ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΣΕ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ...

“ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΣΕ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ, ΑΥΤΟ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΥΠΟΤΙΜΗΘΕΙ; ΑΝ ΝΑΙ ΠΟΣΟ; ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗΣ ΔΕ ΘΑ ΑΥΞΗΘΕΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΠΡΟΙΟΝΤΩΝ (ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ, ΦΑΡΜΑΚΑ, ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ Κ.Τ.Λ) ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ; ΕΠΙΣΗΣ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗΣ ΔΕ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΟΣΟΙ ΕΒΓΑΛΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟΥΣ ΕΞΩ ΝΑ ΑΓΟΡΑΖΟΥΝ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΠΑΜΦΗΝΑ;”

Θα πρέπει ευθύς εξαρχής να ξεκαθαρίσουμε ότι….. δεν υπάρχει καμιά ευθεία σχέση ανάμεσα στο νόμισμα, στην υποτίμηση και στην αύξηση των τιμών των εισαγομένων. Κατά πρώτον, είναι μέγας μύθος ότι η υποτίμηση του εθνικού νομίσματος είναι μονόδρομος και ότι μ’ αυτόν τον τρόπο θα αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Αυτό για να συμβεί θα πρέπει όλοι οι άλλοι συντελεστές του διεθνούς εμπορίου να είναι σταθεροί. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν ισχύει. Η υποτίμηση του νομίσματος δεν υπήρξε ποτέ τελεσφόρα επιλογή για την ανταγωνιστικότητα. Δεν έχει να δει κανείς την πορεία της παλιάς δραχμής που υπέστη μόνο μέσα στην μεταπολίτευση υποτίμηση περίπου κατά 90%, αλλά η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας με όρους διεθνούς εμπορίου δεν βελτιώθηκε.

Ο λόγος είναι απλός. Η ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας εξαρτάται από την θέση της στο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Εξαρτάται δηλαδή από το αν είναι οικονομία φθηνών υπηρεσιών και εργασίας με όρους εξάρτησης και υποταγής στην διεθνή αγορά, ή αν είναι μια οικονομία παραγωγικής επέκτασης και καινοτομιών με όρους οικονομικής αυτοτέλειας που εξασφαλίζει την ολόπλευρη αξιοποίηση των συγκριτικών της πλεονεκτημάτων. Επομένως καθοριστικός συντελεστής που εξασφαλίζει την ανταγωνιστική θέση μιας οικονομίας στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις είναι η άνοδος της παραγωγικότητας της εργασίας με βασικό μοχλό την τεχνολογία παραγωγής και τις εφαρμογές καινοτομιών. Μόνο οικονομίες που αυξάνουν διαρκώς την παραγωγικότητα της εργασίας μπορούν να διεκδικούν καλύτερη διεθνή θέση και μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα. Και για να γίνει αυτό απαιτείται πρώτα και κύρια σοβαρή επένδυση στην ζωντανή εργασία και διαρκή αναβάθμισή της με όρους απολαβών, ειδίκευσης και αξιοποίησης. Σ’ αυτό ακριβώς κρύβεται το κλειδί της ανταγωνιστικότητας.

Η ανταγωνιστικότητα καθορίζεται από την παραγωγικότητα με την οποία μια εθνική οικονομία χρησιμοποιεί τους ανθρώπινους, κεφαλαιουχικούς και των φυσικούς πόρους. Για να κατανοήσουμε την ανταγωνιστικότητα, το σημείο εκκίνησης θα πρέπει να είναι οι αντικειμενικοί πόροι που μπορούν να εξασφαλίσουν την ευημερία σε μια οικονομία. Το επίπεδο ζωής μια χώρας καθορίζεται από την παραγωγικότητα της οικονομίας της, η οποία μετράται με βάση την αξία των αγαθών και υπηρεσιών που παράγονται ανά μονάδα των διαθέσιμων πόρων του. Η παραγωγικότητα εξαρτάται τόσο από την αξία των προϊόντων και των υπηρεσιών που παράγει η οικονομία – η οποία μετράται με βάση τις τιμές που μπορούν να έχουν στις ανοικτές αγορές – και από την αποτελεσματικότητα με την οποία μπορούν να παραχθούν. Η παραγωγικότητα εξαρτάται επίσης από την ικανότητα μιας οικονομίας να κινητοποιήσει τους διαθέσιμους ανθρώπινους πόρους.

