Πολιτική και κοινωνική παρακμή

Το νεοελληνικό πολιτικό σύστημα και η κοινωνία βυθίζονται συνεχώς σε γενικευμένη παρακμή, χωρίς κάποια ρωγμή αλλαγής και ανάκαμψης. Από την εποχή που ξέσπασε η κρίση το 2008 δεν έχει γίνει καμία ουσιαστική αλλαγή στους θεσμούς που επέτρεψαν και διευκόλυναν την πορεία προς τον γκρεμό. Ούτε το πολιτικό σύστημα είναι πρόθυμο γι αυτό ούτε η κοινωνία δείχνει διάθεση για κάτι παρόμοιο. Επί πλέον η τελευταία επιτρέπει στους υπευθύνους της οικονομικής και πολιτικής χρεοκοπίας να ασκούν ακόμη κυβερνητικό έργο επιτείνοντας έτι περαιτέρω τη θλιβερή κατάσταση. Πράγματι, το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να προσφέρει λύση στο πρόβλημα, διότι είναι μέρος του προβλήματος. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να ανακυκλώνει το πρόβλημα και τα αδιέξοδα, διότι εκεί βρίσκεται η μόνη ικανότητά του. Δεν έχει εκπαιδευθεί για κάτι άλλο, ούτε έχει την πρόθεση ούτε είναι ικανό να αναζητήσει δημιουργικές αντιλήψεις. Μερικά τελευταία δείγματα: το τρίτο Μνημόνιο, τα νέα εξουθενωτικά μέτρα λιτότητας, η αδυσώπητη κυριαρχία της φοροδιαφυγής, η άρνηση για τιμωρία των υπευθύνων της χρεοκοπίας, οι αντισυνταγματικές πράξεις τόσο της κυβερνητικής εξουσίας όσο και της δικαστικής. Η τελευταία επί πλέον επέτρεψε τη νομιμότητα της νεοναζιστικής «Χρυσής Αυγής» και εξασφαλίζει την ατιμωρησία των εγκληματικών πράξεών της.

Ενώπιον του γενικευμένου αδιεξόδου η κοινωνία αντί να στραφεί στον εαυτό της και να αναζητήσει δημιουργική λύση στρέφεται απεγνωσμένη σε παιδαριώδεις εθνικιστικές κινήσεις, σε επικίνδυνες νεοναζιστικές βαρβαρότητες και σε πομπώδη αντιμνημονιακά και αριστερά ιδεολογήματα. Η κατάσταση αυτή δηλώνει μία διχασμένη, απροπροσανατόλιστη, ηττημένη και ηττοπαθή κοινωνία, που εκδηλώνεται τόσο στις προτιμήσεις της σε απαράδεκτους κομματικούς σχηματισμούς όσο και στο γεγονός πως ανέδειξε πρωθυπουργούς άτομα ανίκανα και ολίγιστα όπως ο Κ. Καραμανλής Β΄, ο Γ. Α. Παπανδρέου και ο Α. Σαμαράς.

Είναι ως η κοινωνία να έχει αποφασίσει υποσυνειδήτως να αυτοκτονήσει και τo πράττει με συχνές δόσεις δηλητηρίου, το οποίο έχει πολλές μορφές: εθνικισμός, λαϊκισμός, κομματισμός, κρατισμός, συντεχνιασμός, πελατειακές σχέσεις, θρησκευτικές ιδεοληψίες, ρατσιστικές αντιλήψεις, ιδιώτευση, απάθεια για τα κοινά και το κοινό αγαθό. Κυρίως όμως παραμένει δέσμια του κομματισμού, δηλαδή της αντίληψης πως κάποιο ή κάποια κόμματα θα τη σώσουν από την καταστροφή.

Είναι ευρέως διαδεδομένη η εντύπωση πως τα κόμματα μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, πως έχουν δυνάμεις, στελέχη και θέληση για ουσιαστική αλλαγή. πως, επί πλέον, αυτός είναι και ο μόνος δρόμος. Όμως η χρεοκοπία και η γενικευμένη παρακμή διαψεύδουν αυτή την αντίληψη και αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο: το μόνο για το οποίο τα κόμματα είναι ικανά είναι το συμφέρον το δικό τους, των ανωτέρων τάξεων και η καταστροφή της χώρας. Πάντοτε τα κόμματα αποδείχθηκαν, όχι σωτήρες, αλλά ολετήρες. Αψευδής μάρτυς το παρελθόν πριν από το 2009 και μετά το 2009, μέχρι σήμερα. Όποιος δεν θέλει ή δεν μπορεί να δει αυτή την αλήθεια σημαίνει πως είτε έχει άμεσο προσωπικό συμφέρον από την κομματοκρατία είτε πάσχει από στρουθοκαμηλισμό. Ενώ όλα τα ρολόγια δείχνουν μεσάνυκτα η κοινωνία αρνείται να τα δει.

