Πρώτη φορά Ναζιστικά

Του Γιάννη Λαζάρου

Σουλτς: «Σοσιαλδημοκράτες, συντηρητικοί και άλλοι είναι έτοιμοι να στηρίξουν μία Κομισιόν υπό τον Γιούνκερ Ευρεία συμμαχία με στόχο μια ισχυρή Ευρώπη».
Τσίπρας: «Γιούνκερ ή τίποτα»
Μέρκελ: «Διεξάγω όλες τις συζητήσεις υπό το πνεύμα ότι ο Γιούνκερ πρέπει να γίνει πρόεδρος της Κομισιόν».
Σβόμποντα: «Εντολή στον Γιούνκερ για την προεδρία της Κομισιόν».
Κον Μπεντίντ: «Οι Πράσινοι να ψηφίσουν Γιούνκερ»

Τέλος οι διαχωριστικές γραμμές ιδεολογιών και οικονομικών συστημάτων στην Ε.Ε . Όλοι θέλουν Γιούνκερ και για πρώτη φορά στα χρονικά της Ιστορίας της Ευρώπης όλοι οι του ευρωσυνταγματικού τόξου κλείνουν τόσο Δεξιά που έπεσαν επάνω στην Αριστερά.
Για πρώτη φορά Αριστερά για τον Σουλτς, τον Γιούνκερ, την Μέρκελ, τον Σβόμποντα, τον Κον Μπεντίτ και όλα τα υποκομματίδια που είναι κάτω από τα ισχυρά ευρωπαϊκά παραδοσιακά κόμματα πρωτοστατούντος του Τσίπρα.

Δεν πέρασε ένας μήνας που ο Γιούνκερ δήλωσε « ακατάλληλος για πρωθυπουργός ο Τσίπρας διότι δεν θα συνεργαστεί με την ΕΕ». Να όμως που ο Τσίπρας όχι μόνο συνεργάζεται για την ΕΕ αλλά προΐσταται στον προεκλογικό αγώνα του Γιούνκερ τόσο σθεναρά που η Μέρκελ φαντάζει κομουνίστρια. Εξετάζοντας λέξη-λέξη την δήλωση του ναζιστοσοσιαλιστή Σουλτς θα ανακαλύψει ο οποιοσδήποτε ότι όλα τα κόμματα και όλες οι γραμμές του Ευρωκοινοβουλίου είναι για να έχει ο ολοκληρωτισμός τον φερετζέ της δημοκρατίας. «Ευρεία συμμαχία με στόχο μια ισχυρή Ευρώπη».

ΥΔΡΟΪΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ! Αδηφάγες πολυεθνικές πίσω απο την σφαγη του λαού της Λιβυης και της Συρίας!

Πριν από δύο χρόνια ο σκηνοθέτης Ντάμιαν Λι παρουσίαζε την ταινία «Dark truth» (Σκοτεινή αλήθεια) για το πώς οι πολυεθνικές προσπαθούν να ιδιωτικοποιήσουν με κάθε μέσο το αγαθό της φύσης, το νερό. Το σενάριο αναφέρεται σε μια πολυεθνική εταιρεία που «λαδώνει» κυβερνητικά στελέχη και παίρνει δικαιώματα άντλησης νερού από χώρες του Τρίτου Κόσμου, κερδίζοντας χρήματα από τον τοπικό πληθυσμό. Τίποτα δεν σταματά την πολυεθνική, μεαποκορύφωμα τη σφαγή ενός ολόκληρου χωριού στο Εκουαδόρ.

Η ταινία σε κάποιο σημείο είχε αναφορά και για την Ελλάδα. Η συγκεκριμένη πολυεθνική προσπαθούσε να αποκρύψει από την κοινή γνώμη τη σφαγή στο Εκουαδόρ γιατί -όπως ομολογούσε το αφεντικό της- «είχε κλείσει συμφωνία για την ιδιωτικοποίηση του νερού και στην Ελλάδα»! Τυχαίο; Προφητικό; Προαποφασισμένο; Το σίγουρο είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση σήμερα προσπαθεί με κάθε μέσο να δώσει σε ιδιώτες το νερό της Θεσσαλονίκης (αγνοώντας προκλητικά και το τοπικό δημοψήφισμα) αλλά και της Αθήνας μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, παρά τις αποφάσεις
ανώτατων δικαστικών σωμάτων, αλλά και τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης.