Θα «φτύσει αίμα» η Κύπρος υπό τον γερμανικό ζυγό

Πολλαπλασιάζονται οι τομείς που η Κύπρος δέχεται πλήγματα από τότε που ο πρόεδρος Χριστόφιας αποφάσισε να οδηγήσει τη χώρα σε καθεστώς Μνημονίου - σε καθεστώς δηλαδή οικονομικής και πολιτικής υποτέλειας προς την ΕΕ. Λογικό είναι οι Κύπριοι να μην έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει τις οικονομικές συμφορές που τους περιμένουν.

Ευνόητο είναι να μην αντιλαμβάνονται τις δραματικές επιπτώσεις που πιθανότατα θα έχει το μνημονιακό καθεστώς στις προσπάθειες εξεύρεσης αν όχι δίκαιης, τουλάχιστον ανεκτής λύσης του Κυπριακού. Η συνενοχή σχεδόν όλων των κυπριακών κομμάτων στην αποδοχή του μνημονιακού καθεστώτος και η μη διεξαγωγή αντιμνημονιακού αγώνα από κανένα μεγάλο κόμμα του νησιού έχει προκαλέσει πλήρη συσκότιση του οικονομικοπολιτικού εγκλήματος. Καθώς συχνά οι Κύπριοι αποτελούν στόχο επικρίσεων ή και κακόβουλων επιθέσεων από το εξωτερικό, είμαστε βέβαιοι ότι υποτιμούν τη σημασία και τους στόχους της τεράστιας δυσφημιστικής εκστρατείας εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας που έχουν ξεκινήσει οι Γερμανοί. Στη Γερμανία δημιουργήθηκε ήδη το απωθητικό «κλισέ» για την Κύπρο, το οποίο θα διευκολύνει τη γερμανική κυβέρνηση να σκληραίνει διαρκώς τη στάση της απέναντι στη Λευκωσία και ταυτόχρονα δεκάδες εκατομμύρια Γερμανοί πολίτες να απαιτούν από το Βερολίνο να φερθεί πολύ πιο βάναυσα απέναντι στην Κύπρο!

Τα κορυφαία γερμανικά μέσα ενημέρωσης δημιούργησαν μια πλήρως απαξιωτική εικόνα για το νησί: «Η Κύπρος είναι το πλυντήριο μαύρου χρήματος Ρώσων μαφιόζων ύψους δεκάδων δισ. ευρώ». Τελεία και παύλα! «Αναζητείται σωτήρας για ρωσικά δισεκατομμύρια» ήταν την Παρασκευή ο οκτάστηλος τίτλος σχετικού ρεπορτάζ της «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε». «Η τρόικα βρίσκεται ενώπιον διλήμματος. Αν σώσει την Κύπρο και τις τράπεζές της, θα μπορούσαν να βγάλουν κέρδος από αυτό Ρώσοι ολιγάρχες, των οποίων ο πλούτος ενδεχομένως προέρχεται από αμφίβολες πηγές. Αν δεν τη σώσει, τίθεται πάλι σε αμφισβήτηση η διατήρηση της Ευρωζώνης» υπογραμμιζόταν στους υπότιτλους της ανάλυσης της γερμανικής εφημερίδας. Με άλλα λόγια, ένα μικρό νησί, ορμητήριο Ρώσων μαφιόζων, εκβιάζει τη Γερμανία και υποχρεώνει τη Μέρκελ να δώσει χρήματα των Γερμανών φορολογουμένων για να σωθούν οι κυπριακές τράπεζες όπου έχουν καταθέσει τα δισεκατομμύριά τους οι «εγκληματίες από τη Ρωσία»! Μια προβολή της Κύπρου που δικαιολογημένα κάνει έξω φρενών όλους τους Γερμανούς, οι οποίοι πλέον είναι έτοιμοι να δικαιολογήσουν όχι έναν, αλλά… δέκα τουρκικούς «Αττίλες» εναντίον των Ελληνοκυπρίων!

Εκτροχιάστε τις ιδιωτικοποιήσεις

Το ντοκιμαντέρ της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών κατά των ιδιωτικοποιήσεων.

Εκτροχιάστε τις ιδιωτικοποιήσεις από infowar

Ό,τι λάμπει είναι σκατά(τρίγωνα κάλαντα….)

