Αλλά και για τους κατακτητές Άριους η ζωή δεν θα ήταν και πολύ καλύτερη. Η σκέψη τους θα έπρεπε να είναι υποταγμένη στο όραμα του αρχηγού και των αρχηγών. Οι πράξεις τους θα καθορίζονταν με αυστηρή στρατιωτική πειθαρχεία. Άσε που δεν έχει ακόμα υπολογιστεί για πόσο καιρό αντέχει ο άνθρωπος να είναι συνεχώς βίαιος και βουτηγμένος στο αίμα, προτού τρελαθεί ολοσχερώς.
Βρέθηκαν καμπόσοι που πίστεψαν στο όραμα του Χίτλερ κι έτσι έφτιαξαν τη ναζιστική τους οργάνωση. Στην αρχή ήταν λίγοι, αλλά πολύ φανατισμένοι. Στην αρχή κατέβαζαν τζαμαρίες από μαγαζιά Εβραίων. Μετά άρχισαν να πηγαίνουν και στα σπίτια τους (όχι για να πιούνε μπίρες). Μετά άρχισαν να δέρνουν και Αρίους, καθαρόαιμους Γερμανούς δηλαδή, που διαφωνούσαν μαζί τους.
Η Γερμανία τότε, γονατισμένη από τους επαχθείς όρους που της επιβλήθηκαν μετά το τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, ήταν σε άθλια κατάσταση. Στη Ναζιστική ιδεολογία φάνηκε να βρίσκει ένα καταφύγιο η πληγωμένη περηφάνια των Γερμανών. Κι έτσι οι Ναζί έγιναν πιο πολλοί.
Στην αρχή σκότωναν Εβραίους, Τσιγγάνους και ότι μη Άριο κινούνταν γύρω τους. Μετά σκότωναν όποιον διαφωνούσε μαζί τους. Άριο ή μη. Στο τέλος άρχισε και η μεταξύ τους αλληλοεξόντωση. Ο Χίτλερ ήθελε να ξεκαθαρίσει το κόμμα από τους διαφωνούντες. Βία, αίμα, τρέλα.
Οι Γερμανοί πολιτικοί ηγέτες της εποχής, στριμωγμένοι και ανίκανοι, όχι μόνο δεν κατάφεραν να τους σταματήσουν αλλά τους έκαναν κι ένα ανέλπιστο δώρο. Τους άφησαν να κατέβουν στις εκλογές! Η δημοκρατία σε όλο της το μεγαλείο και οι Ναζί στο κοινοβούλιο. Πολύ σύντομα και στην εξουσία.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, επίσης δεν τους πήραν στα σοβαρά. Νυχτωμένοι αλλού έκαναν και μπίζνες με τη ναζιστική Γερμανία. Κι ο «δικός» μας ο Μεταξάς, μεγάλος θαυμαστής του Χίτλερ, το ίδιο έκανε.
Όταν όλοι τους ένοιωσαν τα ναζιστικό δαυλί στον κώλο τους ήταν αργά. Πλέον, για να εξολοθρευτεί το θηρίο, έπρεπε να αιματοκυλιστεί ολόκληρος ο πλανήτης.
Σε όλο τον κόσμο βρέθηκαν πολλοί θαυμαστές του θηρίου. Η μορφή του κτήνους για πολλούς είναι ελκυστική. Ο πλανήτης μάτωσε και πόνεσε όσε ποτέ μέχρι τότε. Το ανθρώπινο κτήνος κυριάρχησε στο ανθρώπινο πνεύμα.
Η Ελλάδα σακατεύτηκε σε κείνον τον πόλεμο. Οι πληγές της ποτέ δεν γιατρεύτηκαν εντελώς.
Μετά την «απελευθέρωση» αυτό που αποκαλούμε «παρακράτος της δεξιάς» οργίασε με επιθέσεις εναντίων Ελλήνων πολιτών. Υποτίθεται πως αυτοί ήταν κομμουνιστές. Πολύ συχνά όμως ήταν ξεκαθάρισμα προσωπικών διαφορών για χωράφια, κοπάδια, κληρονομιές, για επαγγελματικούς λόγους ή και για γκόμενες! Το ίδιο γίνονταν και από την άλλη μεριά, των αποκαλούμενων και κομμουνιστών.
Σε όλη την επικράτεια βία και μια τρέλα.
Και μετά ήρθε ο εμφύλιος.
Και μετά κύλισαν τα χρόνια γράφοντας, όχι και τόσο ένδοξα κεφάλαια στην Ελληνική ιστορία. Κεφάλαια που ποτέ δεν διδάχτηκαν στα σχολεία.
Δεν είχαμε αυταπάτες για το πόσο βίαιες μπορούν να γίνουν οι πολιτικές μας αλλά και οι πολιτικοί μας. Ούτε είχαμε αυταπάτες για το πόσο βίαιοι μπορούν να γίνουν οι Έλληνες. Το είδαμε στον εμφύλιο, το είδαμε και μετά. Το είδαμε στη Χούντα, αλλά και στη μεταπολίτευση.