Το παράδειγμα με την ιδιωτικοποίηση του νερού στη Βολιβία είναι εξαιρετικό: Η αμερικανική πολυεθνική Bechtel είχε «αγοράσει» το δίκτυο ύδρευσης της χώρας με αποτέλεσμα να αυξηθεί η τιμή του νερού κατά 35%. Η τρομακτική αυτή αύξηση της τιμής προκάλεσε κοινωνικές συγκρούσεις με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους αρκετοί άνθρωποι. Η κυβέρνηση Μοράλες εκδίωξε την Bechtel από τη χώρα και η αμερικανική πολυεθνική έχει καταφύγει στα δικαστήρια για την ακύρωση της σύμβασης.

Σπόροι θανάτου: αποκαλύπτοντας τα μυστικά των γενετικά τροποποιημένων (BINTEO)

Παρακολουθήστε το διαφωτιστικό ντοκιμαντέρ "Seeds of Death: Unveiling The Lies of GMO's", με θέμα τις επιχειρηματικές δραστηριότητες της Monsanto και τις επιπτώσεις τους στην παγκόσμια υγεία. Δείτε όλη την αλήθεια που κρύβεται πίσω από τους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς που θέλουν να μας επιβάλλουν και στην Ευρώπη.



πηγη

Εδώ δεν κάνει καλοκαίρι: Ζωή στους υπονόμους της Ρουμανίας

Του Θεόδουλου Γεωργιάδη

Με τον Μάιο να δίνει τη θέση του στον Ιούνιο, και τον άστατο καιρό να δίνει μία τελευταία παράσταση πριν ο ελληνικός ήλιος κυριαρχήσει στον γαλάζιο ουρανό μας, ένα ρεπορτάζ του Channel 4 μάς γνωρίζει με ένα μέρος του πλανήτη όπου δεν κάνει ποτέ καλοκαίρι: την υπόγεια κοινωνία ναρκομανών και απόκληρων του Βουκουρεστίου.

Πρώτο σαββατοκύριακο του καλοκαιριού, ημερολογιακά. Και τα περίεργα του καιρού, μάλλον, θα έχουν κάνει πολλούς να καταριούνται την τύχη τους και να αναρωτιούνται πότε θα μας επισκεφθεί, επιτέλους, αυτό το περιβόητο ελληνικό καλοκαίρι. Μια ματιά λίγο πιο βόρεια, όμως, βάζει τα πράγματα σε άλλη βάση.

Πάμε ένα ταξίδι μέχρι το Βουκουρέστι. Όχι για μια βόλτα στο θρυλικό Casa Capsa ή στις όχθες του Ντιμπόβιτσα. Ούτε για να θαυμάσουμε το ανακαινισμένο ιστορικό κέντρο, τις δενδροφυτευμένες λεωφόρους, και να πιούμε έναν καφέ στα αναρίθμητα μαγαζάκια που απλώνουν τραπεζάκια στα πεζοδρόμια ή να περπατήσουμε στους καταπράσινους κήπους.

Κάτω από τους δρόμους της ρουμανικής πρωτεύουσας, που κάποτε χαρακτηρίστηκε Παρίσι των Βαλκανίων και παλεύει να βρει τη χαμένη της αίγλη, ακροβατώντας ανάμεσα στο χθες και το αύριο, βρίσκεται, σήμερα, μία υπόγεια κοινωνία. Γεμάτη απόκληρους και παρίες. Ξεκίνησαν να αναζητούν καταφύγιο εκεί, πριν από, περίπου, δύο δεκαετίες.

Heil Tsiprer

Δεν πρόλαβε να στεγνώσει ο ιδρώτας από τα συρτοτσιφτετέλια και τα ζεϊμπέκικα της μεγάλης νίκης για πρώτη φορά των «αριστερών» και μια βόμβα μεγατόνων έσκασε από το στόμα του Τσίπρα. Μεθυσμένος από την μεγάλη νίκη αλλά και από την σιγουριά για την τεράστια ανατροπή που πραγματοποιήθηκε δήλωσε: «Ο υποψήφιος της μεγαλύτερης ομάδας, κ. Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ, θα πρέπει πρώτος να προσπαθήσει να συγκροτήσει την απαιτούμενη πλειοψηφία, ξεκινώντας διαπραγματεύσεις με τις άλλες πολιτικές ομάδες». Σεβόμενος την δημοκρατία και εφόσον το Λαϊκό Κόμμα του Γιούνκερ νίκησε στις Ευρωεκλογές, ο Γιούνκερ δικαιωματικά πρέπει να στηριχθεί για πρόεδρος της Κομισιόν, σύμφωνα με την λογική του Τσίπρα.

Με αυτήν την λογική λοιπόν, του «αριστερού» Τσίπρα, ο φασίστας Γιούνκερ που δήλωσε τον Ιούλιο του 2011 ότι «η κυριαρχία της Ελλάδας πρέπει να περιοριστεί», ο ναζίστας που δήλωνε ότι «στην Ελλάδα πρέπει να εφαρμοστεί ο θεσμός Treuhand» (θεσμός που εφάρμοσε την δεκαετία ’90 η Δυτική Γερμανία κάνοντας πλιάτσικο στην Ανατολική Γερμανία), είναι ο σωστός άνθρωπος για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή λόγω δημοκρατίας. Είναι ο άνθρωπος που ο Αριστερός Τσίπρας θα διαπραγματευθεί ευρωπαϊκά ως εκπρόσωπος της αριστεράς της Ευρώπης αλλά χαμένος της εκλογικής μάχης.

Τι άλλο θέλεις, ρε αριστερέ ψηφοφόρε για να πειστείς ότι τα «καλά παιδιά» της δήθεν προοδευτικότητας κρύβουν μεγαλειώδη φιλοναζισμό στο τομάρι τους!

Ο άνθρωπος της «ανατροπής» που ήταν αντίθετος με την Ευρώπη των Τραπεζών και των ιδιωτικών συμφερόντων τώρα με πρόσχημα την δημοκρατία, στηρίζει τον φασίστα και έναν από τους πρωτεργάτες όχι της Ευρώπης των Λαών αλλά της Ευρώπης των Τραπεζών. Στο τεφτέρι του Τσίπρα γράφτηκε το αποτέλεσμα της δημοκρατικής μάχης: «Λαοί-Τράπεζες: 0-100».

Ιστορίες απο την κατοχή .

Το κείμενο αυτό ίσως να μην διεκδικεί δάφνες
συγγραφικού λόγου, αλλά εμπεριέχει τις αυθεντικές μαρτυρίες ενός παππού που έζησε σε ομολογουμένως δύσκολες εποχές.
Γράφει μισή σελίδα κάθε φορά , στην διμηνιαία εφημερίδα ενός χωριού που για την ιστορία λέγεται Λουσικά και βρίσκεται 24 χιλιόμετρα δυτικά της Πάτρας.
Εχει κάποια συντακτικά λαθάκια αλλά νομίζω ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να τα διορθώσω. Απλές κουβέντες,
τίποτα παραπάνω - τίποτα παρακάτω.

Ο Πάνος Δημ. Ντούμας θυμάται και γράφει...

Για να καταφέρει ο πεινασμένος κόσμος να βρει κάτι να φάει , άρχιζε και πούλαγε τα υπάρχοντα του.
Βγαίνουν έξω στο χωριό και πουλούσαν ότι μπορεί να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους . Κοστούμια , μεγαλοκυρίες τις γούνες τους , εσώρουχα , ραπτομηχανές, γραμμόφωνα, κεντήματα , σερβίτσια κλπ.
Ορισμένοι πουλούσαν και τα σπίτια τους για λίγα τσουβάλια στάρι .
Μια ημέρα που ήμουν στο στέκι που πουλούσα τα χόρτα (Σμύρνης και Παναχαϊκού) μου λέει ο μπακάλης που είχε μαγαζί δίπλα : Ρε Παναγιώτη αυτό το σπίτι απέναντι είναι του κουνιάδου μου και το πουλάει για 500 οκάδες στάρι .
Πες του πατέρα σου να το πάρετε εσείς γιατί σε έχω αγαπήσει .
Ήταν ένα διώροφο νεοκλασικό . Όταν ήρθα το βράδυ και το είπα στους γονείς μου , η μητέρα μου άρχισε τα κλάματα και μου είπε : αυτό παιδάκι μου μη διανοηθείς ποτέ να το κάνεις και αύριο θα βάλεις 10 οκάδες στάρι σε μια σακούλα,
θα πας σ` αυτό το σπίτι , θα χτυπήσεις το χτυπητήρι , όταν σου ανοίξουν θα αφήσεις από μέσα τη σακούλα και θα εξαφανιστείς .

