη αθωότητα…

Ενα νέο…
… πρόσωπο έχει αναδυθεί μέσα από την τρέχουσα οικονομική κρίση, το οποίο υπήρχε μεν πάντα, αλλά ποτέ δεν το νιώθαμε τόσο κοντινό μας όσο τώρα: ο χρεωμένος άνθρωπος. Και είναι αυτός ένας άνθρωπος που θεωρείται αποκλειστικά υπεύθυνος και ένοχος για την τύχη του από ένα σύστημα που καθορίζει μονοπωλιακά τη σχέση δανειστή και οφειλέτη και που δεν κάνει καμιά διάκριση ανάμεσα σε εργαζόμενους και ανέργους, καταναλωτές και παραγωγούς, συνταξιούχους και τροφίμους του φτωχοκομείου. Είναι όλοι τους οφειλέτες, υπεύθυνοι και ένοχοι έναντι του κεφαλαίου, του μεγάλου δανειστή, του παγκόσμιου δανειστή.

Η σχέση…
… δανειστή και οφειλέτη αποκαλύπτεται σαν μια σχέση εξουσίας ανάμεσα σε εκείνους που είναι και σε εκείνους που δεν είναι ιδιοκτήτες κεφαλαίου. Για τον δανειστή, η υπόσταση του οφειλέτη είναι αξεχώριστη από την «ηθική» του. Με μια ηθική της ενοχής, που δεν είναι παρά μια ηθική του φόβου, η εξουσία κατασκευάζει αποδιοπομπαίους τράγους. Φορτώνει τον χρεωμένο άνθρωπο με τύψεις για χρέη που δεν είναι δικά του, σαν να έχει σκοτώσει τη μάνα του, βάζει τις Ερινύες να τον κυνηγούν σαν τον Οιδίποδα. Καθιστώντας τον ένοχο για ένα προπατορικό αμάρτημα που διέπραξαν άλλοι, αποσπά από αυτόν την υποταγή και κάθε λογής υποχωρήσεις. Και σε αυτό, ο Νίτσε δεν παύει να μας είναι ακόμη χρήσιμος. «Ο αθεϊσμός μάς απελευθερώνει από όλα εκείνα τα συναισθήματα πως κάτι χρωστάμε από τη στιγμή τη γέννησής μας, πως κάτι χρωστάμε στην causa prima», έγραφε ο φιλόσοφος. «Ο αθεϊσμός είναι κάτι σαν μια δεύτερη αθωότητα».
Το ζητούμενο…
… σήμερα είναι να κατακτήσουμε αυτή τη δεύτερη αθωότητα έναντι του χρέους, λέει ο Μαουρίτσιο Λαζαράτο, που έγραψε το βιβλίο «Το εργοστάσιο του χρεωμένου ανθρώπου». Μια δεύτερη αθωότητα όχι πια έναντι του θεϊκού χρέους, αλλά έναντι του επίγειου χρέους που ξαλαφρώνει τα πορτοφόλια μας και καθορίζει τη συμπεριφορά μας. «Δεν λέω απλώς να διαγράψουμε τα χρέη μας, αλλά να βγούμε από την ηθική του χρέους στην οποία μας έχουν εγκλωβίσει», γράφει ο ιταλός φιλόσοφος και κοινωνιολόγος. «Χάσαμε πολύ χρόνο προσπαθώντας να δικαιολογηθούμε για το χρέος. Ομως με κάθε δικαιολογία είναι σαν να παραδεχόμαστε την ενοχή μας. Πρέπει να κατακτήσουμε αυτή τη δεύτερη αθωότητα, να απελευθερωθούμε από κάθε ενοχή, από κάθε χρέος, από κάθε τύψη, και να μην πληρώσουμε ούτε δεκάρα. Να αγωνιστούμε για τη διαγραφή του χρέους, το οποίο δεν είναι οικονομικό πρόβλημα αλλά μια απόφαση της εξουσίας η οποία μάς φτωχαίνει και μας οδηγεί στην καταστροφή».
Σε συνέντευξή του…
… στην ελληνική τηλεόραση, σε ανύποπτο χρόνο, το 1992, ο γάλλος ψυχαναλυτής Φελίξ Γκουαταρί έπλεκε το εγκώμιο των κακών μαθητών της Ευρώπης: «Ευτυχώς που υπάρχουν και αυτοί. Αρνούνται να τυποποιηθούν σύμφωνα με τα γαλλογερμανικά και άλλα πρότυπα. Και όσο αυτοί θα εξακολουθούν να είναι κακοί μαθητές τόσο θα παραμένουμε οι καλύτεροι φίλοι
πηγη                                                                                                                                          