Το έργο της «σωτηρίας» υπερβαίνει τις συνήθεις κομματικές δυνάμεις και μάλιστα νεοελληνικής κοπής. Διότι πρέπει να αλλάξουν όλα όσα έχουν αποτύχει, και έχουν αποτύχει όλα: το διοικητικό, το πολιτικό και το δικαστικό σύστημα, το παρασιτικό μοντέλο οικονομίας, παραγωγής και διανομής, το πελατειακό κράτος, ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί… Έχουν αποτύχει όλες οι ισχύουσες σημασίες, νοοτροπίες, συμπεριφορές. οι εθνικιστικές ιδεολογίες, οι θρησκευτικές ιδεοληψίες, οι δομές, οι θεσμοί. Όλα αυτά κατάγονται από πολύ παλιά και έχουν βαθιές ρίζες, τις οποίες τα κόμματα αντί να ξεριζώνουν τις ποτίζουν επί δεκαετίες.

Το έργο της εξόδου από την γενικευμένη παρακμή είναι έργο τιτάνιο, αφού πρέπει να ανοικοδομηθεί ένα σύστημα εκ του μηδενός, στην κυριολεξία. Πράγματι, όλα έχουν καταρρεύσει, όλα είναι απέραντοι ερειπιώνες: οικονομικοί, κοινωνικοί, πολιτικοί, πολιτισμικοί, ηθικοί. Συνεπώς το μείζον πρόβλημα είναι ταυτοχρόνως οικονομικό, πολιτικό, πολιτισμικό και κοινωνικό. Το έργο της ανοικοδόμησης μπορεί και πρέπει να πραγματοποιηθεί μόνο από το σύνολο των κοινωνικών δυνάμεων, από την κινητοποίηση όλων των παραγωγικών τομέων, σε όλους τους χώρους, επαγγελματικούς, εργασιακούς, πανεπιστημιακούς, σχολικούς, στα χωριά, στις πόλεις, στις συνοικίες.

Το επείγον πολιτικό ζήτημα δεν είναι να αλλάξει η κυβέρνηση με κάποιο κόμμα, αλλά να αλλάξει το πολιτικό σύστημα, οι δομές, οι ολιγαρχικοί θεσμοί. Οι σημαντικές και ουσιαστικές αλλαγές δεν προκύπτουν από τα κόμματα και τις εκλογές, αλλά από την αυτόνομη και δημιουργική δράση των ανθρώπων, από την απαίτηση και κινητοποίηση της κοινωνίας.

πηγη

ΣΥΡΙΖΑ, σαν να λέμε ψώνια στη λαϊκή

Οι λαϊκές αγορές έχουν τρία βασικά χαρακτηριστικά. Προσελκύουν μεγάλες μάζες κόσμου, έχουν σχεδόν τα πάντα, και οι έμποροι είναι σχεδόν ταχυδακτυλουργοί.

Σε μια λαϊκή αγορά μπορείς να βρεις ό,τι τραβάει η όρεξή σου. Από ντομάτες και ραπανάκια μέχρι παπλώματα, λάδι, τσικουδιά, χαλιά, κοσμήματα και καραμέλες. Πράγματα που μεταξύ τους μοιάζουν διαφορετικά, είναι εκεί για να αποτελέσουν την εβδομαδιαία σου ασχολία. Αυτό που τραβάει τον κόσμο στις λαϊκές αγορές είναι, μάλλον, αυτή η ποικιλία. Με μια βόλτα στους πάγκους μπορείς να κάνεις το μεγαλύτερο μέρος των απαραίτητων αγορών.

Ένα πράγμα όμως που λειτουργεί σαν άγραφος νόμος στις λαϊκές είναι η συμπεριφορά των εμπόρων. Ζυγίζουν τις σακκούλες σε μια ζυγαριά που εντελώς τυχαία είναι μακριά από εσένα, σου βάζουν πάντα λίγο παραπάνω από αυτό που θέλεις. Ακόμα και να δείξεις στον έμπορο ποιο ψάρι θέλεις αυτός θα φροντίσει να πάρεις εκείνο που ζυγίζει λίγο παραπάνω. Με τα χρόνια έχω πειστεί ότι το κάνουν για πλάκα ή από συνήθεια. Το πραγματικό τους κέρδος ίσως είναι ένα ή δύο ευρώ τη μέρα, οπότε δεν μπορείς να θεωρήσεις το αδίκημά τους τόσο σοβαρό. Ίσως πάλι η ικανότητά τους αυτή να έχει αναπτυχθεί με τα χρόνια λόγω της αδιαφορίας των πελατών να επισημάνουν την «κλοπή». Κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε γιατί δεν θα τσακωθούμε για μια πιπεριά και δύο μανταρίνια. Και αυτοί κάνουν πως πιστεύουν ότι μας ξεγελάνε και η ζωή συνεχίζεται.

