Η Χρυσή Αυγή και ο καθρέπτης

Εδώ και αρκετό καιρό η ελληνική κοινωνία βομβαρδίζεται κυριολεκτικά για τους κινδύνους που εγκυμονεί η παρουσία στο κοινοβούλιο του νεοναζιστικού μορφώματος της «Χρυσής Αυγής», αλλά και για τους βίαιους «ακτιβισμούς» μελών της εναντίον κυρίως ξένων παρανόμων, ή και νόμιμων μεταναστών. Έτσι φτάσαμε στα σκηνοθετημένα επεισόδια στη Βουλή και τη συζήτηση για το περίφημο «αντιρατσιστικό».

Πέραν των γραφικοτήτων, αλλά και των πραγματικών γεγονότων που όντως δημιουργούν προβλήματα με την παρουσία στελεχών της «Χρυσής Αυγής» και της, τουλάχιστον στα όρια της νομιμότητας, δράσης τους, η τελευταία δεν αποτελεί πραγματική απειλή για τη Δημοκρατία στη χώρα.

Όχι μόνο γιατί εξ αντικειμένου δεν μπορεί να απειληθεί κάτι που δεν υπάρχει και έχει καταλυθεί εδώ και καιρό, αλλά γιατί η πραγματική απειλή βρίσκεται αλλού. Εξ άλλου πάντα ο υπόκοσμος ερχόταν να συμπληρώσει το έργο που οι ταγοί του «νόμου» και της «τάξης» διαπράττουν σε περιόδους όπως η σημερινή.

Καμιά τύχη δεν θα είχαν τα καμώματα των γραφικών παγανιστών και η εγκληματική διάθεση....
των ανθρώπων του υποκόσμου που αποτελούν των πυρήνα του νεοναζιστικού μορφώματος, αν λειτουργούσε στοιχειωδώς η Δημοκρατία στη χώρα.

Μέχρι το 2010 όπου λειτουργούσε έστω και εικονικά το πολίτευμα, οι μπρατσάδες με τα ξυρισμένα κεφάλια ήταν πολύ βαθιά χωμένοι μεσ’ τη τρύπα τους, ενώ προβληματικές καταστάσεις σε περιοχές όπως ο «Άγιος Παντελεήμονας» εκκόλαπταν μεν, αλλά δεν ήσαν ικανές να σπάσουν το κέλυφος του αυγού του φιδιού, πολύ περισσότερο να οδηγήσουν αυτό έξω από την τρύπα του.

Ο successful πρωθυπουργός και το success story της Ελλάδας στην Κίνα

Όταν ήμουν μαθητής στο λύκειο είχαμε έναν γυμναστή, που μόνο γυμναστής δεν ήταν. Κοντός, στρογγυλός σαν τόπι, αργοκίνητος και άτσαλος σε κάθε του κίνηση και παντελώς αγύμναστος. Με λίγα λόγια το ακριβώς αντίθετο του γυμναστή. Το μόνο που πρόδιδε την ιδιότητά του ήταν το γεγονός ότι κυκλοφορούσε συνέχεια ντυμένος με μια αθλητική φόρμα. Ωστόσο, τον ευχαριστούσε να μαζεύει τους μαθητές στη δική του ώρα και να τους διηγείται τις success stories, όπως ο ίδιος τις έλεγε, δηλαδή τις επιτυχίες του. Ήταν σε όλα πετυχημένος και ήθελε οι μαθητές του να τον έχουν παράδειγμα προς μίμηση. Κι έτσι οι μαθητές δεν άργησαν να του δώσουν το παρατσούκλι ο successful, αγγλιστί ο πετυχημένος! Ήταν το μόνο αληθινά πετυχημένο πάνω του.

