Τι δεν καταλαβαίνεις;

Δέκατη ημέρα ακυβερνησίας. Δεν έφαγαν ακρίδες τα σπαρτά μας, οι ουρανοί δεν βρέχουν βατράχια και στα ποτάμια δεν ρέει αίμα. Όμως μη γελιόμαστε. Στην κοινωνία κυριαρχεί ο φόβος, ο ζόφος και η παράνοια. Τόσα χρόνια ψέμματος, αυθαιρεσίας, υποκρισίας και απύθμενης βλακείας, είχαν ανυπολόγιστα αποτελέσματα σε ένα περιβάλλον τόσο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης. Μία εβδομάδα μετά τις εκλογές, όλοι προσπαθούν ακόμη να καταλάβουν τι ακριβώς συνέβη. Ήταν η πρώτη φορά, μετά την ιστορική πιρουέτα του ΠΑΣΟΚ με το μνημόνιο, οπότε η κοινωνία άρχισε να παίρνει μία ιδέα από τη γενική εικόνα. Ο ψηφοφόρος πήρε μία μυρωδιά για το τι επιζητά ο διπλανός του.

Ο εξανδραποδισμός του ελληνικού λαού

Τι συμπέρασμα θα βγάζατε για μια χώρα, αν σας έλεγαν ότι ο πληθυσμός της φθίνει με ρυθμούς ανεξέλεγκτους; Το προφανές: Η χώρα αυτή και ο λαός της κινδυνεύει να σβήσει από τον χάρτη. Αυτό παράδειγμα έχει συμβεί με τον πληθυσμό της Βουλγαρίας. Το 1985 ο πληθυσμός της χώρας αυτής ανερχόταν σε 8.948.649. Ήταν το αποτέλεσμα μιας ορμητικής πληθυσμιακής ανόδου της Βουλγαρίας από το 1946, πρωτοφανής για την ιστορία της χώρας, με βάση την οποία ο πληθυσμός αυξήθηκε σχεδόν κατά 2 εκατομμύρια. Και μετά ήρθε η καταστροφή. Η ανατροπή του καθεστώτος του υπαρκτού σοσιαλισμού και η κατάρρευση των κοινωνικών δομών που ακολούθησε, μαζί με την βίαιη προσαρμογή που επιβλήθηκε στην Βουλγαρία από το ΔΝΤ και τους άλλους παγκόσμιους οργανισμούς των αγορών, είχε σαν αποτέλεσμα μια πραγματική γενοκτονία.

Προοδευτικοί Μετασχηματισμοί Στην Ευρωζώνη Είναι Αδύνατον Να Υπάρξουν

Αντιγράφουμε για λόγους ενημέρωσης παλιότερη συνέντευξη (2010) του Παναγιώτη Λαφαζάνη σχετικά με τις θέσεις του Αριστερού Ρεύματος για το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.


«Δεν μπορεί κάποιοι να είναι αντίθετοι με τρόικα-μνημόνιο και από την άλλη να μην αμφισβητούν την ΟΝΕ, το ευρώ και το νεοφιλελεύθερο ιερατείο που λέγεται ΕΕ!»

Η υπέρβαση μνημονίου και τρόικας μόνο προο­δευ­τική και σοσιαλιστική μπορεί να είναι. Αυτό προϋποθέτει σύγκρουση με ευρώ, ΟΝΕ και τελικά με την ΕΕ, λέει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ στο «Εθνος»
Την επιλογή της σύγκρουσης με το ευρώ, την ΟΝΕ και τελικά την Ευρωπαϊκή Ενωση επιλέγει ως δρόμο ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτης Λαφαζάνης, ενώ σε ό,τι αφορά την επιστροφή της δραχμής επισημαίνει ότι «το νόμισμα της χώρας δεν είναι φετίχ». Ο κ. Λαφαζάνης αφήνει σαφείς αιχμές κατά της πλειοψηφίας του ΣΥΝ, λέγοντας ότι «δεν μπορεί κάποιοι να είναι αντίθετοι με την τρόικα – μνημόνιο και από την άλλη να μην αμφισβητούν την ΟΝΕ και το ευρώ».
Γιατί είναι ασύμβατη η προοδευτική αλλαγή στο πλαίσιο της ΟΝΕ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης;

Στη Σπιναλόγκα του ευρώ, αλλά… «με όρους αξιοπρέπειας»!

Μια βδομάδα μετά τις εκλογές, όπου ο λαός απαίτησε την άμεση ανατροπή των μνημονίων, η συνέντευξη του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Γ. Δραγασάκη (ΤΟ ΒΗΜΑ, 13.5.2012), με ένα μόνο τρόπο μπορεί δυστυχώς να ερμηνευθεί: ως νέου τύπου «εγγυητική επιστολή» προς την τρόικα… Διαβεβαιώνει ότι δεν θα θιχτεί κανένας από τους βασικούς πυλώνες της χρεοκρατίας και των «δεσμεύσεων» προς τους τοκογλύφους που έχουν επιβληθεί στη χώρα.