Γυρνώντας σήμερα από τη λαϊκή σκεφτόμουν ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και κατέληξα ότι οι ομοιότητες είναι πολλές. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πια μια επιλογή για μεγάλες μάζες του πληθυσμού. Κάτι σαν αναγκαίο κακό για κάποιες άλλες. Αφού ο μανάβης είναι ακριβός, τι να κάνω, ψωνίζω από τη λαϊκή. Αφού όλοι οι άλλοι είναι κλέφτες και διεφθαρμένοι, τι να κάνω, ψηφίζω Τσίπρα. Έτσι, μεγάλες μάζες λαού ακολούθησαν τον ΣΥΡΙΖΑ για να …κάνουν τα ψώνια τους πιο φτηνά.

Επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα στο οποίο μπορείς να βρεις σχεδόν ό,τι θέλεις. Θέλεις παραδοσιακούς, ψημμένους αριστερούς; Σου έχουμε τον Λαφαζάνη και τον Στρατούλη. Θέλεις προκλητικούς νεοαριστερούς που θα εκφράσουν την μεταμοντέρνα αριστερά; Περίμενε κάποια παρέμβαση κάποιου βουλευτή που θα μιλήσει για «Μακεδονία» και είσαι μέσα. Θέλεις θεσμική υπευθυνότητα γιατί ταλαντεύεσαι ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ; Πάρε έναν Παπαδημούλη! Θέλεις κάτι από παλιό ΠΑΣΟΚ; Σου έχουμε από Κατσέλη μέχρι Μαριλίζα για να διαλέξεις. Μήπως θέλεις και λίγο εκσυγχρονισμό με μεταρρυθμίσεις; Κι απ’ αυτό έχουμε! Θέλεις κομμουνιστές; Σου έχουμε! Θέλεις κεντρώους; Σου έχουμε! Επηρεάζεσαι από τα αιωρούμενα σωματίδια ρατσισμού; Κανένα πρόβλημα! Τώρα που πάμε προς τα δεξιά σου έχουμε και άνθρωπο να δηλώσει ότι οι μαύροι πουλάνε ναρκωτικά και τους τρέμουν οι χρυσαυγίτες. Το τελευταίο, όμως, χτύπημα ήταν και το πιο δυνατό: Είσαι αναρχικός και μέχρι τώρα έγραφες σε κάδους «φωτιά στις κάλπες»; Τώρα σου έχουμε και αναρχικούς μέσα στη βουλή, έτοιμους να επαναδιαπραγματευτούν την δανειακή σύμβαση. Τέτοια ποικιλία βρίσκεις μόνο στη λαϊκή!

Και βέβαια για όλα τα παραπάνω υπάρχει μια εξήγηση: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολυσυλλεκτικός μπλα μπλα μπλα, δεν έχει μια άκαμπτη και άσπλαχνη ηγεσία που καθοδηγεί τα μέλη, μπλα μπλα μπλα, είναι αριστερό κόμμα αλλά πιστεύει στην ενιαία και μεγάλη αριστερά που δεν θα βάζει ταμπέλες στους ανθρώπους, μπλα μπλα μπλα, που όλοι οι καλοί χωράνε στο κίνημα και στο κόμμα…

Οι πελάτες του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριφέρονται όπως οι πελάτες της λαϊκής. Βλέπουν και καταλαβαίνουν την απάτη. Αλλά δεν το κάνουν θέμα! Εδώ ο κόσμος καίγεται, θα κάτσω να ασχοληθώ με τον βουλευτή που δηλώνει αναρχικός; Ή με την Μαριλίζα που ήρθε κοντά στην Αριστερά σε μια τόσο κρίσιμη για τη χώρα περίοδο; Το ζήτημα είναι να έχουμε να φάμε.

Όμως κατά βάθος πολλοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και μέλη του, έχουν σκεφτεί ότι κάτι δεν πάει καλά. Αλλά δεν αντιδρούν. Τώρα που είναι στο κατώφλι της αριστερής κυβέρνησης θα αντιδράσουν; Έτσι, ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πιστεύει πως μας εξαπάτησε επιτυχώς, πως πιστεύουμε δηλαδή τις αστειότητες που χρησιμοποιεί ως δικαιολογίες για να καλύψει τις συνεχόμενες διολισθήσεις του προς τον αστικό συμβιβασμό. Κι εμείς λέμε ένα ψυχρό «ευχαριστώ» μεταθέτοντας την αντίδρασή μας στην εξαπάτηση για κάποια άλλη στιγμή στο μέλλον.