Που να φανταστώ ότι δεκαετίες αργότερα και καταμεσής της χειρότερης κρίσης που περνά η Ελλάδα θα ξαναβρεθώ μ’ έναν ακόμη successful. Αυτή την φορά να περιφέρεται ως Έλληνας πρωθυπουργός και να επικαλείται την success story της Ελλάδας! Η Ελλάδα κερδίζει το στοίχημα δήλωσε ο φερόμενος ως Έλληνας πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, μιλώντας στην Κινέζικη Ακαδημία Επιστημών και κάλεσε τους Κινέζους επιχειρηματίες να επενδύσουν στη χώρα μας και να γίνουν μέρος του «ελληνικού success story»! Βέβαια αυτό που κάποτε ήταν μια πολύ πετυχημένη παρωδία και φάρσα των συμμαθητών μου, σήμερα αποτελεί τον χειρότερο εφιάλτη της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων.

Αυτός λοιπόν ο τύπος, ο successful πρωθυπουργός, που αν δεν είχε στερήσει η καλπάζουσα ανεργία, η εξαθλίωση, τα αδιέξοδα και τα χρέη που διογκώνονται το έμφυτο χιούμορ του Έλληνα, είναι σίγουρο ότι θα τον έβλεπε όπως ακριβώς είναι, δηλαδή σαν έναν τρισάθλιο παλιάτσο, εντεταλμένο να ξεπουλήσει τον λαό και την χώρα στον πρώτο τυχόντα, βρέθηκε και στην Κίνα.

Φοροεπιδρομή και ξεπούλημα με τη βοήθεια της ΕΕ

Σοκ προκάλεσαν τα ευρήματα τα ευρήματα του αμερικανικού ινστιτούτου Pew για την γνώμη των Ευρωπαίων απέναντι στην ΕΕ, καθώς σε έναν μόνο χρόνο, από το 2012 μέχρι το 2013, η υποστήριξη μειώθηκε κατά 25% (από το 60% στο 45%). Οι ευρωπαίοι πολίτες γυρίζουν την πλάτη τους στις Βρυξέλλες τόσο στον Βορρά όσο και στο Νότο. Στην Ελλάδα ειδικότερα, όπου η επιρροή κυμαινόταν σταθερά σε χαμηλά επίπεδα, τα τελευταία χρόνια τώρα έπεσε σε ακόμη χαμηλότερα, καθώς μειώθηκε κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες, φθάνοντας στο 33%. Μόνο ο 1 στους 3, με άλλα λόγια, φαίνεται να αντιμετωπίζει θετικά το ρόλο της ΕΕ, με την ίδια να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να αυξάνει το μίσος των εργαζομένων εναντίον της.

Μάρτυρας η έκθεση για την πορεία της ελληνικής οικονομίας που έδωσε στη δημοσιότητα προχθές Παρασκευή, όπου μεταξύ πολλών άλλων εξόχως δυσάρεστων, εντείνει τις πιέσεις για την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων. Στο στόχαστρο των Βρυξελλών, που κατά κοινή ομολογία πέραν των ευρύτερων ταξικών συμφερόντων που έχουν από την προώθηση της επίθεσης του κεφαλαίου, αποτελούν και «βαποράκια» συγκεκριμένων ευρωπαϊκών πολυεθνικών....
επιχειρήσεων που εποφθαλμιούν τις προς ιδιωτικοποίηση ελληνικές, τίθεται συγκεκριμένα η ΔΕΗ, την οποία θα διεκδικήσουν οι γερμανικές ΕΟΝ και RWE και η ιταλική Έντισον, που έχει εξαγορασθεί από την γαλλική EDF. Στους διαγωνισμούς αναμένεται να πάρουν επίσης μέρος και ελληνικές εταιρείες, όπως η ΤΕΡΝΑ κι ο Όμιλος Μυτιληναίου, όπως κι ο ρώσικος κολοσσός της Gazprom, χωρίς όμως πολλές ελπίδες σε ό,τι αφορά τα φιλέτα. Συνολικά, χαλώντας την εικόνα αρμονικής συνεργασίας που επιχειρεί να δημιουργήσει η κυβέρνηση, η Επιτροπή χαρακτηρίζει μη ικανοποιητική την πρόοδο που καταγράφεται στις ιδιωτικοποιήσεις πιέζοντας έτσι για ακόμη πιο γρήγορο ξεπούλημα των επιχειρήσεων που είναι στη σειρά να πουληθούν μέχρι το τρέχον έτος. Ειδικότερα: ΟΔΙΕ, ΕΥΑΘ, ΕΛΠΕ, Αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος και ΕΛΤΑ. Η πραγματικότητα ωστόσο είναι ότι το ξεπούλημα υλοποιείται με αξιοζήλευτους ρυθμούς και κυρίως σε παραλήπτες …αγνώστων λοιπών στοιχείων. Όπως για παράδειγμα το κερδοσκοπικό κεφάλαιο (αντιστάθμισης κινδύνου – hedge fund) Third Point, που αφού κέρδισε 500 εκ. δολ. τον Δεκέμβριο του 2012 ποντάροντας σε ελληνικά ομόλογα που είχε αγοράσει πέρυσι το καλοκαίρι, τώρα επένδυσε 60 εκ. δολ. στην εταιρεία που εκμεταλλεύεται τα πετρέλαια του Πρίνου. Αν πέρυσι αποκόμισε κέρδη ύψους 50% μέσα σε λίγους μήνες από την χρεοκοπημένη κατά τ’ άλλα ελληνική οικονομία, φέτος γιατί να μην κερδίσει πολύ περισσότερα, επενδύοντας πολύ λιγότερα;

