«Τις μικρές εξουσίες να φοβάσαι», έλεγε ο ρεπόρτερ - ερευνητής Πρίφτης, ήρωας του ομώνυμου σίριαλ του 1991, εποχή κατά την οποία η ιδιωτική τηλεόραση μπουσούλαγε, τολμούσε τη σάτιρα και δεν είχε εξελιχθεί σε τερατώδη διαπλοκή. Ο Πρίφτης, για όσους δεν θυμούνται ή δεν ξέρουν λόγω ηλικίας, ήταν η καρικατούρα ενός δημοσιογράφου που κυνηγούσε τις μεγάλες αποκαλύψεις κατά της εξουσίας, αλλά πάντα σκόνταφτε στη μικροεξουσία των ιδιοκτητών της εφημερίδας του. Εξ ου και ο πικρός καημός του: «Τις μικρές εξουσίες να φοβάσαι!».
Στο μεταξύ, οι εξουσίες μεγάλωσαν. Έγιναν γιγαντιαίες, δυσκίνητες, τόσο που δεν χωρούσαν στον ελλαδικό μικρόκοσμο, έπιασαν όλο τον χώρο και τον χρόνο, μέχρι που έσκασαν όλες μαζί, σαν φούσκες. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ελληνικής κρίσης, που η τεράστια κοινωνική πλειοψηφία τη ζει σαν τραγωδία και η ελίτ σαν φάρσα, είναι η ταχύτητα με την οποία συρρικνώθηκαν οι μικρομέγαλες εξουσίες μπροστά στην εισβολή των επιτηρητών με τη θεσμική περιβολή της τρόικας. Οι τραπεζίτες, η επιχειρηματική διαπλοκή, το μιντιακό λόμπι, οι προμηθευτές, το κομματικό σύστημα, τα «πελατάκια» που τους περιστοιχίζουν, τα golden boys and girls που πηγαινοέρχονταν μεταξύ ακριβοπληρωμένων κρατικών θέσεων και ιδιωτικών οφιτσίων, υποθέτοντας ότι ολόκληρο το σύμπαν θα συνωμοτούσε πάντα για να τους εξασφαλίζει χρήμα και κύρος.
Τα λόμπι των αμερικανικών πολυεθνικών του Ίντερνετ έχουν αλώσει τα κέντρα αποφάσεων της ΕΕ
Ένας κρυφό «τρομοκρατικό πυρήνα», ο οποίος μένει σε «λήθαργο» μέχρι να λάβει εντολές να δράσει, θυμίζουν οι αμερικανικές πολυεθνικές του Ιντερνετ, οι οποίες εδώ και χρόνια παρεισφρέουν στους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς λήψης αποφάσεων.
Ομάδες πολιτών αλλά και οργανώσεις, όπως το Παρατηρητήριο τη Ευρώπης των Πολυεθνικών (CEO) προειδοποιούσαν ότι εταιρείες όπως η Microsoft και η Google στήνουν δίκτυα από ομάδες πίεσης στις Βρυξέλλες και σε άλλες πόλεις, όπου χτυπά η καρδιά των θεσμικών οργάνων της ΕΕ. Και όπως όλα δείχνουν, τις τελευταίες εβδομάδες αυτός ο στρατός από «λομπίστες» έλαβε την εντολή που περίμενε. Η προσπάθεια της Ε.Ε να προστατεύσει τα προσωπικά δεδομένα εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών μέσω μιας σειράς ρυθμίσεων προκάλεσε την οργή των μεγαθηρίων του αμερικανικού Ίντερνετ που φοβούνται ότι κινδυνεύουν να χάσουν μια αγορά δισεκατομμυρίων ευρώ.
Στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης βρέθηκε και η λεγόμενη ρύθμιση για το «δικαίωμα στη λήθη» (right to be forgotten) η οποία επιτρέπει σε κάθε χρήστη του διαδικτύου να σβήνει τα ίχνη του στο Ίντερνετ. Εταιρείες δηλαδή όπως η Google ή το facebook θα πρέπει να σβήνουν παλαιότερες καταχωρήσεις, εάν τους ζητηθεί, ενώ παράλληλα θα πρέπει να ζητούν ρητώς άδεια από τους πολίτες για κάθε είδους επεξεργασία των προσωπικών τους δεδομένων.
