Ευρώ ή Δραχμή; Υποδούλωση ή Ελευθερία;

Ακόμη και σήμερα υπάρχουν ορισμένοι που επιμένουν ότι το δίλλημα Ευρώ ή Δραχμή, όπως έχει πολιτογραφηθεί στην κοινή διάλεκτο το αληθινό δίλλημα κοινό νόμισμα, ή εθνικό κρατικό νόμισμα, είναι ένα ψευδοδίλλημα και τέλος πάντων δεν είναι το κυρίαρχο ζήτημα. Αυτό μπορεί να το ισχυρίζεται μόνο όποιος είτε διακρίνεται για την άγνοιά του, είτε για την σκοπιμότητά του στην εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων. Κι ενώ η άγνοια δεν αποτελεί επιχείρημα και συγχωρείται, η σκοπιμότητα όχι.

Είναι αδιανόητο να χρειάζεται να λέμε και να ξαναλέμε τα αυτονόητα, αλλά αγαπητές κυρίες και κύριοι από την πρώτη στιγμή που το νόμισμα χρησιμοποιήθηκε ως βασικό συναλλακτικό μέσο αποτέλεσε την καρδιά του οικονομικού προβλήματος. Ο Αριστοτέλης διέκρινε δύο είδη οικονομίας: την «κατά φύσιν κτητική», που καλύπτει τις λογικές ανάγκες του ανθρώπου μέσα από την παραγωγή, τόσο σε επίπεδο οικογένειας όσο και σε επίπεδο πόλης και τη «χρηματιστική», που εξυπηρετεί αλόγιστες επιθυμίες πλουτισμού, άρα είναι «παρά φύσιν».

Η ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΙΚΗ

Για τον Αριστοτέλη «η χρηματιστική σχετίζεται κυρίως με το νόμισμα και έχει κύριο έργο της την εξασφάλιση μεγαλύτερου κέρδους, επειδή προσπορίζει πλούτο και χρήματα… Γι' αυτό πολύ εύλογα η τοκογλυφία είναι μισητή, επειδή το κέρδος προέρχεται από το ίδιο το νόμισμα κι όχι από τη χρήση, για την οποία προορίστηκε. Ενώ επινοήθηκε για χάρη της συναλλαγής, το νόμισμα πολλαπλασιάζεται από τον τόκο (γι' αυτό άλλωστε και ο τόκος ονομάστηκε έτσι γιατί όπως τα γεννήματα είναι όμοια με τους γεννήτορες τους, έτσι και ο τόκος είναι γέννημα χρημάτων από χρήματα). Επομένως απ' όλους τους τρόπους απόκτησης πλούτου βασικά αυτός είναι ο πιο αφύσικος.»

Επομένως, το πρώτο και βασικό βήμα για να αντιμετωπιστεί ο «παρά φύσιν» πλουτισμός και πιο συγκεκριμένα η τοκογλυφία είναι να ελέγξει η κοινωνία το νόμισμα και να το χρησιμοποιήσει αυστηρά ως γενικό ισοδύναμο, δηλαδή ως μέτρο της συναλλαγής και όχι ως μέσο πλουτισμού και συσσώρευσης χρέους. Πότε ελέγχει η κοινωνία το νόμισμα; Όταν διατηρεί για τον εαυτό της το εκδοτικό δικαίωμα του νομίσματος και κατέχει τους βασικούς μοχλούς της κυκλοφορίας του, δηλαδή πρώτα και κύρια την κεντρική τράπεζα. Πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Με την κατάκτηση της δημοκρατίας όπου ο ίδιος ο λαός ασκεί την κυριαρχία στην χώρα του.

