Η απορρύθμιση της κοινωνίας και η θρησκεία

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Ένα μεγάλο δίδαγμα του 20ου αιώνα είναι πως τα ιδεολογικά μορφώματα έρχονται και παρέρχονται, αλλά οι θρησκείες παραμένουν ακλόνητες.

Ο Κάρολος Μαρξ, μιλώντας για την θρησκεία χωρίς καμμιά απαξιωτική πρόθεση, σε αντίθεση με τους περισσότερους «μαρξιστές» στη συνέχεια, έλεγε τα παρακάτω: «Η θρησκευτική καχεξία είναι, κατά ένα μέρος, η έκφραση της πραγματικής καχεξίας και, κατά ένα άλλο, η διαμαρτυρία ενάντια στην πραγματική καχεξία. Η θρησκεία είναι ο στεναγμός του καταπιεζόμενου πλάσματος, η θαλπωρή ενός άκαρδου κόσμου, είναι το πνεύμα ενός κόσμου απ’ όπου το πνεύμα έχει λείψει. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». (Κριτική της Εγελιανής Φιλοσοφίας του Κράτους και του Δικαίου, εκδ. Παπαζήση, 1978).

Ο εμπνευστής του κομμουνισμού θεωρούσε πρέπον ότι αυτή η «απατηλή ευτυχία» πρέπει....
να αντικατασταθεί από μια ορθολογικά δομημένη ρεαλιστική ευτυχία, εκφράζοντας έτσι το πνεύμα του διαφωτισμού της εποχής του.

Κι όμως, διαψεύσθηκε με την επανεμφάνιση της θρησκείας στην καρδιά της κοινωνικής και πολιτικής σφαίρας.

Μετά την Γαλλική Επανάσταση, οι νεωτερικοί άνθρωποι πίστεψαν ότι μπορεί να εκδιώξουν την θρησκεία από την δημόσια σφαίρα, αλλά αυτή είχε την τελευταία λέξη. Οι Ροβεσπιέροι και οι Κομισσάριοι που την προόριζαν για το μουσείο της ιστορίας εκτίθενται σήμερα οι ίδιοι ως κέρινα ομοιώματα στις αίθουσές του.

Η Γαλλία δεν έπαψε ποτέ να παραμένει πολιτισμικά καθολική, όπως η Ρωσσία του Λένιν έμεινε ορθόδοξη και η Τουρκία του Ατατούρκ επιστρέφει ραγδαία στην μουσουλμανική της ταυτότητα.

Οι πολλοί χρωστούν παντού, οι πλούσιοι πλουτίζουν κι άλλο

Τη μια όψη της κρίσης τη ζουν ή την ακούνε όλοι σχεδόν οι Ελληνες: αυξάνονται τα χρέη των πολλών στις τράπεζες, στην εφορία, ακόμη και στη… ΔΕΗ! Την άλλη όψη της κρίσης, οι πολλοί την αγνοούν ή και όταν διαβάζουν κάτι σχετικό, αδυνατούν να το συνειδητοποιήσουν σε βάθος: το χρηματιστήριο Αθηνών καλπάζει και οι πλούσιοι πλουτίζουν περισσότερο!