ΚΟΛΑΣΗ...ΟΧΙ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ

Το παιχνιδάκι με τις λέξεις τέλειωσε. Η όποια Δημοκρατία, μας τέλειωσε και αυτοακυρώνεται ακόμη και ως λέξη. Απ΄ την ώρα που σε ρούγες και γυάλινα πορτοπαράθυρα στενά, ψηφισμένες και μη φωνές, παραδέχονται ότι η τελική μορφή εκτέλεσης του λαού και της χώρας, της πατρίδας βρε αδερφέ, θα καθοριστεί από τις αμερικανικές εκλογές! Και δεν σηκώνονται κι οι πέτρες. Οχι γιατί δεν είναι αληθής η ανάλυση στην καπιταλιστική δυτική κόλαση που αυτοφυλακιστήκαμε. Αλλά γιατί δεν θέλουμε να συναινέσουμε στην αποδοχή της. Ετσι θα 'πρεπε, αλλά έτσι δε γίνεται. Οταν μάλιστα η... αξιωματική αριστερά ζητιανεύει ραντεβού με τους Ευρωπαίους μανδαρίνους.
Η λογική τελείωσε απ΄ την ώρα που συζητιέται η περικοπή τροφής των νηπίων στους παιδικούς σταθμούς και η συζήτηση διεξάγεται παράλληλα και με τους ίδιους συνομιλητές, για τη φορολογική σύλληψη μέρους των 23 δισ. που έβγαλαν από τη χώρα χίλιοι εφτακόσιοι νοματαίοι. Νομίμως θα αποδειχτεί - καπιταλιστικό και με ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων θεσμοθετημένη, είναι το οικονομικό ευρωσύστημα - οι περισσότεροι. Απ΄ τις περικοπές των παιδικών σταθμών θα εξοικονομήσει το ληστρικό ιδιωτικοποιημένο κρατίδιόν μας, τσιφλίκι από ιδρύσεώς του, μιας χούφτας κοτζαμπάσηδων, καμιά τριανταριά εκατομμύρια. Την παρωνυχίδα της μεγάλης,νόμιμης ξαναλέω, μπάζας.

Άταφος νεκρός…

Τα επίσημα στοιχεία και στατιστικές είναι συντριπτικά για το παρόν και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας. Η ανεργία τον Ιούνιο σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ σπάει νέο ρεκόρ και καταγράφεται στο 24,4% και σε απόλυτους αριθμούς στους 1.216.410 ανθρώπους! Σε σύγκριση με το Μάιο έχουμε αύξηση κατά 50.660 ανέργους, ενώ σε σχέση με τον Ιούνιο του 2011 οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 358.334.

Με βάση αυτά τα στοιχεία η δυναμική του προβλήματος αποτυπώνεται σε μια πραγματικότητα που μας λέει ότι κατά μέσο όρο καθημερινά 1000 άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους τον τελευταίο χρόνο, ενώ σύμφωνα με τα συγκριτικά στοιχεία του τελευταίου μήνα η καθημερινή ροή της ανεργίας αυξάνεται στους 1600 περίπου. Μάλιστα σύμφωνα με την έκθεση του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ εκτιμάται ότι μέσα στο 2013 η καταγραφείσα ανεργία θα φτάσει το 28 με 29% και η πραγματική θα αγγίξει το 34% με τη διατήρηση των υψηλών ποσοστών ανεργίας ως το 2020!