Το πιο εκνευριστικό με τους νεοφιλελεύθερους δεν είναι ότι συκοφαντούν το δημόσιο. Αλλά ότι την ίδια ώρα που το καθυβρίζουν, εξασφαλίζουν από αυτό παχυλούς μισθούς, -δεκαπλάσιους (ή πλέον) εικοσαπλάσιους- των κοινών θνητών. Και επειδή δεν τους αρκεί ο ένας μισθός σε ένα συμβούλιο ή σε μια επιτροπή προσφέρουν ταυτόχρονα τις “αντικρατικές” συμβουλές τους σε περισσότερες της μιας κρατικά έμμισθης θέσης.
Μοιάζουν με τον δημοσιογράφο σύζυγο της ιδιαιτέρας του αμαρτωλού υπουργού. Ξέρναγε χολή ενάντια στους δημόσιους υπάλληλους, αλλά η σύζυγός του βρέθηκε αποσπασμένη στο γραφείο του Παπακωνσταντίνου, με μισθό διπλάσιο από τους μέχρι πρότινος συναδέλφους της. Ο σύζυγος βυσσοδομούσε από την Καθημερινή εναντίον του Δημοσίου και η σύζυγος αποσπάσθηκε από το Δημόσιο στο γραφείο του Υπουργού, με παχυλή προσαύξηση του μισθού της.
Βρωμιά και δυσωδία.
Στην προκειμένη περίπτωση οι ίδιοι που βρίζουν όπου σταθούν κι όπου βρεθούν το κράτος και τον δημόσιο τομέα, απασχολούνται σχεδόν αποκλειστικώς στο κράτος και στον δημόσιο τομέα. Τελευταίο μπουμπούκι του νεοφιλελεύθερου οχετού ο Στέλιος Σταυρίδης. Κολλητός του Μάνου και υποψήφιος της Δράσης στις εκλογές του Μαϊου. Λάβρος εναντίον του κράτους, του κρατισμού, της Σοβιετικής τάχα Ελλάδας. Υπέρμαχος του ιδιωτικού τομέα και των αγορών. Όταν σφύριξε ο αρχηγός της Δεξιάς συστράτευση για να μην μας πάρουν το γκοβέρνο οι αριστεροί, ο Σταυρίδης στρατεύτηκε. Μπροστά στον κίνδυνο να μείνει εκτός της λεηλασίας του κρατικού κορβανά, αποφάσισε ότι “η Αριστερά σκοτώνει την πραγματική οικονομία” και σαλταπήδησε σε ένα κόμμα που επανίδρυσε “Αγροφυλακή” στον 21ο αιώνα για να βολέψει την κομματική του πελατεία.
Και πήγε στην ΝΔ που μέχρι τότε καθύβριζε. Αν απορείτε γιατί την καθύβριζε, μην απορείτε. Διορίστηκε επί Μητσοτάκη πρόεδρος στην ΑΓΕΤ και την ξεπούλησε σκανδαλωδώς στη Μαφία της ιταλικής Καλτσεστρούτσι. Έμεινε όμως εκτός άμβωνος τα επόμενα χρόνια και ανακάλυψε ότι τα κόμματα έχουν καταστρέψει τη χώρα. Μέχρι να τον ξαναβάλουν στον άμβωνα. Τότε το ένα από τα δύο κόμματα που -κατά τα άλλα- κατέστρεψε τη χώρα τον διόρισε πρόεδρο της ΕΥΔΑΠ. Από προχθές ο συγκεκριμένος κύριος είναι πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ. Καθαρίζει άγνωστο πόσα χιλιάρικα το μήνα.
Πρόσφατα με ρώτησε ένας νεαρός συναγωνιστής: «Καλά ρε Δημήτρη, λες ότι είσαι κομμουνιστής. Πολύ το λένε στο ΚΚΕ κι αλλού, αλλά ξέρω ότι εσύ δεν είσαι σαν κι αυτούς. Τι σημαίνει, εν τέλει, κομμουνιστής για σένα;» Απαντώντας στην ερώτηση αυτή όσο πιο σύντομα μπορώ, θα έλεγα τα εξής:
Ο κομμουνιστής είναι το ιστορικό προϊόν της βαθύτερης ανάγκης της κοινωνίας να απαλλαγεί από την βαρβαρότητα της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και των ιστορικών της συνεπειών. Σε κάθε ιστορική εποχή, οι ιδέες των κομμουνιστών εμφανίζονταν διαφορετικά. Τα πολύ παλιά χρόνια φορούσαν τον μανδύα των θρησκευτικών αιρέσεων που απαιτούσαν την επιστροφή στα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού, στην κοινοκτημοσύνη των επισκοπικών κοινοτήτων του πρώτου αιώνα.