Καμία μονομερής διαγραφή χρέους, ακόμα και του «παράνομου και επαχθούς» που ζητά να ερευνήσει με Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου ο Τσίπρας. Παρά μόνο …μορατόριουμ (αχ ρε Ανδρέα αθάνατε!), μέχρι «να πιστέψει η κοινωνία ότι πιάσαμε πάτο κι εφόσον πετύχουμε ανάκαμψη»… πάλι το γαϊδούρι στην ανηφόρα!

Γιά τις εκλογές,το μνημόνιο και το ευρώ.

1.Εκτελεστικό απόσπασμα για τον δικομματισμό στις εκλογές υπήρξε η ίδια η Ευρωζώνη (δεν έχει δοθεί ακόμα η χαριστική βολή). Στις αρχές του χειμώνα, κάτω από τις πιέσεις των αγορών προς το ευρώ και τα ομόλογα ισχυρών πια χωρών του η Γερμανία αποφάσισε και επέβαλε την είσοδο της ΝΔ στην κυβέρνηση της δεύτερης άγριας δανειακής σύμβασης. Ο για δύο χρόνια αντιμνημονιακός ιεροκήρυκας Σαμαράς μέσα σε μια νύκτα κατάντησε μνημονιακός ψάλτης. Η Ευρωζώνη έτσι ναρκοθέτησε το σύστημα του δικομματισμού που, και στην Ελλάδα, εξασφαλίζει την διαιώνιση και την αποσόβηση ακραίων κρίσεων για το σύστημα. Έκαψε την ευκαιρία για ένα δεξιό Ολάντ στη χώρα μας. Αν δεν είχε λειτουργήσει έτσι, το «μόνο νεκρός θα συνεργαστώ με τους μνημονιακούς» θα το είχε προεκλογικά πει, με τον Καμμένο υπασπιστή του, ο Σαμαράς, αυτοδύναμος πια πρωθυπουργός.

Η δίκαιη ψήφος τιμωρίας, σημείο εκκίνησης πολλαπλών ανασυγκροτήσεων.

1. Ζήσαμε τις πρώτες βουλευτικές εκλογές της οικονομικής κρίσης και της άγριας κοινωνικής χρεοκοπίας που επέφεραν οι αστικές πολιτικές διαχείρισής της. Εκλογές κρίσης, συνολικών αμφισβητήσεων για το οικοδόμημα ΕΕ και από δυνάμεις του διευθυντηρίου, με κεντρικό χαρακτηριστικό τους την δικομματική κατάρρευση, την ισχυρή απονομιμοποίηση (πολύ πριν τις εκλογές) των κυβερνώντων και την ισχυρή επιθυμία των κυβερνώμενων να τους τιμωρήσουν. Οι εκλογές αυτές έφεραν στην επιφάνεια την υφέρπουσα πολιτική κρίση και το οριστικό τέλος της μεταπολίτευσης.

Στις εκλογές αυτές ο λαός έδωσε ψήφο νίκης στην αριστερά και ψήφο καταδίκης στο μνημόνιο. Ζήσαμε μια προεκλογική περίοδο όπου ο πληθωρισμός επικίνδυνου δεξιού λόγου και πρακτικών (Σαμαράς, Καρατζαφέρης, Χρυσοχοίδης, Βενιζέλος, Χρυσή Αυγή, Καμμένος κλπ) συνόδευε τα ελλείμματα απαντήσεων σε πραγματικά ερωτήματα (χρέος, σύμφωνο σταθερότητας, ρήξη με ΕΕ, παραγωγική ανασυγκρότηση, λαική συμμετοχή και οργάνωση…)

2. Σε τούτες τις εκλογές για τον λαό που ψηφίζει το κύριο συναίσθημα ήταν η απαξίωση του κομματικού συστήματος που κυβέρνησε και που οδήγησε εργαζόμενους μικρομεσαίους και χώρα στα μνημόνια. Ο λαός ήταν και παραμένει θυμωμένος με πρόσωπα και θεσμούς που πρωταγωνίστησαν τα προηγούμενα χρόνια. Σε τούτες τις εκλογές ο κόσμος λειτούργησε κυρίως με το «θυμικό» μιας άγριας εκδίκησης και τιμωρίας και δευτερευόντως με την απροσδιόριστη προσδοκία και ελπίδα (που ξεκινούσε από τον Ολάντ και την Γαλλία και έφθανε στον Τσίπρα και τον Καμμένο στην Ελλάδα) ότι κάτι να αλλάξει. Το εκλογικό αποτέλεσμα δημιουργεί ελπίδες και αισιοδοξία ότι η μνημονιακή πολιτική μπορεί να ανατραπεί. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει όμως ότι ο λαός πήγε στην κάλπη με θυμό, βάσανο και αβέβαιη ελπίδα για το αύριο. Προσήλθε στην κάλπη με πλείστα και μεγάλα ερωτηματικά και συγχύσεις και με ελάχιστες βεβαιότητες και απαντήσεις. Πρέπει να κατανοηθεί σαν συμπέρασμα για την δουλειά της επόμενης μέρας ότι ο λαός δεν ψήφισε πολιτική ούτε τρόπο εξόδου από την κρίση.

