Η κρίση, η προσωπική δυστυχία, η αλληλεγγύη και η παθητικοποίηση ως αντικοινωνική συμπεριφορά

Σε μια κοινωνία που αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα που προέρχονται είτε από κάποια μεγάλη φυσική καταστροφή, είτε από οικονομική καχεξία, ή από άλλους λόγους όπως η παρούσα κρίση, τα άτομα, λογικά θα πρέπει να αναγνωρίζουν την προσωπική τους δυστυχία ως ένα γενικότερο κακό, που δεν μπορούν από μόνα τους να αντιμετωπίσουν. Στο βαθμό που στοιχειωδώς υπάρχει ψυχική υγεία, αναγνωρίζουν στη δυστυχία του διπλανού τους τη δική τους και προστρέχουν να βρουν διέξοδο και ανακούφιση μέσω της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης. Η δυστυχία τους δεν προέρχεται πλέον από προσωπική αποτυχία, που οδηγεί τα άτομα να χάσουν την αυτοεκτίμησή τους, αλλά από εξωτερικούς παράγοντες που συλλογικά πρέπει να αναγνωριστούν και να αντιμετωπιστούν, ενώ η ανυπαρξία έντονων διαφοροποιήσεων, αφού όλοι, ή οι περισσότεροι βρίσκονται στην ίδια περίπου κατάσταση, τα καθιστά περισσότερο ευπροσάρμοστα στις κρατούσες συνθήκες, καθιστώντας την επιβίωση ευκολότερη και τη συλλογική προσπάθεια για ανατροπή των κατεστημένων συνθηκών ικανότερη.

Αντίθετα όμως παρατηρούμε στη πράξη. Ο κόσμος σήμερα μοιάζει «τρελαμένος». Απαξιώνει ...
κάθε συλλογική αντίδραση και φαίνεται να οδηγείται ολοένα και περισσότερο σε «προσωπικές» λύσεις, που δύσκολα βρίσκονται, και τελικά σε παθητικότητα κι αυτοαπομόνωση.

Παιδεία, Άνθρωπος, Δημοκρατία

Γνώση και Ήθος είναι τα συστατικά της Παιδείας και της Δημοκρατίας…

“Παιδεία είναι το ξύπνημα στην περιοχή της άπειρης και ανυποχώρητης νοσταλγίας του είναι και του όλου των όντων των εφήμερων και ανύπαρκτων. Παιδεία είναι να κατοικείς στα όρια του χώρου και του χρόνου αναμένοντας όλα τα χαμένα και ανύπαρκτα, αυτά για τα οποία κανείς λογικός και καθώς πρέπει άνθρωπος δεν νοιάζεται. Παιδεία σημαίνει να μπορείς να ακούς όλο το βουβό κλάμα του κόσμου του εφήμερου και του περιβάλλοντος, αφήνοντας στην άκρη την δική σου θλίψη ή χαρά. Παιδεία σημαίνει να θλίβεσαι για τον άλλο, τον κάθε άλλον, τον όλο Άλλον. Παιδεία σημαίνει να ζείς και να αγαπάς, να πεθαίνεις και να αγαπάς και, αν ξαναγεννηθείς, πάλι να αγαπάς. Παιδεία σημαίνει να τα θέλεις όλα, να τα παντρεύεσαι όλα, να πάσχεις για όλα και να μην τα λησμονάς.”Η Παιδεία σημαίνει δύο πράγματα και δύο αρχές, Γνώση και Ήθος.
Το ένα, μάλιστα, ενισχύει το άλλο. Διότι η απόκτηση γνώσης σε βάθος απαιτεί κόπο, υπομονή, επιμονή και έρωτα της αλήθειας σε κάθε γνωσιακό επίπεδο ή κατεύθυνση. Δηλαδή, ήθος ανθρώπου ελεύθερου καθ’ όλα και όχι στείρα δουλεία σε θρησκείες, ιδεολογίες και καταναλωτισμούς. Γνώση της φύσης, γνώση της τέχνης και του πολιτισμού, γνώση του ανθρώπου, γνώση του κόσμου.
Ο Αϊνστάιν έγραφε και έλεγε ότι στον ναό της επιστήμης έχουμε τις κολώνες και τα αναρριχητικά ή διακοσμητικά φυτά. Κολώνες είναι οι ιδιαίτερες εκείνες ανθρώπινες υπάρξεις του ναού της επιστήμης που εμφορούνται από έρωτα για την αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη. Αυτοί χτίζουν την νέα γνώση και ανοίγουν νέους δρόμους στην επιστήμη και στην τεχνολογία, όπως οι μεγάλοι δημιουργοί στην τέχνη όπως ο Μότσαρτ, οι μεγάλοι πολιτικοί άνδρες όπως ο Γκάντι, οι μεγάλοι ασκητές του πνεύματος, όπως χαρακτηριστικά μιλάει γι’ αυτούς στα έργα του ο Καζαντζάκης και άλλοι συγγραφείς. Τα αναρριχητικά φυτά στον ναό της επιστήμης είναι άνθρωποι με δυνατή διάνοια που παράγουν κάποιο έργο ίσως σημαντικό, εκμεταλλευόμενοι τις κολώνες. Ο ίδιος ο Αϊνστάιν έγραφε στα αυτοβιογραφικά του σημειώματα ότι ποτέ δεν τον έθελξαν η εξουσία, το κέρδος και η ηδονή.

