Επαίσχυντο το τέλος

του Γιώργου Δελαστίκ

Τι είναι αυτά που είπε ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε στο Λουξεμβούργο το βράδυ της Πέμπτης, αμέσως μετά τη λήξη της συνεδρίασης της Ευρωομάδας και τα οποία σχεδόν «εξαφανίστηκαν» από τα μέσα ενημέρωσης στη συνέχεια; Φρίξαμε κυριολεκτικά μόλις ακούσαμε τι αποκάλυψε ο Γ. Βαρουφάκης ότι πρότεινε η κυβέρνηση Τσίπρα στους Γερμανούς και στους υπόλοιπους δανειστές, με φορέα τον ίδιο τον Βαρουφάκη! Δεν περιμέναμε να προτείνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ την αφαίρεση ουσιαστικά όλων των οικονομικών αρμοδιοτήτων από κάθε ελληνική κυβέρνηση και την ουσιαστική εκχώρησή τους σε ανδρείκελα των δανειστών και του Τέταρτου Ράιχ της Γερμανίας!

Ας δούμε όμως τις επονείδιστες προτάσεις της κυβέρνησης Τσίπρα πιο συγκεκριμένα. Όπως είπε ο Βαρουφάκης στη συνέντευξή του, μεταξύ άλλων, η ελληνική κυβέρνηση πρότεινε δυο πράγματα. Πρώτον, την εκχώρηση της συλλογής των εσόδων του κράτους σε μια Ανεξάρτητη Αρχή Φόρων και Τελών. Δεύτερον, το διαρκή έλεγχο της εκτέλεσης του προϋπολογισμού σε ένα ανεξάρτητο....
από την κυβέρνηση, όπως υπογράμμισε ο Γ. Βαρουφάκης, Δημοσιονομικό Συμβούλιο. Μάλιστα, κατά την κυβερνητική πρόταση όπως την παρουσίασε ο υπουργός Οικονομικών, αυτό το Δημοσιονομικό Συμβούλιο θα έχει την εξουσία σε περίπτωση που διαπιστώνει ότι κατά την εκτέλεση του προϋπολογισμού παρουσιάζονται αρνητικές αποκλίσεις από τους στόχους (λιγότερα έσοδα, περισσότερα έξοδα), να αποφασίζει και να προβαίνει το ίδιο σε οριζόντιες περικοπές σε όλα τα υπουργεία! Με άλλα λόγια, οι κυβερνητικές προτάσεις εκχωρούν τόσο τη συλλογή των εσόδων του κράτους όσο και την παρακολούθηση της εκτέλεσης του προϋπολογισμού, σε δήθεν «ανεξάρτητες αρχές». Γιατί όμως οι πολίτες θα προσέρχονται στις κάλπες και θα εκλέγουν κυβερνήσεις από τη στιγμή που οι κυβερνήσεις αυτές θα έχουν εκχωρήσει σε μη εκλεγμένους ιδιώτες το σύνολο ουσιαστικά της οικονομικής πολιτικής;

Ο θάνατος του αγροτάκου

του Γιώργου Χαλιμούρδα

Πέρα από τη μνημονιακή προπαγάνδα των εγχώριων ΜΜΕ κατά του αγροτικού κόσμου που εγείρει τον κοινωνικό αυτοματισμό περί τεμπέληδων αγροτών που τρώνε τις επιδοτήσεις, λες και αυτό δογματικά είναι προνόμιο μόνο των αστών, εδώ και δεκαετίες σοβεί μια τερματικού χαρακτήρα κατάσταση που οδηγεί τον αγροτικό κόσμο στην πλήρη και ολοκληρωτική διάλυσή του. 
Στα μάτια του κόσμου, ο μέσος αγρότης έχει τεράστιων ίππων τρακτέρ, έχει εκατοντάδες στρέμματα, και τη μορφή των Μπούτα και Νασίκα. Κανείς δεν θα τους πληροφορήσει ότι η ΚΑΠ ήταν στην κυριολεξία δημιούργημα της Γαλλίας προς όφελος πρωτίστως των Γάλλων αγροτών. Κανείς δεν θα τους ενημερώσει ότι οι Γάλλοι παραγωγοί εκτός των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων λαμβάνουν τρομαχτικές επιδοτήσεις από το Γαλλικό κράτος εντός του Ευρώ πράγμα που δε συμβαίνει με τους δικούς μας. Κανείς δεν θα τους ενημερώσει πως οι αγρότες των ΗΠΑ είναι οι ισχυρότερα επιδοτούμενοι αγρότες στον κόσμο. Κανείς δεν θα τους ενημερώσει για την πολιτική προστατευτισμού που ακολουθούν πολλές χώρες στον κόσμο με προεξέχουσα τις ΗΠΑ (τη Μέκκα του νεοφιλελευθερισμού). Η κοινή γνώμη δεν θα μάθει ποτέ για τους δασμούς που βάζει η ΕΕ στα γιαπωνέζικα αυτοκίνητα που εισάγονται στην ΕΕ για να προστατεύεται η γερμανική και γενικότερα ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία, ενώ αντίθετα δεν προστατεύονται τα ελληνικά γεωργικά προϊόντα.

