Χαιρετισμός στην κ. Παπαρήγα...

Επειδή πολλοί πρώην και νυν σύντροφοι με ρωτούν για το συνέδριο του ΚΚΕ, εγώ απλά θα θυμίσω κάτι που έλεγε ο Λένιν «όταν σε επαινεί ο αντίπαλος, ψάξε να δεις που έχεις κάνεις λάθος»! Για του λόγου το αληθές παραθέτουμε απλά το κύριο άρθρο της ναυαρχίδας του σύγχρονου δοσιλογισμού Καθημερινής (17/4) με τίτλο «Η κ. Παπαρήγα», όπου αναφέρει:

«Η κ. Αλέκα Παπαρήγα εκπροσωπεί απόψεις και ιδέες οι οποίες είναι σε πλήρη αντίθεση με τις θεμελιώδεις αρχές της αστικής δημοκρατίας. Ως αρχηγός του ΚΚΕ καθιέρωσε πρακτικές διαμαρτυρίας που έκαναν ζημιά στη χώρα και τις αναπτυξιακές της προοπτικές. Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να αναγνωρίσει κανείς το γεγονός πως σε κρίσιμες στιγμές συμπεριφέρθηκε με ψυχραιμία και υπευθυνότητα, είτε στο Κοινοβούλιο είτε στις συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών. Η κ. Παπαρήγα ανήκει, άλλωστε, σε μία γενιά πολιτικών ηγετών που είχαν ζήσει ιστορικά επεισόδια της σύγχρονης Ελλάδας και αντιλαμβάνονταν πλήρως τους κινδύνους που δημιουργούν οι υπερβολές και οι ακρότητες. Υπ’ αυτήν την έννοια, η αποχώρησή της από την ηγεσία του κόμματός της αφήνει ένα κενό το οποίο θα φανεί στον δημόσιο βίο- παρά το ότι παραμένει μέλος της Βουλής- ο οποίος δεν είναι και ό,τι καλύτερο έχει αναδείξει η σύγχρονη πολιτική ζωή του τόπου…».

Με άλλα λόγια οι απόψεις και οι ιδέες από τις οποίες εμφορείται η κ. Παπαρήγα είναι αντίθετες μεν στο καθεστώς που εκπροσωπεί επάξια ο εκδότης της καλής εφημερίδας, αλλά δεν το απειλούν. Ούτε και οι ενοχλητικές μεν, αλλά ανούσιες πρακτικές που εισήγαγε το ΚΚΕ της Παπαρήγα. Η κ. Παπαρήγα ξέρει πολύ καλά που είναι τα όριά της. Ξέρει πώς να είναι νομοταγής στο καθεστώς και πώς να μην ενδίδει στους "κινδύνους που δημιουργούν οι υπερβολές και οι ακρότητες". Η κ. Παπαρήγα και το κόμμα της αποτελεί ένα από τα βασικά αναχώματα ενάντια στην ύπαρξη ενός νέου ΕΑΜ στις νέες συνθήκες. Καθώς η κ. Παπαρήγα αποσύρεται από το προσκήνιο για το παρασκήνιο της πολιτικής του κόμματός της, ο εκδότης της Καθημερινής δεν μπορεί παρά να της πλέξει το εγκώμιο αυτής της πολιτικής μετενσάρκωσης που τοποθετείται επίσημα κάπου ανάμεσα στον Μιχάλη Τυρίμο και τον Άγι Στίνα.

Ουίλιαμ Μάλισσον: "η νέα ελληνική χούντα και η ελευθερία του λόγου"

Ο πρέσβης επί τιμή, Λεωνίδας Χρυσανθόπουλος τιμωρήθηκε από τον Αβραμόπουλο επειδή τόλμησε να πει την αλήθεια. Δύο μήνες μετά τη συνέντευξη του Στο ΧΩΝΙ, ήρθε και η τιμωρία. Τυχαίο ή όχι, θα το κρίνετε εσείς. Ο καθηγητής Ουίλιαμ Μάλισον, πάντως, γράφει επί του θέματος και μιλάει - ξεκάθαρα - για μία νέα ελληνική χούντα. Διαβάστε τον προσεκτικά.
"Δεν είναι απαραίτητο να έχει διαβάσει κάποιος τη «Φάρμα των Ζώων» και το «1984» του Orwell για να κατανοήσει τί συμβαίνει στην Ελλάδα, το λίκνο της δημοκρατίας: αρκεί να ανακαλέσει στη μνήμη του το απόφθεγμα του Guicciardini ότι τα ίδια πράγματα ανακάμπτουν με διαφορετικά χρώματα.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, στη θέση του Πιπινέλη, Υπουργού Εξωτερικών της δικτατορίας ο οποίος αρνήθηκε (το 1970) να ανανεώσει το διπλωματικό διαβατήριο του διάσημου Έλληνα ποιητή, πρέσβη και νομπελίστα, Γιώργου Σεφέρη, σήμερα έχουμε τον νυν Υπουργό Εξωτερικών, κ. Αβραμόπουλο, να επιχειρεί να ανακαλέσει τον τίτλο του Πρέσβη επί τιμή από διπλωμάτη ο οποίος βγήκε προσφάτως στη σύνταξη. Το επόμενο βήμα είναι η απόπειρα ανακλήσεως του διπλωματικού διαβατηρίου του πρώην πρέσβη.

