Η Tweetοποίηση Της Γλώσσας, Της Σκέψης Και Της Κοινωνίας

Ανταλλάξαμε τη σοφία με τη γνώση.

Μετά ανταλλάξαμε τη γνώση με την πληροφορία.

Τ.Σ. Έλιοτ


Η γλώσσα με τη σκέψη συνδέονται όπως οι δύο όψεις ενός φύλλου από χαρτί. Είναι αδύνατον να τις ξεχωρίσεις. Και όταν τραυματίζεται η μια πλευρά τραυματίζεται και η άλλη.

Αυτό ισχυρίζεται ο δημιουργός της σύγχρονης γλωσσολογίας, ο Ferdinand de Saussure.

Και ο Lev Vykotsky στο βιβλίο του «Σκέψη και γλώσσα» συμπληρώνει:

«Η σκέψη που δεν ενσαρκώθηκε σε λέξη παραμένει σκιά. Η λέξη που της έχουν αφαιρέσει τη σκέψη είναι νεκρή λέξη.»

Μπορούμε να αναφέρουμε και το φιλόσοφο της γλώσσας, τον Wittgenstein, που έλεγε ότι οι «λέξεις είναι πράξεις» και να πιστέψουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια αποκάλυψη του εικοστού αιώνα.


Και όμως… Η ιδέα ότι η σκέψη με τη γλώσσα ταυτίζονται είναι πολύ παλιότερη.

Ο Πλάτωνας στο διάλογο του «Σοφιστής» λέει: «Η σκέψη και ο λόγος είναι το ίδιο πράγμα.»

Ή αλλού: «Γλώσσα νόησις νοήσεως». Η γλώσσα είναι η σκέψη της σκέψης!

Τι δεν καταλαβαίνουμε από το Νομοσχέδιο για τα ΜΜΕ;

Tου Θεμιστοκλή Συμβουλόπουλου*

Πολύς ντόρος γίνεται για το νομοσχέδιο που κατέβασε η κυβέρνηση και ο υπουργός Ν. Παππάς στην βουλή για τα ΜΜΕ. Ενα νομοσχέδιο που ούτε κατά διάνοια ξεκαθαρίζει το τοπίο στο ραδιοτηλεοπτικό χώρο, αλλά αντίθετα προετοιμάζει και διαιωνίζει την απολυταρχία που επικρατεί στον χώρο της ενημέρωσης και της υποκουλτούρας στην ψυχαγωγία, με νέους όρους που επιβάλλουν την ενίσχυση και την αναδιανομή της πίττας των οικονομικών και επιχειρηματικών συμφερόντων σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, και βέβαια της δημοκρατίας.

Με το νομοσχέδιο ουσιαστικά επιχειρείται να ελεγχθεί κυβερνητικά το νέο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο με κεκαλυμμένες ευνοϊκές ρυθμίσεις για την ντόπια και ξένη ολιγαρχία, με συμφωνημένες ανταλλαγές πίσω από κλειστές πόρτες, να ενισχυθεί περαιτέρω η χειραγώγηση της ενημέρωσης μέσω της πλήρους διαπλεκόμενης σχέσης του κράτους με την μονοπωλιακή επιχειρηματική και εμπορική δραστηριότητα, να εξαλειφθεί η έννοια του όρου ψυχαγωγία από την ελληνική μιντιακή πραγματικότητα, να μηδενιστεί η συμμετοχή της κοινωνίας και ο δημόσιος έλεγχος στο ραδιοτηλεοπτικό γίγνεσθαι, και τέλος να διαλυθούν οι εργασιακές σχέσεις και να μειωθούν οι θέσεις εργασίας στον χώρο των ΜΜΕ.

Μαζάνθρωπος το Ανθρώπινο Ζώο

Η πλειονότητα των μελών των σύγχρονων καταναλωτικών κοινωνιών, από τη στιγμή που εκχώρησε σε τρίτους το δικαίωμά της να μετέχει της αρχής, επόμενο ήταν να μεταβληθεί σε μάζα. Σ’ ένα, δηλαδή, ανομοιογενές ως προς τη σύνθεσή του ανθρωποσύνολο, το οποίο διακατέχεται από ακατανίκητη ορμή προς οτιδήποτε ερεθίζει τα πλέον πρωτόγονα εκ των ενστίκτων του και ικανοποιεί τις ταπεινότερες των επιθυμιών του.

Έλκεται από την ευτέλεια, καθηλώνεται από τη χυδαιότητα, τέρπεται από τις ύβρεις, παθιάζεται με τις εξελισσόμενες επί της οθόνης λεπτομέρειες της ερωτικής συμπεριφοράς άσημων και διάσημων, καταναλώνει ό,τι γαργαλιστικό βίαιο και ποταπό συμβαίνει στην κρεβατοκάμαρα του καλλιτέχνη, στο γραφείο του πολιτικού, στην οικογένεια του γείτονα, στον κόσμο· με διάθεση, που λίγο απέχει από το να χαρακτηριστεί παθολογική. Κι όλα αυτά δια της κλειδαρότρυπας. την οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση υποκαθιστά η Τηλεόραση.