πηγη

Απαράμιλλη λογική πρέπει να έχει ένας πολιτικός ηγέτης και για να κυβερνήσει ας προσεταιριστεί τους κατακτητές.

Στην τελευταία αρθογραφία μου είχα επισημάνει για μια φορά ακόμη ότι η χώρα που λέγεται Ελλάς είναι προτεκτοράτο και μάλιστα ελεεινής μορφής χειρότερη και από αναξιόπιστες αφρικανικές χώρες. Η αναφορά σαφέστατα είναι πολύ βαριά αλλά πέρα για πέρα αληθινή.

Οι ηγέτες της πάντα ήταν προσκολλημένοι σε κάποια από τις λεγόμενες δυνάμεις και ενώ φαινομενικά εργαζόντουσαν υπέρ του λαού στην κυριολεξία εξυπηρετούσαν τα σχέδια των δυνάμεων που τους επέβαλλαν. Τα αποτελέσματα ολέθρια για την ιστορική πορεία της χώρας.

Τι όμως μπορεί να προκαλέσει μια τέτοια συμπεριφορά;

Γεγονός ότι οι σημερινοί νέο-Έλληνες δεν έχουν πλέον κανένα ηθικό υπόβαθρο για να αγωνιστούν για μια καλύτερη Ελλάδα. Γιατί να συμβαίνει αυτό; Πολύ απλά οι λεγόμενοι ηγέτες όλου του πολιτικού φάσματος είναι τόσο ανεπαρκείς και όπως ανέφερα τόσο ενδοτικοί

που έχουν απογοητεύσει τον σκεπτόμενο πολίτη αλλά όχι βέβαια τον ευκαιριακό ψηφοφόρο που μετακινείται με την μεγαλύτερη ευκολία απλώς και μόνο για να εξυπηρετεί τις πρόσκαιρες ανάγκες του.

Σε κάθε συζήτηση προκύπτει ένα ερώτημα . Ποιος θα μπορέσει να οδηγήσει την χώρα μακριά από τον θανάσιμο εναγκαλισμό. Είμαι πλέον σίγουρος ότι η παραδοσιακή πολιτική συμπεριφορά και πρακτικές της δεν θα οδηγήσουν δυστυχώς πουθενά. Και η τραγωδία συνεχίζεται για την χώρα κάθε μέρα και πιο άγρια και περισσότερο ανελέητη καταδεικνύοντας το απαίσιο πρόσωπό της ανάλγητης εξουσίας.

Απορώ τι περιμένει ο Έλληνας από τέτοιες ηγεσίες όπως παραδείγματος χάριν ο κ. Τσίπρας δήλωσε για τους Γερμανούς ότι επιδεικνύουν «αμερόληπτη λογική». Όσο περνάει ο καιρός και οι Αμερικάνοι έχουν προκρίνει το κόμμα που από 4% έφθασε να διεκδικεί εξουσία, που σημαίνει ότι μπορούν να κάνουν ηγέτη και τον «κηπουρό των ανακτόρων» όπως έλεγαν οι βασιλικοί αυλοκόλακες παλαιότερα, απλά έχουν συνεννοηθεί για τον τρόπο που θα εμφανίζονται στην πολιτική σκηνή. Στην ουσία όμως θα βυθίζουν όλο και περισσότερο στην απελπισία τους Έλληνες.

Αν λοιπόν αποκαλείς τους κατακτητές και διαφθορείς Γερμανούς «χώρα του πολιτισμού και της επιστήμης» αλλά και

«Η Ευρώπη χρειάζεται τη Γερμανία και, ακόμα περισσότερο την απαράμιλλη Λογική της».

Αυτές είναι οι διαπιστώσεις και είναι εύκολο να αναφέρω εκατοντάδες περιπτώσεις ξεπουλήματος . Άλλωστε η ιστορική μας διαδρομή είναι γεμάτη από αθλιότητες από τον αλήτη Σκοτσέζο Μάνσον στην δίκη του Κολοκοτρώνη , Μαυροκορδάτο, Δηλιγιάννης μέχρι τους σημερινούς οικογένεια Παπανδρέου, Καραμανλή και πάει σε συνέχεια. Βεβαίως το να αναφέρουμε συνεχώς ονόματα για τους βουλευτές και υπουργούς που παρέβησαν τον όρκο τους δεν θα τελειώσουμε φοβάμαι έτσι εύκολα την αρίθμηση.

Απαράμιλλη λογική λοιπόν των Γερμανών για ότι επιβάλλουν μέσω των δωσίλογων στον λαό. Να τον χαίρεστε τέτοιο αρχηγό.