Αν υπάρχει κάτι πιο άθλιο και από την άθλια κυβέρνηση Σαμαρά , είναι τα πολυκαταστήματα. Αν υπάρχει κάτι αθλιότερο και από τα άθλια πολυκαταστήματα ,είναι τα στολισμένα λόγω των ημερών πολυκαταστήματα. Ευτυχώς ανήκουμε στη δύση και όχι στην βάρβαρη ανατολή οπότε και έχουμε την συγκίνηση να αντικρίζουμε από κοντά τον πολιτισμό των στολισμένων με λαμπερά σκουπίδια ,πολυκαταστημάτων .Ο δυτικός άνθρωπος τα Χριστούγεννα συγκεντρώνει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας ,άσχετα αν αποτελεί μόλις το 1/6 στον πλανήτη ,και επιβεβαιώνει την ηγεμονία του με το τρίπτυχο: χριστιανισμός-εκμετάλλευση-κατανάλωση, γιατί το τρίπτυχο:ψωμί-παιδεία- ελευθερία,τελείωσε με την έλευση των λευκών κολάρων.


Μικρές πολιτείες γεμάτες με ο,τι ποθεί ο καταναλωτής ,στηρίζονται σε τεράστιους τσιμεντένιους όγκους που επικοινωνούν μεταξύ τους με ηλεκτρικές σκάλες, εξυπηρετικές μόνο για τις αδηφάγες τσέπες των πολυεθνικών ,προσβλητικές για το περιβάλλον, δαιδαλώδης και συνωτισμένες ,φέρνουν στο νου σκηνές από το Metropolis του Fritz Lang .Όσο πιο πολλά τα γεμάτα με σακούλες χέρια ,τόσο περισσότερα τα αδειανά που περιφέρονται σαν φαντάσματα ψάχνοντας φαγητό και στεγή στις επίσης στολισμένες πλατείες, μακριά από τα φώτα της τηλεοπτικής δημοσιότητας. Ιδίως τις ήμερες των Χριστουγέννων, όλα τα γιορτινά σκηνικά υποκριτικών χαμογέλων που στήνονται στο εσωτερικό τους, είναι εξίσου εμετικά με το στολισμένο εξωτερικό τους. «Ζεστές» χριστουγεννιάτικες μελωδίες ακούγονται από τα μεγάφωνα τους ,ζέχνοντας παλιανθρωπιά και αλλοτρίωση.

Εκεί μέσα ,εγκλωβισμένοι σε ένα αδιευκρίνιστο ­«εγώ» και γεμάτοι ανασφάλειες άνθρωποι,με μοναδικό ιδανικό την δύναμη του πορτοφολιού τους , συστεγασμένοι με ένα τεράστιο χριστουγεννιάτικο δέντρο «αγάπης και αλληλοβοήθειας» θα ξεροσταλιάσουν σχεδόν ξέψυχοι μπροστά από μια βιτρίνα ,ψάχνοντας την λυτρωτική εκπτωτική καταναλωτική ευκαιρία ,ώστε να γευτούν και αυτοί την ποθητή ,γεμάτη με ψώνια ,φιλική στο περιβάλλον,σακούλα.Άλλοι ,θα κυνηγήσουν την ναρκισσιστική κοινωνική επιβεβαίωση μπροστά στην ταμειακή,την ταμειακή ,με τα αλλεπάλληλα και εκνευριστικά τικ τακ τικ τακ ,εκείνα τα τικ τακ που θυμίζουν ρομποτικές συναλλαγές μα καθόλου ανθρώπινες ,γεμάτοι πάθος για τα ξεχειλισμένα τους καρότσια και αυτοθαυμασμό για την επίσης ξεχειλισμένη από χρήμα ,πιστωτική τους κάρτα. Άλλοι ,θα αναδείξουν την τσαμπουκαλωσύνη τους εκεί κάτω στο απέραντο πάρκινγκ, πνίγοντας την υποτιθέμενη εκεχειρία με τον πολιτισμένο τους εαυτό για ένα εκατοστό γδαρμένου προφυλαχτήρα (ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;)αποτέλεσμα του «τρομακτικού» προβλήματος της εύρεσης χώρου στάθμευσης, γιατί, τι το χειρότερο από το να μην βρίσκεις μια θέση στάθμευσης στην όαση της κατασκευασμένης ευτυχίας;