Η περιθωριοποιημένη, και κατ’ ουσίαν αμαθής αυτή μάζα, έχει την ψευδαίσθηση ότι δια της προβαλλόμενης ενώπιόν της αθλιότητας ψυχαγωγείται και ταυτοχρόνως ξορκίζει το κακό, που την απειλεί σε κάθε της βήμα. Απαίδευτη καθώς είναι, αδυνατεί να αποκρυπτογραφήσει τα φαινομενικώς ουδέτερα μηνύματα των προαναφερθέντων εκπομπών και παγιδεύεται στην επιτηδευμένη απλότητά τους· με αποτέλεσμα να καθίσταται θύμα των κυρίαρχων, οι οποίοι μέσω αυτών των μηνυμάτων τη χειραγωγούν.

Δράση τώρα! Για την επιβίωση του ελληνικού λαού!

Δεν ξέρουμε για πόσο ακόμα θα μπορεί η κυβέρνηση να διαχειριστεί επικοινωνιακά το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα και ο λαός. Παίζουν κυριολεκτικά με τη φωτιά ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί της κυβέρνησης του, επιχειρώντας να δημιουργήσουν έναν ακόμη κύκλο ψευδαισθήσεων.

Μια ματιά γύρω μας είναι αρκετή για να καταλάβουμε ότι φτάσαμε σαν κοινωνία στο όριο της επιβίωσης!

Κάποιες σκόρπιες «φιλανθρωπικές» δραστηριότητες, κάποιες ανάλογου περιεχομένου πρωτοβουλίες της εκκλησίας, κάποιες μεμονωμένες κινήσεις κοινωνικής αλληλεγγύης, σε συνδυασμό με κάποια ατελέσφορα κυβερνητικά μέτρα, «κρύβουν» για λίγο ακόμα το μέγεθος του προβλήματος, που έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις.

Η απόλυτη ένδεια, η πείνα δεν αποτελούν πλέον απειλή. Είναι η σκληρή καθημερινή πραγματικότητα για εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά.

Η κατάσταση όχι μόνο δεν πρόκειται να βελτιωθεί, αντιθέτως αναμένεται να χειροτερέψει το χειμώνα όπου οι ανάγκες πολλαπλασιάζονται.

Δεν χρειάζεται να δούμε εικόνες της Αθήνας του χειμώνα του 1943, ή τον αριθμό των αυτοκτονιών να πολλαπλασιάζεται για να καταλάβουμε ότι για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΡΙΟ!

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΙΔΕΙΑΣ

Γράφει ο Νίκος Καραβέλος*

Αναιδείς είναι εκείνοι από τους οποίους λείπει η ντροπή. Οι αναίσχυντοι, οι αδιάντροποι, οι θρασείς. Κάποιοι, προκειμένου να ωφελήσουν τους εαυτούς τους ή τρίτους, δε διστάζουν να πράξουν σε βάρος των συνανθρώπων τους. Άλλοι, σε βάρος του πλησίον, που είχε την ατυχία να τους εμπιστευτεί και κάποιοι σε βάρος λαού ολόκληρου, όταν αυτός είχε την ατυχία ή τη βλακεία να τους ψηφίσει ως ηγεμόνες του.

Οι αναιδείς είναι δειλοί. Φοβούνται, γι’ αυτό είναι υποκριτές και κακοί. Μεταμφιεσμένοι τους θαρραλέους, λιγόψυχοι, λιγόμαχοι, άτολμοι, συμπλεγματικοί. Στα μικρά γενναίοι, δουλικοί στους πιο πάνω, τυραννικοί σε όσους θεωρούν κατωτέρους. Θρασύδειλοι και ως τέτοιοι, όπως υποστήριζε ο Ευάγγελος Λεμπέσης, χαρακτηρίζονται από βλακεία. Κατά συνέπεια, έχουν όλα τα προσόντα να καταντήσουν κυβερνήτες προτεκτοράτου.

Οι ιδιότητες χαρακτηρίζουν τους τύπους των ανθρώπων. Η ευψυχία τους εθελοντές, η διστακτικότητα τους σοφούς, η αμφιβολία τους φιλοσόφους, ο ανθρωπισμός τους πεπαιδευμένους, η επιείκεια τους αληθινούς ανθρώπους. Αντίθετα, η εμπάθεια και η θρασύτητα χαρακτηρίζουν τους αναιδείς.

Αυτοί οι αναιδείς δεν αρκούνται μόνο στην τυφλή εκτέλεση των επιθυμιών των εντολέων τους, δεν αρκούνται μόνο στη φτήνια, μα έχουν το θράσος να απαιτούν να τους αναγνωρίζουμε ως δήθεν γενναιόφρονες. Μισούν ό,τι αντιπροσωπεύει την αντίσταση και την αξιοπρέπεια. Υποταγμένοι οι ίδιοι, αθύρματα στα παίγνια τρίτων, περιπαίζουν από θέση ισχύος.