πηγη

Η κατάντια της Ευρώπης…

Τα παρακάτω στοιχεία, για όποιους δεν τα έχουν διαβάσει, δείχνουν την εικόνα που υπάρχει στην Ευρώπη, με τους ευρωπαίους ηγέτες να συνεχίζουν να κοιμούνται τον «ύπνο του δικαίου».

Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με την έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την απασχόληση και τις κοινωνικές εξελίξεις στην Ευρώπη, τα μεγαλύτερα θύματα της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη, κατά τη χρονική περίοδο του 2008 – 2011 είναι οι νέοι μεταξύ 18 και 24 ετών.

Να σημειωθεί ότι μέσα σε αυτήν την περίοδο οι πραγματικοί μισθοί μειώθηκαν, οι νέοι άνεργοι (και οι μεγαλύτερης ηλικίας) δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να βρουν εργασία ενώ αυξάνονται και τα νοικοκυριά που τα βγάζουν δύσκολα πέρα ή αδυνατούν να αντεπεξέλθουν σε απρόοπτα έξοδα.

Σύμφωνα με την έκθεση, το ποσοστό των νέων στην ΕΕ που ζει κοντά στο όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού αυξήθηκε την περίοδο 2008- 2011 κατά 1,2%, ενώ κατά 1,3% αυξήθηκε το αντίστοιχο ποσοστό του ενεργού πληθυσμού της ΕΕ. Αντιθέτως, το αντίστοιχο ποσοστό στις ηλικίες μεταξύ 55- 64 ετών μειώθηκε κατά 0,3%.

Ειδικότερα, την περίοδο 2008- 2011, ο κίνδυνος της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού για τους νέους αυξήθηκε στην Ελλάδα και την Ισπανία κατά 6%- 7%, στη Δανία, στην Εσθονία, στην Ιρλανδία, στη Λιθουανία και στη Μάλτα από 8%- 12% και στη Βουλγαρία και τη Λετονία κατά 17%.

Μία από τις σημαντικότερες πληγές της οικονομικής κρίσης είναι η μακροχρόνια ανεργία, δηλαδή για περίοδο άνω των 12 μηνών.

Ειδικότερα, αναφέρεται ότι το 80% των ανέργων στην Ελλάδα και τη Σλοβακία παραμένει στο ίδιο καθεστώς μετά από δωδεκάμηνη αναζήτηση εργασίας, ενώ μόλις το 10% εξ αυτών καταφέρνει να βρει απασχόληση. Υψηλά ποσοστά μακροχρόνιας ανεργίας παρατηρούνται επίσης στην Ουγγαρία και την Εσθονία όπου το 60% των ανέργων δεν βρίσκει εργασία μετά από 12 μήνες, ενώ τα χαμηλότερα ποσοστά σε αυτή την κατηγορία παρατηρούνται στη Σουηδία και την Ολλανδία.

Σε ό,τι αφορά την εξέλιξη των πραγματικών μισθών στα κράτη-μέλη, η Επιτροπή αναφέρει ότι οι αυξήσεις που παρατηρήθηκαν στα κράτη-μέλη την περίοδο 2001-2007, με εξαίρεση τη Γερμανία, διαδέχθηκαν ισχυρές μειώσεις των μισθών.

Αναλυτικά: την περίοδο 2001-2007, οι μεγαλύτερες αυξήσεις σε πραγματικούς μισθούς παρατηρήθηκαν στην Ιρλανδία (18,8%), ενώ ακολούθησαν η Μ. Βρετανία (16,2%), η Φινλανδία (15,2%), η Σουηδία (12,2%), η Ελλάδα (12,1%) και η Δανία (10,4%). Στα υπόλοιπα κράτη-μέλη παρατηρήθηκαν αυξήσεις των μισθών μεταξύ 0,5% στην Πορτογαλία και 9,3% στη Μάλτα. Η Γερμανία ήταν το μόνο κράτος- μέλος της ΕΕ που μείωσε τους πραγματικούς μισθούς κατά (-4,5%).

Ωστόσο, με την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης 2008-2011, παρατηρήθηκαν σημαντικές μειώσεις των πραγματικών μισθών σε 13 κράτη-μέλη, με σημαντικότερες στη Λιθουανία (-12,7%), στην Ελλάδα (-12%), στην Εσθονία (-11,7%), στη Λετονία (-10,5%), στη Μ. Βρετανία (-6,3%) και στην Ουγγαρία (-5,9%). Αξιοσημείωτο είναι ότι την ίδια περίοδο οι πραγματικοί μισθοί αυξήθηκαν κατά 25,7% στη Βουλγαρία, ενώ σημαντικές αυξήσεις σημειώθηκαν επίσης στην Πολωνία (7,1%) και στη Σλοβακία (6,5%), στη Γαλλία (+1,7%) και στη Γερμανία (+1,5%).

