Η ομάδα Τσίπρα, Δραγρασάκη, Βαρουφάκη έχει ενδώσει. Εμείς;

του Δημ. Καζάκη

Tελειωμένη θεωρούν την όλη υπόθεση με την Ελλάδα οι δανειστές της. Έτσι διοχετεύουν στα μέσα μαζικής εξαπάτησης, που θεωρούν βεβαία τη συμφωνία αύριο στην ευρωομάδα. Το κυρίως ζητούμενο αύριο Δευτέρα στη σύνολδο είναι να διαμορφωθεί ένα κοινό ανακοινωθέν, που να μπορέσει η ελληνική πλευρά να το "πουλήσει" στον ελληνικό λαό σαν επιτυχία.

Οι δανειστές ζητούν να υπάρχει ξεκάθαρη δέσμευση της ελληνικής πλευράς ως προς την εξυπηρέτηση των δανείων, αλλά και τους όρους τους. Αυτό σημαίνει ότι καμιά αμφισβήτηση δεν πρόκειται να ανεχθούν της δανειακής σύμβασης. Πρωτίστως αφορούν την άνευ όρων και αμετάκλητη απεμπολίση όλων των ασυλιών της περιουσίας, υφιστάμενης και μελλοντικής, των ελλήνων πολιτών, καθώς και της εθνικής κυριαρχίας με την προσφυγή στα δικαστήρια του Λουξεμβούργου και το αγγλικό δίκαιο.

Το δεύτερο απαιτούμενο από τους δανειστές είναι ότι τίποτε δεν θα γίνει στην Ελλάδα, τόσο δημοσιονομικά, όσο και στο επίπεδο μεταρρυθμίσεων χωρίς την σύμφωνη γνώμη των Ευρωπαίων και των οργάνων της ευρωζώνης. Και τους δυό αυτούς όρους, τους δέχθηκε η ομάδα Τσίπρα.

Από την άλλη, προκειμένου να διευκολύνουν την ελληνική πλευρά να εμφανίσει δήθεν έναν "έντιμο συμβιβασμό" για τον οποίο μιλά ο κ. Τσίπρας, αλλά και ο κ. Βαρουφάκης. Το επίδικο ζήτημα είναι καθαρά επικοινωνιακό, καθαρά τεχνικό. Οι "κόκκινες γραμμές" της ελληνικής πλευράς, είναι να μην εμφανίζεται πουθενά η λέξη "μνημόνιο" και η λέξη "τρόικα". Τίποτε άλλο.

Προετοιμάστε τον λαό για την επίθεση που έρχεται

Όχι δεν ξέρουμε τι έχουν στο μυαλό τους ο πρωθυπουργός και τα υπόλοιπα στελέχη της κυβέρνησης, αναφορικά με το επαναδιαπραγματευτικό σόου. Τη λογική όμως για να σταθμίσουμε το περιεχόμενο και τη δυναμική των χειρισμών προφανώς και τη διαθέτουμε, και όλα δείχνουν πως είμαστε αντιμέτωποι σε μια σειρά από δεδομένα που δυστυχώς δεν εμπνέουν καμία απολύτως αισιοδοξία...

Tου Κ. Κυριακόπουλου

Η κυβέρνηση δείχνει να αυτοπαγιδεύτηκε στα φοβικά σύνδρομα που εξέπεμψε το στρατόπεδο των δωσιλόγων, και φαίνεται πως προσαρμόζει τους χειρισμούς της σε στρογγυλεμένες γωνιές προκειμένου να αποφύγει την αντιπαράθεση που «θα έριχνε τη χώρα στα βράχια».

Για πολλούς αυτό ενδεχομένως να ήταν μη αναμενόμενο. Στην ουσία όμως ήταν ένα απόλυτα χορογραφημένο και βολικό άλλοθι, που απλά διευκόλυνε αυτή τη διαδικασία προαποφασισμένης μεταστροφής, προετοιμάζοντας ταυτόχρονα και την κοινωνία για την αποδοχή της.

