Τάξτα, Χαράλαμπε

Πρώην πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, πριν τεθεί επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας της ΝΔ στις εκλογές του 2012, ο κ. Αθανασίου θεωρείται από τους πλέον πετυχημένους προέδρους, καθώς του αναγνωρίζονται πολλές προσπάθειες για να απεξαρτηθεί η δικαστική εξουσία από την εκτελεστική. Στην Ελλάδα, βλέπετε, και δη στην ελληνική δικαιοσύνη, απαιτούνται αγώνες για να επιτευχθεί η αυτονόητη διάκριση των εξουσιών.

Στη θέση του υπουργού Δικαιοσύνης τοποθετήθηκε όταν η κυβέρνηση έγινε… δικομματική. Στους λίγους μήνες της θητείας του δείχνει ότι είναι, πάντως, ένα από τα πιο αποτελεσματικά στελέχη της κυβέρνησης καθώς γνωρίζει πολύ καλά τα της ελληνικής δικαιοσύνης (και προσωπικά πολλούς από το δικαστικό σώμα, άλλωστε).

Τους τελευταίους δύο μήνες έχει φέρει σε πέρας δύο δύσκολες αποστολές: Η πρώτη αφορά τις συλλήψεις των μελών της Χρυσής Αυγής, έπειτα από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, αποστολή την οποία οι ίδιοι οι κυβερνώντες δεν έχαναν ευκαιρία να χαρακτηρίζουν «απόλυτα επιτυχημένη». Τώρα, θα μου πείτε, τι δουλειά έχει ο υπουργός Δικαιοσύνης με τις αποφάσεις της ανεξάρτητης δικαιοσύνης; Σε μια ευνομούμενη πολιτεία, δίκιο θα είχατε. Αλλά δεν το θέτω εγώ το θέμα, ο ίδιος ο πρωθυπουργός το έθεσε: Στη συνέντευξη που έδωσε στον Γιάννη Πρετεντέρη, ο Αντώνης Σαμαράς, σε μια αποστροφή του λόγου του περί «ανεξάρτητης δικαιοσύνης», διερωτήθηκε: «Μπορούσα να κάνω ένα τηλέφωνο και να πω παρακαλώ πείτε τους να τους κρατήσουνε; Είδατε ότι δεν συνέβη αυτό, τουλάχιστον στην αρχή». Για το μετά μη με ρωτάτε… Δεν παίρνει όρκο ούτε κι ο πρωθυπουργός!

Οι πολιτικές της φτώχειας (σε απλά μαθηματικά)

Στις 21 Νοεμβρίου κατατέθηκε στη Βουλή ο προϋπολογισμός του 2014. Περίπου μια εβδομάδα μετά, στις 29 Νοεμβρίου, η Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία δημοσίευσε τα στατιστικά στοιχεία για τον οικογενειακό προϋπολογισμό, τις συνθήκες διαβίωσης των νοικοκυριών και τον κίνδυνο φτώχειας στην Ελλάδα.

Αν και τα στοιχεία αυτά αφορούν στο 2012-που σημαίνει ότι η σημερινή εικόνα είναι μάλλον πιο ζοφερή-αξίζει να τα δούμε αναλυτικά.

Οι αριθμοί λένε την αλήθεια όσο και αν προσπαθεί η κυβέρνηση να ωραιοποιήσει τα στοιχεία ή να πείσει μέσω των πληρωμένων δημοσιογράφων, ότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Μακριά από λαϊκισμούς και υπεραπλουστεύσεις ας αφήσουμε να μιλήσουν οι αριθμοί.

Στην Ελλάδα της ανάπτυξης λοιπόν, το 2012 - μέσα σε ένα χρόνο- τα νοικοκυριά μείωσαν τις μηνιαίες δαπάνες σχεδόν κατά 12% σε σχέση με το 2011.

