Το τυραννικό καθεστώς, λίγο πριν εκπνεύσει το 2014 κατέρρευσε. Κατέρρευσε; Ή μήπως...
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ο Πωλ Κρούγκμαν, την άνοιξη του 2009,σε μια διάλεξη που έδωσε σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας, αναρωτιόταν. ''Τι χρειάζεται το σύμφωνο σταθερότητας, την στιγμή που υπάρχει η πειθαρχία της αγοράς, που διαμορφώνει τα spreads δανεισμού κάθε χώρας;'' Και συνεχίζοντας, ''Το να επιχειρείς να επιβάλεις το σύμφωνο σταθερότητας (Stability pact) σήμερα, είναι λάθος, και, χαριτολογώντας το χαρακτήρισε σύμφωνο βλακείας (Stupidity pact).
Όμως ο Γεώργιος ο Β΄ Παπανδρέου ο Γ΄, που ήταν παρών στην διάλεξη, είχε άλλα στο μυαλό του.
Λίγους μήνες αργότερα, έχοντας την έγκριση των αμερικανών και την βοήθεια των ΜΜΕ δεν δυσκολεύτηκε να κερδίσει τις εκλογές.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Χρησιμοποιώντας, ως πρόσχημα, το σύμφωνο σταθερότητας και βυσσοδομώντας σε βάρος του Ελληνικού λαού (Τιτανικός, το πιστόλι στο τραπέζι, τεμπέληδες και διεφθαρμένοι Έλληνες -οι ίδιοι Έλληνες που λίγο πριν τον είχαν τιμήσει με την ψήφο τους-,μυστικές συμφωνίες με τον Στρος Καν, παραποίηση των στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ), κατάφερε, σε διάστημα λίγων μηνών να αλυσοδέσει την χώρα, εγκαθιδρύοντας, τριανταπέντε χρόνια μετά την πτώση της χούντας, μια νέας μορφής δικτατορία, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της οποίας ήταν, αφ' ενός ότι η ίδια ήταν απρόσωπη και συγκαλυμμένη, όχι δηλαδή δικτατορία ενός ατόμου, αλλά μιας ολόκληρης κοινωνικής τάξης, της αστικής και αφ' ετέρου, ότι η βία και η τρομοκρατία, αυτήν την φορά, είχε ως στόχο, το σύνολο του Ελληνικού λαού και όχι ένα τμήμα του.