Σαν να μην πέρασε ούτε ημέρα από την υπογραφή της πρώτης σύμβασης δανειακής διευκόλυνσης τον Μάιο του 2010 με βάση την οποία παραδόθηκε επίσημα «άνευ όρων και αμετάκλητα» η άσκηση της εθνικής κυριαρχίας στους δανειστές και στην τρόικα. Σαν να μην πέρασε ούτε ημέρα από το πρώτο μνημόνιο και την επιβολή καθεστώτος κατοχής στην Ελλάδα. Σαν μην πέρασε ούτε ημέρα από την σχεδόν τρίχρονη τραγωδία που βιώνει ο λαό μας και κυρίως οι εργαζόμενοι. Σαν μην συνέβη λοιπόν απολύτως τίποτε οι πάλαι ποτέ «αντιμνημονιακές» δυνάμεις συγκεντρώθηκαν πρώτα στην βεγγέρα για την παρουσίαση του βιβλίου του κ. Κ. Μητσοτάκη και κατόπιν ο μέγας και πολύς «αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης» κ. Τσίπρας έκανε την περιβόητη εμφάνισή του στο Ίδρυμα Καραμανλής για να εκθειάσει με τον πλέον προκλητικό και προσβλητικό τρόπο την περίοδο Καραμάν Αλή της μεταπολίτευσης.
Στην πρώτη εκδήλωση, αυτή του κ. Μητσοτάκη, παραβρέθηκαν ο κ. Χαλβατζής εκ μέρους του ΚΚΕ και ο κ. Γλέζος εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι η πρώτη φορά που επίσημοι εκπρόσωποι της αριστεράς συναγελάζονται στα Ιδρύματα Μητσοτάκη και Καραμανλή με τους χειρότερους εκπροσώπους του κατεστημένου. Η τακτική αυτή άρχισε να εφαρμόζεται συστηματικά από την δεκαετία του ’90 και ιστορικά στελέχη της αριστεράς, Χ. Φλωράκης, Μ. Θεοδωράκης, Μ. Γλέζος και ηγετικά στελέχη της όπως Α. Αλαβάνος, δεν έχαναν πρόσκληση για πρόσκληση προκειμένου να βρεθούν δίπλα στον Μητσοτάκη, στον Καραμανλή, ή στους επιγόνους τους. Επίσημα μας έλεγαν ότι κάτι τέτοιο εξασφάλιζε τον ρόλο και την παρουσία του ΚΚΕ, αλλά και της αριστεράς στα πολιτικά πράγματα της χώρας, ως επίσημης δύναμης με την οποία το κατεστημένο είναι υποχρεωμένο να συνδιαλέγεται και όχι να την αντιμετωπίζει ως παρία. Και δώστου επίσημες δεξιώσεις με τους γλοιώδεις της επίσημης πολιτικής να εκθειάζουν τους αγώνες, το αίμα και τις θυσίες των παλιών αγωνιστών στο πρόσωπο π.χ. ενός Χαρίλαου. Και ποιοι τα εκθείαζαν όλα αυτά; Εκείνοι που δεν δίστασαν να λειτουργήσουν και να υπηρετήσουν ως δεσμοφύλακες αυτού του λαού και της χώρας τα πέτρινα χρόνια και βέβαια ως τοποτηρητές ξένων συμφερόντων.
Σκηνές από μία ομιλία. Εικόνες ενός εμφυλίου στη γέννησή του.
Αποσπάσματα της σημερινής ομιλίας του βουλευτή Νέας Δημοκρατίας, Μάκη Βορίδη, στη Λάρισα.