Βενεζουέλα...

Οταν ενας Λαός θέλει, δεν τον σταματάει τίποτα...

Μερικές σκέψεις για το φασισμό

Ο φασίστας αντιλαμβάνεται τη σχέση με τους άλλους λαούς μόνο στο πλαίσιο του συσχετισμού δύναμης και αποκλειστικά με όρους ισχύος. Του είναι αδιανόητο να σκεφτεί τη σχέση με τους άλλους με όρους διαλόγου, αλληλοσεβασμού, αλληλεγγύης και ισότιμης συνεργασίας. Και αυτό γιατί αντιλαμβάνεται, ερχόμενος σε αντίθεση με την ιστορική εμπειρία, την εθνική ταυτότητα σαν οχυρό· αιώνιο, στατικό, αναλλοίωτο και διαρκώς απειλούμενο. Ενώ, βλέπει κάθε ξένη πολιτιστική επιρροή σαν εισβολή και αλλοίωση της εθνικής ταυτότητας και όχι σαν όρο εξέλιξης, προσαρμογής και εντέλει επιβίωσης της. Κι όλα αυτά όταν κατά ειρωνεία της ιστορίας, έχει εισάγει ακόμα και την αντίληψή του για την ελληνικότητα από τη ναζιστική Γερμανία

Σκεπτόμενος με όρους ισχύος και αποδεχόμενος τους κανόνες του κοινωνικού δαρβινισμού και το δίκαιο του ισχυρότερου, έχει μάθει να συνθλίβει τον πιο αδύναμο και να υποτάσσεται στον πιο ισχυρό. Έτσι, ο φασίστας είναι ο παράδοξος αυτός τύπος πατριώτη που μαχαιρώνει τον ξένο όταν έρχεται σαν πρόσφυγας και συνεργάζεται μαζί του όταν έρχεται σαν κατακτητής. Βρίσκεται λοιπόν, στην αρκετά άβολη θέση να πρέπει να υπερασπιστεί αναδρομικά τον πατριωτικό του χαρακτήρα, όταν του ανήκει ένα παρελθόν –και μιλάμε για τα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου- κατά το οποίο υπήρξε πρώτα φασίστας και μετά Έλληνας, την ίδια στιγμή που η αριστερά οδηγούταν στη συντριβή όντας πρώτα πατριωτική και μετά ταξική.

Μία μπύρα περικαλώ!!

Νάτος κι ο Αύγουστος.
Aπαιτητικός, ζωηρός, φορτωμένος υποσχέσεις,
λαγνεία και ερωτισμό!!
Ξεσηκώνει μυαλά και οικογένειες.
Σου κλείνει το μάτι γεμάτος υπονοούμενα.
"Εδώ είμαι...έλα να με πάρεις"!!