Τα δύο πρόσωπα του Ιανού. Ας δούμε όμως τα στοιχεία για να μη μένουμε στις γενικές εντυπώσεις. Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια των Ελλήνων προς τις τράπεζες (αυτά δηλαδή που παρουσιάζουν καθυστέρηση στην εξόφληση άνω των 90 ημερών) έχουν ήδη ανέλθει εσχάτως, σύμφωνα με μελέτη της εταιρείας PwC, στο ύψος των περίπου 65 δισεκατομμυρίων ευρώ. Υπερέβαιναν έτσι το 30% του συνολικού ύψους των δανείων που έχουν χορηγήσει οι ελληνικές τράπεζες και είχαν αναρριχηθεί σε επίπεδα διπλάσια των ιδίων κεφαλαίων των τραπεζών της χώρας μας, καθώς τα ίδια κεφάλαια των ελληνικών τραπεζών ανέρχονται σε 30 δισ. ευρώ μόνο. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια διπλασιάστηκαν μέσα σε ενάμιση (!) χρόνο: τον Σεπτέμβριο του 2011 ήταν το 14,7% του συνόλου των δανείων, αλλά τον Μάρτιο του 2013 είχαν ήδη εκτοξευθεί τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια στο 27,8% του συνόλου. Το φαινόμενο παρατηρήθηκε με ελαφρές αποκλίσεις σε όλες τις κατηγορίες δανείων – επιχειρηματικά, στεγαστικά, καταναλωτικά. Με ταχύτατο ρυθμό αυξάνονται και οι οφειλές προς την εφορία. Μόνο μέσα στο εννιάμηνο Ιανουαρίου – Σεπτεμβρίου του 2013 κατέστησαν ληξιπρόθεσμα προς το Δημόσιο νέα χρέη ύψους 6,18 δισεκατομμυρίων ευρώ. Προστιθέμενα στα παλιά χρέη, αποκαλύπτουν ότι ιδιώτες και επιχειρήσεις χρωστούν στην εφορία σχεδόν… 60 δισεκατομμύρια πλέον! Τα 48,6 δισ. ευρώ από αυτά είναι χρέη επιχειρήσεων. Τον Ιούλιο του 2011 τα χρέη των επιχειρήσεων ήταν 30,9 δισ. ευρώ και μέσα σε δύο χρόνια, τον Σεπτέμβριο του 2013, αυξήθηκαν κατά… 57% (!) και έγιναν 48,6 δισεκατομμύρια. Αξίζει να σημειωθεί ότι στη διόγκωση των οφειλών προς την εφορία παίζουν προεξάρχοντα ρόλο και εταιρείες του… δημόσιου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα! Τον Ιούλιο του 2011 π.χ. ο ΟΣΕ είχε οφειλές προς την εφορία 1,26 δισ. ευρώ και τον Σεπτέμβριο του 2013 αυτές οι οφειλές είχαν γίνει… 2,8 δισεκατομμύρια!

Τι νόημα έχει μια ακόμη συγκέντρωση στο Σύνταγμα;

Πρέπει να πέσει η κυβέρνηση; Με κάθε δυνατό τρόπο. Γιατί; Διότι αποτελεί προϊόν ενός διαρκούς πραξικοπήματος σε βάρος της χώρας και του λαού που ξεκίνησε με την ψήφιση του πρώτου μνημονίου στις 6 Μαΐου 2010. Από τότε η χώρα κυβερνιέται από σφετεριστές της λαϊκής κυριαρχίας με άμεσο σκοπό την πλήρη κατάλυση των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού και την παράδοση αμαχητί της χώρας στις ορέξεις ξένων δανειστών και ξένων κέντρων.

Πρόκειται για την χειρότερη πράξη εσχάτης προδοσίας που έχει διαπραχθεί ποτέ στην ελληνική ιστορία από την εποχή της Βαυαροκρατίας. Με κύριο σκοπό την μαζική εξόντωση του λαού, δηλαδή την γενοκτονία, αλλά και το ξεπούλημα της χώρας υπό καθεστώς δουλοπαροικίας και νέας κατοχής από ξένες δυνάμεις.


Το καθεστώς πρέπει να ανατραπεί

Από τις 6 Μαΐου 2010 η Ελλάδα ζει υπό ένα διαρκές καθεστώς πολιτικής ανωμαλίας και κατάλυσης της εσωτερικής έννομης τάξης, όπου η εκτελεστική εξουσία έχει μετατραπεί σε δήμιο του ελληνικού λαού και δύναμη εκποίησης της χώρας. Τώρα οι δοσίλογοι κυβερνώντες ετοιμάζονται να δώσουν την χαριστική βολή όχι μόνο με τα νέα μέτρα εξόντωσης και ξεπουλήματος, αλλά και με την μεταφορά επίσημα της κυριότητας της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας τα ελλήνων πολιτών στα επιτελεία της ευρωζώνης διαμέσου του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας.