Η μεγαλύτερη πτώση αφορούσε σε έξοδα ένδυσης και υπόδησης τα οποία οι οικογένειες περιόρισαν κατά 15% -κάτι που καταγράφεται και στις στατιστικές του λιανικού εμπορίου το οποίο συνεχίζει την πτώση του. Τον Σεπτέμβριο του 2013 το λιανικό εμπόριο μειώθηκε κατά 6,4% σε σχέση με το Σεπτέμβριο του 2012. Αν και το 2012 η πτώση ήταν ακόμα μεγαλύτερη (10,4 %) σε σχέση με το 2011, η μικρότερη μείωση ου 2013 δεν οφείλεται σε κάποια στρατηγική ανάπτυξης αλλά στον μεγάλο αριθμό επιχειρήσεων που στο μεσοδιάστημα έκλεισαν. Φυσικά αυτά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία, διότι η κυβέρνηση βρήκε τη λύση: τα καταστήματα θα ανοίγουν Κυριακές.

Η επιφοίτηση του ΣΥΡΙΖΑ

Μην ενοχλείτε. Ο κ.Τσίπρας ... συγκρούεται με συμφέροντα

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία πρόθεση να συγκρουστεί με τη διαπλοκή, ιδιαίτερα με αυτούς που φανερά πλέον, υποσκάπτουν την όποια διαφανή λειτουργία ενός δημοκρατικού, κοσμικού κράτους…

Το παρόν συμπληρώνει την απαράδεκτη μη-αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ στην 1) ουσιαστική κατάργηση οικονομικών ελέγχων της Εκκλησίας –το οποίο είχαμε επισημάνει, και στη 2) σκανδαλώδη, προκλητική «ιερή» τροπολογία-εξαίρεση του κλήρου από την διαθεσιμότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία διάθεση να συγκρουστεί με κανέναν.

Διαβάστε το κείμενο του Γιάννη Παντελάκη στο protagon με τίτλο Η επιφοίτηση του ΣΥΡΙΖΑ :

To πρωινό της 28ης Ιουνίου πέρυσι, τα παραπολιτικά των εφημερίδων και τα δελτία των καναλιών, τα κέρδιζε μια φωτογραφία. Ο Αλέξης Τσίπρας στην ορκωμοσία της Βουλής, όπου (μαζί με την Αλέκα Παπαρήγα), αρνιόταν να φιλήσει τον σταυρό που κράταγε ο αρχιεπίσκοπος. Δεν ήταν η πρώτη φορά, ωστόσο οι δημοσιογράφοι βρίσκουν ελκυστικά αυτά τα θέματα.

Όταν η Coca Cola δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση με ένα Call Center

Ακούσατε φαντάζομαι χθες σε ολα τα "αντικειμενικά" κανάλια και σήμερα θα διαβάσετε στον εξ ίσου "αντικειμενικό" τύπο για τη μεγάλη τιμή που μάς επιφύλαξε το enfant gâté των εταιρικών κολοσσών με το να έρθουν και να επενδύσουν στη χώρα μας, με προιόντα και υπηρεσίες "υψηλής προστιθέμενης" αξίας.

"Coca Cola, Nokia Siemens Networks και Delhaize επενδύουν στην Ελλάδα"
"Κοινό σημείο των 3 επενδύσεων η ανάπτυξη προϊόντων καιυπηρεσιών υψηλής προστιθέμενης αξίας", των Δήμητρας Μανιφάβα, Βαγγέλη Μανδραβέλη (του γνωστού πατέρα), γράφει σήμερα η "Καθημερινή" στην πρώτη της σελίδα.

Όσοι όμως κάνουν τον κόπο να διαβάσουν δυο-τρεις γραμμές παρακάτω μαθαίνουν ότι η βαρύγδουπη επιστολή με την οποία ο ίδιος ο επικεφαλής του ομίλου της Coca Cola κ. Μουχτάρ Κεντ γνωστοποίησε στον πρωθυπουργό την απόφασή του, δεν αφορά παρά ένα "call center", τέτοια που βρίσκει κανείς με το κιλό στην Ινδία, και εσχάτως και στην Ελλάδα, και δεν θα αφορά παρά μονάχα 10 νοματαίους υψηλής εξειδίκευσης στο χειρισμό του FB του twitter κλπ, για τους οποίους χειρισμούς, ως γνωστόν, απαιτείται διδακτορικό από το Χάρβαρντ.