Ο κ. Αβραμόπουλος, μάλιστα, έφτασε μέχρι του σημείου να ετοιμάσει σχετικό διάταγμα, το οποίο έστειλε για υπογραφή στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, προκειμένου να ανακληθεί το προηγούμενο ΠΔ που απένειμε τον τίτλο. Ο κ. Παπούλιας, πρώην Υπουργός Εξωτερικών κι αυτός, το υπέγραψε, παρά το γεγονός ότι υπήρξε κάποτε σκληρότατος επικριτής της χούντας. Όσο πιο πολύ αλλάζουν τα πράγματα, τόσο πιο ίδια μένουν: ο οξυδερκής αναλυτής έχει το δικαίωμα να σκεφτεί ότι δεν είναι πλέον παρά ένα όργανο της νέας ευρωγερμανικής δοσιλογικής χούντας. Η εικόνα που σου έρχεται αυτομάτως στο μυαλό είναι εκείνη ενός μεθυσμένου ψαριού το οποίο κολυμπάει νωθρά ακολουθώντας το ρεύμα.

Νέα πεδία «πολέμου» στην Ευρωζώνη

Στα χαρακώματα οι… αλληλέγγυοι εταίροι για το τραπεζικό απόρρητο, το κούρεμα των καταθέσεων, τον φορολογικό και μισθολογικό ανταγωνισμό

Ο «πόλεμος» είναι η βασική συνθήκη ύπαρξης της Ευρωζώνης από καταβολής της. Όλες οι συμφωνίες που τη συνθέτουν θεσμικά δεν είναι παρά «συνθήκες ειρήνης» στις οποίες καταλήγουν οι εταίροι έπειτα από οξύτατες αναμετρήσεις. Γι’ αυτό άλλωστε η Ευρωζώνη, παρά τις διακηρύξεις περί εταιρικής αλληλεγγύης, εξελίσσεται σε τοπίο μετά τη μάχη, με νικητές και ηττημένους. Ποιος έχει αμφιβολία ότι στα 12 χρόνια ύπαρξης του ευρώ η Γερμανία είναι ο θριαμβευτής μιας αναμέτρησης, περιστοιχιζόμενη από λίγους αλώβητους συμμάχους και πολλούς κατατροπωμένους εχθρούς; Έστω κι αν το μέτρο διάκρισης νικητών και ηττημένων είναι τα πλεονάσματα των μεν και τα ελλείμματα των δε.
Από τη στιγμή που ξέσπασε η κυπριακή κρίση, στην Ευρωζώνη άνοιξαν τρία νέα μέτωπα πολέμου όλων εναντίον όλων. Περιττό να πούμε ότι και πάλι η γερμανική ηγεσία ήρξατο χειρών αδίκων, με την υποστήριξη των λίγων της συμμαχίας ΑΑΑ, δηλαδή των χωρών με άριστη πιστοληπτική αξιολόγηση.