Για την επιβολή του «Δημοσιονομικού Συμφώνου» ως γενικευμένου μνημονίου σε ΟΝΕ-ΕΕ

Η σύγχρονη απολυταρχία του κεφαλαίου που δομείται στην Ευρωπαϊκή Ένωση στερεώνεται διαρκώς και εμβαθύνεται σταθερά. Είναι η απάντηση στους κλονισμούς που προκαλεί στην ευρωζώνη και την ΕΕ η εντεινόμενη δομική καπιταλιστική κρίση.

Ήδη από 1/1/2013 εγκαθιδρύεται κι επίσημα το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο» ως απαρέγκλιτο πλέον πλαίσιο σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης και ευρύτερα της ΕΕ. Είναι μια ποιοτική τομή γιατί εγκαθιδρύεται ένας ολοκληρωμένος μηχανισμός επιβολής. Ένας μηχανισμός με προβλέψεις προστίμων, περικοπών και άλλων έκτακτων περιοριστικών δημοσιονομικών μέτρων για την υλοποίηση των στόχων και προβλέψεών του.

Το περιβόητο αυτό Σύμφωνο αντικαθιστά το πολύ χαλαρότερο μέχρι σήμερα ισχύον πλαίσιο δημοσιονομικών οδηγιών και κατευθύνσεων. Απαιτείται μάλιστα το Σύμφωνο αυτό να ενσωματωθεί στο Σύνταγμα κάθε χώρας ή να αποκτήσει ισοδύναμη με το Σύνταγμα νομοθετική ισχύ.

Συγκεκριμένα, θεσπίζεται μόνιμος μηχανισμός εποπτείας και ελέγχου από την ΕΕ στα δημόσια οικονομικά κάθε χώρας με στόχο:
 1ον) την τήρηση ισοσκελισμένων προϋπολογισμών με ανώτατο επιτρεπόμενο όριο ελλείμματος το 3% του ΑΕΠ και
 2ον) την εισαγωγή φρένου στο δημόσιο χρέος που δε θα μπορεί στο εφεξής να υπερβαίνει στο 60% του ΑΕΠ. Σε περίπτωση υπέρβασης του παραπάνω ορίου κάθε χώρα δεσμεύεται να μειώνει το χρέος της ετησίως κατά 5%, διαφορετικά θα υπάρχουν κυρώσεις και μέτρα σε βάρος της.

Οι συνέπειες είναι προφανείς. Οι αναγκαστικά ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί σε καθεστώς διαρκούς αποφορολόγησης του κεφαλαίου υπονομεύουν κάθε έννοια κοινωνικής πολιτικής, εγκαθιστούν καθεστώς αέναης λιτότητας και επιφέρουν δραματικές συνέπειες στην υγεία, την κοινωνική ασφάλιση και την παιδεία, δηλαδή στα θεμελιωδέστερα κοινωνικά δικαιώματα και αγαθά. Ειδικότερα, οι προβλεπόμενες ετήσιες μειώσεις στο δημόσιο χρέος σημαίνουν παράδειγμα για τη χώρα μας με το μη βιώσιμο χρέος, την πρόσθετη επιβολή κάθε χρόνο ενός πακέτου περικοπών 9 με 10 δις ευρώ (!). Ουσιαστικά, έμπρακτα και χωρίς τυμπανοκρουσίες επιβάλλεται ένα γενικευμένο μνημόνιο διαρκείας σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης και της ΕΕ.

Οι εξελίξεις αυτές έρχονται να επιβεβαιώσουν ακόμα πιο δραματικά την πολιτική εκτίμηση πως αφετηρία, όρος εκ των ων ουκ άνευ, για τη φιλολαϊκή υπέρβαση της κρίσης, είναι η διπλή έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ, μαζί με τη μονομερή διαγραφή του χρέους.

Η «Πρωτοβουλία κατά του ευρώ και της ΕΕ» με αφορμή τη θέσπιση του Δημοσιονομικού Συμφώνου απευθύνει πρόσκληση αγωνιστικής-πολιτικής συμπόρευσης και κοινής δράσης σε όλες τις μαχόμενες αντι-ΕΕ δυνάμεις, που ανεξάρτητα από αφετηρίες και στρατηγικές στοχεύσεις επιδιώκουν τη σωτηρία του λαού κι όχι τη σωτηρία του ευρώ και των συμφερόντων του κεφαλαίου. Μια τέτοια αγωνιστική συμπόρευση μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά στην ανατροπή της επίθεσης και στην επιβολή της λαϊκής θέλησης στην προοπτική μιας άλλης ανθρωποκεντρικής κοινωνίας στη χώρα μας, στην Ευρώπη και στον κόσμο!

πηγη

Παιχνίδι εξαπάτησης..