«Όποιος μιλήσει με επιστήμονες θα του πουν πως οι αυτοκτονίες προκαλούνται όταν το γενικότερο περιβάλλον στο οποίο ζούμε έχει τα χαρακτηριστικά της κατάθλιψης. Αυτό το κλίμα διαμορφώνεται από τα ΜΜΕ και όχι από την οικονομική κατάσταση της χώρας». «Σήμερα ξεδοντιάζουμε την πολιτική βία της αριστεράς. Τώρα ανακαταλάβαμε τα κτίρια τους και περιορίζουμε τα φαινόμενα της βίας με αστυνομική επάρκεια. Αφαιρούμε το βασικό τους εργαλείο για να εμπεδωθεί η ελευθερία στη χώρα. Επιβάλουμε την ορθή λειτουργία της δημοκρατίας». «Λέμε λοιπόν την αλήθεια και ετοιμαζόμαστε για την μεγάλη, την πραγματική μάχη. Η παράταξή μας κράτησε αυτή τη χώρα στον ελεύθερο δυτικό κόσμο και δεν επέτρεψε να γίνει σοβιετικό καθεστώς. Κερδίσαμε τη μάχη αλλά χάσαμε τον πόλεμο των ιδεών. Ανεχτήκαμε για πολύ καιρό ιδέες που ήταν ξένες για τον Έλληνα. Θα την κερδίσουμε όμως αυτή την μεγάλη μάχη γιατί αυτή είναι η μοίρα της παράταξής μας».
Συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος:
«Οι Έλληνες δεν δύνανται να πιστεύουν εις τον κομμουνισμόν»
Την ίδια ημέρα:
Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και Αναπληρωτής Υπουργός Υγείας, Μάριος Σαλμάς, στην προσπάθειά του να αποφύγει διαμαρτυρόμενους πολίτες του Μεσολογγίου, σύμφωνα με καταγγελίες, παρασύρει με το υπουργικό αυτοκίνητό του τουλάχιστον τρεις από αυτούς.
Ο καταζητούμενος συνεργάτης του υπόδικου τραπεζίτη και βιομήχανου Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, μεταμφιεσμένος σε παπά και με 80 εκατομμύρια “στην τσέπη”, φεύγει ανενόχλητος από τη χώρα.
Εννιά ακόμη πολίτες της Ιερισσού προσαγάγονται στην Ασφάλεια, με τον αριθμό των προσαχθέντων να έχει ξεπεράσει τους εβδομήντα, μεταξύ των οποίων και ανήλικα παιδιά χωρίς καν την παρουσία των γονέων τους. Σημειώνεται ότι έχει προηγηθεί εισβολή των ΕΚΑΜ με ημιαυτόματα και η ρίψη χημικών στο σχολείο του χωριού.
Ένας πολίτης βασανίζεται από άνδρες των ΜΑΤ μπροστά στα μάτια εκατοντάδων συμπολιτών του.
Όπως πολύ γλαφυρά περιέγραψε ο πρώην πρόεδρος του πολιτικού σκέλους της Χούντας, Μάκης Βορίδης, και νυν συνεργάτης των σοσιαλδημοκρατών Ευάγγελου Βενιζέλου και Φώτη Κουβέλη, έτσι “επιβάλλεται η ορθή λειτουργία της δημοκρατίας“.
Όταν χαρακτηρίζαμε τη διαπόμπευση ασθενών γυναικών από τον Ανδρέα Λοβέρδο, προμήνυμα ναζισμού, ακουγόμασταν γραφικοί. Όταν διαμαρτυρόμασταν για τον εγκλεισμό μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου σήμερα οι φρουροί τους τούς σπάνε τα κόκαλα μας θεωρούσαν υπερβολικούς. Όταν χαρακτηρίζαμε την είσοδο του Βορίδη, από το παράθυρο, στις τάξεις της Νέας Δημοκρατίας ως κίνηση εκφασισμού της Δεξιάς, κάποιοι “μετριοπαθείς” κεντροαριστεροί έβλεπαν την είσοδο ενός συντηρητικού πλην αξιόλογου πολιτικού σε κόμμα εξουσίας.
Αν πούμε ότι σήμερα ο εν λόγω βουλευτής κήρυξε -έστω και ανεπίσημα- τον εμφύλιο στη χώρα, πάλι θα στραβώσουν τα μούτρα τους οι “μεταρρυθμιστικές δυνάμεις“; Πόσο αλλοτριωθήκατε σύντροφοι; Πόσο μούχλιασε ο εγκέφαλός σας; Ως πότε νομίζετε ότι θα σας θεωρούν οι ιδεολογικοί απόγονοι ταγματασφαλιτών “φίλιες δυνάμεις” και δεν θα πάτε κι εσείς από “φίλια πυρά“;
Καληνύχτα σας. Πρέπει να κοιμηθώ νωρίς σήμερα γιατί αύριο θα υποβληθώ σε επέμβαση δημοκρατίας.