Ο Λαός σώζει, δεν σώζεται.

… Λαός είναι η ανθρώπινη ομάδα, που αν καταφέρει να αποκτήσει αυτοσυνείδηση και αυθυπόσταση, θα περιορίσει την ισχύ της ομάδας ελίτ και θα την ενσωματώσει στην ομάδα Λαός. Θα εξυψώσει την ανθρώπινη ύπαρξη, τονίζοντας την ανάγκη χρησιμοποίησης του ελεύθερου χρόνου των ατόμων, προς την κατεύθυνση της πνευματικής ανύψωσης και της κοινωνικής συνεισφοράς. Ο άνθρωπος θα γίνει συμμέτοχος συναισθηματικής ζωής, όσο και ερευνητής των δρόμων της λογικής. Θα έχει συνείδηση του δίκαιου, του ηθικού, του κόσμου που τον περιβάλλει, της ομάδας του που τον αγαπά και τον φροντίζει, χωρίς να τον ξεχωρίζει από τους άλλους. Δεν γίνεται η ομάδα αυτή να επικρατήσει με τα εργαλεία της ομάδας ελίτ, γιατί τότε θα γινόταν ελίτ. Άρα ο δρόμος είναι η ατομική συνειδητοποίηση με εργαλείο τον Λόγο! Στην αναπτυγμένη μορφή της δεν θα χρειάζεται ιεραρχίες, νόμους, χρήμα. Τουλάχιστον όχι χρήμα αφέντη. Ίσως να υπάρχει χρήμα, εργαλείο! Καμιά εφεύρεση δεν πρωτολειτούργησε τέλεια από την πρώτη της μορφή. Χρειάστηκαν βελτιώσεις και προσθήκες. Έτσι θα συμβεί και με την κοινωνία στην οποία θα άρχει χωρίς να εξουσιάζει ο Λαός. Θα είναι η ώριμη ηλικία της ανθρώπινης κοινωνίας. …



του Γιώργου Χαραλαμπίδη


Από την στιγμή που ο άνθρωπος αντιλήφθηκε την αξία, της συνεννόησης με τον συνάνθρωπο, της από κοινού προσπάθειας και συνεργασίας, δρομολόγησε τη ζωή του μέσα από την θέσμιση ομάδων και συνόλων.
Η Οικογένεια είναι μια απ’ αυτές. Ο Λαός μια άλλη.

Το γιατί, η ανθρώπινη ομάδα είναι το καλύτερο, το χρηστικότερο εργαλείο, η καλύτερη και απολαυστικότερη μέθοδος για να πραγματωθεί ένα έργο, μικρό ή μεγάλο, δεν θα αποτελέσει αντικείμενο αυτού του άρθρου. Στο κάτω - κάτω είναι προφανές! Και βέβαια υπάρχουν έργα, που δεν πραγματώνονται από τις ομάδες. Γεννιέσαι και πεθαίνεις μόνος! Έτσι περίπου αναγεννιέσαι στον χώρο της συνειδητοποίησης! Αλλά γιατί να ζεις μόνος;
Το πώς και το γιατί οι ανθρώπινες ομάδες γίνονται θεσμός, αξίζει να το σκεφτεί κανείς.

Η βασικότερη ανθρώπινη διαίρεση, από τους αρχαίους χρόνους μέχρι σήμερα, είναι αυτή της γραμμής της εξουσίας.
Αυτή ορίζεται με βάση το συμφέρον της ομάδας «ελίτ».

Ευρωζώνη, Ευρωπαϊκή Ένωση και δημόσιο χρέος υπό το φως της επικείμενης συμφωνίας

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Προφανώς το θέμα μας δεν είναι οι όποιες υπαρκτές, ή ανύπαρκτες υποχρεώσεις της χώρας μας προς αυτούς τους υπερεθνικούς μηχανισμούς, ούτε βέβαια η αρχιτεκτονική των μηχανισμών αυτών και η αντιδημοκρατική -κυριολεκτικά αντιδραστική- τους διάρθρωση.

