Τα θολά νερά του κατοχικού «δανείου»

Εντελώς ξαφνικά και από το πουθενά, δυνατός άνεμος πατριωτισμού και εθνεγερσίας ξεσηκώθηκε απ` άκρου εις άκρον της επικράτειας των Μέσων Μαζικής «Ενημέρωσης». Με πάθος, λάβαρα, εμβατήρια και τύμπανα, άρχισαν πολλοί και ομαδικά να φωνάζουν για του καταραμένους τους ναζιστές που δε μας δίνουν αυτά που μας χρωστάνε από πολεμικές αποζημιώσεις, επανορθώσεις και κατοχικά δάνεια.

Επιστρατεύτηκαν – και η επιστράτευση συνεχίζεται – ειδικοί, ειδικευμένοι, ειδικευόμενοι και ανειδίκευτοι, επί του θέματος, και τα νούμερα άρχισαν να πέφτουν βροχή. Δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων. Προετοιμασίες και σχέδια για τη σωτηρία της δύσμοιρης πατρίδας. Ένιωσα ταπεινός και αδύναμος μπροστά στα γενναία παλικάρια που τράβηξαν τα γιαταγάνια και ετοιμάζονται να κονταροχτυπηθούν με το Χάροντα στα μαρμαρένια αλώνια.

Μοναδικό μου καταφύγιο - και παρατηρητήριο του χαλασμού – το μυαλό μου και η λογική.

Κάπως έτσι έγινε και άρχισαν τα ερωτηματικά :

Αν δε με ξεγελάνε οι δυνατότητες, με τις οποίες με προίκισαν οι δάσκαλοί μου, στην αρίθμηση, ....
και αν – λέω αν – έχω ακόμα «σώας τας φρένας», κάνοντας έναν πρόχειρο υπολογισμό, βρίσκω ότι έχουν περάσει κοντά 70 (εβδομήκοντα συναπτά) χρονάκια από τότε που τα ναζιστικά κτήνη λεηλατούσαν, έκαιγαν, ισοπέδωναν, βίαζαν και δολοφονούσαν, σ` αυτή τη δόλια την πατρίδα μας. Και έφυγαν (αν και στην πραγματικότητα εκδιώχθηκαν και κυνηγήθηκαν από τα οργανωμένα ένοπλα τμήματα του λαού μας, κάτι για το οποίο δε μας συγχώρησαν ποτέ).

Έφυγαν όμως, αφήνοντας σπόρο δηλητηριώδη πίσω τους. Κι ο σπόρος κάρπισε. Κι έβγαλε κυβερνήσεις επί κυβερνήσεων στο σβέρκο του ελληνικού λαού.

Η "ανάπτυξη" της καταστροφής και η ELDORADO

Για εμάς, «η οικολογία είναι ανατρεπτική επειδή θέτει υπό

αμφισβήτηση το καπιταλιστικό φαντασιακό που εξουσιάζει τον

πλανήτη. Απορρίπτει το κεντρικό κίνητρο, σύμφωνα με το οποίο

η μοίρα μας είναι να αυξάνουμε ασταμάτητα την παραγωγή και

την κατανάλωση. Δείχνει (η οικολογία) τον καταστροφικό αντί-

κτύπο της καπιταλιστικής λογικής πάνω στο φυσικό περιβάλλον

και στη ζωή των ανθρώπινων όντων».


Kορνήλιος Καστοριάδης, η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας

Ο πρόεδρος της Τανζανίας δήλωσε: ''ο νομαδικός βίος της φυλής των Μασάι δεν είναι παραγωγικός''(sic).Με αυτό το πρόσχημα η κυβέρνηση του ετοιμάζεται να εκδιώξει χιλιάδες οικογένειες Μασάι από την προγονική τους γη για να την παραδώσει σε μία εταιρεία που έχει την έδρα της στο Ντουμπάι, η οποία εξειδικεύεται στη διοργάνωση κυνηγετικών σαφάρι με πελάτες γαλαζοαίματους από τις χώρες της Μέσης Ανατολής και όχι μόνο.