Η ΕΕ έχει φροντίσει ήδη να ενσωματώσει τις πολιτικές της τρόικας και το καθεστώς αποικιακής κηδεμονίας της Ελλάδας στο ευρωπαϊκό κανονιστικό δίκαιο έτσι ώστε να νομιμοποιηθεί η απεμπόληση άνευ όρων και αμετάκλητα της εθνικής κυριαρχίας της χώρας. Οι κυβερνώντες εκτελούν συγκεκριμένη αποστολή. Θέλουν να μετατρέψουν το ταχύτερο δυνατό την Ελλάδα από τυπικά ανεξάρτητο κράτος σε «προσαρτημένη περιφέρεια» της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, όπου ο Έλληνας θα πειθαναγκαστεί να αποδεχτεί ξένη διοίκηση ως τυπικός ραγιάς.

Αυτό παίζεται αυτή την εποχή. Κι επειδή οι κυβερνώντες ξέρουν πολύ καλά ότι δεν έχουν κανένα έρεισμα στο να προχωρήσουν, θέλουν να επιβάλουν καθεστώς τρόμου και ασύδοτης καταστολής με την αναίρεση όλων των τυπικών ελευθεριών που έχουν απομείνει στον ελληνικό λαό. Να γιατί πρέπει να πέσουν το ταχύτερο δυνατόν.
Από ποιόν μπορεί να πέσει η κυβέρνηση; Μόνο από τον ίδιο τον λαό. Μπορεί να πέσει από το κοινοβούλιο; Όχι. Μόνο αν εξαναγκαστούν οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης και παραιτηθούν από το βουλευτικό τους αξίωμα και ενωθούν στην πράξη με τον λαό σε μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας.

Τι διαθέσεις έχει η αντιπολίτευση;

Έχει τέτοια διάθεση η αντιπολίτευση; Ούτε κατά διάνοια. Ασκείται απλά σε κοινοβουλευτική πρόζα, σε κοκορομαχίες στη βουλή όπου νομιμοποιούν τους εκπροσώπους των δοσίλογων να βγάζουν στην επιφάνεια όλα τα χουντικά απωθημένα τους και να δρουν με πλήρη αυθαιρεσία. Για την αντιπολίτευση κοινοβούλιο σημαίνει να είσαι νομοταγής σε μια αυθαίρετη πλειοψηφία που έχει σφετεριστεί τον ρόλο της και δρα ως κυβέρνηση σε πλήρες καθεστώς ανομίας. Με την στάση της αυτή δίνει εύσημα νομιμότητας σ’ ένα καθεστώς που έχει επιβληθεί με πραξικόπημα και σφετερισμό της λαϊκής κυριαρχίας.

Η ΕΕ διολισθαίνει στον αυταρχισμό

Βαθιά διχαστική και απρόσμενα ρεβανσιστική ήταν η ετήσια, πανηγυρική ομιλία του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Μανουέλ Μπαρόζο στις 11 Σεπτεμβρίου. Πρόκειται για έναν θεσμό που έχει εισαχθεί τα τελευταία χρόνια στο πρωτόκολλο της ΕΕ κι αποτελεί πιστό αντίγραφο της αντίστοιχης ομιλίας που εκφωνεί κάθε χρόνο ο αμερικανός πρόεδρος, περιγράφοντας τους βασικούς άξονες της πολιτικής που θα ακολουθήσει σε κάθε πεδίο: από την διπλωματία μέχρι την οικονομία και τα κοινωνικά ζητήματα. Καμία πρωτοτυπία επομένως από τις Βρυξέλλες, που επιχειρούν με δάνεια πολιτικά εργαλεία να αναβαπτίσουν το κύρος τους που σταθερά καταποντίζεται όπως ανάγλυφα αποτυπώνουν κι οι έρευνες του Ευρωβαρόμετρου, με μόλις το 31% των ευρωπαίων πολιτών να εμπιστεύονται τους ευρωπαϊκούς θεσμούς όταν το 2007 δήλωνε την εμπιστοσύνη του το 57% (Ιούλιος 2013). Ως αποτέλεσμα κι η ίδια η ομιλία του Μανουέλ Μπαρόζο προκαλεί νύστα καθώς βρίθει από κοινοτοπίες, αοριστολογίες και βερμπαλισμούς, στους οποίους η γραφειοκρατία των Βρυξελλών ούτως ή άλλως έχει αναπτύξει μια έφεση.