Αλλά η άμεση εμπλοκή τους στην ίδια τη διαμόρφωση του ελληνικού δημόσιου χρέους και...
μέσω αυτού ως πρόσχημα και με εργαλείο το κοινό νόμισμα, -δηλαδή το ευρώ- να βρεθεί αυτή τη στιγμή η χώρα μας υπό το καθεστώς μιας ξένης κατοχής με οικονομικά μέσα αυτή τη φορά.

Όμως όλο αυτό το θέμα τίθεται υπό το φως της επικείμενης συμφωνίας.
Ποιας αλήθεια συμφωνίας που επίκειται;
Η συμφωνία υπάρχει και υλοποιείται σε βάρος μας εδώ και πέντε ολόκληρα χρόνια.
Τι ακριβώς συζητά και τι διαπραγματεύεται άραγε αυτή η κυβέρνηση;
Μήπως την έμπρακτη ακύρωση του καθεστώτος κατοχής και της μετατροπής της χώρας μας σε δουλοπαροικία χρέους;
Όχι βέβαια.

Αφού έχει αποδεχτεί τη συμφωνία που υλοποιείται και το καθεστώς κατοχής, στον πυρήνα του.

Οι γεωπολιτικές αναταράξεις, κτυπούν επικίνδυνα τώρα και τη “γειτονιά μας”!

Του Δημήτρη Κυπριώτη

Η Ελλάδα από την έναρξη της κρίσης μέχρι και σήμερα τουλάχιστον, βρίσκεται σε μια από τις κρισιμότερες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας της, ακέφαλη στην ουσία από ισχυρή πολιτική, οικονομική και πνευματική ηγεσία.

Είναι γνωστό πλέον, ότι η Εθνική Ανεξαρτησία της χώρας, με όσα ψήγματα διέθετε αυτή, έχει παραδοθεί μέσω επαίσχυντων δανειακών συμβάσεων που υπόγραψαν Έλληνες πολιτικοί, ερήμην Βουλής και Λαού, σε τοκογλύφους-δανειστές, που οι κυβερνήσεις της χώρας μας αυτής της περιόδου που αναφερόμαστε, έχουν το θράσος να τους αποκαλούν «εταίρους»!

Διεθνώς τώρα, αναπτύσσεται μια ισχυρή τάση αποδόμησης των εθνικών κρατών και της κυριαρχίας τους, προς όφελος της νέας οικονομίας-παγκόσμιας διακυβέρνησης, που έχει σαν αιχμή τον χρηματοπιστωτικό τομέα.

Επειδή αυτό το χρηματοπιστωτικό σύστημα «πνίγεται» στα εθνικά σύνορα των κρατών, αναζητά όλο και περισσότερο μεγαλύτερες κρατικές ενσωματώσεις, για να μπορέσει να λειτουργήσει και να εξελιχθεί αποτελεσματικά. Η αναζήτησή του αυτή, προϋποθέτει πριν από όλα την αποδόμηση των εθνικών κρατών.

Εδώ λοιπόν σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο, όταν όλα στην περιοχή μας επαναπροσδιορίζονται γεωπολιτικά, η Πατρίδα μας βρίσκεται στη χειρότερη πολιτική, οικονομική και κοινωνική, κατάσταση, ενώ αντιμετωπίζει μια βαθιά κρίση αξιών με αποτέλεσμα, όλα τα παραπάνω να έχουν προξενήσει καταλυτικές συνέπειες στο κύρος και στην ισχύ της.

Βερολίνο – Λονδίνο – Παρίσι σχεδιάζουν τη Νέα Ευρώπη

Με διαφορετική ατζέντα και συγκρουόμενα συμφέροντα οι τρεις δυνάμεις

Του Σωτήρη Σιδέρη

Τη στιγμή που η Ελλάδα προσπαθεί, εν μέσω δραματικών συνθηκών, πιέσεων και εκβιασμών, να διασώσει ό,τι έχει απομείνει από τη λαίλαπα των Μνημονίων, Γερμανία, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία και ΗΠΑ συνεργάζονται για τη νέα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική, που θα αλλάξει ριζικά την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη, άρα και τη θέση της χώρας μας στο οικοδόμημα. Μάλιστα, δεν πρόκειται για κάτι μακρινό και ασαφές, καθώς η σχετική διαπραγμάτευση έχει ήδη αρχίσει. Υπ’ αυτό το πρίσμα και με δεδομένο ότι στις σημερινές διαπραγματεύσεις της Αθήνας με τους εταίρους δεν λαμβάνονται υπόψη τα δεδομένα που θα διαμορφωθούν άμεσα, σε λίγους μήνες όσα είναι σήμερα στο τραπέζι για τους μεν κεντροευρωπαίους θα είναι εντελώς παρωχημένα, για τη δε Ελλάδα δεν θα αποτελούν παρά μία αφόρητη κατάσταση, από την οποία δύσκολα θα ξεφύγει και στο μέλλον.