Στην Κένυα, βρίσκεται η λίμνη Ναϊβάσα, υγροβιότοπος διεθνούς σημασίας σύμφωνα με τη συνθήκη Ραμσάρ, Σήμερα όμως, η λίμνη δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία δεξαμενή άρδευσης και αποχέτευσης για τα θερμοκήπια των τριαντάφυλλων που ανήκουν σε ευρωπαίους επενδυτές.Όλα ξεκίνησαν όταν οι τελευταίοι ανακάλυψαν το ίδανικό για ανθοκαλλιέργειες κλίμα της περιοχής. Κάθε τριαντάφυλλο χρειάζεται 5 λίτρα νερού κάθε ημέρα για 6 εβδομάδες, μέχρι δηλαδή να κοπεί. Αυτό σημαίνει άντληση εκατομμυρίων λίτρων νερού κάθε ημέρα από τη λίμνη Ναϊβάσα για τις μεγάλες φάρμες ευρωπαϊκών συμφερόντων. Η μαζική χρήση εντομοκτόνων και άλλων λιπασμάτων μόλυνε τα νερά της λίμνης δηλητηριάζοντας τους κατοίκους, την πανίδα και τη χλωρίδα της περιοχής.Η έλλειψη νερού και τροφής έχει σκοτώσει τα ζώα από τα οποία εξαρτάται η τροφή και το εισόδημα εκατομμυρίων γηγενών που λιμοκτονούν. Η ίδια η Κένυα έχει κηρυχτεί γι' αυτόν τον λόγο σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Την ίδια στιγμή το εξαγωγικό εμπόριο ''ανθεί'' καθώς όλα τα τριαντάφυλλα που κυκλοφορούν στην ευρωπαϊκή αγορά καλλιεργούνται εκεί! Κόβονται στην Κένυα, προωθούνται στην Ολλανδία και από εκεί εξάγονται στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη.

Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας (τόσο μακριά, τόσο κοντά…)

...
...Κατ’ αρχήν, το δικαίωμα της απεργίας (το οποίο είναι ταυτόχρονα ατομικό και συλλογικό δικαίωμα αλλά και θεσμική εγγύηση) κατοχυρώνεται από την παρ. 2 του αρθρ.23 του Συντάγματος. Σύμφωνα με τη διάταξη αυτή «Η απεργία αποτελεί δικαίωμα και ασκείται από τις νόμιμα συστημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις για τη διαφύλαξη και προαγωγή των οικονομικών και εργασιακών γενικά συμφερόντων των εργαζομένων.», ενώ στο επόμενο εδάφιο της παραγράφου αυτής τίθενται κάποιες εξαιρέσεις στο γενικό αυτό κανόνα, που αφορούν: α) την απαγόρευση της απεργίας στους δικαστές και β) τη θέση περιορισμών στο δικαίωμα προσφυγής σε απεργία των δημοσίων υπαλλήλων (με την ευρεία έννοια του δημοσίου τομέα) και όσων εργάζονται σε κάθε μορφές επιχειρήσεις «…που η λειτουργία τους έχει ζωτική σημασία για την εξυπηρέτηση βασικών αναγκών του κοινωνικού συνόλου», ενώ στο τέλος αναφέρεται ότι «Οι περιορισμοί αυτοί δεν μπορούν να φθάνουν έως την κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας ή την παρεμπόδιση της νόμιμης άσκησής του.».

Επίσης, αξίζει ν’ αναφερθεί ότι το δικαίωμα της απεργίας κατοχυρώνεται και από διεθνείς συμβάσεις (π.χ. Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων Ανθρώπου – Ε.Σ.Δ.Α. άρθρ.11).