Η ειδησεογραφία έχει πλημμυρίσει από την σκανδαλολογία της λίστας Λαγκάρντ και την περίπτωση Παπακωνσταντίνου. Οι γνωστοί τηλεαστέρες και τα τσιράκια των μέσων μαζικής αποβλάκωσης διψούν για αίμα. Αυτοί που όχι μόνο δεν νοιάστηκαν, αλλά αντίθετα συνηγόρησαν τα μέγιστα στην εν ψυχρώ δολοφονία μιας ολόκληρης χώρας και ενός ολόκληρου λαού, σήμερα έχουν φορέσει – πάντα καθ’ υπόδειξη άνωθεν και έξωθεν – την τήβεννο του αδέκαστου κριτή και όλοι μαζί έχουν χιμήξει στον Παπακωνσταντίνου και τους συγγενείς του. Όπως θα χιμήξουν αύριο και σε όποιον άλλο κρίνουν τα μεγάλα αφεντικά ότι είναι ελεγχόμενα αναλώσιμος πολιτικά. Με την χρονική υστέρηση που ήταν αναγκαία για το πολιτικό μαγείρεμα της λίστας Λαγκάρντ, θίχτηκαν από τις παραλήψεις του τέως υπουργού, αλλά και από την πιθανή διαγραφή των ονομάτων των συγγενών του από την λίστα Λαγκάρντ.

Κι έτσι ο χορός καλά κρατεί. Οικονομικοί εισαγγελείς, διαπληκτισμοί κομμάτων, ξεκατίνιασμα δηλώσεων ανάμεσα στους επίδοξους επιβήτορες της εξουσίας της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης, κοινοβουλευτική πρόζα απείρου κάλους με καταγγελίες και αιτιάσεις επί προσωπικού, καθώς και προτάσεις για προανακριτικές επιτροπές της βουλής προκειμένου δήθεν να διαλευκανθεί το μέγα σκάνδαλο. Ξέρετε, όπως ακριβώς έγινε και συγκαλύφθηκαν νομότυπα με επιτροπές της Βουλής όλα τα μεγάλα σκάνδαλα της μεταπολίτευσης. Μέχρι και η κ. Παπαρήγα βγήκε για να δηλώσει «όχι» στην παραγραφή των σκανδάλων και της πολιτικής διαφθοράς.

Υπάρχουν δηλαδή όλα τα στοιχεία μιας τυπικής πολιτικής σαπουνόπερας που έχει στηθεί με βασικό σκοπό τον αποπροσανατολισμό του λαού για να μην δει την παγίδα που του έχουν στήσει. Σαν κι αυτή που στήθηκε με τα μέσα μαζικής εξαπάτησης την εποχή του σκανδάλου Κοσκωτά και στην οποία έπαιξαν τον ρόλο τους άπασες οι ηγεσίες της επίσημης πολιτικής σκηνής εκείνης της εποχής. Τα αποτελέσματα εκείνης της πολιτικής σαπουνόπερας τα βιώνουμε σήμερα με τον πιο δραματικό τρόπο. Τα μοιραία αποτελέσματα της τωρινής δεν θα αργήσουμε καθόλου να τα βιώσουμε σαν λαός και σαν χώρα.

Με τα ήθη ρωμαϊκής αρένας

Αν ήμασταν στην αρχαία Ρώμη σίγουρα θα ζούσαμε στην εποχή του αυτοκράτορα Καλιγούλα, ο οποίος εκτός από το γεγονός ότι είχε διορίσει το άλογό του ως γερουσιαστή στην σύγκλητο, όπως περίπου κάνουν και σήμερα όσοι εξουσιάζουν την πολιτική, την οικονομία και την ενημέρωση – έστω κι αν τις περισσότερες φορές προτιμούν να διορίζουν γαϊδάρους – έριχνε συχνά βορά στα θηρία της αρένας φρέσκο κρέας για να εκτονώνεται ο προλεταριακός όχλος. Κατά προτίμηση από τα πιο πιστά εκτελεστικά όργανα της εξουσίας του, μιας και φοβόταν παθολογικά ότι κάποιος εκ των οικείων του θα τον δολοφονήσει. Την μυρωδιά της αρένας του Καλιγούλα αναδύει και η σκανδαλολογία με την λίστα Λαγκάρντ στις σύγχρονες αρένες της επίσημης πολιτικής και των κατευθυνόμενων μίντια. Με όλους τους πρωταγωνιστές του πολιτικού συστήματος να διαπληκτίζονται και να διαγκωνίζονται για το ποιος θα ευνοηθεί περισσότερο. Με το φιλοθεάμων κοινό να εξωθείται ανοιχτά ώστε να μετατραπεί κυριολεκτικά σε όχλο.

Το σύνδρομο Νταχάου της ελληνικής κοινωνίας...