Αποφεύγει όμως να υπενθυμίσει ο κ. Μουχτάρ καθώς και οι κ.κ. αρθρογράφοι ότι η Coca Cola τον Φεβρουάριο του 2012 έκλεισε τις γραμμές πραγωγής σε Θεσσαλονίκη και Πάτρα, ενώ τον Οκτώβριο μάς άφησε χρόνους για Ελβετία μεριά.

Στο ίδιο κλίμα και η Ελένη Μπότα από το bankingnews για την Coca Cola και τον Παπαστράτο, στο άρθρο: “Οι επενδύσεις στην Ελλάδα δεν φέρνουν και προσλήψεις εργαζομένων – 10 νέες θέσεις εργασίας στην Coca Cola και 4 στηνΠαπαστράτος”. "Η χθεσινή επένδυση που ανακοίνωσε η Coca Cola για την δημιουργία νέου Κέντρου Διαδραστικής Επικοινωνίας Πολιτών για την Κεντρική και Νότια Ευρώπη στην Αθήνα, αφορά την δημιουργία μόλις 10 νέων θέσεων εργασίας μέχρι το 2015, ενώ τέσσερις μόλις προσλήψεις έχουν γίνει από την καπνοβιομηχανία Παπαστράτος για την μεγάλη επένδυση της στο Αγρίνιο".

Κάθε επίκληση στην “αριστερά”, και τα κόμματά της, να “κάνει κάτι” είναι μία επίκληση στην ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ.

Ανάφτε κάνα κερί. Ούτε τη μύτη τους δεν βλέπουν αυτοί οι καθοδηγητάδες-γραφιάδες-δημοσιογράφοι της ευρύτερης αριστεράς…

Κάθε επίκληση στην “αριστερά” (και τα κόμματά της) να “κάνει κάτι” είναι μία επίκληση στην ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ.

Αν ακόμα και τώρα ΔΕΝ έγινε κατανοητό αυτό από κάποιους, δεν θα γίνει ποτέ…

Κι όποιος κάνει επικλήσεις στις ηγεσίες της αριστεράς σήμερα, το ξέρει δεν το ξέρει, είναι πράκτορας των συμφερόντων της ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ. Η αριστερά, οι ηγεσίες της, μόνο την σκληρή και ανελέητη κριτική μας πρέπει να δέχεται. Οχι επικλήσεις.

Πορείες και συγκεντρώσεις όπου σαν τους ζητιάνους παρακαλάμε για αύξηση εδώ και μείωση εκεί, τη στιγμή που έπρεπε να έχουμε ΜΟΝΟ ΘΕΣΜΙΚΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ αλλαγής του πολιτεύματος προς το δημοκρατικώτερο, είναι απλώς η διαιώνιση της αριστερής κοροϊδίας.

Παρακαλάμε δηλαδή να μας εκχωρήσουν κάποιο δικαίωμα. Διότι δεν τολμάμε να απαιτήσουμε την πολιτική μας ελευθερία. Δηλαδή την πολιτική μας ΑΥΤΟ-ΝΟΜΙΑ ως σύνολο. Δηλαδή την συγκρότηση του λαού σε ΔΗΜΟ, σε ΘΕΣΜΟ.

Ούτε το ότι τα δικαιώματα ΔΕΝ είναι ελευθερία, δεν μας έχει διδάξει η “υπερ-δημοκρατική” ηγεσία της πολυ-διαβασμένης αριστεράς. Αλλά είναι παραχωρήσεις μιας υπερκείμενης αρχής (=εξουσίας) προς ζήτουλες (=εμάς).

Η αριστερά κατεβαίνει ακόμα με συνθήματα του στυλ “νόμος είναι το δίκιο του εργάτη” και αιτήματα όπως “μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση”. Αυτό πια κι αν είναι …σταθερότητα χαρακτήρα.