Το πιο σημαντικό ωστόσο εύρημα της ΕΛΣΤΑΤ είναι πως για πρώτη φορά φέτος ο πληθυσμός που βρίσκεται εκτός αγοράς εργασίας (μη οικονομικά ενεργός πληθυσμός και άνεργοι) ανέρχεται στα 4.588.507 άτομα και ξεπερνάει τον αριθμό των συνόλου των απασχολουμένων που βρίσκεται στα 3.766.415!

Σ’ αυτά αν συνυπολογίσει κανείς ότι μόλις 230 χιλιάδες περίπου παίρνουν επίδομα ανεργίας, ενώ πάνω από 400.000 οικογένειες (!) δεν έχουν ούτε ένα εργαζόμενο μέλος είναι εύκολο ν’ αντιληφθεί κανείς ότι ήδη η ελληνική οικονομία είναι ένας άταφος νεκρός και ότι ό,τι είχε απομείνει από την ελληνική κοινωνία πεθαίνει, αργά και βασανιστικά.

Επί της ουσίας, στο ζήτημα της ανεργίας δεν αποτυπώνονται μόνο οι καταστροφικές συνέπειες της πολιτικής του μνημονίου. Καταγράφεται και η αποτυχία του δρόμου που οδήγησε στο μνημόνιο, το οποίο με τη σειρά του όξυνε τρομακτικά το πρόβλημα. Και αυτή η πολιτική είχε στον πυρήνα τη δραματική συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης της χώρας, στο όνομα της νέας εθνικής ιδέας, που άκουγε στο όνομα ΕΟΚ αρχικά και στη συνέχεια ΕΕ και συμμετοχή στην ευρωζώνη. Αυτό ήταν το αντίτιμο και οι όροι των παρελθόντων δανείων που έφεραν τα νέα δάνεια και τη χρεοκοπία το 2010-2011. Αυτή την πολιτική επιλογή έκανε η ολιγαρχία του πλούτου στην Ελλάδα και το πολιτικό της προσωπικό (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) και σήμερα έχει μετατρέψει σε ένα οικονομικό νεκροταφείο όλη τη χώρα.

Μόνο ως νεκρολογία μπορεί να ακούγεται απ’ τους υπερασπιστές του ότι ο δρόμος του μνημονίου και του ευρώ είναι ο μόνος δρόμος που έχουμε ως επιλογή που μπορεί να οδηγήσει σε ξέφωτο την οικονομία, απ’ τη στιγμή που τα νέα δάνεια και οι όροι της εξόφλησής τους ενισχύουν τις δεσμεύσεις που θέλουν νεκρωμένη την παραγωγική βάση της χώρας και το κράτος -ελέω ΕΕ- αφοπλισμένο να παρέμβει στην ανάπτυξη της εγχώριας βιομηχανίας και παράλληλα τον εθνικό ορυκτό πλούτο υποθήκη στους δανειστές και τις μεγάλες δυνάμεις.

Πλέον είναι θέμα επιβίωσης στην κυριολεξία η επιλογή ενός άλλου δρόμου χωρίς μνημόνια και ευρώ. Ενός δρόμουπου θα αμφισβητεί πραγματικά τις λογικές που μας οδήγησαν εδώ και θα θεμελιώνει ένα εντελώς διαφορετικό αύριο. Ενός δρόμου που, σε τελική ανάλυση, θα αμφισβητεί τον ίδιο τον καπιταλισμό.