Οι διαδηλώσεις της «αξιοπρέπειας», χρησιμοποιήθηκαν για να προσδώσουν γκλαμουριά στο «επαναδιαπραγματευτικό» σόου, μα η προσπάθεια της κυβέρνησης να αποθαρρύνει τη ριζοσπαστικοποίηση των αιτημάτων των διαδηλωτών ήταν εμφανέστατη.

Είναι λοιπόν φανερό, πως δε θέλει να αξιοποιήσει τη λαϊκή οργή για να ταπεινώσει το Ράιχ και να σταθεί με επιθετική ατζέντα απέναντι στη συμμορία των μαφιόζων της Ευρώπης.

«Το φάρμακο που σκοτώνει»

Τι είναι αυτό που εξοντώνει τις κοινωνίες και τι τις κάνει πιο δυνατές; Στο ερώτημα αυτό επιχειρεί να απαντήσει το ντοκιμαντέρ «Το φάρμακο που σκοτώνει» («A drug that kills»), ένα προϊόν συνεργασίας του «Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης Ηρακλείου» με πολίτες της πόλης.

Το ντοκιμαντέρ δημιουργήθηκε με αφορμή την αναπάντεχη – αλλά όχι τυχαία – συνάντηση με τον David Stuckler, καθηγητή Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, αναγνωρισμένο για τις τεκμηριωμένες μελέτες του σχετικά με τις επιπτώσεις της λιτότητας στην υγεία των ανθρώπων.

Πρόκειται για μια διαδρομή στην ιστορία σε εποχές κρίσης: από τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Ύφεση στη μετα-κομμουνιστική Ρωσία και από εκεί στην σημερινή Ελλάδα και την Ισλανδία. Οικονομικοί πόλεμοι, ανθρωπιστικές κρίσεις, θανάσιμες πολιτικές και λαοί που αντιστέκονται.

«Όσοι συμμετείχαμε στη δημιουργία του ανταμειφθήκαμε με αυτή τη χαρά και την πληρότητα που γεννιέται όταν αγωνιζόμαστε «μαζί» για τις κοινές μας αξίες», αναφέρουν χαρακτηριστικά οι δημιουργοί του.

πηγη

Αλυσίδες που σχεδιάζονται για ένα σκοτεινό μέλλον

του Λ. Κατσαρού

Μικρή εισαγωγή στην Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων. ΗΠΑ και Ε.Ε. TTIP

Τις προάλλες έλεγε ο Μιχάλης Νευραδάκης στον ιντερνετικό e-roi:
“Στις 7 Ιανουαρίου ενώ όλοι είχαν την προσοχή τους στα γεγονότα στο Παρίσι , ένα άλλο πολύ σημαντικό , ίσως μάλιστα πιο επικίνδυνο γεγονός έλαβε χώρα ,ελάχιστα ΜΜΕ το πρόβαλαν σε όλον τον κόσμο και κανένα στον μικρόκοσμο που λέγεται Ελλάδα”

Εμείς προσθέτουμε : στην Ελλάδα των Μέσων μαζικής αποχαύνωσης και προπαγάνδας ...

Στις 7 του Γενάρη 2015 μετά από μια περίοδο απόλυτης μυστικότητας η Ε.Ε. παρουσίασε τα έγγραφα που αφορούσαν την συζήτηση για την ευρωατλαντική συμμαχία .

Φρόντισαν να δημοσιεύσουν τα έγγραφα την κατάλληλη στιγμή που κανείς δεν θα τα πρόσεχε .

Κάποτε έλεγε ο Κίσιντζερ…
: “δεν πρέπει να αφήνουμε μια σοβαρή κρίση να πηγαίνει χαμένη”

Έτσι και έκαναν , την ώρα που ο κόσμος ήταν σε σοκ, αυτοί δημοσίευσαν τα έγραφα στα μουλωχτά. Για την ιστορία τα πλήρη πρακτικά της διαπραγμάτευσης θα δημοσιευθούν μετά από τριάντα χρόνια.

Τί είναι όμως αυτή η συμφωνία;

Είναι μια συμφωνία για την δημιουργία μιας ελεύθερης οικονομικής ζώνης ανάμεσα στην Ε.Ε. και τις ΗΠΑ .Οι διαπραγματεύσεις έχουν γίνει με απόλυτη μυστικότητα . Ο στόχος είναι η κατάργηση των ελέγχων από μέρους των κρατών προς τις πολυεθνικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στις δυο μεριές του Ατλαντικού .Προσπαθούν να πείσουν ότι πρόκειται για κάτι καλό που θα φέρει δουλειές και επενδύσεις . Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα .

Γηραιά Hπειρος και Nέος Kόσμος

Tο τελευταίο που θα επιθυμούσαν οι HΠA αυτή τη στιγμή θα ήταν μια αποσταθεροποίηση της Eυρωζώνης, είτε με αδιέξοδο στη διαπραγμάτευση της Aθήνας με τους εταίρους της, είτε με την αδυναμία ανάσχεσης της διολίσθησης προς τον αποπληθωρισμό και την παρατεταμένη ύφεση.
Στην Oυάσιγκτον επιθυμούν διακαώς την πλήρη εναρμόνιση της Eυρωζώνης με τις επιλογές της Fed από το 2008, αλλά υψίστη προτεραιότητά τους παραμένει η αποφυγή οποιασδήποτε αποσταθεροποίησης. Στο όνομα της σταθερότητας ο αμερικανικός παράγων ήταν, είναι και θα είναι πρόθυμος να αποδεχθεί την αργή μετακίνηση του Bερολίνου από τη μονομερή λιτότητα σε μια παρεμβατική υπέρ της ανάπτυξης πολιτική.

Στις HΠA γνωρίζουν ότι μια Eυρωζώνη βραχυκυκλωμένη από την αντιπαράθεση της Γερμανίας με Γαλλία – Iταλία θα έχει ακόμη μικρότερη βούληση και δυνατότητα για μια πολιτική πυγμής απέναντι στη Pωσία, ανεξάρτητα από τις εξελίξεις στην Oυκρανία, και θα δυσκολεύεται να διαθέσει μεγαλύτερες στρατιωτικές δαπάνες για την αναζωογόνηση του NATO κυρίως στην Aνατολική Eυρώπη.

Kυρίως όμως και πάνω από όλα μια μετωπική σύγκρουση εντός Eυρωζώνης θα μετέθετε χρονικά στις καλένδες, αν δεν οδηγούσε σε ναυάγιο, για το ορατό μέλλον, την ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης και την υπογραφή της Διατλαντικής Συνθήκης Eλεύθερου Eμπορίου.

Πλυντήρια για δικτάτορες

«Η Μητέρα Τερέζα δεν είχε ανάγκη τις υπηρεσίες μας και δεν αναμέναμε να την έχουμε ποτέ πελάτη» έλεγε πριν από μερικά χρόνια ο Ίβο Ίλιτς Γκαμπάρα, διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας δημοσίων σχέσεων BGR Gabara. Η αλήθεια είναι ότι αρκετοί πελάτες του Γκαμπάρα, όχι μόνο δεν οδεύουν προς την αγιοποίηση, όπως συμβαίνει με την διάσημη καλόγρια, αλλά κατηγορούνται για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Η BGR Gabara είναι μια από τις δεκάδες εταιρείες λόμπι που δραστηριοποιούνται στην Ευρώπη και κυρίως στις Βρυξέλλες αναλαμβάνοντας να «ξεπλύνουν» δικτάτορες αλλά και ολόκληρες χώρες στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης. Εκμεταλλευόμενες το διάτρητο νομικό πλαίσιο σχετικά με τις ομάδες που ασκούν πίεση στα θεσμικά όργανα της ΕΕ, οι εταιρείες αυτές μετατρέπονται σε άτυπους διπλωμάτες των πιο αυταρχικών και αιμοσταγών κυβερνήσεων. Από τους περίπου 15-20.000 λομπίστες που δραστηριοποιούνται στην καρδιά της Ε.Ε, οι περισσότεροι προωθούν συμφέροντα ιδιωτικών εταιρειών, αρκετοί όμως περνούν σταδιακά και στην υπηρεσία πολιτικών προσώπων.
Προφανώς το φαινόμενο δεν είναι μόνο ευρωπαϊκό. Η Κίνα έχει μισθώσει τουλάχιστον δέκα εταιρείες δημοσίων σχέσεων στην Ουάσιγκτον, για την προώθηση των θέσεων του Πεκίνου. Ενώ όμως στις ΗΠΑ κάθε σχετική ενέργεια καταγράφεται, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τη δράση των λόμπι στην Ε.Ε.
Σε πρόσφατή έκθεσή της η ανεξάρτητη οργάνωση Παρατηρητήριο της Ευρώπης των Πολυεθνικών (CEO), παρουσιάζει 18 περιπτώσεις καθεστώτων που προσέφυγαν στις Υπηρεσίες ιδιωτικών εταιρειών για να «καλλωπίσουν» τη διεθνή εικόνα τους.