3. Σε αυτές τις εκλογές για την αστική τάξη και τους εκπροσώπους της για την τρόικα και την Μέρκελ, για τους «δανειστές» και τις αγορές το εργαστήριο Ελλάς με πειραματόζωα τους εργαζόμενούς της έπρεπε να κυβερνηθεί για να συνεχισθεί ο Αρμαγγεδώνας της καταστροφής και της κοινωνικής χρεοκοπίας. Για όλους αυτούς έπρεπε να συνεχισθεί να υλοποιηθεί το πρόγραμμα. Το πολιτικό πρόβλημα για αυτούς που με λάθος πολιτικές «έκαψαν» μέσα σε τρείς μήνες δύο κυβερνητικές εφεδρείες (κυβέρνηση τεχνοκρατών και πολύ περισσότερο τον «αντιμνημονιακό» Σαμαρά) εμφανίστηκε με το «ατύχημα» την 6 Μαίου του 2012. Γιατί πολύ απλά υποτίμησαν τα ένστικτα και τα συναισθήματα ενός λαού που έχει ιστορία, αγωνιστικό παρελθόν, εθνική αξιοπρέπεια(υπάρχει και αυτή όπως υπάρχει και η ταξική) και ακόμα μια αριστερά που μπορεί να μοιάζει εν υπνώσει αλλά είναι υπαρκτή και μπορεί κάτω από όρους να γίνει και επικίνδυνη.

4. Σε όλες τις εκλογές η ψήφος δεν είναι ιδεολογική και πολλές φορές δεν είναι και καθαρά πολιτική. Παράγει όμως πολιτικά αποτελέσματα, που ορισμένες φορές επιτείνουν κρίσεις, διαδικασίες κατάρρευσης αλλά και ανασυγκρότησης κομμάτων και συστημάτων, είναι δηλαδή δυνατόν να προκαλούν σημαντικές αλλαγές αλλά πολύ σπανίως –αν όχι καθόλου- ανατροπές. Στις 6 του Μάη το πρώτο πολιτικό αποτέλεσμα που παρήχθη αφορά την ένταση του πολιτικού αδιεξόδου και της κρίσης εκπροσώπησης της αστικής τάξης που έγινε ορατή και από το κάψιμο των εναλλακτικών λύσεων που είχανε για την διαχειριστική συνέχεια του συστήματός της. Η 7 του Μάη σηματοδοτεί την αφετηρία εναγώνιας αναζήτησης ανασύστασης, ανασυγκρότησης και ανανέωσης του κομματικού συστήματος και του προσωπικού της αστικής πολιτικής και του συστήματός της. Είναι μάλλον ορατό πως τόσο αυτή -αν ορκιστεί και υπάρξει- όσο και η επόμενη θα είναι μεταβατικές βουλές σε ένα πολιτικό οικονομικό και κομματικό σύστημα υπό μετάβαση. Αναζητούνται πλέον άμεσα και απεγνωσμένα πρόσωπα σχηματισμοί που θα διαμορφώσουν κόμματα και μια νέα ισορροπία που θα επιβάλλει ένα νέο πολιτικό και κοινωνικό συμβόλαιο. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια Ελληνική πολιτική κρίση στο πλαίσιο μιας ευρωπαικής συστημικής κρίσης (κρίση του ευρώ) και στο κάδρο μιας γενικής οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης.

5. Στην αρχή της προεκλογικής περιόδου τέθηκε τόσο από τον Βενιζέλο όσο και απο τον Σαμαρά ότι το διακύβευμα των εκλογών είναι το ναι η όχι σε ευρω και Ευρώπη. Γρήγορα αυτό αποσύρθηκε για να αντικατασταθεί με το πώς θα καταγραφούν οι συσχετισμοί μεταξύ τους. Γι αυτό και η αντιπαράθεση των δύο του δικομματισμού –πέρα της απελπισμένης προσπάθειας εγκλωβισμού του κόσμου- αφορούσε και το ποιος και πόσο θα επιβάλλει τους όρους του στην διαφαινόμενη και συμφωνημένη –δεν μπορούσαν πλέον και διαφορετικά- συγκυβέρνησή τους. Έως και την τελευταία εβδομάδα έμοιαζαν σίγουροι για την συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Θα άξιζε να επιστρέψει κάποιος να ξαναδεί τις αλλαγές και τα σταθερά σημεία στις κρυφές και φανερές δημοσκοπήσεις έως την τελευταία εβδομάδα. Υπήρξαν όμως οι ανεξάρτητες μεταβλητές που έβαλαν ατζέντα και καθόρισαν το βασικό ερώτημα των εκλογών. Ηταν πρώτα και κύρια η λαική σοφία και ο διάχυτος θυμός που σαν φουσκωμένο ποτάμι καθόριζε το όχι στα μνημόνια σαν το κεντρικό θέμα των εκλογών. Το κεντρικό δίλημμα καθορίστηκε από το δίπολο μνημονιακές – αντιμνημονιακές δυνάμεις. Ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας που εμφανίστηκε σαν γήινη, εφικτή, αντιμνημονιακή λύση διεκδικώντας την εξουσία. Ηταν και ο Καμμένος που πήρε τον ρόλο του Σαμαρά που ο τελευταίος είχε στο πρώτο μνημόνιο και εμφανίστηκε πατριώτης και αντιμνημονιακός. ΣΥΡΙΖΑ και Καμμένος κυρίως μάζεψαν τους ορφανούς μετανάστες του δικομματισμού.

6. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο νικητής, το ευτυχές «ατύχημα» αυτών των εκλογών. Είναι μικρόψυχος εμπαθής και κοντόθωρος όποιος δεν αναγνωρίζει πως η εκλογική παρέμβαση και ταχτική του είτε επικοινωνιακά (στοιχείο της πολιτικής έστω και προσωρινό) είτε στα πλαίσια των αντοχών της γραμμής του δημιούργησε την δεξαμενή του 17% που γέμισε από τους ψήφους του δικομματικού λυντσαρίσματος και της αβέβαιης ελπίδας. Και αυτό γιατί δήλωσε παρόν, έχει καταγραφεί από την εποχή Αλαβάνου σαν ενωτική και ριζοσπαστική αριστερά, μέσα στην βουλή δεν πέταξε την μπάλα στον ουρανό και εμφανίστηκε αντιπολιτευόμενος, βρέθηκε στα κινήματα, θεωρείται ευρωπαικού προσανατολισμού και προπάντων εμφανίστηκε ότι σπάει τον κυβερνητικό μνημονιακό μονόδρομο. Είναι νικητής των εκλογών, άσχετα με την συνέχεια. Ταυτόχρονα η νίκη αυτή πιστώνεται σε όλη την αριστερά όπως και η όποια αποτυχία θα χρεωθεί στο σύνολο της αριστεράς. (ο λαός τα χοντρά γράμματα διαβάζει).

7. Η αντιευρωπαική ψήφος(αν και δεν κατατέθηκε πρόγραμμα και πολιτική πρόταση που να διεκδικούσε με αξιόπιστους όρους ψήφο) έφθασε στα 10% παρόλο που το ποσοστό αμφισβήτησης του ευρώ και της ΕΕ είναι πολύ μεγαλίτερο. Ο Έλληνας δεν ψήφισε αντιευρωπαικά. Αυτό οφείλεται στις συνέπειες της σύγχρονης τριαντάχρονης μεγάλης αστικής ιδέας της Ευρώπης και της ευρωλαγνείας η και της ευρωαδιαφορίας της αριστεράς, οφείλεται στην προβαλλόμενη και επιβαλλόμενη πολιτική της διαφύλαξης της εθνικής ασφάλειας και ειρήνης λόγω «ευρωπαικού σπιτιού», οφείλεται στην αποσύνδεση του οικονομικού προβλήματος από την ΕΕ και το ευρώ. Επίσης αυτή η αναντιστοιχία στις μέρες μας οφείλεται και στο γεγονός πως οι κομματικές «αντιευρωπαικές» δυνάμεις είτε δεν απαντούν στα άμεσα προβλήματα (ΚΚΕ) είτε περιθωροποιούν και ιδεολογικοποιούν τον αντιευρωπαισμό, καθώς και δεν γειώνονται λαικά (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) καθιστώντας τον «αντιευρωπαισμό» άνευρο και γενικόλογο στα καθημερινά σκληρά προβλήματα (ανεργία, ανάπτυξη κ.α) αλλά και στα πολιτικά (η παραμονή στο ευρώ σημαίνει καθεστώς εφαρμογής μνημονίων η ανάποδα η έξοδος από το μνημόνιο και η ανατροπή του καθεστώτος σημαίνει εκούσια η ακούσια έξοδο από το ευρώ). Παρόλα αυτά αξίζει να αναφερθεί ο φόβος και οι παρεμβάσεις αστών πολιτικών διαμετρήματος Μητσοτάκη που παραμονή εκλογών παρότρυνε στην υπερψήφιση «μικρών η μεγάλων κομμάτων που είναι ξεκάθαρα υπέρ του ευρώ».

