Τα ματωμένα χέρια.

“Μας είπανε ναζί, μία, δύο, δέκα. Δεν μας είπανε όμως ποτέ κλέφτες. Αυτά τα χέρια μπορεί καμιά φορά να χαιρετάνε έτσι χαιρετάει ναζιστικά, αλλά είναι καθαρά χέρια [...]”

Είναι καθαρά αυτά τα χέρια.

Συμφωνώ. Είναι φανερό. Κοιτάω την οθόνη: Αυτά τα χέρια είναι καθαρά.

Γιατί ένα όπλο δεν έχει χέρια. Μία σφαίρα, δεν έχει χέρια. Μία λεπίδα, δεν έχει χέρια.

Η Χρυσή Αυγή, είναι όργανο. Είναι ένα αντικείμενο. Ένα βρωμερό, σιχαμένο αντικείμενο μίσους. Το χρησιμοποιούν όσοι είναι δειλοί να αντέξουν κάθε τι διαφορετικό, όσοι έχουν λόγο τους την γροθιά, όσοι έχουν ηδονή τους τον πόνο, όσοι θέλουν κάποιον να πατήσουν, επιτέλους, κάτω από το σκοτάδι της ύπαρξής τους.

Κάποιος άλλος, όμως, θα σφάξει γι’ αυτούς. Ένας χρυσαυγίτης θα τους γλυτώσει από το διαφορετικό. Ένας χρυσαυγίτης θα τους γλυτώσει από την δύσκολη στιγμή. Ένας χρυσαυγίτης θα σφάξει για λογαριασμό τους.

Θα σφάξει έναν μετανάστη. Θα σφάξει έναν φτωχό. Θα σφάξει έναν αριστερό. Θα σφάξει έναν ομοφυλόφιλο. Θα σφάξει έναν συμπαθούντα. Θα σφάξει έναν διαφωνούντα. Θα σφάξει, τελικά, όποιον σκέφτεται.

Αν τα χέρια του Μιχαλολιάκου είναι καθαρά, είναι γιατί τα χέρια του Πειραιώς Σεραφείμ είναι γεμάτα αίμα. Γιατί τα χέρια του Νότη Σφακιανάκη είναι γεμάτα αίμα. Γιατί τα χέρια της Χριστίνα Σάμη είναι γεμάτα αίμα. Τα χέρια του Γαϊτάνου είναι γεμάτα αίμα. Τα χέρια της Ελένης Λιάσκα είναι γεμάτα αίμα. Τα χέρια της Βούλας Παπαχρήστου είναι γεμάτα αίμα. Τα χέρια του ψηφοφόρου, του ανώνυμου, που κάνει τον σταυρό του και λέει “καλά τους κάνανε” είναι γεμάτα αίμα.

Ένας ματωμένος σταυρός ελπίδας.

Πριν εξαφανίσουμε το όπλο που λέγεται Χρυσή Αυγή, πρέπει πρώτα να δούμε ποιος το κρατάει. Τα δικά του χέρια είναι ματωμένα. Για λογαριασμό του Νότη, του Πέτρου, της Ελένης, της Χριστίνας, της Βούλας, γι’ αυτούς πράττει, με την έγκρισή τους πράττει, με την ανοχή τους πράττει, με την οδηγία τους πράττει, με την υποστήριξή τους πράττει, με την ελπίδα τους τρέφεται το μίσος του, με τις εντολές του σπέρνει τον Θάνατο.

Αυτά είναι τα ματωμένα χέρια, τα χέρια αυτών που την στηρίζουν είναι γεμάτα αίμα.

Είτε δεν τους νοιάζουν τα εγκλήματά του, είτε τα αγνοούν παρότι όλοι οι υπόλοιποι ουρλιάζουν γι’ αυτά, είτε ηδονίζονται, με την εικόνα του εξευτελισμένου ομοφυλόφιλου, του σφαγμένου μετανάστη, του τρομαγμένου βλέμματος, της απόγνωσης, της απόγνωσης ενός ανθρώπου που έφυγε από έναν πόλεμο, από έναν βιασμό, από μία λιμοκτονία, από ένα δράμα, είτε δεν ακούν την φωνή του να ουρλιάζει, είτε την ακούν και δεν τους νοιάζει, είτε την ακούν και νανουρίζονται με τις κραυγές του, σε ένα αστυνομικό τμήμα, σε ένα σοκάκι, σε ένα δωμάτιο με άλλους δέκα, με παιδιά, τα παιδιά του, την γυναίκα του, να ξυλοκοπούνται, οι δράστες είναι όργανά του. Αυτοί, που τους στηρίζουν, όπου και όπως μπορούν, είναι οι θύτες.

ο Μιχαλολιάκος σηκώνει τα χέρια του. Τα κοιτάω στον φακό. Είναι καθαρά. Είναι απλώς ένα βρωμερό στιλέτο μίσους, λάμπει στο σκοτάδι, είναι ένα καθαρό, κρύο, παγωμένο μέταλλο.

Που το σηκώνουν, ψηλά, τα όσο πιο αποστειρωμένα γίνεται, ματωμένα τους χέρια.

πηγη