Πάτος

Όταν φθάνεις στο σημείο να καθορίζεις την ζωή σου και την επιβίωση σου βάση μιας σχεδιασμένης και εντολευμένης εκλογικής αναμέτρησης έξωθεν, να είσαι σίγουρος ότι βρίσκεσαι λίγο πριν τον Πάτο. Στον πανικό που βρίσκεσαι πιάνεσαι από την κάθε τυχαία εκλογική σανίδα που εμφανίζεται στο πέλαγο. Θα την πιάσεις την σανίδα, θα πατήσεις πάνω σε καμιά δεκαριά κεφάλια άλλων ναυαγών και θα νομίζεις ότι σώθηκες. Αυτή την φορά οι Ευρωπαίοι εντολείς αμόλησαν πολλές σανίδες στο πέλαγο Ελλάδα για να είναι σίγουροι ότι για να επιβιώσεις από το ναυάγιο θα πιαστείς από κάπου.

Πάρε να’ χεις δέκα σοσιαλδημοκρατικά οικωλογοαριστερά κόμματα, πάρε να’ χεις καμιά δεκαριά φιλελευθεροδημοκρατικά κόμματα, πάρε να πιαστείς από κάπου εθελοτυφλώντας για πολλοστή φορά ότι οι σανίδες έχουν σφραγίδα κατασκευής την Ε. Ε. Έφθασε ο εργάτης των 7,000 ενσήμων βαρέων και ανθυγιεινών να κρέμεται από τα κάκαλα του Τσίπρα που δεν έχει δει ποτέ πώς είναι το ένσημο. Έφθασε ο 75χρονος- παιδί της Κατοχής- να κρέμεται από το μπουκωμένο βρωμόστομα του Σαμαρά και του Βενιζέλου.

Εξευτελισμένη(οι) πολιτική(οί)

Του Γιάννη Μακριδάκη

Εκτός από τους πολλούς ανθρώπους που θα ήθελα αλλά δεν επελέγησαν, υπάρχει και ένας άνθρωπος, τον οποίον γνωρίζω προσωπικά και εκτιμώ και επελέγη τελικά να συμμετέχει σε ψηφοδέλτιο του Σύριζα. Δεν έχει σημασία σε ποιον Νομό. Μάλλον παντού τα ίδια συμβαίνουν. Μέσω αυτού λοιπόν παρακολούθησα την διαδικασία από κοντά. Περιγράφω το τελευταίο στάδιο και όχι τα όσα προηγήθηκαν εδώ και δύο χρόνια…

Καταρχήν υποχρεώθηκε να παραστεί ενώπιον κάποιων, στην συντριπτική πλειονότητά τους ”κοινωνικών και πολιτικών Τίποτα”, από σταλινικούς μέχρι εκπροσώπους της πελατειακής νοοτροπίας και των μικροπολιτικών και προσωπικών συμφερόντων και να τους δηλώσει αυτοεξευτελιζόμενος την επιθυμία του να γίνει βουλευτής τους. Αυτό είναι το πρώτο βήμα, το πρώτο προσόν που πρέπει να έχεις για να μπεις σε ψηφοδέλτιο. Να εξευτελιστείς εμπρός στους κομματικούς Τίποτες.

Κακεντρεχής πραγματεία περί νεΟποτισμού

Του Αναγνώστη Λασκαράτου

Αφιερωμένη σε ευσεβή και πατριώτη νεαρό, επίδοξο πρωθυπουργό

Τιτσιάνο-1542, «Καρδινάλιος νέπος» (cardinalis nepos): Η Αγιότης του, ο 12χρονος Ιππότης της Μάλτας, μετέπειτα 15χρονος καρδινάλιος Ρανούτσιο Φαρνέζε, Λατίνος τιτουλάριος πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης, νόθος εγγονός του πάπα Παύλου του 3ου. Στους Ορθόδοξους που θα φρίξουν, να υπενθυμίσω πως και ο νεποτισμός της Εκκλησίας τους παρήγαγε πολλούς, ακόμη και ανήλικους, πατριάρχες και επισκόπους με χαρακτηριστική περίπτωση νεποτισμού τον 19χρονο ευνούχο πατριάρχη Στέφανο Α΄, γιό και αδελφό αυτοκρατόρων, που αντί να αναθεματιστεί για την καταπάτηση των κανόνων της πατριαρχικής εκλογής, αγιοποιήθηκε κι από πάνω (η μνήμη του τιμάται 18 Μαϊου).

Ένας σπουδαρχίδης πολιτικός αρχηγός, που σαν άλλος Καρατζαφέρης έπαιξε (ευπρεπέστερα ασφαλώς) κι αυτός με προεκλογικά περιστέρια στον αγιασμό των μολυσμένων νερών του λιμανιού των Σεραφείμ-Μαρινάκη (πολλοί καραγκιόζηδες θα θεωρήσουν το φτηνιάρικο και θεομπαιχτικό μασκαριλίκι υψηλή στρατηγική της ανεγειρόμενης αριστερής παράγκας), εισήγαγε κατ’αυτάς θριαμβευτικά, διαθέτοντας την αυτοπεποίθηση του αδαούς (οι κακοπροαίρετοι τη χαρακτηρίζουν θράσος), στη νεοελληνική τον όρο νεοποτισμός. Δεν είναι η πρώτη φορά που μεταλλάσσει λέξεις («επαρμένος», «εκρήχτηκε»), φράσεις (‘Ας έχουν γνώσιν οι φύλακες’), ή και επιστημονικούς ή ευαγγελικούς όρους («έτος φωτός», θεωρώντας τo ο μηχανικός ως μονάδα μέτρησης χρόνου, «απολολόν πρόβατο»), ενίοτε ετυμολογών δημιουργικά («κοπή χρέους»), όπως ισχυρίζονται οι συνήγοροί του. Η περίπτωσή του πήρε από πρόπερσι τόση διάσταση, που τον υπερασπίστηκε πολύ έγκυρο περί τα γλωσσικά, φιλικό του μπλογκ.

Ο αρχηγός μας, δεν είναι ο πρώτος γλωσσοπλάστης πολιτικός. Έχουν προηγηθεί ο δικτάτορας Παπαδόπουλος και οι Έβερτ και ΓΑΠ. Νομίζω πως και στους τέσσερις θα βρούμε ένα κοινό σημείο. Μια μορφή κουταμάρας, που όσο κραυγαλέα κι αν ήταν ή είναι δεν έσπασε την ώρα που έπρεπε τα ακουστικά τύμπανα των πολιτών, αφού οι περισσότεροι είναι ακόμα πιο ανελλήνιστοι, με ότι συνέπεια επιφέρει αυτό. Ανησυχητικά και δυσοίωνα είναι αυτά, δεν είναι λεπτομέρειες, κρύβουν πολλή ουσία που έχει να κάνει με τον τρόπο σκέψης του πολιτικού και οφείλουμε να τα λέμε. Η γλώσσα κατά το Βιτγκενστάιν (‘Tractatus Logico-Philosophicus’) είναι το κυρίαρχο μέσο της σκέψης και ο ομιλητής, που δίνει στους ακροατές του μια προφορική αναπαράστασή της, οφείλει να είναι εξαιρετικά προσεκτικός στην επιλογή των λέξεων, για να εκφράζει με το δικό του μοναδικό τρόπο την ιδέα που επινόησε.

Ο Διαρκής Αντίχριστος: Η πραγματική Δύναμη πίσω από την Παγκοσμιοποίηση

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

«Η πλουτοκρατία ήτο, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής αντίχριστος. Αύτη γεννά την αδικίαν, αύτη τρέφει την κακουργία, αύτη φθείρη σώματα και ψυχάς. Αύτη παράγη την κοινωνικήν σηπεδόνα».
[Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, «Οι Χαλασοχώρηδες»]
Στο θεμελιώδες ερώτημα «ποια είναι η δύναμη που κινεί την ιστορία» έχουν δοθεί πολλές απαντήσεις.
Ο Λέων Τολστόϊ, στο μεγαλειώδες τελευταίο κεφάλαιο του έργου του Πόλεμος και Ειρήνη, δεν εύρισκε επαρκείς παράγοντες όπως ο ρόλος της Θείας Πρόνοιας, ο ρόλος της τύχης, ο ρόλος των μεγάλων ανδρών, ο ρόλος των ιδεών, για να ερμηνεύσουν τα γεγονότα της εποχής του.
Ο άλλος μεγάλος Ρώσσος διανοητής, ο Φ. Ντοστογιέφσκι, δεν πίστεψε ποτέ ότι η παγκόσμια Ιστορία ακολουθεί την λογική σειρά των γεγονότων ούτε ότι είναι το χρήμα που «makes the world go round» (κάνει τον κόσμο να γυρίζει).
Ο διορατικός Γάλλος συγγραφέας Ονορέ ντε Μπαλζάκ συνήθιζε να λέει στα έργα του: «Υπάρχουν δύο ιστορίες: η επίσημη ιστορία, η ψεύτρα ΚΑΙ η μυστική ιστορία, όπου βρίσκονται οι πραγματικές αιτίες των γεγονότων…».
Όταν ο επαναστάτης συγγραφέας Τζακ Λόντον έγραφε προφητικά, πριν από έναν αιώνα, για τους «Ανθρώπους της Αβύσσου» μάλλον δεν θα είχε φανταστεί το μέγεθος και την έκταση του πλανητικού φασισμού που έρχεται σήμερα με την τόση δύναμη της τεχνολογίας στα χέρια των Επικυρίαρχων. Στο κλασσικό βιβλίο του «The Iron Heel», που εκδόθηκε το 1908 («Η Σιδερένια Φτέρνα», ελληνική έκδοση 1990, εκδ. Ζαχαρόπουλος), περιγράφονται όλοι οι μηχανισμοί και οι τεχνικές των δικτύων της πλανητικής οικονομικής και πολιτιστικής ολιγαρχίας και η ανελέητη καταστολή των μαζών από τους μισθοφόρους του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού.

Το σημαντικότερο κεφάλαιο του βιβλίου, «Το Ουρλιαχτό του κτήνους της Αβύσσου», ξεπέρασε σε προβλεπτικότητα κάθε υπολογισμό των «ρεαλιστών» διανοούμενων και πολιτικών για το πώς η σούπερ-καπιταλιστική «Σιδερένια Φτέρνα» θα κυριαρχήσει πάνω σε μια τσακισμένη ανθρωπότητα, αφήνοντας ψίχουλα από δημοκρατία και ανεξαρτησία στους λαούς του κόσμου.
Ιδιαίτερα προφητική ήταν η αναφορά του στον κρίσιμο ρόλο της «εργατικής αριστοκρατίας», των πραιτωριανών της «επανάστασης» (της σημερινής νεοταξικής αριστεράς) και της χρηματιστικής ολιγαρχίας που επιστεγάζει όλο το οικοδόμημα.

Αυτές τις κινήσεις θα ήθελα να δω από τον ΣΥΡΙΖΑ

του Σταύρου Κατσούλη

Μια και είναι μέρες γιορτών και δώρων ή έστω ευχόμαστε διάφορα μεταξύ μας, ήρθε και μένα η ώρα να κάνω τις δικές μου ευχές για την προσεχή κυβέρνηση της αριστεράς, προόδου, ριζοσπαστικότητας, επανάστασης και δεν ξέρω τι άλλο που έρχεται. Πάμε λοιπόν:

1ον: Απονομή δικαιοσύνης.