Η λεηλασία όμως δεν εντοπίζεται μόνο στον δημόσιο πλούτο, που εκχωρείται στον κάθε απατεώνα ελέω απελευθέρωσης της αγοράς κι έναντι πινακίου φακής. Επεκτείνεται και στους συνήθεις υπόπτους που είναι οι εργαζόμενοι οι οποίοι θα κληθούν να πληρώσουν το κόστος των νέων μέτρων ύψους 7,5-8 δις. ευρώ που ανακοινώθηκαν από τις Βρυξέλλες. Η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης ήταν ταχύτατη, σπεύδοντας να διορθώσει την Επιτροπή. Η διάψευση όμως δεν αφορούσε την ανάγκη υιοθέτησης νέων αντιλαϊκών μέτρων – που υποτίθεται πως τα τελευταία υιοθετήθηκαν τον Νοέμβριο του 2012 στο πλαίσιο του Μνημονίου που άνοιξε τον δρόμο για την δόση μαμούθ των 52 δισ. ευρώ. Κι εκείνη η υπόσχεση του τρικομματικού θιάσου ήταν ένα ακόμη ψέμα ανάμεσα στα πολλά που έχουν πει ένα χρόνο τώρα για να μείνουν γαντζωμένοι στην εξουσία και τα μύρια οφέλη που την συνοδεύουν – πάντα σε επίπεδο …ηθικής επιβράβευσης. Η διάψευση του υπουργείου Οικονομικών αφορούσε το ύψος των νέων αναγκαίων μέτρων, τα οποία περιόρισε σε 4,2 δισ. ευρώ έναντι 8 που ζήτησε το «σπίτι των λαών». Προφανώς πρόκειται για αστειότητες καθώς εξ αιτίας των αποκλίσεων ο λογαριασμός πολύ σύντομα θα φθάσει πολύ πάνω ακόμη κι από τα 8 δισ. ευρώ, πλήττοντας κυρίως τους εργαζόμενους και τα φτωχότερα εισοδηματικά στρώματα.

Οι συζητήσεις για το νέο φόρο που ετοιμάζουν στην μη αστική γη είναι χαρακτηριστικές. Το μυστικό αντικείμενο του πόθου είναι τα 65 εκ. στρέμματα που εκτιμάται ότι θα αποδώσουν 750-800 εκ. ευρώ ετησίως, με μέσο φόρο ανά στρέμμα 10-12 ευρώ, που σημαίνει ότι ο μέσος Έλληνας (που έχει στην κατοχή του 4 στρέμματα εκτός σχεδίου γης) θα πληρώσει 32-40 ευρώ το χρόνο. Κι αν δεν έχει ή δεν επιθυμεί να επιβαρυνθεί με ένα επιπλέον χαράτσι που θα μειώσει κι άλλο το διαθέσιμο εισόδημά του, τότε, τόσο το καλύτερο για τους υπό διαμόρφωση νεο-τσιφλικάδες που θα αρχίσουν να συγκεντρώνουν τη γη στην κατοχή τους, καταργώντας βίαια την μικρή ιδιοκτησία και μια σχετικά δημοκρατική κατανομή του κλήρου, επιτείνοντας την ταξική πόλωση στην ύπαιθρο με την πολύτιμη κι αναντικατάστατη βοήθεια της Τρόικας και των ελληνικών κυβερνήσεων.