Ο πολιορκημένος σκουπιδοτενεκές δεν είναι ορατός στην απολιόρκητη οικογενειακή ευτυχία γιατί απλά στέκεται κάτι εκατοντάδες βήματα μακριά από την διώροφη μεζονέτα, στολισμένη και αυτή λόγω των ήμερων (έφαγε η οικοδέσποινα μια εβδομάδα από την ζωή της ψάχνοντας τα κατάλληλα πλακάκια ,όμως την κακόγουστη χριστουγεννιάτικη πλαστικούρα την βάζει πρώτη μούρη).Τόση αδιαφορία δεν αντέχονταν ούτε στις χρυσές περιόδους του «ελληνικού θαύματος». Τόση κατασκευασμένη συνείδηση ούτε ο Τσόμσκι δεν στοχάστηκε στο :«Κατασκευάζοντας την κοινωνική συνείδηση». Τέτοια ανεμελιά δεν θα μπορούσε να ενσαρκώσει ούτε η Ε. Μενεγάκη σε κάποιο από τα γνωστά της τηλεοπτικά καραγκιοζιλίκια.

Τα Χριστούγεννα είναι όμως ήδη εδώ, και η ζωή είναι ωραία με καλούς προσκεκλημένους σε κάποιο χρυσοσκατένιο ρεβεγιόν και χέσε το συγκεντρωμένο πλήθος στις πλατείες που καρδιοχτυπά για το πεθαμένο αύριο. Φυσικά και λόγω της ιερότητας των ημερών, όλο και κάποιες περισσευούμενες δεκάρες θα σώσουν προς στιγμήν τους αναξιοπαθούντες,όλο και ένα κομμάτι ψωμί θα περισσέψει από το χλιδάτο χλαπάκιασμα, όλο και κάποιο κροκοδειλένιο δάκρυ θα στάξει αντικρίζοντας το συνηθισμένο θέαμα με τα τουμπανιασμένα παιδάκια της Αφρικής στον δέκτη της τηλεόρασης ,καταστρέφοντας την πανάκριβη μάσκαρα .

«Κυρίες και κύριοι ας κάνουμε μια δωρεά για το ίδρυμα των κοριτσιών με τα σπίρτα .»

Πλαστικό δέντρο, πλαστικό φαγητό, πλαστικά στολίδια, πλαστική ζωή,πλαστικοί άνθρωποι.

Εντάξει λοιπόν, τρίγωνα κάλαντα μεσ’ τη γειτονιά ήρθαν τα Χριστούγεννα και η πρωτοχρονιά.

πηγη

Η πορνεία ως φαινόμενο…

Ο κόσμος που ψήφιζε ΠΑΣΟΚ, ΝΔ ή ό,τι άλλο δεν πέθανε. Ο κόσμος που πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ ή τον Καμμένο ανήκει σε αυτούς (δεν αναφέρομαι καν στους αγράμματους, απαίδευτους, απάνθρωπους, μικρόνοες που ψήφισαν ΧΑ). Δεν είναι άλλος. Δεν είναι καινούργιο αυτό το πλήθος ψηφοφόρων.

Είναι ο ίδιος που θα πάει στην πόρτα του κομματάρχη να ζητήσει κάτι. Θα πάρει τηλέφωνο για να… γίνει η δουλειά του. Είναι αυτός που εκ συνηθείας θα αναπαράγει αυτό που λέμε κομματοκρατία.

Όποια εκδοχή «τέλους του κόσμου» και να έρθει (εκτός εκείνης των Μάγια) και μας φέρει στο σημείο μηδέν ως κοινωνία, θα αναγκαστούμε να ξανα-ξεκινήσουμε. Είτε έρθει η πολιτική εξέγερση του Καζάκη και του ΕΠΑΜ, είτε εκλογική ανατροπή με οποιονδήποτε τρόπο ή ό,τι άλλο γίνει, θα κληθούμε να διαχειριστούμε τις ζωές μας με άλλον τρόπο από αυτόν που έχουμε συνηθίσει.

