Γιατί έχουμε κρίση-χρέους; Γιατί το κράτος επιδοτεί το κεφάλαιο και φορτώνεται τις ζημιές του με αποτέλεσμα τα ελλείμματα. Αυτή η προβληματική μπορεί να φαντάζει αριστερή, αλλά δεν είναι. Στην ουσία της είναι μια αριστερή εκδοχή της επίσημης προβληματικής που βλέπει το χρέος ως αποτέλεσμα των κρατικών ελλειμμάτων.
Απλά δίνει αλλού την έμφαση. Η κυβέρνηση μιλά για διεφθαρμένο κράτος, η αριστερά μιλά για παροχές στο κεφάλαιο. Στην ουσία όμως η προβληματική είναι ταυτόσημη και οδηγεί είτε σε νεοφιλελεύθερες, είτε σε νεοκεϋνσιανές προτάσεις αντιμετώπισης. Η αλήθεια είναι ότι ο καπιταλισμός σήμερα ως μηχανισμός εκμετάλλευσης της εργασίας και παραγωγής κέρδους δεν μπορεί να κάνει δίχως υπέρογκα χρέη, ιδιωτικά και δημόσια. Διότι ο κύριος όγκος των κεφαλαίων σήμερα είναι δανείσιμα κεφάλαια και επομένως χρειάζονται, προκειμένου να αξιοποιηθούν, νοικοκυριά, επιχειρήσεις και κράτη που δανείζονται όλο και περισσότερο. Τα δανείσιμα αυτά κεφάλαια είναι αδύνατο να διαγραφούν όπως γινόταν παλιότερα στις κρίσεις του καπιταλισμού για δυο βασικούς λόγους: Αφενός γιατί ο όγκος τους είναι κυριολεκτικά τεράστιος, ανέρχονται σε 20 φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ. Αφετέρου, αυτά είναι συγκεντρωμένα σε τράπεζες και επενδυτικά κεφάλαια, που σήμερα λειτουργούν ως «συλλογικός κεφαλαιοκράτης» πολύ πιο σημαντικός από το αστικό κράτος. Αυτή η διαδικασία της ανάδειξης των τραπεζών και γενικότερα του χρηματιστικού κεφαλαίου σε «συλλογικό κεφαλαιοκράτη» του καπιταλισμού, ήταν κάτι που είχαν εντοπίσει από την εποχή τους όλοι οι μαρξιστές θεωρητικοί του ιμπεριαλισμού. Απλά σήμερα έχει γενικευτεί παγκόσμια τόσο, ώστε έχει πάρει καθολικές διαστάσεις. Αν αρχίσουν να χρεοκοπούν, ολόκληρο το σύστημα αναπαραγωγής του κεφαλαίου σήμερα παγκόσμια θα μπλοκάρει ανεπανόρθωτα. Γι’ αυτό στην πολιτική του ιμπεριαλισμού προέχει η διάσωση των τραπεζικών κολοσσών από τη διάσωση των κρατών. Η τράπεζα «συλλογικός κεφαλαιοκράτης» έχει μεγαλύτερη σημασία από το κράτος «συλλογικός κεφαλαιοκράτης» σήμερα.