πηγη

Όχι στον ψευτοδιεθνισμό

Η «αριστερή» δικαιολογία που επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, για να δικαιολογήσουν την απαράδεκτη στάση τους να επιμένουν στην παραμονή μας στην ΕΕ, Πάρα ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ Καταστροφή Των λαϊκών στρωμάτων, είναι ότι αυτή είναι μια γνήσια διεθνικιστική στάση. Και αυτό, σε αντίθεση με την «εθνικιστική» στάση, όπως πολλοί από αυτούς χαρακτηρίζουν τη θέση ότι μόνο η άμεση μονομερής και ταυτόχρονη έξοδος από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, σε συνδυασμό με σειρά άλλων ριζοσπαστικών μέτρων που ανέφερα στο προηγούμενο άρθρο, θα μπορούσε να σταματήσει την συντελούμενη καταστροφή. Δεν θα σταθώ εδώ σε «επιχειρήματα» του τύπου ότι παρόμοια στάση είναι εθνικιστική διότι την υποστηρίζουν σήμερα και διογκούμενα «εθνικιστικά» λαϊκά ρεύματα σε ολόκληρη την Ευρώπη, διότι τότε θα έπρεπε να μην μετείχαμε ιστορικά σε εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες, ούτε να στηρίζουμε σήμερα ανάλογους αγώνες στη Λιβύη ή τη Συρία γιατί τους στηρίζουν και εθνικιστές! Όμως, ο αγώνας κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (όχι κατά του νεοφιλελευθερισμού, όπως παραπλανητικά υποστηρίζουν οι ίδιοι «αριστεροί») σήμερα είναι εθνικοαπελευθερωτικός.

Το θέατρο του ευτελισμού και το ταγκό της εξουσίας

Θεατρική παράσταση φαρσοκωμωδίας : Απεργία στις Πανελλήνιες

Πράξη 1η:Η Κυβέρνηση δίνει το εναρκτήριο λάκτισμα.

Αν και με το Μνημόνιο 3 έχει ήδη αποφασιστεί η αύξηση του διδακτικού ωραρίου των καθηγητών, η κυβέρνηση συγκεκριμενοποιεί την αύξηση στις 2 ώρες εβδομαδιαίως στο πολυνομοσχέδιο παραμονές Πάσχα και λίγο πριν την έναρξη των Πανελληνίων Εξετάσεων.
Ακόμα και ο πιο ανόητος καταλαβαίνει ότι θα αρκούσε μια απλή Υπουργική Απόφαση γύρω στις 10 Ιούνη για να συγκεκριμενοποιήσει την αύξηση όταν θα είχαν λήξει οι Πανελλήνιες.
Γιατί λοιπόν το έφερε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή;
Για να δημιουργήσει αναταραχή, να ενεργοποιήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό και να στοχοποιήσει τους αντιδρώντες καθηγητές ώστε , τέλος Ιούνη, να τους απολύσει εν μέσω θριαμβικών κραυγών του πλήθους.

Πράξη 2η : Οι εργατοπατέρες της ΟΛΜΕ ξεκρεμούν τα επαναστατικά τυφέκια.

Μέσα σε δήθεν συναισθηματική φόρτιση οργής το προεδρείο της ΟΛΜΕ προτείνει απεργία μέσα στις εξετάσεις. Συναινούν όλες οι συνδικαλιστικές παρατάξεις που πρόσκεινται στα κόμματα της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης πλην του ΠΑΜΕ το οποίο προδιαγράφει εξαρχής ήττα και προτείνει τιμητικές απεργίες τουφεκιές σε ημερομηνίες που δεν προσέρχονται μαθητές στα σχολεία (ευτυχώς όχι ακόμα Κυριακές).