Όταν μιλάμε για Πολιτική Απεργία, εννοούμε την απεργία της οποίας ουσιαστικός αποδέκτης είναι το κράτος και έχει ως σκοπό αιτήματα που κάμπτουν κατά κάποιο τρόπο, μία από τις 3 μορφές εξουσίας που κατοχυρώνονται συνταγματικά (άρθρο 26), δηλαδή τη νομοθετική, την εκτελεστική ή την δικαστική. Η Πολιτική Απεργία δεν έχει αποδέκτη τον εργοδότη (νομικό ή φυσικό πρόσωπο δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου), τον αντισυμβαλλόμενο (σύμφωνα με το εργατικό δίκαιο), ή κάποιο αφεντικό, δεν έχει συγκεκριμένα κλαδικά, επαγγελματικά ή ατομικά αιτήματα, αλλά, αντίθετα, προτάσσει ως κύρια αιτήματά της την μη-νομοθέτηση, μη-εφαρμογή, μη-εκτέλεση, δηλαδή την μερική ή ολική μη-άσκηση (ή αναστολή) κάποιας επιλογής ή απόφασης μίας εκ των τριών προαναφερόμενων μορφών εξουσίας.

Συνεπώς, σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία στη νομική επιστήμη, το αρθρ.23 παρ. 2 Σ. δεν καλύπτει την απεργία ως μέσο αντίστασης εναντίον κάθε προσπάθειας βίαιης κατάλυσης του Συντάγματος, αλλά η απεργία αυτή αντιμετωπίζεται αποκλειστικά από το άρθρ.120 παρ.4 Σ., δυνάμει του οποίου επιβάλλεται αντίσταση με κάθε μέσο στις περιπτώσεις αυτές, άρα και με απεργιακές κινητοποιήσεις κάθε μορφής.

Η ανάγκη για παλλαϊκό Μέτωπο

Με την ανεργία και τη φτώχεια να καλπάζουν, έχουμε ήδη επιτύχει, εν μέρει, τον στόχο που έβαλε η ελίτ το 2010: να μείνουμε στην ΕΕ για να μην γυρίσουμε στη δεκαετία του 1950. Ετσι, μείναμε μεν στην ΕΕ, αλλά γυρίσαμε— μέσα σε τρία χρόνια— στη δεκαετία του 1950! Και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Σύμφωνα με την απογραφή του 1961, περίπου 24% του ενεργού πληθυσμού ήταν τότε άνεργο ή υποαπασχολούμενο. Σήμερα, μόνο οι άνεργοι φθάνουν το 27%. Μολονότι δεν υπάρχουν, από όσο γνωρίζω, ακριβή στοιχεία για τη φτώχεια στη δεκαετία του ‘50, μπορούμε να κάνουμε κάποιες λογικές υποθέσεις. Το 2011, στην αρχή της κρίσης, με ανεργία περίπου 18%, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, σχεδόν οι μισοί Έλληνες ζούσαν στο όριο της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού, δηλ. δυσκολευόντουσαν να καλύψουν βασικές ανάγκες (ενοίκιο, ηλεκτρικό, θέρμανση, διατροφή με κρέας ή ψάρι δύο φορές την εβδομάδα, διακοπές κ.λπ.). Με την ανεργία σήμερα αυξημένη κατά 50% σε σχέση με το 2011, μπορεί κανείς να φανταστεί πόσοι θα είναι οι κοινωνικά αποκλεισμένοι σε σχέση με το 2011 και το 1961.