Αυτή τη φορά όμως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ξεπέρασε τον εαυτό της με έναν απρόσμενο τρόπο: Κάνοντας επίδειξη δύναμης απέναντι σε ανεξάρτητα, τύποις, κράτη και τους λαούς! Συγκεκριμένα ο Μπαρόζο απείλησε ότι θα γίνει χρήση του άρθρου 7 της συνθήκης της Ένωσης, στο οποίο προβλέπεται αναστολή του δικαιώματος ψήφου των κρατών μελών, στην περίπτωση που παρατηρείται συστηματική παραβίαση των αρχών του κράτους δικαίου και των συνταγματικών δεσμεύσεων. Ουσιαστικά δηλαδή απείλησε ότι θα αποβάλλει κράτη μέλη της ΕΕ.

Alexis is bigger in Texas

Την περασμένη Δευτέρα, ο Αλέξης Τσίπρας βρέθηκε στο Τέξας για να εκφωνήσει ομιλία σε συνέδριο του πανεπιστημίου που διδάσκει ο οικονομολόγος Γιάννης Βαρουφάκης, τον οποίο οι Αμερικανοί αποκαλούν χαϊδευτικά “Baroufas”, επειδή μπορεί να αερολογεί με τις ώρες χωρίς να λέει τίποτα.

Ανοίγοντας την ομιλία του, ο κ .Τσίπρας δήλωσε ότι είναι πολύ χαρούμενος που βρίσκεται στη γενέτειρα του Τζορτζ Μπους και υποσχέθηκε στους Τεξανούς ότι θα βομβαρδίσει κι εκείνος το Ιράκ όταν γίνει πρωθυπουργός, αν και, εξαιτίας της προφοράς του, οι Τεξανοί νόμιζαν ότι θέλει να βομβαρδίσει τους ίδιους και λίγο έλειψε να τον πάρουν στο κυνήγι με τα γελάδια, αλλά τελευταία στιγμή ο Baroufas τους εξήγησε ότι ο Alexis έχει κοπεί 38 φορές στο Lower, οπότε τα πνεύματα ηρέμησαν.

Το θέμα του συνεδρίου ήταν «Μπορεί να διασωθεί η Ευρωζώνη;», αλλά ο κ. Τσίπρας άλλαξε θέμα κι υποστήριξε ότι δεν έχει σημασία σήμερα αν ήταν σωστό ή λάθος που δημιουργήθηκε η Ευρωζώνη. Σημασία έχει ότι δημιουργήθηκε και συμμετέχει κι η Ελλάδα σε αυτήν.

Η πολιτική της Ε.Ε. έγινε εφιάλτης που μισούν οι Ευρωπαίοι

του Γιώργου Δελαστίκ

Η αλλαγή της πολιτικής στάσης των Ευρωπαίων απέναντι στην ΕΕ είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή. Συνιστά ανατροπή εκ βάθρων. Πριν από περίπου δέκα χρόνια, το 2004 συγκεκριμένα, ούτε καν στη Βρετανία δεν υπήρχε δημοσκοπικά εκφρασμένη απόλυτη πλειοψηφία εναντίον της ΕΕ, βάσει τουλάχιστον των δημοσκοπήσεων που διεξάγει δύο φορές τον χρόνο το Ευρωβαρόμετρο για λογαριασμό της Κομισιόν. Τότε, το 2004, στο ερώτημα «έχετε την τάση να μην εμπιστεύεστε την ΕΕ;» είχε απαντήσει καταφατικά το 47% των ερωτηθέντων Βρετανών.