πηγη

Oι λεπτές κόκκινες γραμμές της ''Κυβερνώσας Αριστεράς''

Αν από τον τίτλο φαίνεται ότι το περιεχόμενο θα αφορά την Δημοκρατική Αριστερά χάσατε. Όπως άλλωστε έχασε και αυτή, τόσο το πρώτο όσο και το δεύτερο συνθετικό του τίτλου της από τότε που αποφάσισε να προσχωρήσει σε μία δεξιότατη συγκυβέρνηση και ταυτόχρονα να διαγράψει μονοκοντυλιά όλο το προεκλογικό της πρόγραμμα. Η ΔΗΜΑΡ ούτε δημοκρατική είναι ούτε αριστερά. Μόνο Κυβερνώσα. Δεν αξίζει καν κριτικής...
Υπάρχει όμως και η άλλη, η παρολίγον Κυβερνώσα Αριστερά που πάσχει ήδη από σύνδρομα κυβερνητισμού ενώ παραμένει “παρολίγον”. Οι παροικούντες την (αριστερή πλευρά της) Ιερουσαλήμ είχαν μυριστεί στην προεκλογική ατμόσφαιρα τις σταδιακές υποχωρήσεις του ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ Μαΐου και Ιουνίου.



Η αντιμνημονιακή ρητορική ψαλιδιζόταν τσαπατσούλικα και ο ριζοσπαστικός χαρακτήρας παραχωρούσε τη θέση του -εξίσου κακότεχνα- στο νομοταγή κοινοβουλευτισμό, έστω και με ορισμένες κορώνες, που ωστόσο προβλέπονται σε κάθε προεκλογικό πανηγύρι. Έβλεπαν τα πάρε-δώσε με κάτι άστεγους πολιτευτές της παλαιοπασοκικής οικογένειας. Παρατηρούσαν την ταυτόχρονη υιοθέτηση ανδρεϊκής φρασεολογίας (βλ. Χρονοντούλαπο της Ιστορίας). Δεν ήταν ανυποψίαστοι. Ήταν καλόπιστοι, οργισμένοι, απελπισμένοι, ή και όλα μαζί.

Η ευκαιρία μίας Αριστερής Κυβέρνησης δεν έπρεπε να χαθεί. Ή μήπως έπρεπε;

Ένα 27% του εκλογικού σώματος, ή τέλος πάντων αυτών που έκαναν τον κόπο να φτάσουν ως την κάλπη, αποφάσισαν να δώσουν μία ευκαιρία στο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει, σπάζοντας το 38ετές εξουσιαστικό τραστ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Παρά τη σταθερή ρητορία του Αλέξη Τσίπρα περί Αριστερής Διακυβέρνησης, το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε δα ψευδαισθήσεις. Το 27% δεν ψήφισε Αριστερά. Ψήφισε «κατάργηση του μνημονίου», ό,τι κι αν σημαίνει στο κεφάλι του καθενός από αυτούς τους σχεδόν δύο εκατομμύρια ψηφοφόρους. Η στρατηγική αναδιάταξη του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο εκλογικό σώμα που δεν απέκτησε ξαφνικά ταξική συνείδηση, ούτε εντρύφησε στα άπαντα του μαρξισμού, είναι αναμενόμενη. Αυτό που δεν θεωρείται αναμενόμενο είναι η καταστροφική ατσαλοσύνη.

Εξηγούμαι. Προσπερνώ το γεγονός ότι η αντιπολίτευση ξεκίνησε με... διακοπές, ενώ η «τρόικα εσωτερικού» έπιασε από νωρίς δουλειά και, παρά τις εσωτερικές της αντιφάσεις, πολύ γρήγορα έφτυσε στα μούτρα την εκλογική εντολή και επέβαλε σιδηρά πειθαρχία στην τήρηση του μνημονίου. Αφήνω για λίγο στην άκρη το γεγονός ότι ένα αυτοαποκαλούμενο “ριζοσπαστικό” κόμμα προτίμησε την άσκηση πολιτικής στα βουλευτικά έδρανα και το γυαλί της τηλεόρασης, παρά στην κοινωνία και τα συνδικάτα. Επαναλαμβάνω, όλα αυτά είναι αναμενόμενα και εξηγούνται από τη αναδιάταξη του ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματική αντιπολίτευση πια.