Ο μόνος λόγος που η φτώχεια δεν είναι το ίδιο φανερή όσο το 1961 είναι ότι, ενώ η εισοδηματική φτώχεια σήμερα θα πρέπει να είναι σημαντικά υψηλότερη από τότε, πολλοί από τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα βρίσκονται ακόμη με περιουσιακά στοιχεία (αυτοκίνητο, ιδιόκτητο σπίτι κ.λπ.) που απέκτησαν με τον εύκολο δανεισμό, τον καιρό της “ισχυρής Ελλάδας” (της φούσκας). Όσο όμως παραμένουν στην ανεργία και τη χαμηλόμισθη απασχόληση θα τα χάνουν και αυτά σταδιακά. Και αντίθετα με τα αναίσχυντα ψεύδη των ντόπιων και ξένων ελίτ καθώς και των άθλιων ΜΜΕ που ελέγχουν οι ίδιες, (τα οποία, όπως στα πιο ολοκληρωτικά καθεστώτα, έχουν “κομμένη” κάθε συζήτηση ενάντια στην ΕΕ), τόσο η ανεργία όσο και οι άθλιοι μισθοί θα παραμείνουν βασικά στα ίδια επίπεδα, παρά τις όποιες στατιστικές αλχημείες. Ακόμη και να έλθουν οι ξένοι ληστο-επενδυτές, που όπως ελπίζουν οι ελίτ θα προσελκυστούν από την Κινεζοποίηση της εργασίας στην Ελλάδα, όσο το επίπεδο και η διάρθρωση της παραγωγής και της απασχόλησής μας θα συνεχίζει να προσδιορίζεται από την παγκόσμια αγορά και την ΕΕ, και όχι από εμάς τους ίδιους συλλογικά σε μια αυτοδύναμη (όχι αυτάρκη) οικονομία που θα μας εξασφαλίζει την οικονομική και εθνική κυριαρχία, η κατάσταση θα παραμένει βασικά η ίδια.

Ο Μπ.Γκρίλο και η ευρωπαϊκή αγχόνη

Η οριοθέτηση του «ευρωπαϊκού ιδεώδους» πλησιάζει στην ολοκλήρωσή της. Αφού πρώτα ανέδειξε, σαν κυρίαρχο στόχο, το «ιδεώδες» της επικυριαρχίας των γερμανικών τραπεζών και του μονοπωλιακού κεφαλαίου, σε συνδυασμό με τους, ληστρικούς, διεθνείς χρηματιστηριακούς κύκλους, πολτοποιώντας λαούς, προχώρησε ακόμα παραπέρα.

Η επιβολή ολοκληρωτικών πρακτικών, σε μέλη - κράτη της ευρωζώνης, ήταν επιβεβλημένη στο όνομα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης (όνειρο και δόγμα του ναζισμού από το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, και νωρίτερα) και της ομοσπονδοποίησης της Ευρώπης. Απαραίτητος όρος η απονεύρωση, μέχρι κατάλυσης, της κάθε έννοιας δημοκρατίας στο εσωτερικό των χωρών - μελών σαν περιφερειακής εθνικής οντότητας, μέχρι την τελική απορρόφηση του κάθε εθνικού πολιτεύματος από τις κυρίαρχες δυνάμεις της Ευρώπης.

Όλα στο καμίνι του «ιερού» σκοπού, της μετατροπής της Ευρώπης σε μια ομοσπονδία κρατών, όπου η αυτοδιάθεση και η εθνική ανεξαρτησία θα αποτελούν ιστορικό παρελθόν και μουσειακό είδος.

Ο κεντρικός έλεγχος του τραπεζικού συστήματος, του συνόλου του ευρωπαϊκών χωρών που....
περνά, πρώτα, μέσα από τον έλεγχο και την πιστοποίηση του προϋπολογισμού, κάθε χώρας – μέλους της ευρωζώνης, από τα κυρίαρχα κράτη –μέλη (βλ. COMMISSION και EUROGROUP), γέννησε – εξ αντικειμένου – την ανάγκη ελέγχου του συνόλου της πολιτειακής δομής (νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας) των, υπό διάλυση, εθνικών κρατών.

Πέρα από τον έλεγχο των υποταγμένων «κυβερνήσεων» και κοινοβουλίων, προχώρησαν και στην παραγωγή δικαίου – ελέω «ανωτάτης αρχής»- για να παίξει το ρόλο του βασικού μοχλού κατεδάφισης θεμελιακών συνταγματικών διατάξεων, κάθε χώρας ξεχωριστά.