Το νόμισμα δεν είναι ένα απλό εργαλείο, αλλά αντιπροσωπεύει σχέσεις δύναμης, εξάρτησης, εξουσίας και εκμετάλλευσης. Συνεπώς δεν είναι αδιάφορο το τι νόμισμα διαθέτει μια οικονομία, ούτε το ποιος το εκδίδει, ή το ελέγχει. Αν ήταν έτσι, τότε γιατί δεν επετράπη στην Ελλάδα από τις Προστάτιδες Δυνάμεις να εκδώσει το δικό της νόμισμα στο έδαφός της από το κράτος της, μετά την δολοφονία Καποδίστρια και την εγκατάσταση της «ξένης ακρίδας», όπως ονόμασε ο λαός μας την Βαυαροκρατία; Γιατί για πρώτη φορά στην ιστορία της η Ελλάδα κατόρθωσε να εκδώσει το δικό της εθνικό κρατικό νόμισμα μόλις το 1949; Πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβει κανείς ότι χωρίς το δικό σου εθνικό νόμισμα δεν μπορείς καν να σταθείς σαν χώρα; Μάλλον πολύ δύσκολο, έως ακατόρθωτο όταν φοράς τις παρωπίδες της ιδεολογίας, ή της σκοπιμότητας.

Όταν η ιδιοτέλεια σε σπρώχνει να ξεχνάς ακόμη και τα πιο προφανή…

ΔΗΜ. ΚΑΖΑΚΗΣ

Το να κάνεις προτάσεις για την κρίση και μάλιστα της ευρωζώνης, προϋποθέτει ότι, αφενός, γνωρίζεις ποιο είναι το πρόβλημα και, αφετέρου, είσαι σοβαρός σ’ αυτά που προτείνεις. Το κατά πόσο είναι ορθά αυτά ή όχι, κρίνεται εκ των υστέρων. Τα λέμε αυτά γιατί οι περίφημες 4 προτάσεις των Βαρουφάκη, Γκάλμπρεϊθ και Χόλαντ στερούνται και σοβαρότητας και γνώσης του προβλήματος. Μάλιστα, ως προς τον χαρακτήρα τους, είναι τόσο προκλητικά υπέρ της κερδοσκοπίας στις διεθνείς αγορές χρέους και νομίσματος, που λες και τους έβαλαν να τις κάνουν οι πιο αδίστακτοι κερδοσκόποι σαν τον Σόρος.

Καταρχάς, οι επιφανείς αυτοί οικονομολόγοι δεν έχουν ιδέα σε τι πράγμα αναφέρονται. Για τους κυρίους αυτούς η κρίση της ευρωζώνης δεν υπάρχει. Ναι, καλά ακούσατε δεν υπάρχει. Απαρτίζεται από τέσσερεις διαπλεγμένες, άλλες, διακριτές κρίσεις, οι οποίες εκδηλώθηκαν κατά λάθος, ή εξεπίτηδες, δεν έχει καμιά σημασία. Αυτές είναι μια «τραπεζική κρίση», μια «κρίση χρέους», μια «κρίση επενδύσεων» και μια «κοινωνική κρίση». Καμιά από αυτές – ως δια μαγείας – δεν έχει σχέση με το ευρώ. Και καμιά από αυτές – πάλι ως δια μαγείας – δεν είναι συστημική, δηλαδή δεν αφορά στον τρόπο λειτουργίας του παγκόσμιου συστήματος των αγορών. Είναι κάτι που απλά συνέβη.

Εδώ που τα λέμε καμιά τους δεν έχει σχέση με τίποτε απ’ ότι έχει συμβεί τις τελευταίες δυο δεκαετίες στις παγκόσμιες αγορές κεφαλαίου. Τουλάχιστον έτσι μας παρουσιάζουν τα πράγματα οι επιφανείς οικονομολόγοι. Ούτε με την υπερδιόγκωση και τον υδροκεφαλισμό των αγορών κεφαλαίου, που έχει σαν αποτέλεσμα τα παγκόσμια χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία να ανέρχονται στα 206 τρις δολ. το 2007, ήτοι στο 355% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Ούτε με το γεγονός ότι αυτή η ιστορικά πρωτοφανής συγκέντρωση χρηματοπιστωτικών περιουσιακών στοιχείων γέννησε διεθνείς τράπεζες τέρατα που ξεπερνούν σε μέγεθος ακόμη και τα μεγαλύτερα κράτη της υφηλίου. Και προκειμένου να αναχρηματοδοτούνται αυτές οι τερατογεννέσεις δημιουργήθηκε μια πρωτοφανής αγορά παραγώγων ονομαστικής αξίας 596 τρις δολαρίων τον Δεκέμβριο του 2007, η οποία τον Δεκέμβριο του 2012 έφτασε τα 632 τρις δολάρια, αλλά και μια διεθνής αγορά συναλλάγματος με ημερήσιο τζίρο το 2007 της τάξης των 3,3 τρις δολαρίων και το 2010 της τάξης των 4,0 τρις δολαρίων.

