Η οριοθέτηση του «ευρωπαϊκού ιδεώδους» πλησιάζει στην ολοκλήρωσή της. Αφού πρώτα ανέδειξε, σαν κυρίαρχο στόχο, το «ιδεώδες» της επικυριαρχίας των γερμανικών τραπεζών και του μονοπωλιακού κεφαλαίου, σε συνδυασμό με τους, ληστρικούς, διεθνείς χρηματιστηριακούς κύκλους, πολτοποιώντας λαούς, προχώρησε ακόμα παραπέρα.
Η επιβολή ολοκληρωτικών πρακτικών, σε μέλη - κράτη της ευρωζώνης, ήταν επιβεβλημένη στο όνομα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης (όνειρο και δόγμα του ναζισμού από το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, και νωρίτερα) και της ομοσπονδοποίησης της Ευρώπης. Απαραίτητος όρος η απονεύρωση, μέχρι κατάλυσης, της κάθε έννοιας δημοκρατίας στο εσωτερικό των χωρών - μελών σαν περιφερειακής εθνικής οντότητας, μέχρι την τελική απορρόφηση του κάθε εθνικού πολιτεύματος από τις κυρίαρχες δυνάμεις της Ευρώπης.
Όλα στο καμίνι του «ιερού» σκοπού, της μετατροπής της Ευρώπης σε μια ομοσπονδία κρατών, όπου η αυτοδιάθεση και η εθνική ανεξαρτησία θα αποτελούν ιστορικό παρελθόν και μουσειακό είδος.
Ο κεντρικός έλεγχος του τραπεζικού συστήματος, του συνόλου του ευρωπαϊκών χωρών που....
περνά, πρώτα, μέσα από τον έλεγχο και την πιστοποίηση του προϋπολογισμού, κάθε χώρας – μέλους της ευρωζώνης, από τα κυρίαρχα κράτη –μέλη (βλ. COMMISSION και EUROGROUP), γέννησε – εξ αντικειμένου – την ανάγκη ελέγχου του συνόλου της πολιτειακής δομής (νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας) των, υπό διάλυση, εθνικών κρατών.
Πέρα από τον έλεγχο των υποταγμένων «κυβερνήσεων» και κοινοβουλίων, προχώρησαν και στην παραγωγή δικαίου – ελέω «ανωτάτης αρχής»- για να παίξει το ρόλο του βασικού μοχλού κατεδάφισης θεμελιακών συνταγματικών διατάξεων, κάθε χώρας ξεχωριστά.