ΔΗΜ.ΚΑΖΑΚΗΣ

Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε όλοι μια πολύ ωραία παρέα. Όλοι μέσα στην καλή χαρά. Η οικονομία πάει πια σταθεροποιήθηκε κι ας συνεχίζει να πέφτει κατακόρυφα. Τι σημασία έχει πια; Κάποτε θα πιάσει πάτο και ύστερα θα αρχίσουν τα γκελ. Τι σήμερα, τι αύριο. Πάντως η ανάπτυξη έρχεται. Τα μαγαζιά και η αγορά αναθάρρησαν, έστω κι αν συνεχίζουν να κλείνουν και να πέφτει ο τζίρος ακόμη και μέσα στις γιορτές. Ο προϋπολογισμός παρουσίασε πρωτογενές πλεόνασμα (ζήτω!) έστω κι αν το κράτος έφτασε να δανείζεται με μηνιαία έντοκα γραμμάτια που μόνο σε πολεμικές περιόδους το έκανε με την δραχμή. Οι θέσεις εργασίας όπου να ‘ναι να σκάνε μύτη, έστω κι αν οι επενδύσεις συνεχίζουν να είναι σε ελεύθερη πτώση και η ανεργία να καλπάζει σε πρωτοφανή επίπεδα.


ΣΕ ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΕΣ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Το βασικό είναι να έχουμε να λέμε μπούρδες στον κοσμάκη δια τηλεοράσεως και μέσων μαζικής αποβλάκωσης, ώστε να μην σκέφτεται την κατάστασή του, αλλά και να νομίζει ότι κάνοντας λίγο ακόμη υπομονή κάτι θα γίνει. Το σύνδρομο του Νταχάου σε πλήρη εξέλιξη. Ένα κομμάτι μισθωτών και συνταξιούχων κυρίως έχει φτάσει σε τέτοια κατάντια ώστε να πιστεύει ότι προκειμένου να εξασφαλίσω εγώ ένα κομμάτι ψωμί, ας πουλήσουν, ας εξολοθρεύσουν, ας ανασκολοπίσουν ολόκληρη την χώρα. Τι με νοιάζει; Εμένα θα μου δίνουν το ξεροκόμματο; Από κει και πέρα ας γίνουν όλα στάχτη και μπούλμπερη. Η ιδεολογία του περιθωρίου σε ολόκληρο το μεγαλείο του εκφρασμένο πολιτικά από τις δυο πιο ακραίες πολιτικές εκδοχές του. Τον φασισμό της ΧΑ και τον σεχταριστικό αναχωρητισμό της λεγόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς με πρώτο το ΚΚΕ.

Τι μας νοιάζει ρε φίλε εμάς τι θα γίνει. Έτσι κι αλλιώς τίποτε δεν γίνεται. Δεν ξέρω εγώ περί γενικού συμφέροντος και τα τοιαύτα. Ούτε και με ενδιαφέρουν. Εμένα με ενδιαφέρει να μου βρεις δουλειά και φαί. Τα άλλα άστα για τους χορτασμένους. Έτσι μιλούσε ανέκαθεν το κοινωνικό περιθώριο, όσοι οδηγημένοι στην ανέχεια έχαναν την κοινωνική τους ταυτότητα και αντικαθιστούσαν την αξιοπρέπειά τους με τα ζωώδη ένστικτα της επιβίωσης. Σ’ αυτά ποντάρει ο φασισμός, αλλά και οι ταξικές αναλύσεις των ηγεσιών της λεγόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς, με πρώτη του ΚΚΕ, που μπερδεύουν την πολιτική αδιαφορία με την ταξική συνείδηση.

Από την άλλη ενισχύονται εκείνα τα στρώματα που ξέρουν να επιβιώνουν από την παρασιτική οικονομία των επιδοτήσεων και της εξάρτησης από τις ανοιχτές αγορές. Σύγχρονοι αργυραμοιβοί, τρωκτικά κονδυλίων και δανείων, επιστήμονες της λούφας και του λουφέ, παρατρεχάμενοι μηχανισμών, επιχειρήσεις «εισαγωγαί-εξαγωγαί» και επί παντός επιστητού, βιτρίνες ξεπλύματος χρήματος και μαφίας, ειδικοί της αρπαχτής και επιχειρηματίες της κομπίνας. Ποτέ ξανά η ελληνική οικονομία δεν είχε την μορφή που παίρνει σήμερα. Ολόκληρος ο υπόκοσμος της οικονομίας, επιχειρηματικός και άλλος, αναδεύεται και βγαίνει στην επιφάνεια. Ο κόσμος του μαυραγορητισμού όλων των ειδών επί ποδός πολέμου.

Σ’ αυτά τα κοινωνικά στρώματα επιδιώκει να στηριχθεί και το καθεστώς της νέας κατοχής.