Η παιδεία του φόβου

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τα σχολεία, το φάντασμα του φόβου. Όχι του φόβου των μαθητών για το βαθμό ή την τιμωρία αλλά ο φόβος του εκπαιδευτικού μήπως χαρακτηριστεί επίορκος, πλεονάζων, αχρείαστος.

Φοβάται ο Γιάννης το θεριό, λέγαμε κάποτε, όμως τώρα το αλλοτινό θεριό της έδρας φοβάται τον μαθητή που θα τον καρφώσει στους γονείς του, φοβάται τον γονέα που θα καρφώσει το δάσκαλο στον σχολικό σύμβουλο, φοβάται τον αξιολογητή, φοβάται και τη σκιά του.

Οι καταγγελίες έχουν πάρει τη μορφή επιδημίας. Δεν καταγγέλλουν οι πάνω τους κάτω, αλλά οι ....
κάτω τον διπλανό τους. Εφόσον δεν μπορούν να τα βάλουν με το σύστημα, πολλοί τα βάζουν με όποιον θεωρούν του χεριού τους, με τον πιο βολικό αδύνατο κρίκο είτε αυτός είναι συνάδελφος είτε μετανάστης.

Ένα από τα «επιτεύγματα» των μνημονιακών κυβερνήσεων είναι η καλλιέργεια του φθόνου, του μίσους των καταπιεσμένων απέναντι στους (φαινομενικά) λιγότερο καταπιεσμένους. Δεν είναι κρίμα κι άδικο, μας λένε, να απολύονται μόνο οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα και όχι του Δημοσίου; Η στάση αυτή, που καλλιεργήθηκε από κόμματα και ΜΜΕ, βαφτίστηκε «κοινωνικός αυτοματισμός», όμως η λέξη κανιβαλισμός θα ταίριαζε καλύτερα.

Όπλο στα χέρια της εξουσίας γίνονται οι ίδιοι οι γονείς που οι καταγγελίες τους (βάσιμες ή μη) μπορεί να στοιχίσουν σε έναν εκπαιδευτικό ο τη θέση του. Όπλο γίνονται τα ίδια τα παιδιά που, όταν ακούν στο σπίτι τους γονείς να χαρακτηρίζουν τους δημόσιους υπαλλήλους «κοπρίτες και αργόσχολους», μαθαίνουν να γράφουν τον δάσκαλο στα παλιά τους παπούτσια.

Το πρόβλημα της πειθαρχίας μες στην τάξη, όπως και το πρόβλημα της σχολικής βίας, είναι υπαρκτό και οι αιτία δεν είναι μόνο το άγχος, η κατάθλιψη και η οικονομική πίεση που δέχεται η οικογένεια, αλλά και η τεχνητή, η καλλιεργημένη εχθρότητα της κοινωνίας απέναντι στον δάσκαλο.

Καθηγητές ζαρωμένοι, αγχωμένοι, εξαθλιωμένοι και φοβισμένοι θα εκπαιδεύσουν μια γενιά χαμένη πριν καν αυτή προλάβει να μπει στο παιχνίδι της επιβίωσης. Αυτή η απεργία δεν γίνεται «μέσα» στις εξετάσεις. Αυτές τις μέρες δίνει εξετάσεις η ίδια η κοινωνία που κινδυνεύει να μείνει μεταξεταστέα στο μάθημα του αυτοσεβασμού και της αξιοπρέπειας.

πηγη

Ανακοίνωση της Π.Γ. του Ε.Πα.Μ. για τις εξελίξεις στην Παιδεία

Την περίοδο που δεκάδες χιλιάδες οικογένειες και τουλάχιστον 100.000 νέα παιδιά αγωνιούν για τις Πανελλαδικές εξετάσεις αποφάσισε η Κυβέρνηση να εξαπολύσει την από καιρό αναμενόμενη επίθεσή της εναντίον του δημόσιου σχολείου. Γνωρίζοντας πολύ καλά την ευαισθησία της κοινής γνώμης επέλεξε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή προκειμένου να εξωθήσει τις συνδικαλιστικές ηγεσίες των καθηγητών σε απεργιακές κινητοποιήσεις, καθιστώντας όμηρους τους υποψήφιους στις πανελλαδικές και τις οικογένειές τους.