Ανάσα Αναξιοπρέπειας

του Γ.Λαζάρου

Όταν «κολλάει» η ουσία στο πώς θα γραφτεί ή θα ειπωθεί η οικονομική κατοχή και αν αυτός που θα βάλει την υπογραφή πάνω σε αυτό το «αξιοπρεπές» κωλόχαρτο θα είναι δεξιάς ή αριστερής κυβέρνησης τότε έχουμε σοβαρό πρόβλημα να κατανοήσουμε τι ακριβώς έχει πάθει η Ελλάδα.
Στο Γιουρογκρούπ που έλαβε χώρα αυτό που πήραμε ήταν η πρώτη πικρή γεύση των υπαλλήλων συμφερόντων που πήραν τον τίτλο Υπουργός Ελλάδας και που κάνουν σκηνοθετημένα νάζια δίνοντας ελπίδα σε έναν λαό ότι όλα θα αλλάξουν. Η παραλίγο ρήξη με τους δανειστές δεν ήταν τίποτε παραπάνω από ένα πολιτικάντικο τρικ ότι η νέα κυβέρνηση δεν κάνει βήμα πίσω. Η αλήθεια όμως είναι ότι η κυβέρνηση κάνει συνεχώς όπισθεν βάζοντας στους όρους της δανειακής σύμβασης λίγο ζάχαρη να γλυκαθεί το πικραμένο χειλάκι ενός απογοητευμένου λαού που θέλει από κάπου να πιαστεί.

Είναι γελοιοδέστερο του γελοίου η κυβέρνηση να θέτει όρο η Τρόικα να μην ανακατεύεται στην διαχείριση της ελληνικής διακυβέρνησης και από την άλλη να μπαίνουν από πόρτες και παράθυρα υπάλληλοι Ινστιτούτων, Τραπεζών και Παγκόσμιων Οργανισμών ως «συμβουλάτορες». Στο κάτω-κάτω η Τρόικα δεν είναι τίποτε άλλο από ένα όργανο που εκπροσωπεί τους ευρωπαϊκούς και παγκόσμιους θεσμούς που η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί ως μεγάλους πυλώνες δημοκρατίας και ανάπτυξης, δηλαδή την Κομισιόν, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ. Δηλαδή αν η Τρόικα έχει από αύριο το πρωί συμβουλευτικό ρόλο και όχι επεμβατικό όλα θα είναι μέλι-γάλα;

Η κυβέρνηση για το θεαθήναι θέλει πάση θυσία να βγάλει από το λεξιλόγιο τις λέξεις «έλεγχος», «μνημόνιο», «υπάλληλοι». Έτσι λοιπόν, θα έχουμε τους νέους όρους όπως «συμβουλές», «πρόγραμμα – γέφυρα» και «εταίρους». Αυτό φάνηκε άλλωστε από την επικείμενη συμφωνία που πρόκειται να υπογράψει ο πρωθυπουργός με τον ΟΟΣΑ. Δόθηκαν τα χέρια με τον πρόεδρο Γκουρία, να μάς βοηθήσει ο Παγκόσμιος Οργανισμός να αναπτυχθούμε με την δημιουργία μιας Εθνικής Τράπεζας Ανάπτυξης όπως αυτές που λειτουργούν σε όλες τις εξαθλιωμένες χώρες του πλανήτη. Θα έρθει, δηλαδή, μία οικονομική Unicef να μας δίνει χαρτζιλίκι να την βγάζουμε ενώ αυτή θα είναι ο καλός Σαμαρείτης που συμβουλευτικά θα μάς «αναπτύσσει».