Τραπεζική ένωση

Το πρώτο και κύριο μέτωπο είναι η τραπεζική ένωση. Κανονικά, τον προσεχή Ιούνιο πρέπει να συμφωνηθούν σε Σύνοδο Κορυφής οι τελευταίες λεπτομέρειες για τον μηχανισμό των τραπεζικών διασώσεων και εγγύησης των καταθέσεων από το 2015, ένα χρόνο αφότου θα έχει εκκινήσει η εποπτεία των 6.000 τραπεζικών ιδρυμάτων της Ευρωζώνης από την ΕΚΤ. Μέχρι πρότινος είχαν όλοι δεδομένο ότι οι καταθέσεις μέχρι 100.000 ευρώ είναι ασφαλείς, ενώ η ανακεφαλαιοποίηση των προβληματικών τραπεζών θα γίνεται μέσω του μηχανισμού ESM, που θεσπίστηκε το 2011. Η γερμανική ηγεσία, κι από κοντά η Ολλανδία και η Φινλανδία, η Κομισιόν και ο Ντράγκι έχουν περίπου μηδενίσει το κοντέρ, ανοίγοντας με το πείραμα της Κύπρου το κεφάλαιο bail in, δηλαδή της «διάσωσης από τα μέσα». Χθες, στο άτυπο Eurogroup του Δουβλίνου που ενέκρινε το κυπριακό μνημόνιο και τη βύθιση του νησιού σε πέλαγος ύφεσης τουλάχιστον 12%, έγινε η πρώτη συζήτηση του σχεδίου οδηγίας της Κομισιόν η οποία προβλέπει: τη δυνατότητα να αναλαμβάνουν οι εθνικές κυβερνήσεις το 20% του κόστους μιας τραπεζικής «διάσωσης», το ενδεχόμενο σ’ αυτή τη διάσωση να συμμετέχουν πρωτίστως οι διατραπεζικές καταθέσεις (δηλαδή καταθέσεις που διατηρούνται σε μια τράπεζα για λογαριασμό άλλης) και το ενδεχόμενο μεταφοράς μέρους του κόστους της διάσωσης, όχι μόνον στον ESM, στους μετόχους και στους ομολογιούχους μιας τράπεζας, αλλά και στους ανυποψίαστους αποταμιευτές της. Εν ολίγοις, το κούρεμα των καταθέσεων σε όλη την Ευρωζώνη μπαίνει με τον πιο επίσημο τρόπο στο τραπέζι, κατ’ αρχήν για λογαριασμούς άνω των 100.000 ευρώ. Αλλά, με όσα έχουν μεσολαβήσει το τελευταίο δίμηνο, ποιος εγγυάται ότι η όρεξη των ευρωκρατών θα περιοριστεί εκεί;

New Scientist: «Η λιτότητα βλάπτει σοβαρά την υγεία»

Ισπανοί γιατροί διαδηλώνουν στις 20 Μαρτίου 2013 στη Βαρκελώνη κατά της λιτότητας. Πρόσφατες επιστημονικές έρευνες δείχνουν ότι οι συνέπειες της λιτότητας έχουν αρνητική επίπτωση και στις μελλοντικές γενιές.

Οι μεγάλες περικοπές στην Ευρώπη, πέρα από τις επιπτώσεις στο οικονομικό επίπεδο των πολιτών, συνιστούν παράλληλα και «ένα πείραμα πάνω στην υγεία των ανθρώπων, με άγνωστες συνέπειες για το μέλλον», όπως αναφέρεται σε έρευνα του διεθνούς κύρους βρετανικού επιστημονικού περιοδικού «New Scientist».

Όπως επισημαίνει το σχετικό άρθρο γνώμης του περιοδικού, με τίτλο «Τα κρυφά κόστη της λιτότητας», οι χώρες της ευρωζώνης έχουν ήδη αποτελέσει κλασικά παραδείγματα για το πόσο σοβαρές μπορεί να είναι οι συνέπειες της λιτότητας και της συνακόλουθης ύφεσης στο πεδίο της υγείας.

Σχετική έρευνα στο κορυφαίο ιατρικό περιοδικό «The Lancet», τον προηγούμενο μήνα, δείχνει ότι τα περιστατικά ψυχικών παθήσεων και αυτοκτονιών στην Ευρώπη έχουν αυξηθεί κατακόρυφα λόγω της οικονομικής κρίσης.

Επιπλέον, ορισμένες λοιμώδεις νόσοι κάνουν την επανεμφάνισή τους (ειδική αναφορά γίνεται για τα αυξημένα κρούσματα AIDS στην Ελλάδα), ενώ τα κρατικά συστήματα υγείας και πρόνοιας αντιμετωπίζουν ολοένα μεγαλύτερες δυσκολίες να ανταποκριθούν στο ρόλο τους λόγω ποικίλων ελλείψεων.

ΕΥΡΩΛΗΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Απίστευτα πράγματα συμβαίνουν γύρω μας. Αποκαλύπτονται γεγονότα και προετοιμάζονται εξελίξεις που σηματοδοτούν το πέρασμα τόσο τουγερμανικού όσο και γενικότερα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού σε μια φάση ακραίας επιθετικότητας και αρπακτικότητας που δεν μπορούν πλέον να αντιμετωπιστούν από τους εργαζόμενους με απλές διαδηλώσεις και απεργίες. Κόβοντας τους μισθούς και τις συντάξεις, γδέρνοντας φορολογικά το λαό, απολύοντας κατά εκατομμύρια μισθωτούς και καταστρέφοντας επίσης εκατομμύρια μικρομεσαίων, φτάνοντας στο έσχατο σημείο να αρπάζουν και τα λεφτά που καταθέτει κάποιος στις τράπεζες, είναι φανερό ότι ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός έχει εγκαταλείψει την πολιτική της ενσωμάτωσης στο σύστημα των μαζών.
Έχουμε μπει πια σε μια εποχή απόλυτης τραπεζικής δικτατορίας, αντίστοιχης με την απόλυτη μοναρχία της φεουδαρχίας. Η συσπείρωση των συνιστωσών του τραπεζικού κεφαλαίου και η άσκηση βίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο εκ μέρους των αστών έχει αντικαταστήσει την – επιτυχημένη κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα- μεθοδική προσπάθεια προσέλκυσης, εγκλωβισμού και ενσωμάτωσης στον καπιταλισμό άλλων κοινωνικών τάξεων, στρωμάτων και ομάδων. Οι αστοί – και στους κόλπους τους ακόμη περισσότερο οι τραπεζίτες – αισθάνονται αλαζονικά πανίσχυροι, ουσιαστικά παντοδύναμοι σήμερα. Δεν έχουν άδικο από τη σκοπιά τους. Πουθενά στην Ευρώπη δεν έχει σημειωθεί κάποια σοβαρή κοινωνική εξέγερση, πόσω μάλλον επανάσταση. Επιπροσθέτως, δεν υπάρχουν αριστερά πολιτικά κόμματα που να πρεσβεύουν την κατάληψη της εξουσίας με μη κοινοβουλευτικά ή μη ειρηνικά μέσα και να προετοιμάζουν τα μέλη, τους οπαδούς τους και τους λαούς τους προς την κατεύθυνση αυτή. Λογικό είναι επομένως να μη φοβούνται βίαιη ανατροπή της κυριαρχίας τους.

SOS ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ

Τα θολά νερά του κατοχικού «δανείου»

Εντελώς ξαφνικά και από το πουθενά, δυνατός άνεμος πατριωτισμού και εθνεγερσίας ξεσηκώθηκε απ` άκρου εις άκρον της επικράτειας των Μέσων Μαζικής «Ενημέρωσης». Με πάθος, λάβαρα, εμβατήρια και τύμπανα, άρχισαν πολλοί και ομαδικά να φωνάζουν για του καταραμένους τους ναζιστές που δε μας δίνουν αυτά που μας χρωστάνε από πολεμικές αποζημιώσεις, επανορθώσεις και κατοχικά δάνεια.

Επιστρατεύτηκαν – και η επιστράτευση συνεχίζεται – ειδικοί, ειδικευμένοι, ειδικευόμενοι και ανειδίκευτοι, επί του θέματος, και τα νούμερα άρχισαν να πέφτουν βροχή. Δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων. Προετοιμασίες και σχέδια για τη σωτηρία της δύσμοιρης πατρίδας. Ένιωσα ταπεινός και αδύναμος μπροστά στα γενναία παλικάρια που τράβηξαν τα γιαταγάνια και ετοιμάζονται να κονταροχτυπηθούν με το Χάροντα στα μαρμαρένια αλώνια.

Μοναδικό μου καταφύγιο - και παρατηρητήριο του χαλασμού – το μυαλό μου και η λογική.

Κάπως έτσι έγινε και άρχισαν τα ερωτηματικά :

Αν δε με ξεγελάνε οι δυνατότητες, με τις οποίες με προίκισαν οι δάσκαλοί μου, στην αρίθμηση, ....
και αν – λέω αν – έχω ακόμα «σώας τας φρένας», κάνοντας έναν πρόχειρο υπολογισμό, βρίσκω ότι έχουν περάσει κοντά 70 (εβδομήκοντα συναπτά) χρονάκια από τότε που τα ναζιστικά κτήνη λεηλατούσαν, έκαιγαν, ισοπέδωναν, βίαζαν και δολοφονούσαν, σ` αυτή τη δόλια την πατρίδα μας. Και έφυγαν (αν και στην πραγματικότητα εκδιώχθηκαν και κυνηγήθηκαν από τα οργανωμένα ένοπλα τμήματα του λαού μας, κάτι για το οποίο δε μας συγχώρησαν ποτέ).

Έφυγαν όμως, αφήνοντας σπόρο δηλητηριώδη πίσω τους. Κι ο σπόρος κάρπισε. Κι έβγαλε κυβερνήσεις επί κυβερνήσεων στο σβέρκο του ελληνικού λαού.