Εκτός από διεφθαρμένοι, κοπρίτες και θύματα (!!),
εμείς οι Ελληνες είμαστε αθεράπευτα εξαρτημένοι.
Με τη θάλασσα,τα μπανάκια,το ψάρεμα, τα τσίπουρα
και τη...μπύρα.
Την παγωμένη μπύρα!!

Αύγουστος.
Μήνας διακοπών και...διαρρήξεων!!
Και φέτος, λοιπόν, όσο εμείς θα φροντίζουμε για τη
σωματική και ψυχική μας υγεία και γαλήνη...κάποιοι
επιτήδειοι "διαρρήκτες" έστρωσαν...σχέδια...
...Πατριωτικά σχέδια να μας ξαλαφρώσουν!!
Από το "βάρος" του πορτοφολιού μας.
Από τις δουλειές μας.
Από τα δικαιώματα μας.
Από τα "ασημικά" μας.

Είπαμε, ρε αδερφέ,...κρίση...ΟΚ. Αλλά...άνθρωποι είμαστε!!
Σάρκα και πνεύμα...κι αυτά τα άτιμα χρειάζονται...συντήρηση!!
Γρασάρισμα...Ανανέωση...
Είπαμε να ξελαμπικάρουμε λίγο.
Να "καταψύξουμε" προσωρινά τις μαύρες σκέψεις.
Τα διλήμματα και τους εκβιασμούς.
Να ξεφύγουμε από μανίες και κατάθλιψη.
Από λογαριασμούς και υποχρεώσεις...
...Να πάρουμε μιά ανάσα, επιτέλους!!
Αμ...δε!! Κούνια που σας κούναγε!!

Οσο Εμείς θα "'ψαρεύουμε" κομμάτια Ζωής,
Ελπίδα και Χρόνο...
κάποιοι ΄Αλλοι ετοιμάζουν τα...κάρβουνα να μας ψήσουν.

Οσο Εμείς θα ποτίζουμε τα λαρύγγια μας με μπύρα...
κάποιοι ΄Αλλοι...δηλητηριάζουν τα νερά μας...παραδίδοντας τα
στους "αδερφούς" ιδιώτες επενδυτές.

Οσο Εμείς θα φροντίζουμε την πνευματική μας τροφή
με Ελύτη ή Καζαντζάκη...κάποιοι Αλλοι φροντίζουν για το
ξεπούλημα της Παιδείας και των άτυχων παιδιών μας.

Οσο Εμείς θα απολαμβάνουμε τον ευεργέτη Ηλιο και
το αγαπημένο μελτεμάκι, κάποιοι ΄Αλλοι διαπραγματεύονται
την πώληση τους σε γερμανοαμερικάνους "φιλέλληνες".

Κι όσοι από Εσάς...την τελευταία νύχτα ανάψετε Φωτιάστην παραλία και καταναλώσετε την...παγωμένη μπύρα...να θυμάστε πως η "Νύχτα" δεν γεννήθηκε μόνο
για να "διευκολύνει" τον παθιασμένοερωτισμό σας (!!), αλλά...και...τις Προδοσίες αυτών που εξουσιοδοτήσατε
να διαχειρίζονται
τα του Οίκου σας και της Δουλειάς σας!!

πηγη

Η Γλώσσα της ΕΕ: Χειραγώγηση και «doublethink» !!!

Ταυτόχρονα με την προσφυγή της Ελλάδας στον «ευρωπαϊκό μηχανισμό» στήριξης (23/4/2010), ξεκίνησε μια πρωτοφανής γλωσσική τρομοκρατία ενάντια στην κοινωνία.

Το κομματικό προσωπικό των δύο μεγάλων κομμάτων, με την συνεπικουρία ανθρώπων που σιτίζονται από την τραπεζική ελίτ και την ΕΕ, και του μεγαλύτερου μέρους των ΜΜΕ, άρχισαν να χρησιμοποιούν μια «Νέα Γλώσσα» με σκοπό την…ιδεολογική κυριαρχία, την νομιμοποίηση των πολιτικών λιτότητας και την χειραγώγηση των πολιτών.

Η γλωσσική τρομοκρατία που εξαπολύθηκε ενάντια στον ελληνικό λαό, εξέλαβε απεχθείς διαστάσεις και που ακόμη δυστυχώς τα αποτελέσματά της δεν έχουν σταθμισθεί.