Και οργανώνει 24-ωρες απεργίες με …αιτήματα. Ούτε που πάει το μυαλό τους να οργανώσουν μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας. Με πολιτικά και θεσμικά αιτήματα. Που θα καταστήσουν τον ιδιοκτήτη της εξουσίας, τον λαό, από καρπαζοεισπράκτορα αφέντη στον τόπο του.

Είναι χιλιόμετρα μακρυά οι αριστερές ηγεσίες. Δεν το κάνουν από άγνοια. ΞΕΡΟΥΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ. Εχθρός των ηγεσιών ΚΑΙ της αριστεράς είναι ο λαός. Ο οποίος πρέπει να μείνει χωρισμένος και περιφραγμένος σε κόμματα. Και παρατάξεις. Και πολιτικούς χώρους σαν τον αναρχικό “χώρο” για παράδειγμα.

Ωστε να μην καταφέρει ο λαός αυτός να φτάσει στην πολιτική συναίνεση και ομόνοια πατώντας πάνω στα κοινά του στοιχεία, στα συνεκτικά του στοιχεία. Αυτά που συγκροτούν την συλλογική του ταυτότητα. Την ΕΘΝΙΚΗ ΤΟΥ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ.

Γι’ αυτό και ανοίγουν κάποιοι τηλεχειριζόμενοι αριστεροί και αναρχικοί το κεφάλι όποιουνου κατεβαίνει στις πορείες με την ελληνική σημαία. Για να μην επιτευχθεί ποτέ αυτή η ευρείας βάσης πολιτική συναίνεση στον λαό, και απαιτήσει αυτός ο λαός αυτο-νομία και αυτο-κυβέρνηση. Κι όχι για …διεθνιστικούς λόγους και για την …αιμοβορία του εθνικισμού. Στο κάτω κάτω οι ιδεολογίες, αριστερές και δεξιές, μας οδήγησαν επίσης σε αλληλοσφαγές εδώ και παγκοσμίως. Αλλά δεν σκεφτήκαμε ποτέ να τις απαγορεψουμε…

Τέλος πάντων. Ο λαός ο ενωμένος, το εθνικό σύνολο που απαιτεί την αυτονομία και την αυτοκυβέρνηση (“Πραγματική Δημοκρατία Τωρα”) είναι ο μεγάλος κίνδυνος ΟΛΩΝ των ηγεσιών. Και οι ηγεσίες (αριστερές και δεξιές) ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ.

Αυτή η κυβέρνηση πέφτει μ’ ένα φύσημα. Ούτε καν φύσημα. Κλανιά. Κι όμως δεν βρίσκεται κάποιος να το κάνει.

Την κυβέρνηση αυτή, είναι τόσο σαθρή, που την ρίχνει μέχρι παπάς συνοικιακής ενορίας που θα καλέσει στην τοπική πλατεία τους ενορίτες του βγάζοντας έναν εμπνευσμένο ΕΝΩΤΙΚΟ λόγο. Φαντάσου τι θα μπορούσε να κάνει ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος δηλαδή. Η κάποιος άλλος παρόμοιος θεσμικός. [Αλλά αν είσαι ...επαναστάτης αριστερός ή αναρχικός, δεν θες καν να το φανταστείς κάτι τέτοιο. Αμα ο ...επαναστάτης μπάζει αρχιεπισκόπους στον στοχασμό του (λέμε τώρα) τι σκ... επαναστάτης είναι; Σωστά. Συνεχίζουμε λοιπόν με τον παλιό καλό και αγνό αντι-καπιταλισμό: "πέντε φράγκα το χωνάκι"]

Θραξ Αναρμόδιος

Ευρωπαϊκή Ένωση: Συνταγματικός σαδισμός με ποινικοποίηση αστεγίας και επαιτείας

 βίδες στα σκαλοπάτια σπιτιού για να μην μπορούν να κοιμηθούν άστεγοι στην είσοδο στη Γαλλία.

Με πρόστιμο που θα αγγίζει τα 750 ευρώ θα τιμωρείται η αστεγία στην Μαδρίτη. Στην Ισπανία, οι περιφέρειες είναι ελεύθερες να νομοθετούν κατά το δοκούν, για την επαιτεία.