Στην ομιλία του Τσίπρα στη Λιβαδειά και στη δεύτερη γραμμή μετά τον πυρήνα των παλαιοΣΥΝασπιστών, βρέθηκαν (σύμφωνα με μαρτυρίες) ΠΑΣΟΚοι πολιτικάντηδες της περιοχής ψάχνοντας σαν τις πουτάνες νέα τσατσά. Προφανώς και πολλοί από αυτούς θα τη βρουν. Από την άλλη οι δεξιοί πολιτικάντηδες περιμένουν αμήχανα τους ΑΝΕΞΕΛ να ξεκαθαρίσουν το τοπίο τους. Όλοι μαζί όμως κυκλοφορούν στους δρόμους «αποστασιοποιημένοι» και κάνοντας απλωτές στη κολυμβήθρα του Σιλωάμ μπας και το νεράκι της «πιάσει» πάνω στο γλοιώδες δέρμα τους.

Το στοίχημα δεν είναι εάν θα καταφέρουν να αλλάξουν οι πόρνες, αλλά πως θα τις χειρίζεται η τσατσά. Ποιά πουτανιά θα αναπαράξει. Και αυτό έχει την κύρια σημασία.

Ακόμη και το χρέος να μηδενιζόταν ως δια μαγείας ή επειδή μας λυπήθηκαν τα διεθνή τραπεζικά κοράκια, εάν δεν αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζουμε τα πάντα, τότε θα οδηγηθούμε στα ίδια αποτελέσματα με μαθηματική ακρίβεια.

Ο δρόμος είναι μακρύς. Ελπίζω όχι αδιέξοδος.

πηγη

H δικαιοσύνη είναι σαν το φίδι…

…Τσιμπά μόνο τους ξυπόλητους!
Ωραία, τώρα που η Βραζιλία ανέλαβε μέσα σε δύο χρόνια και το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου και την Ολυμπιάδα, η «πόλη του Θεού», το μεγάλο Ρίο ντε Τζανέιρο θα μπορέσει να απαλλαγεί οριστικά από τα μιάσματα τους φτωχούς και να μοιάσει στο Σάο Πάολο των τεχνοκρατών και τη Μπραζίλια των κυβερνητικών. Αρκετά τους ανεχτήκαμε με τις φαβέλες τους που μας ντροπιάζουν…Και μας κλέβουν και τις φρυγανιές.

Διαβάζω ένα άρθρο στους New York Times για το χιλιοειπωμένο ζήτημα της αστυνομίας της Βραζιλίας και ειδικά του Ρίο ντε Τζανέιρο. Στα αγγλοσαξωνικά μέσα ενημέρωσης το ζήτημα αυτό, όπως παρομοίως και αυτό των ναρκεμπόρων στο Μεξικό μοιάζει πιο πολύ με μία ζωντανή ταινία του Χόλιγουντ. Αλλά ζωντανή, με όλα τα στοιχεία που «φέρνουν εισιτήρια» στα δυτικά μυαλά: αίμα, σπέρμα, βία, επιβολή. Το υποσυνείδητο του δυτικού, καταπιεσμένο από τα πρώτα χρόνια της γέννησής του τα λατρεύει κάτι τέτοια. Το υποσυνείδητο του μέσου Βραζιλιάνου, επίσης καταπιεσμένου από μικρού, του έχει μάθει να τα ανέχεται.


Η Βραζιλία “θα γίνει υπερδύναμη” και τι καλύτερο από το να στρέψει εκεί ο κόσμος τα βλέμματά του δυο φορές σε τρία χρόνια, μία για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου το 2014 και μία για την Ολυμπιάδα του 2016. Λύθηκαν όλα μας τα προβλήματα.

Μακριά από τη συλλογική συνείδηση των κοντινών ιθαγενών, το Ρίο ντε Τζανέιρο, η πραγματική καρδιά και ψυχή της Βραζιλίας μπαίνει με τον πλέον ολοκληρωτικό τρόπο στην εξατομικευμένη κοινωνία. Όχι ότι δεν είχε μπει, αλλά τα επόμενα χρόνια –τα σπορ να ναι καλά- τελειώνει κάθε αυταπάτη.