(«ΜΑΤ και ΚΝΑΤ, το ίδιο συνδικάτ’» έλεγε ένα παλιό ρητό). Ξύλο στα Πανεπιστήμια, ξύλο στις διαδηλώσεις, ξύλο στα γήπεδα. Συχνά και με νεκρούς.
Όχι, δεν είχαμε αυταπάτες πως μπορούμε να γίνουμε βίαιος λαός. Είχαμε όμως την αυταπάτη πως δεν μπορούμε να γίνουμε ποτέ Ναζιστές. Με τόσα που τράβηξε ο λαός μας από τη Ναζιστική μπότα, νομίζαμε πως όσο τέρατα και να γίνουμε, τη Ναζιστική ιδεολογία τουλάχιστον, δεν θα την ασπαζόμασταν.
Τελικά… Λάθος εκτίμηση!Δεν ξέρω τι έχουν στο μυαλό τους όλοι αυτοί οι Έλληνες (που είναι και πολλοί) που ψήφισαν Χρυσή Αυγή στις προηγούμενες εκλογές. Ή αυτοί που με τον καιρό πείθονται με τη Ναζιστική ιδεολογία της και τις πρακτικές της.
Δεν ξέρω τι έχουν στο μυαλό τους όλοι αυτοί οι Έλληνες που βλέπουν με συμπάθεια ή και με βαθιά ικανοποίηση να δέρνονται Αλβανοί, Πακιστανοί, Αφρικανοί και λοιποί ταλαίπωροι και ανυπεράσπιστοι.
Μου θυμίζουν έναν άνθρωπο που έχει περάσει μια πολύ δύσκολη μέρα και το βράδυ ξεσπάει τα νεύρα του στα παιδιά του, στους φίλους του και σ’ όποιον τύχει να βρεθεί μπροστά του.
Τι μας έχει πιάσει και μας αρέσει να βλέπουμε να δέρνουνε μετανάστες; Άσε που είναι τζάμπα μαγκιά, διότι άλλοι τους δέρνουν, όχι εμείς.
Αλλά δεν δέρνουν μόνο μετανάστες.
Αγαπητοί Ρεθεμνιώτες συμπολίτες, τι σας έχει πιάσει και δεν έχετε ξεσηκωθεί μετά και από τη σύρραξη που έγινε έξω από το Πειραματικό Λύκειο;!!!
Πως κοιμάστε ήσυχοι όταν ομάδες χρυσαυγιτών εισβάλουν σχεδόν καθημερινά στα σχολεία; Πως είναι δυνατόν να μην έχετε φρικάρει που μπαίνουν στην τάξη την ώρα του μαθήματος, δέρνουν έναν μαθητή και φεύγουν;
Πριν λίγους μήνες, τάχαμου, έπεσε από τα σύννεφα η μικρή μας κοινωνία με τις υποθέσεις παιδεραστίας. Αλλά έστω κι έτσι, έστω και μέσα σ’ ένα κλίμα υποκρισίας, βούιξε όλη η πόλη για καιρό. Τώρα που η Ναζιστική βία εισβάλει με τέτοιο τρόπο στα σχολεία, τι είναι αυτό που σας κρατάει απαθείς; Μήπως πιστεύετε πως η μόνη ή η σοβαρότερη κακοποίηση που μπορεί να υποστεί ένα παιδί είναι η σεξουαλική; Δεν βλέπετε ψυχική αλλά και σωματική κακοποίηση στις πρακτικές των ταγμάτων εφόδου;
Ή θέλετε να το ξανασκεφτείτε πίνοντας καφέ στην κηδεία κάποιου μαθητή;
Δεν πιστεύω να είναι κανείς τόσο αφελής που να μην περιμένει πως, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, σύντομα θα έχουμε και νεκρούς. Και δεν θα είναι μόνο παιδιά μεταναστών. Θα είναι και τα παιδιά μας ή και μείς οι ίδιοι.
Η οργή μας για τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια είναι μεγάλη και δικαιολογημένη. Αλλά πρέπει να την κατευθύνουμε προς τους φταίχτες. Το να τρώμε τις σάρκες μας οδηγεί μόνο στην καταστροφή.
Το αίμα, όταν αρχίσει να χύνεται, φτιάχνει μια κόκκινη κλωστή που μεγαλώνει, γίνεται κουβάρι και μας τυλίγει όλους. Κι αν σήμερα τρέχει στην παραπάνω γειτονιά, σύντομα θα φτάσει και στην πόρτα μας. Κανείς πλέον δεν έχει το άλλοθι της άγνοιας. Κανείς δεν δικαιούται να πέσει από τα σύννεφα. Ξέρετε πολύ καλά.
Όταν το αίμα φτάσει στην πόρτα σου μην ψάξεις γύρω σου για ευθύνες. Να ψάξεις μέσα σου.
Δεν θέλω να φοβίσω κανένα. Ίσα, ίσα ο φόβος τρέφει τη βία. Δεν μπορούμε όμως και να κάνουμε πως δεν βλέπουμε. Δεν μπορούμε να αφήσουμε να γίνουμε φύλλα που μας παίρνει ο άνεμος.
Πρέπει να γίνουμε ο άνεμος.
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου