Οι «άχρηστες ζωές» (της Χαλκιδικής)

Υπάρχει η γενική ψευδαίσθηση ότι ένα απολυταρχικό καθεστώς επιτίθεται στους πολίτες του και τις ελευθερίες τους, μαζικά και μονομιάς. Ουδέν αναληθέστερο Κανένα καθεστώς, όσο ανελεύθερο κι αν είναι δεν μπορεί να σταθεί χωρίς κάποια μορφή ευρείας -ή έστω σχετικά ευρείας- συναίνεσης των πολιτών του.

Ακόμη και τα ακραία φασιστικά καθεστώτα, όπως της ναζιστικής Γερμανίας χρειάστηκε αρκετά χρόνια κατασκευής εχθρών και την εκκαθάριση συγκεκριμένων ομάδων με πολύ προσεκτικά βήματα, ώστε να στηρίζονται κάθε ένα από αυτά στη γενικότερη συναίνεση μεγάλου μέρους του γερμανικού λαού. Ήδη από τη δεκαετία του ’20 διαδιδόταν η έννοια της «άχρηστης ζωής» με πονήματα όπως αυτό του ψυχιάτρου Άλφρεντ Χόχε «Το δικαίωμα της καταστροφής ζωών ανάξιων να ζουν». Με σταθερά βήματα και έντονη προπαγάνδα η εξόντωση των -όχι μόνο ψυχικά- ασθενών έγινε με τη συναίνεση των Γερμανών πολιτών. Η ίδια συναίνεση εξασφαλίστηκε για τους ομοφυλόφιλους, τους εβραίους, τους κομμουνιστές, τους τσιγγάνους κ.λπ. Το ναζιστικό τέρας δεν εμφανίστηκε σε μία στιγμή, ούτε καταπίεσε το σύνολο της γερμανικής κοινωνίας σε ένα απόγευμα. Σε βάθος άνω της δεκαετίας και συνεπικουρούμενο από το κραχ του ’29 χτίστηκε το ναζιστικό καθεστώς και μάλιστα με ευρύτατη κοινωνική συναίνεση.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Ενδεχομένως να δίνεται η αίσθηση ότι θα αναφερθώ στην Χρυσή Αυγή. Κι όμως όχι. Οι νεοναζί που δεν μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους, ούτε όμως και την πραγματική τους ταυτότητα, δεν είναι αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας. Ο προσχεδιασμένος, συστηματικός και αποφασιστικός εκφασισμός της «ευρωπαϊκής δεξιάς» είναι πολύ ανατριχιαστικότερος. Οι λαθραναγνώστες του Χόχε ξεκίνησαν τα δειλά τους βήματα ήδη από τη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και σήμερα, επί «καθεστώτος Σαμαρά», ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους. Εντοπίζουν κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες, τις δαιμονοποιούν, με την αμέριστη συμπαράσταση του Τύπου, και στη συνέχεια τις «εξοντώνουν» ευφυώς.

Η ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΣΩΖΕΙ ΖΩΕΣ

Τις συνειδήσεις των περισσότερων ανθρώπων τις έχει ποτίσει το ψέμα ότι το πολίτευμά μας είναι δημοκρατικό. Αυτός είναι και ο λόγος που όταν ακούνε για ανατροπή φοβούνται ότι θα οδηγηθούμε σε κάτι αυταρχικό, γιατί “μετά την δημοκρατία τι καλύτερο να βρεις”, σωστά;

Προφανώς λόγω πολλών παραγόντων από την αδιαφορία ως τον φόβο, δεν αντιλαμβάνονται πως το πολίτευμά μας δεν είναι καν αντιπροσωπευτικό. Κι αυτό γιατί όταν οι πολιτικοί δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα του λαού, τότε έχει σπάσει το συμβόλαιο μαζί του. Βρισκόμαστε σε μια ιδεολογική σύγχυση, καθώς δεν υπάρχει επίγνωση σε τι κοινωνία και πολιτικό σύστημα κινούμαστε πραγματικά. Αφού οι πολλοί λοιπόν είναι βέβαιοι πως έχουμε δημοκρατία, θεωρούν ως μέγιστη αντίδραση την διαδήλωση, για να κάνουμε τι; Απλά για να παρακαλέσουμε για λίγη προσοχή από την κομματική μαφία, ώστε να μας υπολογίσει εμάς τα ανθρώπινα έντομα, στις πολιτικές της αποφάσεις. Άρα πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να διαφωτιστούμε γιατί το πολίτευμα που ζούμε είναι ολιγαρχικό-κορπορατικό.

Δεύτερον, οι πολιτικές ηγεσίες σκοπίμως για χρόνια εκπαίδευαν το ζαλισμένο κοπάδι να ασχολείται μόνο με “τα δικά του”, με την ιδιωτική του ζωή και μάλιστα χωρίς δυσκολία το έπεισαν ότι όλα τα υπόλοιπα είναι εκτός της σφαίρας των ενδιαφερόντων του, αφού ασχολούνται “οι ειδικοί”. Μένοντας εγκλωβισμένοι λοιπόν στην πλάνη της δημοκρατίας και στην νιρβάνα του μικρόκοσμού μας, δεν είμαστε σε θέση να συγκροτήσουμε καμία συλλογικότητα.

Γι’ αυτό δεν αργεί η μέρα που θα γουργουρήσουν περισσότερα στομάχια, που δεν θα υπάρχει ρεύμα για ίντερνετ και smartphone, και θα κάνουμε την ανάγκη φιλοτιμία, δηλαδή θα εξεγερθούμε. Θα έχουμε φτάσει σ’ αυτό το έσχατο σημείο απελπισίας, γιατί δεν κάναμε έγκαιρη διάγνωση. Μια πιθανή εξέγερση μάλλον θα δώσει άλλοθι στις ελίτ για περισσότερα εγκλήματα και θα τις ψευδο-νομιμοποιήσει. Επειδή οι κοινωνικές ζυμώσεις και η παραγωγή πολιτικής από τις μάζες είναι μια χρονοβόρα διαδικασία, στην ελληνική περίπτωση παρατηρούμε μια επιπλέον καθυστέρηση που οφείλεται στην αντίληψή πως οι πολίτες μπορούμε να ασκήσουμε πολιτική είτε στους δρόμους, είτε σε κομματικά γραφεία. Εν ολίγοις, ο Έλληνας πολίτης πιστεύει ότι θα αντιπαρατεθεί με τους πολιτικούς μόνο με άλλους χιλιάδες μαζί, ή θα του ζητήσει ρουσφέτι σαν πελάτης.

Ο Τσίπρας πάει Μέγαρο μαζί με την αφρόκρεμα του δωσιλογισμού

Τον “εθνάρχη” Κωνσταντίνο Καραμανλή πρόκειται να τιμήσει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας μαζί με όλο το ανφάν γκατέ του δωσιλογισμού· Βενιζέλο, Σαμαρά, Κουβέλη, Παπούλια, ενώ παρών θα είναι και ο Καραμανλής ο νεώτερος. Πρόκειται για το συμπόσιο «Κωνσταντίνος Καραμανλής: τότε και τώρα» που θα πραγματοποιηθεί στο Μέγαρο Μουσικής την Τετάρτη 6 Μαρτίου. Η νέα κοινή εμφάνιση του κ. Τσίπρα με τις κατοχικές δυνάμεις έρχεται να προστεθεί σε μία μακριά λίστα συναντήσεων και δηλώσεων υποταγής προς όλους αυτούς τους θεσμούς που μας οδηγούν στον αφανισμό, με πιο πρόσφατα τα χειροκροτήματα του Μανώλη Γλέζου προς τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη κατά την παρουσίαση του νέου βιβλίου του τελευταίου.

Ο Αλέξης Τσίπρας, μαζί με όλη την αφρόκρεμα των γερμανοτσολιάδων που φέρονται ως κυβέρνηση τους τελευταίους μήνες, θα μας πει για το τι ωραία που είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση που μας έβαλε ο Καραμανλής, για το πόση δημοκρατία μας χάρισε στη μεταπολίτευση και άλλα τέτοια φαιδρά. Και φυσικά θα το κάνει μαζί με τους μεγαλύτερους δωσίλογους που έχει γνωρίσει η σύγχρονη Ελλάδα: τους ηγέτες της τρικομματικής κυβέρνησης, τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, και τον κύριο “ναι σε όλα” Κώστα Καραμανλή. Μόνο ο Παπανδρέου λείπει.

Τρομάζει Βρυξέλλες και Μέρκελ το φαινόμενο Μπέπε Γκρίλο

Ξέρετε την παροιμία «ρώτα τον μπάρμπα μου, τον ψεύτη»; Ε, αυτή η παροιμία ταιριάζει γάντι πρώτα και κύρια στον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας κ. Προβόπουλο. Αν θες, λοιπόν, να μάθεις σε τι κατάσταση βρίσκεται η ελληνική οικονομία ρώτα τον μπάρμπα μου, δηλαδή τον διοικητή της ΤτΕ κ. Προβόπουλο που είναι κατ’ επάγγελμα και καθ’ έξιν ψεύτης, για να μάθεις. Αυτό μας λένε κατ’ ουσία κυβέρνηση και παπαγαλάκια. Κι ο κ. Προβόπουλος δεν τους άφησε παραπονεμένους. Εξέδωσε μια κατά παραγγελία Έκθεση του Διοικητή, όπως κάνει κάθε χρόνο. Στην Ομιλία του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Προβόπουλου στην 80η Ετήσια Γενική Συνέλευση των Mετόχων της, μάθαμε ότι οι προοπτικές της ελληνικής οικονομίας βελτιώνονται. Γιατί; Διότι: «Πριν από ένα χρόνο, πολλοί αναλυτές προεξοφλούσαν, σχεδόν ως αναπόφευκτη, τη χρεοκοπία και την έξοδο της χώρας από τη ζώνη του ευρώ. Σήμερα το ενδεχόμενο αυτό έχει πλέον απομακρυνθεί και η οικονομία μπορεί να προσβλέπει σε βαθμιαία έξοδο από την κρίση. Η μεταστροφή του κλίματος οφείλεται σε μια σειρά από παράγοντες που βοήθησαν την ελληνική οικονομία να αποφύγει τον τεράστιο κίνδυνο και να επανέλθει σε τροχιά εξισορρόπησης και σταθεροποίησης.»

Καταρχάς, η Ελλάδα βρίσκεται εδώ και τρία σχεδόν χρόνια – από το πρώτο μνημόνιο – υπό καθεστώς χρεοκοπίας. Οι δανειστές της Ελλάδας την αποκαλούν κατάσταση «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» και το πολιτικό προσωπικό της χώρας που έχει ταχθεί να διασφαλίσει τα συμφέροντά των τοκογλύφων έναντι του ελληνικού λαού, έχει βαλθεί να μας πείσει επί τρία χρόνια ότι αυτή η κατάσταση – σε αντίθεση με την «άταχτη χρεοκοπία» – είναι υπέρ μας. Επομένως, ο κ. Προβόπουλος απλά μας δουλεύει, όπως άλλωστε συνηθίζουν χρόνια τώρα όλοι οι ομογάλακτοι του. Αυτός είναι κι ένας από τους πολλούς λόγους που μας έφεραν σ’ αυτήν την κατάσταση.

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΌ ΤΟ ΕΥΡΩ

Όσο για την περίφημη έξοδο από το ευρώ, που δήθεν όλοι οι αναλυτές προεξοφλούσαν, θα πρέπει να θυμίσουμε σ’ όλους ότι είναι οι ίδιοι που σήμερα προεξοφλούν την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ. Ας θυμηθούμε τον γνωστό Σόρος, αλλά και τον Ρουμπινί, οι οποίοι προσφάτως άλλαξαν τροπάριο. Γιατί είχαν λάθος πριν και τώρα έχουν δίκιο; Επειδή το θέλει η σκοπιμότητα και τα συμφέροντα που προασπίζεται ο κ. Προβόπουλος; Όχι βέβαια. Και πριν, αλλά και τώρα έχουν άδικο οι εν λόγω αναλυτές. Οι «αναλύσεις» τους υπακούν σε συμφέροντα πλασαρίσματος στις αγορές κεφαλαίου. Με δαύτες διαμορφώνουν προσδοκίες με διπλό στόχο: Αφενός να εκβιάσουν πολιτικές αποφάσεις σύμφωνα με τα συμφέροντα που εκπροσωπούν. Αφετέρου να εξάψουν τα αγελαία ένστικτα των επενδυτών της αγοράς με σκοπό να κερδοσκοπήσουν τα συμφέροντα που εκπροσωπούν.

Τι είναι αριστερά;

Η αριστερά είναι μια μεταπολεμική επινόηση του αστικού κοινοβουλευτισμού προκειμένου να ενσωματώσει στην λογική του και να ευνουχίσει τις έως τότε επαναστατικές, λαϊκές και κοινωνικές δυνάμεις που εξέφραζαν στην πράξη και όχι στα λόγια τους καταπιεσμένους λαούς, τους πόθους και τα συμφέροντα των εκμεταλλευομένων στρωμάτων και τάξεων της κοινωνίας. Είναι τυχαίο ότι από την εποχή της Πρώτης Διεθνούς έως και τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ποτέ οι επαναστατικές δυνάμεις που εξέφρασαν στην πράξη το εργατικό και λαϊκό κίνημα δεν αναφέρθηκαν στον εαυτό τους, ως η αριστερά;

Ο αστικός κοινοβουλευτισμός μετά τον Πόλεμο βάφτισε τις δυνάμεις, που μέχρι τότε κυνηγούσε αλύπητα και τις κρατούσε στο περιθώριο, σε αυτοτελή πολιτική παράταξη μόνο και μόνο για να πάψουν να παλεύουν ώστε οι ίδιοι οι εργάτες και ο ίδιος ο λαός να αναδειχθούν ως αυτοτελή υποκείμενα της πολιτικής. Κι έτσι αυτές οι δυνάμεις ευνουχίστηκαν, τα επαναστατικά τους προγράμματα μετατράπηκαν σε σλόγκαν χωρίς αντίκρυσμα, μόνο και μόνο για να αποκοιμίζουν τους αφελείς και από επαναστατικές δυνάμεις, δυνάμεις ανατροπής, μεταβλήθηκαν σε νομιμοποιητικό μηχανισμό της αστικής εξουσίας. Για να κυβερνά η δεξιά ήσυχα και χωρίς κίνδυνο επινόησε και μια αριστερά ως νομοταγή αντιπολίτευση.

Τα επίσημα κόμματα της αριστεράς αποδέχτηκαν αυτόν τον ρόλο και γι' αυτό τα ξέβρασε η ιστορία και τα ξεβράζει με τον χειρότερο τρόπο σήμερα και η ίδιο η κοινωνία. Όποιος εξακολουθεί να εμπνέεται από τις λυτρωτικές επιταγές του κοινωνισμού (σοσιαλισμού-κομμουνισμού) και θέλει να δει να ξαναγεννιέται σαν ένα αυθεντικά εργατικό και λαϊκό μαζικό κίνημα, τότε οφείλει να πετάξει από πάνω του το σάβανο της αριστεράς και να αναβαπτιστεί αυτός και η ιδεολογία του μέσα στον ίδιο τον λαό.

Πρέπει να αποδείξει στην πράξη και όχι στα λόγια πώς η ιδεολογία του και ο αγώνας για μια κοινωνία απελευθερωμένη από την εκμετάλλευση και την καταπίεση είναι πραγματικά χρήσιμη για το λαό και τους εργαζόμενους από σήμερα. Δεν είναι μια παρωχημένη ουτοπία όπως τα χιλιάδες ανάλογα ερείπια που έχουν στολίσει το νεκροταφείο των κοινωνικών κινημάτων αιώνες τώρα, αλλά έχουν να προσφέρουν άμεσα και πρακτικά στην ενότητα του λαού και στην ανάδειξή του σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων. Ειδικά σήμερα που απαιτείται η ανατροπή για να σωθεί αυτός και η χώρα.

Γι' αυτό και όποιος πιστεύει στ' αλήθεια στις καλύτερες παρακαταθήκες και στις ιστορικές προσδοκίες που γέννησε το πάλαι ποτέ κομμουνιστικό, σοσιαλιστικό και εργατικό κίνημα, δεν έχει παρά να αποδείξει την χρησιμότητά του όπως την απέδειξαν οι πατέρες αυτού του κινήματος μέσα από τα παλλαϊκά κινήματα για την ενότητα του λαού, για την δημοκρατία και την εθνική απελευθέρωση. Μόνο μέσα από τα παλλαϊκά μέτωπα σήμερα με στόχο το πατριωτικό και δημοκρατικό καθήκον μπορεί να αποδείξουν στα πολύ πλατιά στρώματα των εργαζομένων και του λαού την χρησιμότητα τους οι αληθινοί κομμουνιστές και σοσιαλιστές.

Οι υπόλοιποι είναι στην καλύτερη περίπτωση παλαιοημερολογίτες που αρνούνται να αντιληφθούν ότι τους έχει ξεβράσει ο καιρός και η ιστορία και λειτουργούν μόνο σαν θλιβερά ερείπια μιας άλλης εποχής, υποχείρια των παθών τους, αντιμέτωποι με την δίκαιη καχυποψία και τον οίκτο του λαού. Χαρακτηριστικό αυτού του παλαιοημερολογιτισμού είναι η θεοποίηση της Αριστεράς, ή του Κόμματος, που πάντα αποτυπώνονται με αρχικό γράμμα κεφαλαίο - όπως στα θεολογικά γραπτά αποτυπώνονται τα θεία. Αδυνατούν να σκεφτούν με όρους λαού και έτσι καταδικάζονται στην καλύτερη περίπτωση να κάνουν κηρύγματα στην έρημο, που οι ίδιοι αποκαλούν ενασχόληση με την θεωρία.

ΔΗΜ.ΚΑΖΑΚΗΣ

Σηκώστε ψηλά το κεφάλι

Η σημερινή τραγωδία, με τον άδικο χαμό νέων ανθρώπων στη Λάρισα, προσθέτει άλλη μια πινελιά αίματος στο κάδρο με το καταρρακωμένο κορμί της πατρίδας μας.

Οι κατοχικές δυνάμεις των ευρωναζιστών και οι συνεργάτες τους – της τριμερούς δουλικής κυβέρνησης – βουτάνε, καθημερινά, όλο και πιο βαθιά τα χέρια τους στο αίμα του ελληνικού λαού. Βαρύνονται πλέον με εγκλήματα γενοκτονίας, με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Να είναι σίγουροι ότι σύντομα θα λογοδοτήσουν σαν τέτοιοι: σαν γενοκτόνοι και εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας.

Δεν πρέπει και δεν μπορούμε πια να ανεχόμαστε να χάνονται συμπολίτες μας – που οδηγούνται κατά χιλιάδες στην αυτοκτονία από την απελπισία στην οποία τους σπρώχνουν καθημερινά – ούτε να οδηγούνται σε φρικτό θάνατο Ελληνόπουλα εξ αιτίας της εξαθλίωσης που επέβαλαν σ` αυτό το λαό.

Την ίδια στιγμή η αντιπολίτευση ακολουθώντας το δικό της δρόμο, έξω και πέρα από τις προσδοκίες και τις επιθυμίες του λαού, επικυρώνει και νομιμοποιεί με την παρουσία της στο υποτελές «κοινοβούλιο», το κυβερνητικό εξάμβλωμα. Μια στάση που την καθιστά, σε μεγάλο βαθμό, συνένοχη στο έγκλημα διαρκείας κατά του ελληνικού λαού.

Το ΕΠΑΜ σαν έκφραση συλλυπητηρίων προς τις δοκιμαζόμενες οικογένειες των άτυχων φοιτητών που χάθηκαν - κι αυτών που παλεύουν ακόμα για τη ζωή τους - δεσμεύεται ότι θα δώσει όλες του τις δυνάμεις μέχρι να αποκτήσει αυτός ο τόπος τη λευτεριά του, να γίνει ο λαός αφέντης στον τόπο του και να ζήσει την αξιοπρεπή ζωή που του αξίζει. Για να κατακτήσει επιτέλους την Εθνική του Ανεξαρτησία.

Για τους παραπάνω λόγους το ΕΠΑΜ καλεί τον ελληνικό λαό να σηκώσει το κεφάλι ψηλά και να οργανώσει την πάλη του σε κάθε γωνιά της χώρας. Να συγκροτήσει επιτροπές γειτονιάς, συνοικίας, χωριού, πόλης και μέσα από συλλογικότητες να παρακάμψει τους παραδομένους και τους γενίτσαρους των συνδικάτων. Να πάρει στα χέρια του την υπόθεση της απελευθέρωσής του, οργανώνοντας τη μεγάλη ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ, μέχρι να τσακιστούν από τον τόπο μας οι κατακτητές του ευρωναζισμού, οι διεθνείς τοκογλύφοι και οι ντόπιοι συνεργάτες τους, οι δούλοι των κατακτητών, που παριστάνουν την κυβέρνηση, εκτελώντας καθημερινά τον ελληνικό λαό.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ του ΕΠΑΜ

Μήτρα του φασισμού η ευρωζώνη

«Ένα αποτέλεσμα με τον Μπερλουσκόνι γύρω στο 30% και τον Γκρίλο γύρω στο 25% σημαίνει ότι το 55% των Ιταλών ψηφοφόρων ψήφισε με βίαιο τρόπο εναντίον της Ευρώπης, του ευρώ και της Γερμανίας». Αυτή η δήλωση έγινε πριν βγουν τα τελικά αποτελέσματα απ’ τον Ενρίκο Λέτα, αντιπρόεδρο του Δημοκρατικού Κόμματος (Μπερσάνι) και αποτυπώνει ανάγλυφα το μήνυμα που στέλνουν οι κάλπες της Ιταλίας. Σε μια πρώτη όμως ανάγνωση.

Οι αναλύσεις στην Ελλάδα απ’ τους ειδήμονες αρκέστηκαν σε κραυγές για την ανάγκη να πάρει τέλος η λιτότητα στην Ευρώπη και άρχισαν (ως συνήθως) να εκλιπαρούν το Βερολίνο να αφουγκραστεί τα μηνύματα των ιταλικών εκλογών βάζοντας τέλος στην κατακτητική του πολιτική.

Το γεγονός ότι η τρίτη οικονομική δύναμη της ευρωζώνης δίνει πλειοψηφία σε δυνάμεις που μιλούσαν για επιστροφή στο εθνικό νόμισμα της χώρας τη λιρέτα λέει πολλά και υποδηλώνει ακόμα περισσότερα αν συνδυαστεί με το γεγονός ότι ο εκλεκτός του γαλλογερμανικού άξονα, Μάριο Μόντι που διαδέχτηκε στην πρωθυπουργία τον Μπερλουσκόνι (κατά τον ίδιο τρόπο που διαδέχτηκε τον Γιώργο Παπανδρέου ο Λουκάς Παπαδήμος) απέσπασε μόλις το 10%.

Όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια γιατί το πρόβλημα δεν είναι η αλλαγή πολιτικής στην ευρωζώνη. Το πρόβλημα είναι η ίδια η ευρωζώνη. Το οικοδόμημα της ΕΕ τείνει στο απραγματοποίητο όσο πιο αντιδραστικός γίνεται ο χαρακτήρας του. Η πολιτική της Γερμανίας που ηγεμονεύει, θέλει ως οικονομική της ενδοχώρα όλη την Ευρώπη και αυτό το ρόλο επιτελεί η ευρώ. Είναι μοχλός για την άσκηση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του Βερολίνου. Αυτό εισπράττει και σ’ αυτό απαντά η εκλογική συμπεριφορά (και) των Ιταλών.