Θα γούσταρα πολύ, και μάλιστα ως πρώτη και άμεση κίνηση, να δω όλους τους δωσίλογους υποτελείς πρώην πρωθυπουργούς, υπουργούς, βουλευτές, συνεργάτες, τραπεζίτες κλπ., να οδηγούνται ένας-ένας (ή δυό-δυό, δεν με πειράζει!) στο δικαστήρια της χώρας. Εκεί θα μου άρεσε πάρα πολύ, να δικάζονταν με βάση τον ποινικό κώδικα περί ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ, την κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος, την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με βάση τους ισχυρισμούς των στελεχών της Ε.Ε., και βεβαίως για την απεμπόλιση της Εθνικής μας Κυριαρχίας, «άνευ όρων και αμετάκλητα», όπως κατά λέξη γράφουν τα μνημόνια. Στην συνέχεια, θα ήθελα πάρα πολύ μα πάρα πολύ λέμε, όσοι βρίσκονταν ένοχοι, να οδηγούνται δημόσια στις φυλακές της χώρας, ή ακόμη καλύτερα, να πέρναγαν τον χρόνο τους, καθαρίζοντας δημόσιους χώρους, όπως π.χ. την πλατεία Συντάγματος, έτσι, για να τους βλέπουν όλοι οι πολίτες.

Άβε Καίσαρ, οι μικροαστοί σε χαιρετούν.

Θα ζήσεις μια ζωή χωρίς εξάρσεις, χωρίς εξεγέρσεις. Στα καμαρίνια της ιστορίας.
Η καθαγιασμένη μετριότητα μιας ζωής ριγμένης κάπου εκεί, κάπου εκεί ανάμεσα σε όλα αυτά που ήθελες να κάνεις και σε όλα αυτά που κάνεις.
-
Κοιμάσαι τις νύχτες και ξυπνάς τα πρωινά. Ενδιάμεσα στην αφύπνιση και την κατάκλιση, υποτίθεται ότι προλαβαίνεις να ζεις.
Όμως όταν κοιμάσαι δεν είσαι πια ο εαυτός σου, ονειρεύεσαι.
Και όταν ξυπνάς δεν είσαι πια ο εαυτός σου.
-
Ήσουν μεγάλος μέχρι να μεγαλώσεις, μετά συρρικνώθηκες και χώρεσες σε ένα κουστούμι νάνου.
-
Η μέρα σου αρχίζει με βλαστήμιες ή μπορεί μονάχα μ” έναν αναστεναγμό κι ένα πικρό βήχα που βγάζει από τα πνευμόνια σου πίσσα, τσιμέντο και ανία.
Δε θα μπορέσεις να σταθείς όρθιος, δε θα μπορέσεις ν” αντέξεις το βάρος άλλης μιας μέρας αν δεν ξεφορτωθείς τ” απομεινάρια της νύχτας.
Ο ήλιος είναι σκληρός, πιο σκληρός κι απ” τον καθρέφτη, όπου βλέπεις τις ρυτίδες να απλώνονται χωρίς καμία σοφία να κυλάει μέσα τους.
Δεν είναι ωριμότητα, είναι χαμός.
-
Μα δε θρηνείς για όσα άφησες, δε θρηνείς για όσα χάνεις.
Κοιτιέσαι εκεί μέσα, μέσα στον εαυτό σου που κοιτιέται στον καθρέφτη, και βλέπεις έναν άνθρωπο αλλότριο, παράδοξο, ξένο.
Κάποτε ίσως και να υπήρχες.
Τώρα υπάρχει μόνο η αργή αντίστροφη μέτρηση.
Η αντίστροφη μέτρηση κάθε μέρα μέχρι να πέσεις να κοιμηθείς και να ξεχάσεις.
-
Ο ήλιος είναι σκληρός, τα αστέρια είναι κρύα και μόνο η αμνησία σε παρηγορεί για να μην αρχίσεις να γελάς, να γελάς άγρια και τρομαχτικά, τρομάζοντας ακόμα και τον εαυτό σου στον καθρέφτη, εκείνον που κάποτε ήσουν εσύ και τώρα είναι μια κινούμενη εικόνα, μια αναπαράσταση ζωντανού ανθρώπου.
Δεν μπορείς να γεμίσεις κανέναν χώρο με την παρουσία σου, γιατί είσαι πιο άδειος και από μια παρένθεση. (
Μια παρένθεση χωρίς δεύτερη. (
Χωρίς περιεχόμενο, χωρίς τίποτα να έχει να πει. (
-
Αναλώνεσαι, αναλώνεσαι καθημερινά σε όλα αυτά που κάνουν τόσο ανούσιο το βίο σου, τόσο φασματική την πολιτεία σου, τόσο κοινότοπη τη ζωή σου.
Και είσαι τόσο ανούσιος, τόσο ο εαυτός σου, επειδή δεν χωράει τίποτα άλλο στην κενότητα σου.
Τίποτα πέρα από τον εαυτό σου. Και εκείνη τη γλυκιά αυταπάτη της σημασίας όλων των καταναγκασμών και όλων των υποχρεώσεων που αλείφεις σε ένα κομμάτι ψωμί.
Ξέρεις τι θα συμβεί.
Ξέρεις ακριβώς τι θα συμβεί, κάθε μέρα, κάθε πρωί, κάθε γιορτή, κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα και καλοκαίρι και όλα θα είναι μέτρια, όλα θα είναι εντάξει, όλα θα είναι συνταρακτικά ίδια.
Εσύ θα μείνεις ίδιος.
Λίγο παραπάνω απ” το θα-ήθελα-να-ήμουν-κάπως-αλλιώς.
-
Εξωραϊζεις την ασχήμια σου παρατάσσοντας ασήμαντες ηδονές στο ράφι του παιδικού σου δωματίου.
Γιατί ποτέ δεν έφυγες από “κει μέσα, ποτέ δεν βγήκες από το δωμάτιο όπου κάποιοι σε έκλεισαν πριν καν προφέρεις την πρώτη σου λέξη.
Και έγινε το δωμάτιο ένας ολόκληρος κόσμος, ένας κόσμος στα μέτρα σου και στα σταθμά σου, το ίδιο τετράγωνος όπως κι εσύ, το ίδιο προβλέψιμος όπως το πρωινό σου ξύπνημα, το ίδιο παθιασμένος όπως το ξύσιμο της πιτυρίδας στο κρανίο σου.
Κάποτε ήσουν αθάνατος, τότε που νόμιζες ότι η ύστατη στιγμή θα είναι βουτηγμένη στα νούφαρα κάποιου ηδονικού μέλλοντος.
Καθώς όμως βουλιάζεις στο έλος της απάθειας και καθώς ο θάνατος μοιάζει να είναι μια ευτυχής πιθανότητα ξεχνάς ότι κάποτε σου δόθηκε η ευκαιρία να κολυμπήσεις.
Αντί να κολυμπήσεις έμεινες να βρέχεις τα πόδια σου στα ρηχά, δέσμιος ενός ανομολόγητου φόβου για κάθετι μακρινό.
Ναι, αναγνωρίζεις τον εαυτό σου όταν κοιτάς τα ερείπια που αφήνει πίσω του ο χρόνος.
Δεν είσαι Σπάρτακος ούτε θα τολμούσες να τον ακολουθήσεις, αν μια μέρα βρισκόταν μπροστά σου και σου θύμιζε ποιος ήθελες να είσαι.
Θα γελούσες μόνο και θα συνέχιζες να περιμένεις το νεύμα του Καίσαρα για να χώσεις το σπαθί στο στέρνο σου.
Σκοτώνοντας αυτόν που σε ανάγκασε να μην είσαι τίποτα άλλο από ένα ψηφίο σε μια γεωμετρικά αυξανόμενη ακολουθία νεκρών.
Όλοι σου οι νεκροί εαυτοί, όλοι αυτοί οι σύντροφοι που άφησες πίσω, επειδή ήταν πολύ δύσκολο να κάνεις κάτι παραπάνω από το τίποτα.
Δεν γεννήθηκες έτσι. Κανείς δεν γεννιέται αμνός, κανείς δεν γεννιέται σφάγιο. Απλά συνήθισες. Τι άλλο μπορούσες να κάνεις, απ” το να συνηθίσεις;
Συνήθισες την ιδέα ότι δεν είσαι τίποτα άλλο από τροφή για τα λιοντάρια.
Δίχως εξάρσεις, δίχως εξεγέρσεις, ένας μικροαστός δούλος της κανονικότητας, ριγμένος αβίαστα στην αρένα της καθημερινότητας.
Ωραία που είναι τα λιοντάρια!
Ωραία που είναι να σε καταβροχθίζουν.
Οι θεατές χειροκροτάνε κι εσύ χαμογελάς.
Σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ για όσα μου πήρατε.
Μετά την παράσταση έχει νόστιμο φουά-γκρα, φτιαγμένο από τα πρησμένα συκώτια των ποιητών.
-
Κάπως έτσι τελειώνει ο κόσμος. Κάπως έτσι τελειώνει ο κόσμος. Κάπως έτσι τελειώνει ο κοσμος.
Όχι με πάταγο ούτε με λυγμό, αλλά με ένα χλιαρό χειροκρότημα.
-
Η παράσταση έλαβε τέλος.
Χρήματα δεν επιστρέφονται.