Ευρωπαϊκή Ένωση: εκεί όπου οι φαντασιώσεις των εταιρειών γίνονται πραγματικότητα

Ο Έντουαρντ Σνόουντεν έφερε στο φως πολύ περισσότερα από μια υπόθεση μαζικής παρακολούθησης και κατασκοπίας. Πιθανώς χωρίς να έχει την πρόθεση, τράβηξε την προσοχή στο πόσο δουλοπρεπείς είναι οι πολιτικοί ηγέτες της Ευρώπης έναντι των ΗΠΑ.
Υποτίθεται ότι η Άνγκελα Μέρκελ και ο Φρανσουά Ολάντ έγιναν έξαλλοι με την αποκάλυψη ότι οι Αμερικανοί διάβαζαν την ηλεκτρονική διπλωματική αλληλογραφία τους (αν και η οργή τους δεν μπορεί να ήταν και τόσο έντονη, δεδομένου ότι μια φήμη ότι ο Σνόουντεν βρισκόταν σε αεροπλάνο κατευθυνόμενο προς τη Βολιβία ήταν αρκετή για να το εμποδίσει η Γαλλία να περάσει από τον εναέριο χώρο της). Ακούστηκαν επίσης υπαινιγμοί ότι ως αποτέλεσμα αυτής της αντιπαράθεσης κινδύνευε η διατλαντική εμπορική συμφωνία που βρίσκεται στα σκαριά. Ωστόσο, οι συνομιλίες άρχισαν τον τρέχοντα μήνα, σύμφωνα ακριβώς με το πρόγραμμα. Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Με τις πιο ισχυρές εταιρείες στον κόσμο να επιμένουν ότι οι συνομιλίες πρέπει να προχωρήσουν, ήταν απίθανο να εκτροχιαστούν μόνο και μόνο εξαιτίας ενός μικροκαβγά για κάποιες αμερικανικές αδιακρισίες.
Τον περασμένο Μάιο, συγκροτήθηκε μια “επιχειρηματική συμμαχία” για να υποστηρίξει τη σχεδιαζόμενη διατλαντική εμπορική συμφωνία. Στον επιχειρηματικό αυτό συνασπισμό ανήκουν πολλές εταιρείες – BP, Coca-Cola, Deutsche Bank, British American Tobacco, Nestlé – που έχουν συμμετάσχει σε παρόμοιες ενέργειες από τη δεκαετία του 1990. Χρησιμοποιώντας μια άκρως αμφίβολη μεθοδολογία, η συμμαχία των εταιρειών εκτιμά ότι η διατλαντική εμπορική και επενδυτική συνεργασία (που είναι γνωστή με το απαίσιο ακρωνύμιο TTIP) θα απέφερε ετήσια κέρδη €119 δισ. για την Ευρωπαϊκή Ένωση και €95 δισ. για τις ΗΠΑ . Αυτό που δεν λένε είναι ότι το τίμημα γι' αυτά τα κέρδη θα είναι η καταστροφή της δημοκρατίας.

Από το Ντιτρόιτ στη Μαδρίτη: ίδια προβλήματα, άλλες ιδέες!