Κάποτε Ήμασταν Πολεμιστές

Είναι μια ταινία που είδα κάποτε, τυχαία, και δεν θέλω να την ξαναδώ. Προτιμώ να τη θυμάμαι έτσι όπως θέλω να τη θυμάμαι.

Είναι μια ταινία γυρισμένη στη Νέα Ζηλανδία, αλλά χωρίς χόμπιτ, ορκ και βασιλιάδες, μόνο με ανθρώπους.

Είναι μια ταινία για τον ξεπεσμό των Μαορί, των άγριων αυτόχθονων που εξαθλιώθηκαν μέσα στον πολιτισμό που επέβαλαν οι Ευρωπαίοι κατακτητές.

Είναι μια ταινία όπου οι κουρελιασμένοι και λούμπεν απόγονοι των πολεμιστών πίνουν το επίδομα ανεργίας στα μπαρ, τσακώνονται στους δρόμους και δέρνουν τη γυναίκα τους, τα παιδιά τους.

Είναι μια ταινία όπου η κόρη έχει άσχημο τέλος κι ο πατέρας της, που κάποτε ήταν πολεμιστής, γονατίζει ανήμπορος μπρος στο άψυχο της σώμα.

Είναι μια ταινία που τη θυμάμαι έτσι όπως θέλω να τη θυμάμαι.

~~

Κάποτε ήμασταν πολεμιστές κι εμείς.
Απόγονοι ανθρώπων που αγωνίζονταν, που διεκδικούσαν, που ματώναν, που ένιωθαν περήφανοι για κείνο το μικρό κομμάτι γης κι εκείνη τη χαμοκέλα. Που πήγαιναν να χτίσουν ένα καλύβι κι έπαιρναν μαζί τους τον βιολιτζή, να παίζει όσο μοχθούσαν.
Άγριοι ήμασταν κι εμείς, κατσαπλιάδες φουστανελοφόροι, μας έβλεπαν οι Φράγκοι κι έκλειναν τη μύτη τους.

Ευρώ ή δραχμή;

(Απόσπασμα απο αρθρο του Οθωνα Κουμαρέλλα στις 18-1-2015)

Το νόμισμα ως μέσο ελέγχου και επιβολής εξουσιαστικών δομών.

Το νόμισμα, θεωρείται -και εν πολλοίς είναι- ένα εργαλείο διευκόλυνσης των πάσης φύσεως οικονομικών συναλλαγών. Όμως, εξ αιτίας ακριβώς της χρήσης του ως εργαλείου εξυπηρέτησης του οικονομικού γίγνεσθαι, διαμορφώνει σχέσεις, εξαρτήσεις, ισορροπίες και ανισορροπίες, άρα δημιουργεί συσχετισμούς δύναμης, συνεπώς όρους και δομές εξουσίας.

Είναι προφανές, ότι αυτός που καρπούται τα οφέλη από την κυκλοφορία του χρήματος είναι αυτός που το κατέχει. Δηλαδή, ο εκδότης του νομίσματος και διακινητής του. Όλοι οι υπόλοιποι, που το χρησιμοποιούν για τις συναλλαγές τους, επωφελούνται, ή ζημιώνονται, ανάλογα με τους όρους διακίνησης και κυκλοφορίας του νομίσματος, που επιβάλει κάθε φορά ο κάτοχός του και οι οποίοι σε καμιά περίπτωση δεν είναι δυνατό να αντιστρατεύονται τα δικά του συμφέροντα.

Με τον τρόπο αυτόν το χρήμα, άρα και αυτός που εκδίδει το νόμισμα και το θέτει στην κυκλοφορία με τους όρους που τον εξυπηρετούν, παρεμβαίνει αποφασιστικά στον τρόπο που διαμορφώνονται οι οικονομικές σχέσεις. Δημιουργεί, έτσι, ευνοϊκούς για τον ίδιον συσχετισμούς δύναμης, και αναγνωρίζεται σταδιακά ως μοναδικός διαμορφωτής της κοινωνικής και πολιτικής διαδικασίας και εξέλιξης, καθιστάμενος η ουσιαστική πηγή εξουσίας. Όλα και όλοι υποτάσσονται στη δική του βούληση, αφού αυτός μπορεί να ελέγχει τα πάντα.

Το χρήμα λοιπόν με τη μορφή του εκδιδόμενου νομίσματος καθίσταται εργαλείο ελέγχου και επιβολής, άρα σημαντικό μέσον κατάκτησης και διατήρησης της εξουσίας.

Γνωστά και αυτονόητα όλα αυτά θα πει κάποιος, ενδεχομένως όχι για όλους. Παρ’ όλα αυτά, τι σχέση μπορεί να έχουν με το ερώτημα ευρώ, ή δραχμή;