Οι δυνάμεις ασφαλείας του Ρίο ντε Τζανέιρο έχουν πολύ χρόνο στην διάθεσή τους, πέντε χρόνια ολόκληρα, για να καθαρίσουν την πόλη από τους φτωχούς που διακινούν όλη την κόκα, προωθούν όλες τις πουτάνες, κάνουν όλες τις δολοφονίες, προκαλούν όλες τις ληστείες και τους βιασμούς και κάνουν τους πάμπλουτους γλείφτες της εξουσίας να κοκκινίζουν από ντροπή όταν βλέπουν ρεπορτάζ στις τηλεοράσεις τους, μέσα στις περικλεισμένες με τσιμεντένιους ή και ηλεκτροφόρους τοίχους επαύλεις τους.

Τους πεινασμένους στις φαβέλες κανείς δεν τους ρώτησε, όπως κανείς δεν τους ρωτάει όταν τους ρίχνουν στην φυλακή ανήλικους ακόμα, επειδή έκλεψαν δυο φρατζόλες ψωμί, ή όταν οι κατά τα μμε «δυνάμεις ασφαλείας», οι οποίες στην πραγματικότητα αποτελούν μια μίξη αστυνομίας-στρατού άρτια εξοπλισμένης με την τελευταία λέξη των όπλων, γαζώνουν κόσμο και κοσμάκη ισοπεδώνοντας ολόκληρες γειτονιές, ακόμα και στο περιθώριο «ασκήσεων».

Μπολιασμένοι με το μίσος για τη φτώχεια και τους φτωχούς και όχι για τα αφεντικά τους, τα παλιά αλλά κυρίως τα νεόκοπα μέλη αυτών των δυνάμεων ασφαλείας, γαλουχούνται με την ιδέα ότι η «χώρα του Θεού» είναι φτωχή επειδή…φταίνε οι φτωχοί και όχι οι πλούσιοι πατρώνες τους, οι οποίοι συχνά τους χρηματοδοτούν.

Η πόλη για να δείξει ότι ξεφεύγει από το παλιό παραδοσιακό carioca στοιχείο της θα ξοδέψει ακόμα περισσότερα εκατομμύρια δολάρια για μολύβι στα κεφάλια των αδυνάτων, για ελικόπτερα που θα παρακολουθούν τα δεκάχρονα μη σπάσουν τον καθρέφτη καμιάς Μερσεντές και για κάμερες παρακολούθησης που θα κάνουν το Ρίο ντε Τζανέιρο Λονδίνο.

Η χώρα πανευτυχής θα διοργανώσει άρτια το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014, και μέσα στις φαβέλες θα γιορτάζουν τις βραζιλιάνικες νίκες αποκλεισμένοι από τον έξω κόσμο από το στρατό. Μέχρι τότε το Ρίο θα ζει πιο έντονο από ποτέτο δικό του εσωτερικό πόλεμο του οποίου τα θύματα είναι ανάλογα με το να βρισκόταν η χώρα σε μόνιμη πολεμική σύρραξη.

Το πανηγύρι δεν θα έχει τελειωμό…Δύο χρόνια μετά το Μουντιάλ, η χώρα στους Ολυμπιακούς οριστικά θα έχει γίνει υπερδύναμη, με δεκάδες μετάλια, χιλιάδες εταιρίες, εκατομμύρια τουρίστες να γιορτάζουν την αποθέωση του τίποτα, και το χειρότερο, επιβεβαιώνοντας τους κακοπροαίρετους που πάντα έβρισκαν λόγους να πουν ότι οι Βραζιλιάνοι είναι μόνο για τα καρναβάλια, αλλά και τον Εντουάρντο Γκαλεάνο που κάποτε έγραψε ότι «η δικαιοσύνη είναι σαν το φίδι γιατί τσιμπά μόνο τους ξυπόλητους».

_______________
ΥΓ: Τις προάλλες δημοσιεύτηκε και στην Ελλάδα το ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Raphael Gomide που γράφτηκε στις Δυνάμεις Ασφαλείας της πόλης και εκπαιδεύτηκε αναλόγως.



Αφιερωμένο στους εν Ελλάδι υποστηρικτές του Λούλα…

πηγη

Για την Απεργια

Το τρικομματικό «κυβερνητικό» εξάμβλωμα, πειθήνιο εκτελεστικό όργανο των κατακτητών, προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους δώσει διαπιστευτήρια υποτέλειας. Οι «κυβερνώντες» ορθώνουν το κακομοίρικο μπόι τους μπροστά στον κρατικό μηχανισμό, που οι ίδιοι εξέθρεψαν δεκαετίες ολόκληρες, και απειλούν με εξανδραποδισμό και καταδίκη σε πείνα δεκάδες χιλιάδες εργαζομένων. Εφευρίσκουν διάφορα τερτίπια δικαιολόγησης της ωμότητας των απολύσεων, ενώ την ίδια στιγμή, χωρίς κανένα δισταγμό, διασύρουν και προσβάλλουν, με κάθε τρόπο και κάθε μέσο, δικαίους και αδίκους για να στεριώσουν την αποδοχή αυτών των απολύσεων από την κοινή γνώμη.