Σύμφωνα με τα διεθνή πρακτορεία, την Πέμπτη το πρωί, η πόλη του πάλαι ποτέ κραταιού Ντιτρόιτ, έδρα της General Motors και λίκνο της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, μετά από την αποτυχία των διαπραγματεύσεων με τους ενδιαφερόμενους, ώστε να αποδεχτούν κάποιο ποσοστό κουρέματος, υπέβαλε αίτηση υπαγωγής στο αντίστοιχο με το δικό μας Άρθρο 99, ζητώντας προστασία από τους πιστωτές, ανάμεσά τους και τα ασφαλιστικά ταμεία, τους οποίους φεσώνει ούτε λίγο ούτε πολύ με 18 ολοστρόγγυλα δις δολάρια. Μπορεί και 20. Με την πράξη αυτή, θα καταχωρηθεί ως η πρώτη μεγάλη πόλη (γιατί για τις μικρότερες δεν γίνεται λόγος), στην ιστορία των ΗΠΑ που χρεοκοπεί. Και πάνω στην ώρα, που ο αξιότιμος οίκος Moody’s αναβάθμιζε την προοπτική της χώρας από αρνητική σε σταθερή.
Αν η αίτηση χρεοκοπίας γίνει αποδεκτή, αυτό θα σημάνει μαζικές απολύσεις δημοτικών υπαλλήλων, ξεπούλημα περιουσιακών στοιχείων, μεγαλύτερες περικοπές στις κοινωνικές παροχές και τις δημοτικές υπηρεσίες, αύξηση των δημοτικών τελών, λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων και πολλά άλλα τα οποία γνωρίζουμε ήδη από πρώτο χέρι.
Η ανάδειξη του Ντιτρόιτ σε ευημερούσα μεγαλούπολη, η ακμή και η παρακμή του, που ξεκίνησε εδώ και αρκετές δεκαετίες, ακολούθησε κατά πόδας την τύχη της αυτοκινητοβιομηχανίας. Μέσα σε διάστημα 10 ετών από το 2000 έχασε κοντά στους 250 χιλιάδες κατοίκους, φτάνοντας σήμερα τους 700,000. Οι εγκαταλελειμμένες κατασκευές αριθμούν τις 78,000, ενώ η ανεργία μέσα σε μια δεκαετία έχει τριπλασιαστεί, στο 15%, στο διπλάσιο περίπου του εθνικού μέσου όρου.
Η συρρίκνωση της φορολογικής βάσης της πόλης, η ανεργία και η προϊούσα φτώχεια, συνέβαλαν στην αύξηση των ελλειμμάτων, η προσπάθεια αντιμετώπισης των οποίων με περισσότερο δανεισμό, συνέβαλε στην έκρηξη του χρέους και στη σημερινή λύση απελπισίας.

Οι τραγουδοποιοί των εφοπλιστών…

Από την κατακλείδα αναγνώστη στην «Εφ.Συν.», χθες: «Δεν θα ξαναπάω να δω τον Σαββόπουλο. Τον γλυκανάλατο, αστό, μουσικό των μεγαλοεπιχειρηματιών». Σπάραγμα από επιστολή αναγνώστριας (11/7/2013): «Ηταν αφοπλιστική η επιμονή της οικογένειας και έτσι δέχτηκα την πρόσκληση», δήλωσε ο αγαπητός Μαχαιρίτσας. Και…
το σχόλιό της: «Το μόνο σίγουρο είναι ότι ήταν αφοπλιστική μάλλον η αμοιβή για να δώσει το μουσικό στίγμα του σ” αυτό το πάρτι της ανθρώπινης ματαιοδοξίας».

Πάντα καίριοι οι αναγνώστες. Σε ό,τι αφορά τον Σαββόπουλο έχουν γραφεί πολλά, θετικά και αρνητικά. Το μόνο που θυμάμαι είναι η έκφραση της αγαπημένης φιλολόγου, όταν τον υπερασπιζόμουν με μανία πριν από τριάντα χρόνια: Σαχλαμαράκιας είναι, μου έλεγε, και με παρότρυνε να ασχοληθώ με αυτούς που πονούσαν την Αριστερά, τον Μπερτολούτσι λόγου χάριν. Πού να ακούσω εγώ (όπως και κάθε νέος, που νομίζει ότι τα ξέρει όλα…). Δεν συμμερίζομαι τον χαρακτηρισμό της, αλλά δεν μου είναι και τόσο ξένος, πλέον, στο κοσμοείδωλό μου (όποιο κι αν είναι αυτό).


