Τις συνειδήσεις των περισσότερων ανθρώπων τις έχει ποτίσει το ψέμα ότι το πολίτευμά μας είναι δημοκρατικό. Αυτός είναι και ο λόγος που όταν ακούνε για ανατροπή φοβούνται ότι θα οδηγηθούμε σε κάτι αυταρχικό, γιατί “μετά την δημοκρατία τι καλύτερο να βρεις”, σωστά;
Προφανώς λόγω πολλών παραγόντων από την αδιαφορία ως τον φόβο, δεν αντιλαμβάνονται πως το πολίτευμά μας δεν είναι καν αντιπροσωπευτικό. Κι αυτό γιατί όταν οι πολιτικοί δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα του λαού, τότε έχει σπάσει το συμβόλαιο μαζί του. Βρισκόμαστε σε μια ιδεολογική σύγχυση, καθώς δεν υπάρχει επίγνωση σε τι κοινωνία και πολιτικό σύστημα κινούμαστε πραγματικά. Αφού οι πολλοί λοιπόν είναι βέβαιοι πως έχουμε δημοκρατία, θεωρούν ως μέγιστη αντίδραση την διαδήλωση, για να κάνουμε τι; Απλά για να παρακαλέσουμε για λίγη προσοχή από την κομματική μαφία, ώστε να μας υπολογίσει εμάς τα ανθρώπινα έντομα, στις πολιτικές της αποφάσεις. Άρα πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να διαφωτιστούμε γιατί το πολίτευμα που ζούμε είναι ολιγαρχικό-κορπορατικό.
Δεύτερον, οι πολιτικές ηγεσίες σκοπίμως για χρόνια εκπαίδευαν το ζαλισμένο κοπάδι να ασχολείται μόνο με “τα δικά του”, με την ιδιωτική του ζωή και μάλιστα χωρίς δυσκολία το έπεισαν ότι όλα τα υπόλοιπα είναι εκτός της σφαίρας των ενδιαφερόντων του, αφού ασχολούνται “οι ειδικοί”. Μένοντας εγκλωβισμένοι λοιπόν στην πλάνη της δημοκρατίας και στην νιρβάνα του μικρόκοσμού μας, δεν είμαστε σε θέση να συγκροτήσουμε καμία συλλογικότητα.
Γι’ αυτό δεν αργεί η μέρα που θα γουργουρήσουν περισσότερα στομάχια, που δεν θα υπάρχει ρεύμα για ίντερνετ και smartphone, και θα κάνουμε την ανάγκη φιλοτιμία, δηλαδή θα εξεγερθούμε. Θα έχουμε φτάσει σ’ αυτό το έσχατο σημείο απελπισίας, γιατί δεν κάναμε έγκαιρη διάγνωση. Μια πιθανή εξέγερση μάλλον θα δώσει άλλοθι στις ελίτ για περισσότερα εγκλήματα και θα τις ψευδο-νομιμοποιήσει. Επειδή οι κοινωνικές ζυμώσεις και η παραγωγή πολιτικής από τις μάζες είναι μια χρονοβόρα διαδικασία, στην ελληνική περίπτωση παρατηρούμε μια επιπλέον καθυστέρηση που οφείλεται στην αντίληψή πως οι πολίτες μπορούμε να ασκήσουμε πολιτική είτε στους δρόμους, είτε σε κομματικά γραφεία. Εν ολίγοις, ο Έλληνας πολίτης πιστεύει ότι θα αντιπαρατεθεί με τους πολιτικούς μόνο με άλλους χιλιάδες μαζί, ή θα του ζητήσει ρουσφέτι σαν πελάτης.