 Είναι σαφές πια σ` αυτό τον τόπο ότι οι θύτες έγιναν κριτές των θυμάτων τους. Εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι οι ίδιοι έχτισαν ένα δημόσιο μηχανισμό εκλογικής κομματικής πελατείας, έρχονται τώρα να σαρώσουν οτιδήποτε στοιχειοθετεί δημόσιο τομέα, όσο απαραίτητο κι αν είναι για το δημόσιο συμφέρον. Στο όνομα της εξυγίανσης του δημόσιου τομέα αποδιαρθρώνουν ολόκληρο τον δημόσιο τομέα ώστε να καταντήσουμε ένα κράτος σε πλήρη αποδιοργάνωση, έτοιμο να παραδοθεί αμαχητί στον κάθε εισβολέα, στον κάθε κατακτητή.
 Και δεν είναι μόνον αυτό. Ευελπιστούν ότι ένας διαλυμένος δημόσιος τομέας δεν θα μπορέσει να συλλέξει τα πειστήρια των εγκλημάτων τους και της προδοτικής τους πολιτικής. Ευελπιστούν ότι θα μείνουν στο απυρόβλητο.

 Κάνουν τεράστιο λάθος. Οι δημόσιοι υπάλληλοι θα πρέπει να καταλάβουν, όσο το δυνατόν πιο σύντομα, ότι κανένας τους δεν είναι πια ασφαλής μέσα στον τυφώνα που σαρώνει τη χώρα μας. Μοναδικός δρόμος σωτηρίας για όλους είναι η συμπαράταξη με κάθε πατριώτη, είτε του δημόσιου είτε του ιδιωτικού τομέα, και ο κοινός αγώνας ώστε όλες οι υπηρεσίες να περάσουν στα χέρια του φυσικού ιδιοκτήτη τους: του ελληνικού λαού! Θα πρέπει να καταλάβουν ότι δεν υπάρχουν μόνιμοι και συμβασιούχοι, παλιοί και νέοι, αριστεροί και δεξιοί, δημόσιοι και ιδιωτικοί. Οι πάντες είναι αναλώσιμοι στα σαγόνια των κατακτητών και των οργάνων τους, που θέλουν ένα αποδιοργανωμένο και ετοιμόρροπο δημόσιο τομέα έτοιμο για παράδοση και υποταγή.

 Οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν στα χέρια τους το τεραστίων δυνατοτήτων όπλο που λέγεται κατάληψη των υπηρεσιών, και διοίκησης και επαναλειτουργίας τους από τους ίδιους τους υπαλλήλους, σύμφωνα με τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Όσο πιο πολύ θα απλώνεται η χρήση αυτού του όπλου τόσο περισσότερο άτρωτο θα γίνεται το κίνημα των δημοσίων υπαλλήλων, και τόσο πιο αδύναμοι οι κατακτητές και οι υποτακτικοί τους της τρικομματικής. Την ίδια στιγμή η πρωτοβουλία αυτή θα αποτελέσει σημαντική συμβολή στο στόχο της ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ διαρκείας που θα ξεριζώσει από τον τόπο μας τη σύγχρονη «ακρίδα» των ντόπιων και ξένων κατακτητών. Καλούμε όλους τους δημόσιους υπάλληλους, όλους τους εργαζόμενους, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, να αφήσουν τις «τουφεκιές» στον αέρα, να αφουγκραστούν τις πραγματικές ανάγκες των καιρών, να ανατρέψουν τις δωσίλογες ηγεσίες στα συνδικάτα και να προχωρήσουν μαζί με όλο το Λαό στη γενικευμένη αντεπίθεση απέναντι στις δυνάμεις του καθεστώτος, με τη διοργάνωση της ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ Διαρκείας με καταλήψεις σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε Υπουργείο.

Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.