Οι διαπραγματεύσεις ήδη διεξάγονται σε επίπεδο πρωθυπουργικών γραφείων σε ό,τι αφορά στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, αλλά μεταξύ Γαλλίας, Γερμανίας και Μεγάλης Βρετανίας η συζήτηση γίνεται σε πολλά επίπεδα και είναι, μάλιστα, σε προχωρημένο στάδιο.

Το Λονδίνο, καλά προετοιμασμένο και με πλήρες σχέδιο, ζητά την αλλαγή των ιδρυτικών(!) Συνθηκών της Ε.Ε., επιδιώκει, δηλαδή, να προσαρμόσει την ευρωπαϊκή πολιτική στις δικές του εθνικές ανάγκες, κάτι που κάνει εδώ και χρόνια, ενώ είναι αδιανόητο για οποιοδήποτε άλλο κράτος – μέλος.

Το δημοψήφισμα, στο πλαίσιο του οποίου θα κληθεί να αποφασίσει ο βρετανικός λαός για την παραμονή ή μη στην Ευρωπαϊκή Ένωση –έχει προγραμματιστεί για το 2017-, είναι το όχημα με το οποίο ταξιδεύει ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, Ντέιβιντ Κάμερον, προκειμένου να αλλάξει τα δεδομένα για την Ε.Ε. και τη χώρα του. Όμως, το μεγάλο παιχνίδι εξελίσσεται ακριβώς με αφετηρία το βρετανικό δημοψήφισμα για να δρομολογηθούν οι μεγάλες ανατροπές στην Ε.Ε., καθώς συμμετέχουν η Γερμανία, η Γαλλία και οι ΗΠΑ (σε συμβουλευτικό ρόλο) συνεργαζόμενες στενά. Οι αλλαγές όμως δεν γίνονται σε μία νύχτα, καθώς σε όλες τις περιπτώσεις οι αλλαγές Συνθηκών χρειάστηκαν τουλάχιστον ένα – δύο χρόνια διαπραγματεύσεων.

ΤΟ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, Η ΑΣΥΜΦΩΝΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΥΡΟΒΛΗΤΟ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ

Νίκος Μέντζας

Ο “αγώνας” της δεύτερης συγκυβέρνησης των τελευταίων χρόνων συνεχίζεται και τον Ιούνιο, με την ελληνική πλευρά να επιδιώκει έναν έντιμο συμβιβασμό, μια εταιρική συμφωνία, μια μνημονιακή σύγκληση που δεν θα είναι μνημονιακή. Ταυτόχρονα, οι μνημονιακές δεσμεύσεις της προηγούμενης συγκυβέρνησης συνεχίζονται και επαυξάνονται, με την αίτηση παράτασης του προγράμματος του μνημονίου για άλλους εννιά μήνες, μέχρι τον Μάρτιο του 2016. Προφανώς, ο κύριος Τσίπρας και το επιτελείο του έχουν βαλθεί να συνδράμουν και αυτοί στο όραμα για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, βαφτίζοντας το κρέας ψάρι και το ψάρι… στρουθοκάμηλο.

Στις 15 Ιουνίου, ο εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, Γαβριήλ Σακελλαρίδης, δήλωσε ότι οποιαδήποτε συμφωνία μεταξύ της κυβέρνησης και των εταίρων πρέπει να έχει δύο σημαντικά χαρακτηριστικά: “Πρώτον να μην ενισχύει τον κύκλο της αυτοτροφοδοτούμενης ύφεσης, δηλαδή να μην εμπεριέχει νέα μέτρα λιτότητας που μεταφέρουν τα βάρη σε αυτούς που εδώ και χρόνια πληρώνουν το μάρμαρο. Δεύτερον να διασφαλίζει το τέλος της αβεβαιότητας για την ελληνική οικονομία, ώστε από την επόμενη να σηματοδοτηθεί η επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας”.

Για να πάρουμε όμως, αυτές τις δυο προϋποθέσεις και να τις δούμε λίγο πιο αναλυτικά.