Κατά παράδοξο για τον απλό πολίτη τρόπο το ποσοστό των Βρετανών που αντιμετώπιζε με καχυποψία την ΕΕ ήταν ελάχιστα μεγαλύτερο από το αντίστοιχο ποσοστό των... Γερμανών ή....
των Γάλλων! Πραγματικά, στη δημοσκόπηση εκείνη είχαν απαντήσει ότι δεν εμπιστεύονται την ΕΕ το 42% των Γερμανών και το 40% των Γάλλων. Αντιθέτως, στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου υπήρχε άκρατος ενθουσιασμός υπέρ της ΕΕ. Απολύτως δικαιολογημένος, αφού η πρόσφατη τότε κυκλοφορία του ευρώ ως ενιαίου νομίσματος των κρατών της Ευρωζώνης είχε αυξήσει θεαματικά την ευημερία ευρύτατων στρωμάτων του πληθυσμού στη Νότια Ευρώπη. Το 2009 η οικονομική κρίση ήρθε και στην Ευρώπη. Η γραμμή που χάραξε η ΕΕ κατ' απαίτηση της Γερμανίας για την αντιμετώπισή της και η οποία καταβαράθρωσε τις οικονομίες όλων των νοτιοευρωπαϊκών κρατών είχε βαρύτατες πολιτικές επιπτώσεις. Η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας μέσω των Μνημονίων και η υποταγή όλων των κρατών της Ευρωζώνης στη θέληση του Βερολίνου φούντωσαν τον αντιγερμανισμό σε όλη την Ευρώπη και έφεραν στο προσκήνιο τη συζήτηση για το «Δ' Ράιχ» της Γερμανίας σε ολόκληρη τη «γηραιά» ήπειρο.

συνέχεια στη σελίδα  Ε.Ενωση

Προπαντός να σβήσουμε τα κριτήρια (...και οι μετανάστες έχουν μάνες!)

Υπάρχει η έκφραση "να σβήσουμε τα πειστήρια του εγκλήματος" αλλά κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα κριτήρια του επικοινωνιακού εγκλήματος!

Στην κοινωνία της πληροφορίας, στην εποχή της επικοινωνίας, τα γεγονότα σχεδόν δεν υπάρχουν παρά διαμεσολαβημένα από τον τρόπο που επικοινωνούνται.

Τώρα λοιπόν στόχος των εκπεμπόμενων μηνυμάτων, των ερμηνειών των γεγονότων, ίσως και των γεγονότων αυτών καθαυτών, στο βαθμό που είναι κατασκευασμένα... είναι να σβηστούν τα παραδοσιακά κριτήρια σκέψης, τα συλλογικά κεκτημένα. Έχουμε να κάνουμε με μια κάπως μεταμοντέρνα εκδοχή της πραγματικότητας, των κοινωνικών συμβάντων και των πολιτικών γεγονότων.

Όπως με πληροφορεί φίλη του blog, στη σελίδα του fb που είναι αφιερωμένη στη μνήμη των δολοφονημένων χρυσαυγιτών φιγουράρει το "Πάλης ξεκίνημα" και ποίημα της Γώγου!

Αλλού ακούμε οτι όλες οι δολοφονίες είναι ίδιες, πράγμα που έχει λογική, αλλά και πως εξ αυτού συνάγεται πως και όλα τα θύματα δολοφονιών είναι ίδια. Δηλαδή αν δολοφονηθεί ο Άντερς Μπρέϊβικ πρέπει να τον κάνουμε ήρωα!

Εμείς ξέραμε μέχρι πρότινος, όπως το κληρονομήσαμε από τις προηγούμενες γενιές, πως ο αποθανών δεδικαίωται μεν, πως οι δικοί του άνθρωποι τον θρηνούν και αυτό είναι σεβαστό, αλλά πως έξω από αυτό τον κύκλο των στενών συγγενών και φίλων, η μνήμη των ανθρώπων είναι τα έργα τους προς την κοινωνία όσο βρίσκονταν εν ζωή.