Το ενδιαφέρον μετατοπίζεται στους τραγουδοποιούς που κομπάζουν για την αντιεξουσιαστική – εναλλακτική τους, τάχα, στάση και συμπεριφορά στον χώρο δημιουργίας τους, εν προκειμένω στους Μαχαιρίτσα, Σταρόβα, Στόκα, που τραγούδησαν για τους εφοπλιστές την ώρα που οι κύριοι αυτοί εφοπλιστές είχαν επιβάλει καθεστώς τρομοκρατίας στο νησάκι της Σχοινούσας, απαγορεύοντας την κίνηση ανθρώπων και οχημάτων προκειμένου να μην εμποδιστεί η κίνηση των καλεσμένων στον γάμο βλασταριών τους. Πώς ανέχτηκαν οι μουσικοί της αμφισβήτησης τη φασιστική συμπεριφορά των κολαούζων των εφοπλιστών;

Αλλά το ερώτημα πρέπει να τεθεί ως εξής: Ξέφυγαν ποτέ τους από τις Σειρήνες της καπιταλιστικής επιτυχίας, του πλουτισμού εις βάρος άλλων, της καθιέρωσής τους ως περσόνων και μόνον της συμπαθητικής τηλοψίας;

Το ερώτημα, βεβαίως, αφορά όλους εκείνους οι οποίοι διακονούν δήθεν τον λόγο και την τέχνη, και μάλιστα την πρώτιστη μορφή αυτών, τη μουσική. Είναι δικαίωμά τους να τραγουδάνε για το κεφάλαιο και την ανήθικη στάση όσων υπηρετούν τούτο το κεφάλαιο· είναι ελεύθεροι να επιλέγουν πώς θα κάνουν καμιά αρπαχτή, να τα «κονομήσουν», εντάξει, ας μη βγαίνουν όμως στην αγορά και να καταγγέλλουν τα μνημόνια και την κυβερνητική αυθαιρεσία και καταστολή όταν το είναι τους βρίσκεται σε ευνοϊκή θέση στην άσκηση κυβερνητικής πολιτικής.

Δισέλιδες συνεντεύξεις στις εφημερίδες, και στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, προσκλήσεις από δήμους για «αρπαχτές» εμφανίσεις εντός θέρους, αναγνώριση από συμπλεγματικούς νεαρούς δημοσιογράφους, που δεν ξέρουν τι τους γίνεται, ε, πώς να μην καβαλήσουν καλάμι; Αλλά το έργο τους υποτίθεται δεν έχει σχέση με καλάμια.

Τότε, τι; Τίποτε. Απλώς, αυτοί είναι. Βολεψάκηδες, ολίγιστοι καίτοι ταλαντούχοι. Αλλά, άλλο πράγμα το ταλέντο και άλλο η κοινωνική συνείδηση. Βεβαίως, θα “πρεπε να ντρέπονται. Αλλά ποιος ξέρει, πλέον, τι σημαίνει αιδώς, τι σημαίνει έρως, τι σημαίνει αξιοπρέπεια.

Γιώργος Σταματόπουλος

πηγη

Εφοπλιστές.Όλα για πάρτη τους και για τα κοκτέιλ πάρτη τους.

Γλάροι που πετάνε στους γαλάζιους ουρανούς, η γαλανόλευκη που κυματίζει στα πέρατα του κόσμου, η Ελλάδα που ταξιδεύει στα κύματα και θριαμβεύει. Αυτή είναι η εικόνα που προσπαθεί να δημιουργήσει η εφοπλιστική οικογένεια για τον εαυτό της και μάλλον την πιστεύει κιόλας. Η αλήθεια όμως είναι κρυμμένη στο μπαλαούρο. Η πιο πλούσια ομάδα των ελλήνων δεν φορολογείται, έχει απίστευτα προνόμια και εκβιάζει το κράτος που υποστηρίζει ότι συνδράμει.