Ανεξόφλητος

Όσο κι αν θέλεις να βρεις μία στάλα ελπίδας μέσα στον σωρό με τα σκατά που έχουμε πέσει, ξέρεις ότι είναι ανώφελο. Στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων οι ζωές και οι θάνατοί μας. Δεν αφορούν κανέναν. Ο Ζορμπάς εκτελέστηκε και το κηδειόχαρτό του καρφώθηκε στις κολώνες της ΔΕΗ. Στεκόμαστε σαν χαμένοι μπροστά στην ανακοίνωση θανάτου και κάθε μέρα βλέπουμε ότι η κηδεία αλλάζει ημερομηνίες. Κάθε μέρα και μία καινούργια.
Έχουμε ξεχάσει τα ονόματα των φίλων. Έχουν όλα εκτοπιστεί από ονόματα υπουργών, πρωθυπουργών, βουλευτών και άλλων αλητήριων. Μάθαμε ευρωπαϊκές γλώσσες τόσο γρήγορα μέσα από τα ονόματα βαρβάρων που σουλατσάρουν με παχιά γράμματα σε τίτλους ειδήσεων. Μπλέκεται η γλώσσα μας από το συνονθύλευμα συμφώνων στις λέξεις τους και εμείς εκεί να επιμένουμε να τα προφέρουμε σαν να κουβαλάμε μέσα στο στόμα μας χαλίκια.
Έχουμε να ακουμπήσουμε βιβλίο μήνες ολόκληρους. Έχουν αλληθωρίσει τα μάτια μας διαβάζοντας νόμους παρανόμους που χαρακτηρίζουν την ζωή μας σαν δημόσια περιουσία προς εκποίηση. Κλείστηκε η ζωή μας στο γραμματοκιβώτιο της εξώπορτας. Η αξία της αναπνοής μας σε φακέλους λογαριασμών με ημερομηνία λήξεως λίγων ημερών. Ακούμε μέσα στο μυαλό μας «την Δευτέρα ξοφλάς», «την Τρίτη διαμαρτύρεσαι», «την Τετάρτη κατάσχεσαι», «την Πέμπτη φυλακίζεσαι», «την Παρασκευή απολογείσαι» και μένει μόνο το Σαββατοκύριακο να χτυπάς από τοίχο σε τοίχο μέσα στο σπίτι-κλουβί για να περιμένεις τις επόμενες αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου των μεγαλύτερων εγκληματιών που έχει γεννήσει ποτέ ο πλανήτης.
Ανεβαίνεις στα βουνά, βουτάς στην θάλασσα, περπατάς στις πεδιάδες και κάθε βόλτα είναι σαν αποχαιρετισμός. Και να πάρει ο διάολος δεν χωράνε όλα αυτά σε μια τελευταία αγκαλιά. Κατάντησες σαν τουρίστας να τραβάς φωτογραφίες από τις τελευταίες στιγμές στο ταξίδι Ελευθερίας σου στην χώρα που σε γέννησε: «Εγώ δίπλα στο τελευταίο ακρογιάλι λίγο πριν πουληθεί», «Εγώ μέσα στο δάσος πριν εκχερσωθεί», «Εγώ δίπλα στην τελευταία πηγή πριν ιδιωτικοποιηθεί», «Εγώ δίπλα στην Ελένη πριν αυτοκτονήσει»…. Το άλμπουμ δεν θα χωρέσει όλα τα αποχαιρετιστήρια κλικ στο τελευταίο ταξίδι στην πατρίδα.
Ο μόνος δίκαιος λογαριασμός που είχαμε ήταν αυτός απέναντι στην πατρίδα. Γράψε: "Ανεξόφλητος".

πηγη

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Η ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν γοητευτική για τον μέσο πολίτη της Ευρώπης. Μετά από χρόνια συγκρούσεων φάνταζε μια λύση που θα εξασφάλιζε την ειρήνη και την ευημερία. Σήμερα η Ε.Ε δεν έχει καμία σχέση με την αλληλεγγύη των λαών και την προάασπιση των συμφερόντων τους, αφού μετατράπηκε σε προπύργιο των αγορών και του κεφαλαίου.