ΤΩΡΑ ΤΕΛΟΣ!

Την καταστροφή, την εξαθλίωση, την εξόντωση του ελληνικού λαού, μπορεί να την αποτρέψει, να την σταματήσει ΤΩΡΑ, μόνο ο ίδιος ο ελληνικός λαός. Όχι με εκλογές. Με μεγάλη προσπάθεια, μαζικό αγώνα, οργανωμένο, πρωτότυπο, συντονισμένο, αποφασισμένο να επιβάλει ουσιαστικές λύσεις και όχι πειράματα και ημίμετρα.
Οι βασικές προϋποθέσεις υπάρχουν. Αγανάκτηση, οργή, εξαθλίωση, συνειδητοποίηση της κοροϊδίας, συνειδητοποίηση της αναποτελεσματικότητας των απανωτών πακέτων μέτρων. Υπάρχει μεγαλύτερη ωριμότητα, σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του ελληνικού λαού και έντονη αίσθηση αδικίας και δουλέματος. ΔΥΣΤΥΧΩΣ, όμως όλα αυτά χρειάζονται κάποιον να τα οργανώσει, να τα συντονίσει, να εμπνεύσει το όποιο κίνημα, να κωδικοποιήσει τα αιτήματα, να σαλπίσει το εναρκτήριο λάκτισμα.

Και λέω δυστυχώς, διότι, μέχρι στιγμής, δεν φαίνεται κάποιος από τους υπάρχοντες φορείς να μπορεί να σηκώσει όλο αυτό το βάρος. Παρά τις καλές προθέσεις, παρά τις όποιες σωστές επεξεργασίες και επισημάνσεις, παρά τις ορθές προβλέψεις, από δυνάμεις της Αριστεράς, δεν φαίνεται στον ορίζοντα η δύναμη εκείνη που θα μετατρέψει την οργή σε δύναμη αποτροπής, θα συμπυκνώσει τα σκόρπια αιτήματα σε γροθιά επιβολής.

Θα πει κάποιος ότι ο κόσμος δεν είναι έτοιμος, πράγμα που σε μεγάλο βαθμό ισχύει. Αλλά για τι ακριβώς δεν είναι έτοιμος ο κόσμος; Για σοσιαλιστική επανάσταση, σίγουρα ναι. Δεν είναι έτοιμος. Για έξοδο από το ευρώ; Από ότι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, ούτε γι αυτό είναι έτοιμος. Είναι όμως έτοιμος για πολλά άλλα. Και όπως και να έχει, ούτε το 1940, (το γνωστό αγαπημένο παράδειγμα όλων μας) ήταν έτοιμος να πάρει τα όπλα ενάντια στην ισχυρότερη πολεμική μηχανή της παγκόσμιας ιστορίας. Αλλά τα πήρε. Και με κίνδυνο της ζωής του, όχι με κίνδυνο του μισθού του… μεγαλούργησε.

Προχτές το πρωί, συνταξιούχοι εισέβαλαν στο Υπουργείο Υγείας, το κατέλαβαν για λίγη ώρα και πολύ καλά έκαναν (και λίγα έκαναν). Δεν ήταν πάνω από 400 άτομα, από δυνάμεις του ευρύτερου χώρου του ΚΚΕ. Οι εικόνες έκαναν τον γύρω του πλανήτη, και έπαιξαν και σε όλα τα βραδινά δελτία ειδήσεων των ελληνικών καναλιών. Δύο παρατηρήσεις, σχετικές και με τις παραπάνω απόψεις.