Ο πραγματικός νικητής των εκλογών, ο υποκριτής

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιος
Δάσκαλος, Κιλκίς

Τώρα που τέλειωσε το πανηγύρι, το θέατρο σκιών, «η γιορτή της Δημοκρατίας» όπως λένε και οι συνήθεις κολοκυθολογούντες – οι πολιτικοί νάνοι και αρλεκίνοι – μπορούμε, συνοψίζοντας, να αναφερθούμε σ’ αυτό το ανθρωπολογικό είδος που «έλαμψε» όλη την προεκλογική περίοδο: τον υποκριτή.
Ελάχιστες φορές, δένοντας κόμπο την καρδιά μου, στάθηκα ν’ ακούσω, τις ουρανομήκεις ανοησίες και αερολογίες των υποψηφίων.

Αν προσθέταμε τις υποσχέσεις και τις ονειροφαντασίες τους, την επίδειξη ήθους και εντιμότητας, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και το γεγονός ότι οι μισοί περίπου Ελληνες κατέβηκαν στον «στίβο», θα νόμιζε κανείς ότι ζούμε σε χώρα και κράτος πρότυπο της οικουμένης. Και αναρωτιέσαι περίλυπος πώς καταντήσαμε περίγελώς της… Αν όλοι αυτοί, και κυρίως οι παχύτεροι, εννοώ… πολιτικώς, πίστευαν αυτά που λένε και έπρατταν το ελάχιστο, θα ήμασταν κάτι σαν Ελβετία των Βαλκανίων. Ομως κάτω από την ευώδη κρούστα των λόγων κρύβεται το δυσώδες τέρας της υποκρισίας. Αφιερώνουμε λοιπόν, το παρόν άρθρο στον αληθινό νικητή των εκλογών: τον υποκριτή. (Μια παρατήρηση για τα αποτελέσματα. Πρώτευσαν στις ευρωεκλογές οι τηλεοπτικές επωνυμίες. «Αυτούς βλέπουν κάποιοι, αυτούς εμπιστεύονται». Ορθώς μας κανοναρχεί η λαϊκή μούσα: «Την τύχη του κάθε λαός την κάνει μοναχός του/ και ότι του φταίει η κούτρα του/ δεν του τα κάνει ο εχθρός του». Ολα τ’ άλλα είναι περιττές ακαιρολογίες…
Ο υποκριτής, λοιπόν:

Βασιλεύει παντού. Βρίσκει ρωγμές και εισχωρεί στον κοινωνικό ιστό, μολύνοντας τους πάντες. Εξαπλώνεται σαν νόσος λοιμική. Λόγω της ελαφράδας της επιχωριάζει κυρίως στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Είναι τόσο διαδεδομένο το ψυχικόν τούτο πάθος, ώστε πλάστηκαν αρκετά συνώνυμά του, για να περιγραφούν όλες οι εκφάνσεις του. Ετσι ο υποκριτής λέγεται αλλιώς: ανειλικρινής, κρυψίνους, διπρόσωπος, ιησουϊτης, ταρτούφος, αναξιόπιστος, κάλπικος, φαρισαίος, σουπιά, φίδι κολοβό, δόλιος, κίβδηλος, ψεύτικος, σκάρτος και άλλα πολλά, παρόμοια και ηχηρά. Και λαϊκές παροιμίες καυτηριάζουν το απεχθές αυτό ελάττωμα. «Απ’ έξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα». «Από σιγανό ποτάμι να φοβάσαι». «Βλέμμα χαμηλό, βλέμμα πονηρό». «Αλλα στα χείλη και άλλα στην καρδιά».