Όλο και περισσότερο τους τελευταίους μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βαλθεί να επιβεβαιώσει το γνωμικό, αναλαμβάνοντας το ρόλο του Πολεμικού Ναυτικού. Ήρθε το ΠΑΣΟΚ το 2010 να βομβαρδίσει τον τόπο. Στη συνέχεια, το 2012, η ΝΔ τον κατέλαβε. Έτσι, έφτασε τώρα πια η ώρα του ΣΥΡΙΖΑ. Για να στήσει τη δεξίωση.
Η αντιπολίτευση των εναγκαλισμών
Το καλοκαίρι του 2012 τέλειωσαν οι ψευδαισθήσεις. Είχε ήδη εκδοθεί πιστοποιητικό θανάτου για το κίνημα των πλατειών, το οποίο δεν ανέκαμψε όσες προσπάθειες κι αν έγιναν μέσα στη χρονιά. Το μεσοπρόθεσμο με το PSI τέλειωσαν τα ασφαλιστικά ταμεία και τους μισθούς, συμπαρασύροντας το ημιθανές εργατικό κίνημα κι αυτό στην ανυπαρξία. Το παρανοϊκό -σχεδόν εμφυλιοπολεμικό- προεκλογικό σκηνικό ελάχιστους πτόησε και όλοι λούφαξαν αφήνοντας τις τύχες του στην κάλπη. Η γκαστρωμένη γέννησε ένα τερατόμορφο πλάσμα με τρία κεφάλια. Η πανίσχυρη και τερατόμορφη αντιπροσώπευση νίκησε.
Κάπου εκεί τελειώνει και το “ριζοσπαστικό” καθήκον του ΣΥΡΙΖΑ. Της μοναδικής δύναμης της Αριστεράς που είχε πιθανότητες διεκδίκησης της κοινοβουλευτικής εξουσίας. Ο καιρός δεν είναι ιδανικός για “ριζοσπαστισμούς”. Ο γηρασμένος και φοβικός πληθυσμός της Ελλάδας δεν είναι έτοιμος για επαναστάσεις. Το “αντιμνημόνιο” έφαγε τα ψωμιά του και, μετά την απομάκρυνση από την κάλπη, ο κάθε κατεργάρης επιστρέφει στον πάγκο του.