Εξαπολύοντας ταυτόχρονα μια χωρίς προηγούμενο προπαγανδιστική εκστρατεία εναντίον των καθηγητών, και με την εκ των προτέρων επιστράτευσή τους, επιδιώκει και δια μέσου της γνωστής και πολύ πετυχημένης μεθόδου του κοινωνικού αυτοματισμού, να διαλύσει και τους τελευταίους θύλακες αντίστασης στις αντιλαϊκές της πολιτικές, στο ξεπούλημα και την παράδοση συνολικά της χώρας στα αρπακτικά της διεθνούς και εγχώριας τοκογλυφίας.

Ο περιορισμός των εκπαιδευτικών στα δημόσια σχολεία, η αναγκαστική μετάθεσή τους, η αύξηση των μαθητών ανά τάξη, η απόλυση περίπου 10.000 αναπληρωτών και το σταμάτημα των διορισμών, η αύξηση του ωραρίου, η μείωση των κονδυλίων για την Παιδεία στο ελάχιστο, δεν σημαίνουν την υποβάθμιση απλά, αλλά την διάλυση της δημόσιας παιδείας. Στόχο έχουν όχι μόνο να λειτουργούν τα σχολεία με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια όπως οι επιχειρήσεις, αλλά την πλήρη υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου στο κατώτερο δυνατό επίπεδο. Δικαίωμα στη μόρφωση σταδιακά θα μπορούν να έχουν μόνο οι πλούσιοι και τα παιδιά τους, που θα μπορούν να φοιτούν στα πανάκριβα ιδιωτικά ιδρύματα που θα έλθουν να «επενδύσουν» στη χώρα οι αποικιοκράτες.

Ο αγώνας κάθε κλάδου εργαζόμενου, ή επαγγελματία, στη σημερινή κατοχή που βιώνουμε, αφορά σε όλους τους κλάδους, όπως και ο αγώνας κάθε εργαζόμενου αφορά σε όλους τους εργαζόμενους.

Ο Αγώνας δεν είναι κλαδικός, δεν αφορά σε συνδικαλιστικά δικαιώματα, μας αφορά όλους, αφού είναι Αγώνας για τη Δημοκρατία, τη Λαϊκή Κυριαρχία και την Εθνική μας Ανεξαρτησία.

Ας θυμηθούμε το ποίημα του τιμημένου Κύπριου ποιητή Ανδρέα Παστελλά που αναφέρεται στη συμμετοχή της νεολαίας στον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα της Κύπρου:

Διάβασα τον κατάλογο και σεις λείπατε,

γράφατε την ορθογραφία σας στους τοίχους.

Διάβασα τον κατάλογο

και σεις βρισκόσαστε στα οδοφράγματα.

Διάβασα τον κατάλογο

και σεις γράφατε στις φυλακές

στα μικρά σας γόνατα

την Ιστορία του Ανθρώπου.

Κι έγραψα στον κατάλογο: όλοι παρόντες!

και πλάι τον βαθμό του καθενός σας: «άριστα!».

Ας ξαναβρούμε αυτό το πνεύμα σήμερα όλοι οι Έλληνες, εργαζόμενοι, δάσκαλοι, γονείς και μαθητές. Η μόνη υποχρεωτική εξέταση που έχουμε πλέον να δώσουμε όλοι, είναι αυτή απέναντι στην πατρίδα.

Όλοι λοιπόν την Δευτέρα 13-5-2013 στο συλλαλητήριο υπεράσπισης της Δημόσιας και Δωρεάν Παιδείας και της υπεράσπισης του δημοκρατικού δικαιώματος στην απεργία στις 7.00 μ.μ. στο Σύνταγμα (στα γραφεία της ΟΛΜΕ, Ερμού και Κορνάρου).


Αθήνα 12 Μαΐου 2013
Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.