Ο πρωθυπουργός της χώρας υπέγραψε με την Ένωση Εφοπλιστών συμβόλαιο εθελοντικής φορολόγησης. Και αφού το υπέγραψε, τρέξανε όλοι να το διαφημίσουν ως μια προσφορά στη χώρα. Ο ίδιος όμως ο τίτλος του συμβολαίου λέει την αλήθεια. Αφού εθελοντικά θα συνδράμουν στη φορολόγηση, στην πραγματικότητα δεν φορολογούνται.

Στον λαβύρινθο της ελληνικής πολυνομίας, υπάρχει ένας νόμος που δεν έχει αλλάξει τα τελευταία 40 χρόνια. Είναι ο νόμος 27/1975 ο οποίος προβλέπει τα περί φορολογίας πλοίων. Με το νόμο αυτό οι έλληνες εφοπλιστές απολαμβάνουν 56 φοροαπαλλαγές. Και όχι μόνο αυτό. Ο νόμος είναι συνδεδεμένος με το ελληνικό Σύνταγμα, ώστε να μην μπορεί να αλλάξει. Δηλαδή πρόκειται για νομικό παραλογισμό. Με το Σύνταγμα προστατεύεται η διαφορετική μεταχείριση ελλήνων πολιτών έναντι άλλων. Πάνω απ όλα όμως αυτή η “νομική” συμπεριφορά δείχνει τον καημό της κάθε κυβέρνησης να τα έχει καλά με τους εφοπλιστές. Τόσο πολύ τους αγαπάνε που τους προστατεύουν από πιθανή διάθεση κάποιου να τους φορολογήσει στο μέλλον.

Σύμφωνα με το νόμο αυτό, κάθε πλοίο με ελληνική σημαία πληρώνει το χρόνο φόρο από 3.000 έως 8.000 ευρώ. Όσο δηλαδή ένας άνεργος χωρίς εισοδήματα. Αν το πλοίο είναι ελληνικό αλλά υπο ξένη σημαία, δεν πληρώνει τίποτα. Η προκλητική μη φορολόγηση των εφοπλιστών, προωθείται επί δεκαετίες με το επιχείρημα ότι δίνουν δουλειά σε Έλληνες και φέρνουν συνάλλαγμα στη χώρα.

συνέντευξη του Δ. Καζάκη στο MAXIMUM FM

“Δεν τους καίγεται καρφί αν πεθάνει ο λαός…Στόχος τους να είμαστε αρεστοί στους εμπόρους..”πιστωτικής κοκαϊνης”! ”
“Η επίσκεψη Σόιμπλε σχετίζεται με την ανάμειξη των ΗΠΑ και την δράση τους στην Ελλάδα”
“Απο τον Σεπτέμβριο έρχεται Αρμαγεδώνας..”
O Δημήτρης Καζάκης γ.γ του ΕΠΑΜ, σχολιάζει και αναλύει σε συνέντευξη που παραχώρησε στον δημοσιογράφο Δ.Κολιό του Maximum FM την σημασία και τον συμβολισμό της επίσκεψης του υπουργού Οικονομικών κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στην Αθήνα ,το γεωστρατηγικό παιχνίδι μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας με επίκεντρο τον έλεγχο της ευρωζώνης ως Ομοσπονδίας και τις συνέπειες της ψήφισης του πολυνομοσχεδίου με τις αλλαγές που επιφέρει τόσο στα εργασιακά με μαζικές απολύσεις για χιλιάδες εργαζομένους του ευρύτερου Δημόσιου τομέα όσο και στην φορολόγηση με το νέο φορολογικό «πακέτο» με έκτακτα μέτρα για το 2013, που θα λάβει άμεσα η κυβέρνηση.