πηγη

Η Δημοκρατία καίγεται κι ο δημοκράτης λούζεται

Δεν σάς ξεπλένει ούτε το «Παρών», ούτε το «Απών», ούτε τίποτε. Όσο σκατό κουβαλάνε στο κεφάλι τους οι ψηφίσαντες «Σταύρο Δήμα» άλλο τόσο σκατό κουβαλάνε και όλοι οι υπόλοιποι.
Πώς είναι δυνατόν να είσαι με τον λαό όταν την ημέρα της ψηφοφορίας για τον «ιερό θεσμό», η Κομισιόν απειλεί τον ίδιο λαό για το 2015 με νέα μέτρα; Αυτόν τον ίδιο λαό που δήθεν εσύ, βουλευτάκο «αντιστασιακέ» τον εκπροσωπείς.
Πώς είναι δυνατόν να ψωνίζεις «δημοκρατία» στο υποκατάστημα της Ε.Ε που έχει το όνομα «Βουλή των Ελλήνων» μόνο και μόνο για να υπηρετήσεις συμφέροντα Τραπεζών;
Πώς είναι δυνατόν να αποδέχεσαι ότι εν μέσω των καλλιστείων για τον καλύτερο Πρόεδρο Δημοκρατίας τα υπόλοιπα κράτη-μέλη ψηφίζουν για το αν θα παραμείνεις για τουλάχιστον δύο μήνες σε παράταση προγράμματος της Τρόικα;
Ποιον δουλεύετε, ωρέ; Τι «Παρών» και κουραφέξαλα από την στιγμή που η Κομισιόν σε μπουκώνει με μέτρα, με δηλώσεις των επιτρόπων της και με ένα Βερολίνο που αν δεν σκύψει κι άλλο ο ελληνικός λαός θα τον στήσει στον τοίχο; Στην Ελλάδα ψήφιζαν για «Σταύρο Δήμα» και στο Βερολίνο η εκεί Βουλή αποφάσιζε για το αν θα τραβήξει το μαρτύριο των Ελλήνων κι άλλο.
Πόση αντοχή έχει το «Παρών» και το «Απών» απέναντι στα στοιχεία ότι το 40% των παιδιών στην Ελλάδα βρίσκονται ένα βήμα πριν την πείνα; Δώστε ένα κομμάτι ευρωπαϊκή δημοκρατία «Παρόντες» και «Απόντες» να μην αναγκαστούν οικογένειες να αφήσουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα για ένα αξιοπρεπές χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Στολίστε το δέντρο της Δημοκρατίας φέτος με «Παρών», «Απών» και «Σταύρο Δήμα» να φωτιστούν τα ελληνικά νοικοκυριά, να μπει στις καρδιές των Ελλήνων το Ευρωπαϊκό Νοικοκυραίικο Πνεύμα και ας μην έχουν ρεύμα για τα λαμπάκια της made in China δημοκρατίας που τους φορέσατε.