8. Σε τούτες τις εκλογές αναδείχτηκε μαζί με το ελπιδοφόρο στοιχείο της ανόδου της αριστεράς και ένα τρομαχτικό στοιχείο της ανόδου του φασισμού. Είναι πραγματικά πολλοί οι παράγοντες που καθόρισαν την άνοδο του πιο ακραίου φασιστικού στοιχείου, του νεοναζισμού, πέρα από την εμφάνισή της ως αντισυστημική δύναμη. Τα τριάντα χρόνια νεοφιλελεύθερης κουλτούρας και πολιτισμού ο καθημερινός κοινωνικός κατακερματισμός και εκφασισμός ο ατομισμός και ο φιληδονισμός, η υποχώρηση της κομμουνιστικής και ουμανιστικής ιδεολογίας στη νέα γενιά «έγραψαν» για χρόνια στις λαικές μάζες. Επίσης οι άστοχες πολιτικές της αριστεράς στο μεταναστευτικό, καθώς και η ταυτόχρονη εγκατάλειψη της αριστερής καθημερινής δουλειάς του «μέρμηγκα» στους εργαζόμενους και «πόρτα πόρτα» στις γειτονιές σε αντίθεση με την χρησιμοποίηση των μεταναστών από την αστική πολιτική σαν πολυεργαλείο κανιβαλλισμού των εργαζομένων και εγκλωβισμού των φτωχών λαικών στρωμάτων. Αν δεν θέλουμε να ζήσουμε αντίστοιχες μέρες της μετα Βαιμάρης δημοκρατίας δεν μπορούμε ούτε να υποτιμήσουμε το γεγονός ούτε να ολοιγωρήσουμε. Η σύνδεση του οικονομικού ζητήματος και του πολιτικού προβλήματος με αυτό της δημοκρατίας και του τσακίσματος του φασισμού αποτελεί καίριο καθήκον για το σύνολο της αριστεράς και όχι μόνο.

9. Και τώρα τι κάνουμε; Ούτε κυβέρνηση φιλολαικής διαχείρησης της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της ΕΕ, ούτε περιμένουμε με κρυφό γελάκι να την πατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί αν την πατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δηλαδή απογοητεύσει τον κόσμο που τον ψήφισε στο ταμείο θα πάει το σύνολο της αριστεράς (τις πέτρες από την κατάρρευση του τείχους τις δέχτηκε όλη η αριστερά). Κυβέρνηση αριστεράς δεν γίνεται όχι μόνο γιατί δεν βγαίνουν οι αριθμοί αλλά πολύ περισσότερο γιατί δεν είναι προετοιμασμένη ούτε η αριστερά ούτε ο λαός. Ο Τσίπρας και το επιτελείο του ούτε στόχευαν ούτε ήλπιζαν στην δεύτερη θέση, οδηγήθηκαν σε αυτή και τώρα χαίρονται αλλά και καίγονται από την «καυτή πατάτα». Ο ΣΥΡΙΖΑ βάδιζε στην λογική αύξησης του ποσοστού του, να υπάρξει μνημονιακή κυβέρνηση και να είναι η πρώτη δύναμη της αριστεράς μαζεύοντας τις δυνάμεις που φεύγουν από την «δημοκρατική παράταξη». Τα πράγματα όμως δεν πάνε σύμφωνα με τις επιθυμίες μας. Κυβέρνηση της αριστεράς που δεν θα πεί την αλήθεια στον λαό για το τι μπορεί να σημαίνει και ως που φθάνει η μονομερής ακύρωση του μνημονίου (σύγκρουση με την ΕΕ και ακούσια η εκούσια έξοδο από το ευρώ), που δεν θα προετοιμάσει τον λαό για την χρεοκοπία που θάρθει είτε τεχνητά σχεδιασμένα και μεθοδευμένα είτε μοιραία (αυτό δεν έχει καμία σημασία για τον λαό), που δεν μιλήσει για τις δυσκολίες μιας άλλης ανάπτυξης και οικονομίας, που εμφανίσει δυνατή την επαναδιαπραγμάτευση με την Μέρκελ δείχνοντας αφέλεια και για την ίδια αλλά πολύ περισσότερο για το πώς και με ποιο νόμισμα θα πληρώσει μισθούς και συντάξεις δυστυχώς είναι δυνατόν να οδηγήσει την αριστερά στο αεροπλάνο και την κοινωνία στο «οικονομικό σφαγείο». Την ίδια στιγμή που δεν μπορούμε να κάνουμε τους αδιάφορους και τους ανίδεους για εξωτερικές «προβοκάτσιες» και εσωτερικές υπονομεύσεις. Η Μέρκελ το δηλώνει γερμανικά με αποδέκτη τον Ολάντ ότι «το δημοσιονομικό σύμφωνο δεν είναι σε καμμία περίπτωση διαπραγματεύσιμο» ενώ ο Μαρτιν Σουλτζ απαιτεί «κυβέρνηση συνεργασίας που θα διασφαλίζει την τήρηση δεσμεύσεων έναντι της ΕΕ».Σε αντίθεση με την γραμμή που ακολουθεί η ηγεσία Τσίπρα ότι θα διαπραγματευτούμε μέσα στην ΕΕ και θα πείσουμε για αλλαγή πολιτικής της ΕΕ πρέπει διαρκώς και με πειστικότητα να προετοιμάζουμε ότι μεταξύ λαού και ΕΕ επιλέγουμε τον λαό. Και αυτό μπορεί να σημαίνει και μονομερή ρήξη με συμφωνίες και πλαίσια της ΕΕ και την ίδια την ευρωζώνη.