Η αποτελεσματικότητά της είναι εμφανής τρία χρόνια μετά: θεσμική και κρατική βία, κατάλυση εργασιακών δικαιωμάτων και κράτους πρόνοιας, ανεργία, απόγνωση, ακραία φτώχεια και αυτοκτονίες.

Από διάσπαρτα σχετικά άρθρα που έχουν δει το φως της δημοσιότητας στον ιταλικό, ισπανικό, πορτογαλικό και ιρλανδικό τύπο, φαίνεται ότι η αυτή η τρομοκρατική «νέα γλώσσα» χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται με τον ίδιο τρόπο από σοσιαλδημοκρατικές και δεξιές κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ του ευρωπαϊκού νότου. Το φαινόμενο αυτό αν ειδωθεί αποσπασματικά, αποκρύπτει το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο έλαβε χώρα και που σχετίζεται με τον σχεδιασμό ενός νέου οικονομικού μοντέλου της ΕΕ. Η έναρξη αυτής της επίθεσης συνέπεσε με το νέο ευρωπαϊκό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα που αντικατέστησε την στρατηγική της Λισσαβόνας και εγκαινιάσθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις 3/3/2010.

Κυβέρνηση υποτέλειας σε φόντο εθνικού διχασμού

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Τα μνημόνια και οι πρωτοφανείς «συμβάσεις», που δεσμεύουν την χώρα από την άνοιξη του 2010, είναι ο απόλυτος οδικός χάρτης της νεοφιλελεύθερης τυραννίας, του Δόγματος του Σοκ, που οδηγούν τελικά στην αντιδημοκρατική εκτροπή. Το πρώτο σχετικό πείραμα έγινε την δεκαετία του ’70 στην Χιλή με την χούντα του Πινοσέτ για να λεηλατηθεί ο ορυκτός πλούτος της χώρας, τον οποίο εποφθαλμιούσαν τα αρπακτικά των πολυεθνικών.
Σήμερα, η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, με την βαριά φορολογία, τα χαράτσια, τις απολύσεις, το γενικό ξεπούλημα και τις αυταρχικές συμπεριφορές, που κορυφώθηκαν με το «μαύρο» στην ΕΡΤ, επιχειρεί να βαδίσει στην ίδια αντιλαϊκή και αντεθνική ατραπό, έχοντας ζηλώσει την «δόξα» του αιμοσταγούς δικτάτορα της Χιλής.
Η κυβέρνηση αυτή είναι επικίνδυνη όπως διαχειρίζεται την εξουσία, όχι μόνο γιατί είναι πλήρως υποταγμένη στις επιταγές των τοκογλύφων, όχι μόνο για τον πρωτοφανή αντιλαϊκό και ξενόδουλο χαρακτήρα της, αλλά και γιατί επιδεικνύει έναν διχαστικό ρεβανσισμό απέναντι στην κοινωνία.
Η αναζωπύρωση του διχαστικού, ρεβανσιστικού λόγου με πρωταγωνιστές ακόμα και υπουργούς της σημερινής συγκυβέρνησης, έρχεται την ώρα ακριβώς που οι λαϊκές αντιδράσεις πολλαπλασιάζονται και πλησιάζει η ώρα του ξεσπάσματος. Παληά μου τέχνη κόσκινο το «διαίρει και βασίλευε» για τους υπηρέτες των ξένων συμφερόντων στον τόπο μας.
Είναι η πρώτη φορά μετά το τέλος του εμφυλίου που μια ακροδεξιά αντίληψη, μέσα κι έξω από το Μαξίμου, προσπαθεί να υφαρπάξει τα ηνία της χώρας (οι γέφυρες προς την Χ.Α. δεν έγιναν τυχαία) ξεθάβοντας από τα σεντούκια της νεώτερης ιστορίας μας τον εμφυλιοπολεμικό λόγο, κάτι που η μεταπολιτευτική συντηρητική παράταξη, την οποία χρησιμοποιούν ως όχημα, δεν το τόλμησε ούτε το επιδίωξε ποτέ.