Υπάρχουν σήμερα τμήματα της αστικής τάξης, ή αστικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να «σηκώσουν» το αίτημα της εξόδου από το ευρώ και φυσικά από την ΕΕ;
Συγκροτημένο τμήμα της αστικής τάξης (τόσο της μονοπωλιακής, όσο και της μη μονοπωλιακής) που να ζητά, να απαιτεί την έξοδο από ευρώ μόνο, ή και από την ΕΕ δεν υπάρχει. Γι' αυτό και δεν βλέπουμε αστικές δυνάμεις να το ζητούν. Ούτε καν στο βάθος του πολιτικού ορίζοντα. Όσοι ισχυρίζονται ότι υπάρχουν στρώματα της άρχουσας τάξης υπέρ της εξόδου του ευρώ μόνο ή και από την ΕΕ, ας μας τα δείξουν. Ας μας δείξουν πώς και που κάτι τέτοιο εκφράζεται. Πρόκειται για μια ανοησία που λάνσαρε το κατεστημένο, ώστε να στιγματιστεί το αίτημα της εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ ως αποκύημα σκοτεινών συμφερόντων. Ξέρετε, το «λόμπι» ή η «συμμορία της δραχμής» κι άλλα τέτοια φαιδρά. Από αυτούς το άρπαξαν και κάποιες δυνάμεις της αριστεράς όπως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η Παπαρήγα και κάποιοι από το ΑΝΤΑΡΣΥΑ προκειμένου να αποδυναμώσουν το λαϊκό, πατριωτικό και ταυτόχρονα δημοκρατικό περιεχόμενο του αιτήματος. Γι’ αυτό και κανένας τους δεν αποδέχεται αυτό καθαυτό το αίτημα αυτό της εξόδου και της εισαγωγής εθνικού κρατικού νομίσματος, είτε γιατί το χαρακτηρίζει «εθνικιστικό», όπως κάνει η ηγεσία Τσίπρα του ΣΥΡΙΖΑ, είτε γιατί δεν είναι αρκούντως «αντικαπιταλιστικό», ή «ταξικό» όπως το νομίζουν όλοι οι άλλοι.
Η ιστορία είναι παλιά, απλά επαναλαμβάνεται με νέους όρους. Και στην παλιά ναζιστική κατοχή, ιδίως στα πρώτα δυο χρόνια, γινόταν μια επίμονη προσπάθεια να ταυτιστεί το αίτημα της εθνικής αντίστασης με τις δυνάμεις εκείνες που ήθελαν την αποκατάσταση της επικυριαρχίας των Βρετανών στην Ελλάδα. Έτσι οι εκπρόσωποι των δυνάμεων κατοχής, της κομαντατούρ απέδιδαν το κίνημα της εθνικής αντίστασης και κυρίως το ΕΑΜ ως συνωμοσία των Βρετανών και του φαύλου πολιτικού συστήματος που δραπέτευσε μετά την κατάρρευση του μετώπου. Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποίησαν ακόμη και «αντιστασιακές» φωνές. Την προβληματική αυτή την ασπάστηκαν και τότε κάποιοι στην αριστερά και αρνήθηκαν είτε από σκοπιμότητα, είτε από αμέριστη βλακεία - που σε τέτοιο βαθμό ισοδυναμεί πάντα με προδοσία - την συμμετοχή τους στην εθνική αντίσταση στο όνομα της αναγκαίας συμπλήρωσής των εθνικών και πατριωτικών καθηκόντων με "ταξικά" συνθήματα και άλλα τέτοια φαιδρά. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα.
«Τις μικρές εξουσίες να φοβάσαι», έλεγε ο ρεπόρτερ - ερευνητής Πρίφτης, ήρωας του ομώνυμου σίριαλ του 1991, εποχή κατά την οποία η ιδιωτική τηλεόραση μπουσούλαγε, τολμούσε τη σάτιρα και δεν είχε εξελιχθεί σε τερατώδη διαπλοκή. Ο Πρίφτης, για όσους δεν θυμούνται ή δεν ξέρουν λόγω ηλικίας, ήταν η καρικατούρα ενός δημοσιογράφου που κυνηγούσε τις μεγάλες αποκαλύψεις κατά της εξουσίας, αλλά πάντα σκόνταφτε στη μικροεξουσία των ιδιοκτητών της εφημερίδας του. Εξ ου και ο πικρός καημός του: «Τις μικρές εξουσίες να φοβάσαι!».