10. Ο αγώνας για την αριστερά είναι ένας μαραθώνιος με πολλές φάσεις αλλά πρωτίστως με συνεχή «πόλεμο χαρακωμάτων». Στις δύσκολες επιλογές δεν χρειάζονται ισορροπίες. Οι μεγάλες ανατροπές απαιτούν μεγάλες συμμαχίες και έξυπνες ταχτικές. Πρέπει να αναληφθούν οι ευθύνες από την αριστερά και πρέπει να κατανοηθεί η γνωστή αλήθεια πως δεν επιλέγουμε εμείς τις συνθήκες. Βρισκόμαστε μπροστά σε ανασυγκροτήσεις και ανασυνθέσεις του αστικού κομματικού και πολιτικού συστήματος που βρίσκεται σε αδιέξοδο και ψάχνει να αγοράσει χρόνο η να χρεώσει τον αντίπαλο και να τον εξοντώσει, εξοντώνοντας ταυτόχρονα και την ελπίδα του λαού. Απαιτούνται αναστοχασμοί, ανασυγκροτήσεις και ανασυνθέσεις όχι με ορίζοντα δευτέρας παρουσίας, αύριο κιόλας να

α) ανοίξουν μαζικά πανελλαδικά δημοκρατικά διαδικασίες συγκρότησης πολιτικού μετώπου της αριστεράς που να φθάσει μέχρι τέλους την αντιμνημονιακή πολιτική της. Δεν υπάρχουν περιθώρια για άρνηση –στο ενδεχόμενο — σύγκρουσης με την ΕΕ για τις γνήσιες αντιμνημονιακές δυνάμεις.


β) Προετοιμασία του λαού για το ενδεχόμενο είτε αναγκαστικής επιλογής εξόδου από το ευρώ είτε αποβολής μας από την ευρωζώνη.


γ) συγκρότηση κοινωνικής συμμαχίας και μετώπου που να στηρίζει ενεργητικά και αγωνιστικά μια κυβέρνηση της αριστεράς


δ) ο λαός στους δρόμους με αντιμνημονιακά συλλαλητήρια στις πόλεις με καταγγελία τρόικας, Μέρκελ και συμφώνου σταθερότητας. Οι πιθανές εκλογές τον Ιούνη πρέπει να βρουν τον λαό στους δρόμους, υπερασπιζόμενο την αντιμνημονιακή του ετυμηγορία για να μη πιάσουν τόπο οι εκβιασμοί για να μην πάρουν καμιά ανάσα οι παλιές η υπο εκκόλαψη νέες μνημονιακές δυνάμεις.


ε) κοινό ψηφοδέλτιο όλης χωρίς εξαιρέσεις και αποκλεισμούς της αριστεράς με πρόταση και πρόγραμμα κυβερνητικής εξουσίας που δεν θα εξορίζει και αποβάλει την πιθανή σύγκρουση με την ΕΕ αν πράγματι θέλει να πεί την αλήθεια στον λαό και να στηριχθεί σε αυτόν.


Η πρωτοβουλία των κινήσεων ανήκει στον νικητή ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αν δυστυχώς την κλωτσήσει τότε κάποιοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να λειτουργήσουν σε αυτή την εποχή των κινδύνων με τόλμη και λαική σοφία.