Πρώτον, έπρεπε να ήταν χιλιάδες οι συνταξιούχοι που κατέλαβαν το υπουργείο και μαζί τους στην διάρκεια της ημέρας να συνέδραμαν κατά χιλιάδες εργαζόμενοι από όλους τους κλάδους, αποδεικνύοντας έμπρακτα την αλληλεγγύη τους. Είναι ανήκουστο να μην βρίσκει ο ανήμπορος και ο ηλικιωμένος βασικά φάρμακα, το 2012! Το ελληνικό κράτος στερεί βασικό δικαίωμα από πολίτες του. Είναι πρωτοφανής βία και κατά την γνώμη μου δικαιολογεί την όποια αντίδραση. Παρόλα αυτά ήταν μόνο 400, από τις συνήθεις δυνάμεις, που χρόνια τώρα με συνέπεια παλεύουν, ακόμη και αν τους αποκαλούν γραφικούς.

Δεύτερη παρατήρηση. Το ότι ήταν μόνο 400, δεν τους εμπόδισε να εκφράσουν με μαχητικό τρόπο, δίκαια αιτήματα, να φωνάξουν, να κάνουν σαματά, να σπάσουν πόρτες, να ανέβουν στους ορόφους και να αποκλείσουν το γραφείο υπουργού. Όλα αυτά έγιναν, χωρίς την μαζική συμμετοχή του υπόλοιπου κόσμου και χωρίς να είναι ώριμο το σύνολο, ή η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Έγινε όμως και ορθώς. Έγινε και έδωσε στίγμα, εντός και εκτός. Και το αποδέχτηκαν όλοι ως σωστό, γιατί, πολλές φορές δεν έχει σημασία η μαζικότητα, αλλά το δίκιο του αιτήματος και το γνήσιο της έκφρασής του. Δεν έχει σημασία πόσοι ήταν έξω από την πόρτα του υπουργείου, αλλά πόσοι από αυτούς που έλειπαν, συμφωνούσαν με αυτά που έκαναν αυτοί που ήταν εκεί. Μπορεί να μπούκαραν 400, αλλά είμαι σίγουρος, συμφωνούσαν με την πράξη εκατομμύρια ελλήνων.

Το παράδειγμα αυτό απαντά στους αρχικούς συλλογισμούς. Πέρα από τις σωστές στρατηγικές και τα οράματά για μια άλλη δίκαια κοινωνία. (Επίκαιρα όσο ποτέ), υπάρχει ανάγκη για μάχη ΤΩΡΑ, για αγώνα ΤΩΡΑ, για αποτελέσματα ΤΩΡΑ. Όχι όταν γίνουν εκλογές… Το σήμερα βάζει επιτακτικά θέματα, που δεν μπορεί κανείς σώφρων αριστερός, κανένας συνεπής αγωνιστής να παραγνωρίσει.

-Η οργάνωση ενός μαζικού δικτύου αλληλεγγύης, προς τους εξαθλιωμένους συμπολίτες μας, με συσσίτια, γιατρούς, δασκάλους, πολιτισμό, συναισθηματική και ψυχολογική στήριξη, μπορεί να είναι ένας πρώτος τομέας δράσης.

-Ένα μεγάλο αντιφασιστικό μέτωπο, με απαντήσεις στο ιδεολογικό πεδίο αλλά ίσως και με ομάδες κρούσης, μπορεί να είναι ένα δεύτερο πλαίσιο δράσεων.

-Και η οργάνωση σειράς πολύμορφων αγώνων, δράσεων, μαχών για να μην περάσει ούτε μισό μέτρο από αυτά που ετοιμάζουν οι Ευρωπαίοι λύκοι και εκτελεί ο Σαμαράς και η υπόδουλη παρέα του, μπορεί και πρέπει να είναι ο τρίτος πόλος δράσεων.

Δεν υπάρχει περίπτωση να μην είναι έτοιμο μεγάλο μέρος του λαού για αυτές τις δράσεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην ανταποκριθεί, όταν γίνει ένα γνήσιο, μαζικό κάλεσμα, για επιβίωση και καλύτερη ζωή.

Έχουμε ήδη αργήσει.

του Θύμιου Καλαμούκη
πηγη