Η Ana Botella, δήμαρχος της Μαδρίτης, αποφάσισε να ποινικοποιήσει την φτώχεια και να επιβάλλει «συνταγματικό σαδισμό» σε χιλιάδες ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα.

Ετοιμάζει ένα σχέδιο νόμου που θα επιφέρει κυρώσεις στους ανθρώπους που είναι αναγκασμένοι να ζουν στον δρόμο, να ζητιανεύουν ή να πλένουν παρμπρίζ αυτοκινήτων για να επιβιώσουν.


Αντί να αναζητηθούν λύσεις για τη δραματική αύξηση που παρουσιάζει ο κοινωνικός αποκλεισμός, το διάταγμα που κατατέθηκε, τιμωρεί τους ανθρώπους που δεν έχουν στέγη.

Έτσι, προβλέπεται η επιβολή κυρώσεων και πρόστιμο 750 ευρώ για όσους ζητιανεύουν στις εισόδους εμπορικών κέντρων, γραφείων, σχολείων και νοσοκομείων, κοιμούνται σε παγκάκι ή πωλούν χαρτομάντιλα στα φανάρια για να εξασφαλίσουν ένα γεύμα. Το πρόστιμο μπορεί να φτάσει και τις 3.000 ευρώ αν πραγματοποιείται επαιτεία συνοδεία παιδιού.

Όσο αυξάνονται οι οικογένειες που ζουν στον δρόμο, τόσο πιο συχνό γίνεται το φαινόμενο να μαγειρεύουν σε μικρές σόμπες, πράξη η οποία επίσης θα τιμωρείται με πρόστιμο 750 ευρώ.

συνέχεια στη σελ. Ε.Ενωση

Που κρύβεται ο (νέο)συντηρητισμός σήμερα;

του Σταύρου Κατσούλη

«Συντηρητισμός είναι η τυφλή και γεμάτη από φόβο λατρεία προς κάποιους νεκρούς ριζοσπάστες.» - Mark Twain

Εάν περιμένατε να διαβάσετε άλλον έναν λίβελο περί του νέο-συντηρητισμού της ΝΔ και των συνεργατών της στο ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ που έχουν βαλθεί να μην αφήσουν τίποτα όρθιο στη χώρα μας σήμερα, χάσατε. Αυτοί δεν είναι απλά συντηρητικοί. Αυτοί αποτελούν την πραγμάτωση ενός τύπου φασισμού που είναι ο πιο ύπουλος που έχει δεί ποτέ η σύγχρονη Ιστορία. Δεν έχει νόημα να αναφερθεί κανείς γι αυτούς, εκτός πιθανώς, για να τους υπενθημίσει ότι υπάρχουν νόμοι, ηθικοί και πνευματικοί, μέσω των οποίων θα πληρώσουν σύντομα πάρα πολύ ακριβά την προδοσία και την υποτέλεια που έχουν επιδείξει. Όχι, δεν είναι αυτοί πλέον, οι θεματοφύλακες του συντηρητισμού. Θεματοφύλακας του συντηρητισμού σήμερα στην χώρα μας, είναι η φερόμενη ως αριστερά...


Μα καλά, τρελάθηκες, θα μου πείτε. Είναι δυνατόν όλοι οι αριστεροί να είναι συντηρητικοί; Έχετε δίκιο, δεν είναι όλοι, βεβαίως, το δέχομαι. Αλλά ας δούμε τι είναι συντηρητισμός πρώτα, και μετά ας κρίνουμε ποιος είναι τέτοιος και ποιος δεν είναι. Γενικά, ο συντηρητισμός, είναι η στάση που επιθυμεί την συντήρηση του κατεστημένου και ως εκ τούτου διατηρεί επιφυλακτική στάση προς νέες αξίες, θεσμούς είτε αυτές προωθούνται σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο συντηρητισμός, υποστηρίζει ότι δεν χρειάζονται ριζικές αλλαγές στο υπάρχον κατεστημένο, ή ότι στην καλύτερη περίπτωση, οι αλλαγές αυτές θα πρέπει να εισαχθούν πολύ αργά και με πολύ μεγάλη προσοχή.