πηγη  INPRECOR

Θα σηκώσει η αριστερά το γάντι;

Από τη μέχρι στιγμής διαδικασία των διερευνητικών εντολών που αναγκαστικά επιβάλλει μια σχετική διαφάνεια, παράλληλα με το πλήθος των παρασκηνιακών διαβουλεύσεων, έχει διαφανεί καθαρά κάτι που επικαλύφθηκε αντικειμενικά, αλλά και με τη σκόπιμη δράση διαφόρων πολιτικών δυνάμεων , κατά την προεκλογική περίοδο: Ότι η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη προϋποθέτει εν είδει σιδερένιου νόμου την ύπαρξη μνημονίων. Που εξασφαλίζουν ότι η αποπληρωμή του απεχθούς χρέους προηγείται των αναγκών της κοινωνίας και προωθούν την αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και της οικονομίας εις βάρος των ανθρώπων της εργασίας.

Ταυτόχρονα παρακολουθούμε ένα θέατρο του παραλόγου, όπου οι συντριπτικά καταδικασμένοι με την ψήφο του λαού επιβάλλουν όρους και “κόκκινες γραμμές” που παραβιάζουν ευθέως τη λαϊκή βούληση, υποστηρίζοντας τη συνέχιση των μνημονίων με τη μία ή άλλη μορφή, για την παραμονή στην Ευρωζώνη. Πϊσω τους στοιχίζονται όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις της Ευρώπης με απειλές και εκβιασμούς προς το λαό.
Παρουσιάζουν μια εσκεμμένη παρερμηνεία της λαϊκής ψήφου, με άξονα τη σταθερότητα, το ότι “ο λαός έδωσε εντολή να κυβερνηθεί η χώρα”, την ίδια στιγμή που είναι προφανέστατο ότι ο λαός με την ψήφο του απέδειξε ότι ελάχιστα τον ένοιαζε το να κυβερνηθεί η χώρα μπροστά στην ανάγκη να απαλλαγεί από τα στραγγαλιστικά μέτρα των μνημονίων, το χρέος και τις επιταγές των Ευρωπαίων. Επίσης, όπως φαίνεται από στοιχεία των ερευνών κοινής γνώμης, δεν εκδήλωσε κανένα φόβο για την έξοδο από την Ευρωζώνη σε ποσοστά που υπερέβαιναν το 50% (εκπομπή “Έρευνα”, Mega channel, 8/5).
Έτσι, οι ηττημένοι των εκλογών, πατώντας πάνω στον τερατώδη εκλογικό νόμο, και τα καλπονοθευτικά αποτελέσματα που παράγει, προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο για να ανασυνταχθούν, διότι είναι δεδομένο ότι ακόμη κι αν βρουν κάποια κυβερνητική λύση τώρα, αυτή θα είναι προσωρινή και ασταθής. Ήδη διαρρέουν στον Τύπο σενάρια τρικομματικής κυβέρνησης με συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ (“Καθημερινή” 10/5) που θα προκύψει από τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών με τον πρόεδρο της δημοκρατίας. Δημιουργείται επίσης το πολιτικό πλαίσιο που μπορεί να σώσει τα προσχήματα και για άλλες δυνάμεις, όπως του Π. Καμμένου που έσπευσε να δηλώσει την πίστη του στην Ευρωζώνη, για να τη στηρίξουν : “τροποποίηση του μνημονίου”, δηλαδή παράταση του χρόνου διαρθρωτικής προσαρμογής- περικοπών, από 2 σε 3 χρόνια, προκειμένου να εξασφαλιστεί το “μείζον” : η παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. Πρόταση που παρουσιάζει ένας “μετριοπαθής” και “ταπεινόφρων” Βενιζέλος. Ο οποίος, σημειωτέον, απέρριψε ακόμη και την εξαιρετικά μετριοπαθή πρόταση του Σύριζα για “συγκρότηση μιας κυβέρνησης ειδικού σκοπού για μικρό χρονικό διάστημα, ώστε να αποφασιστεί η αλλαγή του εκλογικού νόμου και να παγώσουν τα μέτρα του Μνημονίου» (“Κ”, 10/5).
Στην πλευρά της δεξιάς, από την άλλη, δεν φαίνεται να υπάρχει ευνοϊκή υποδοχή των προτάσεων Σαμαρά για “κεντροδεξιό φιλευρωπαϊκό μέτωπο”, και επικρατούν περισσότερο, προς το παρόν, διαθέσεις ανακατανομής ισχύος ανάμεσα στις διάφορες δυνάμεις.
Όλοι αναζητούν χρόνο, που δεν πρέπει να τους δοθεί.
Αν δεν γίνουν άμεσα εκλογές, που φέρεται ως μία πιθανή εξέλιξη, και το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. με τη συνδρομή άλλων σχηματίσουν μια προσωρινή κυβέρνηση με την όποια ονομασία, η οποία ουσιαστικά θα συνεχίσει την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών, ποντάροντας επικοινωνιακά και στην υποτιθέμενη “αλλαγή κλίματος στην Ε.Ε.”, μπορεί κάλλιστα να ισχύσει το ουδέν μονιμότερο του προσωρινού, τουλάχιστον μέχρι την ανασύνταξη των πολιτικών δυνάμεων του κατεστημένου με τη μία ή την άλλη μορφή, και με στόχευση τη λαϊκή απογοήτευση και αναδίπλωση.
Όμως, το πώς θα αντιδράσουν οι αριστερές δυνάμεις θα παίξει σοβαρό ρόλο στο κατά πόσο θα μπορέσουν οι αντίπαλοι των εργαζομένων να ανασυνταχθούν. Ο Σύριζα, που αναδείχθηκε η πιο ισχυρή δύναμη στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς μέσα από τις εκλογές, έχει ούτως ή άλλως μεγάλες ευθύνες πια. Τα συνθήματα που του έδωσαν αυτό το προβάδισμα σε ευρέα στρώματα, για “κυβέρνηση της αριστεράς” και άμεση λύση των τεράστιων προβλημάτων που επέφερε η πολιτική του δικομματισμού και η Ε.Ε. στους εργαζόμενους, είναι στον αέρα, αν δεν αναγνωρίσει ότι προϋποθέτουν σύγκρουση με την Ευρωζώνη, αν αφήσει την φιλοευρωπαϊκή ιδεοληψία να κυριαρχήσει των συμφερόντων των εργαζομένων. Αν κάνει πίσω από την κατάργηση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και όλων όσα τα συνοδεύουν στο όνομα της παραμονής στην Ευρωζώνη. Αν προεκλογικά αυτή η αναγκαιότητα συγκαλύφθηκε κάτω από την αντίθεση μνημονιακών και αντιμνημονιακών δυνάμεων, σήμερα είναι απολύτως σαφής.
Εξίσου μεγάλες ευθύνες έχει και το ΚΚΕ, έστω κι αν θέλει να πιστεύει ότι δεν τις έχει, προβάλλοντας κυρίως την ανατροπή του καπιταλισμού. Μια ανατροπή που αποτελεί τη ριζική απάντηση στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, αλλά θα απομακρύνεται όλο και περισσότερο, αν δεν παρεμβαίνει καθοριστικά στις σημερινές πολιτικές αντιθέσεις που η επίλυσή τους θα εξασφαλίσει την επιβίωση των εργαζομένων και την ανάκτηση των δικαιωμάτων τους, δημοκρατία και απαλλαγή από την επικυριαρχία της τρόικας, ευνοϊκούς κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς γι΄ αυτούς στο εσωτερικό της χώρας και στο ευρύτερο διεθνές περιβάλλον. Θα δημιουργήσει καλύτερους πολιτικούς και κοινωνικούς όρους για τη σοσιαλιστική προοπτική με πρωταγωνιστή το ίδιο το λαό.
Οι εξελίξεις των δύο τελευταίων χρόνων, κυρίως η αντίσταση των εργαζομένων στις πολιτικές της ολιγαρχίας του πλούτου, του δικομματισμού και της Ε.Ε., και το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου, με τη μεγάλη ήττα των αστικών κομμάτων εξουσίας, δημιουργούν μια, ίσως μοναδική στις παρούσες συνθήκες, δυνατότητα να εισβάλει δυναμικά το εργατικό και λαϊκό κίνημα στην πολιτική σκηνή και να αλλάξει τα δεδομένα.