Μια Ένωση που βάζει στην άκρη τα ανθρώπινα αιτήματα για να θέσει ως ύψιστο σκοπό, την εξυπηρέτηση των ελίτ. Αν κάποτε φάνταζε σενάριο συνωμοσίας, τώρα συμβαίνει ανοιχτά. Μάλιστα, οι θιασώτες της ομοσπονδιοποίησης της Ευρώπης με την κατάργηση των εθνικών κρατών, προσβλέπουν σε μια ακόμη λιγότερη συμμετοχή των λαϊκών μαζών, μέσω της παράκαμψης των εθνικών κυβερνήσεων.

Η Ε.Ε. όπως διαμορφώθηκε και διαμορφώνεται, έχει αλλεργία απέναντι στην δημοκρατία. Δεν είναι τυχαίο, ότι ειδικά στον ευρωπαϊκό Νότο ολοένα μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού φτωχοποιείται, ενώ ο εθνικισμός και ο ναζισμός αυξάνονται, ως αντίδραση, αλλά και ως επιβεβαίωση της ανθρώπινης ηλιθιότητας και της τάσης προς αυτοκαταστροφή.

Η Ευρώπη -κυρίως- λόγω των πολιτικών επιλογών του Βερολίνου οδηγείται σε μια σκοτεινή περίοδο, που θυμίζει προπαραμονές πολέμου. Ακόμη και οι σχέσεις μεταξύ των λαών δεν βελτιώνονται, ενώ ένα αντιγερμανικό ρεύμα, αρχίζει να μεγαλώνει. Δηλώσεις σαν κι αυτήν που έκανε ο Σόιμπλε ότι “οι άλλοι λαοί αντιδρούν έτσι γιατί ζηλεύουν την Γερμανία“, πέρα από αλαζονικές, αποσκοπούν και στην απόκρυψη των ταξικών επιλογών, προβάλλοντας εθνικές αντιθέσεις. Η χρήση τέτοιας ρητορικής, δίνει πάτημα στον εθνικισμό.

Σχετικά με το κοινό νόμισμα κι αυτό αποδείχθηκε λάθος. Δεν μπορούν διαφορετικές μεταξύ τους χώρες και οικονομίες, που έχουν ιδιαιτερότητες και οι ανάγκες τους διαφέρουν, να έχουν κοινό νόμισμα αν δεν έχουν κοινά συμφέροντα. Και σίγουρα ένα νόμισμα δεν μπορεί να γίνει η συγκολλητική ουσία που θα καλύψει άλλα κενά.

Ποτέ όμως δεν ρωτήθηκαν οι λαοί, για τις επιλογές των κυβερνήσεών τους, ούτως ή άλλως. Η Ε.Ε. μπορεί να μετράει σχεδόν 20 χρόνια ζωής (11/1993) αλλά σήμερα μοιάζει πιο πιθανόν από ποτέ να απειληθεί το οικοδόμημά της. Η μόνη λύση είναι είτε να διαλυθεί, είτε να τεθεί υπό νέες βάσεις, που δεν μπορεί παρά να είναι ανθρωποκεντρικές και να αφουγκράζονται τις ανάγκες των λαών. Το δεύτερο αν και πολλοί θα το εύχονται, προϋποθέτει πολιτικούς ηγέτες που δεν είναι απλά εκλεγμένοι από τον λαό, αλλά να είναι εργαζόμενοι για τον λαό. Σήμερα εξυπηρετούν το χρηματοπιστωτικό λόμπι και τις πολυεθνικές.

Άρα, επειδή δεν πρέπει να τρέφουμε φρούδες ελπίδες περί “επιφοίτησης” των πολιτικών, ούτε για διαφωτισμό του λαού, τουλάχιστον στο κοντινό μέλλον, η μοναδική λύση -κι ας έχει συνέπειες σοβαρές- είναι η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

πηγη