Είτε το θέλουν είτε όχι οι δυνάμεις της αριστεράς, το πεδίο που θα γίνουν οι επόμενες αναμετρήσεις, εκλογικές και μη, είναι αυτό που ορίζει το δίλημμα “Ή Ευρωζώνη/Ε.Ε. με μνημόνια και χρέος ή διαγραφή του χρέους και έξοδος από την Ευρωζώνη”. Ένα δίλημμα που τίθεται εκ των πραγμάτων. Το ζητούμενο απ΄ αυτές είναι να μην αποφύγουν, αλλά να σηκώσουν το γάντι και να αποκτήσουν τις ικανότητες ενότητας, προετοιμασίας, δύναμης και σαφούς προγράμματος εξόδου της χώρας από την κρίση υπέρ των εργαζομένων, στους αγώνες και στις εκλογικές αναμετρήσεις. Στο χέρι τους είναι αν θα βαδίσουν σ΄ αυτό το δρόμο, όπως επιβάλλει η λαϊκή βούληση, ή θα αφήσουν ένα λαό που έχει περάσει τα πάνδεινα ιδίως τα δύο τελευταία χρόνια, που έχει εκδηλώσει τη βούλησή του στους δρόμους και την κάλπη, να απογοητευτεί, έρμαιο στις δυνάμεις του κατεστημένου και στην απειλή της ακροδεξιάς.

πηγη INPRECOR