ΟΙ «ΚΑΛΟΙ», Ο «ΚΑΚΟΣ» ΚΑΙ Ο «ΗΛΙΘΙΟΣ»

Νίκος Καραβέλος

Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, είναι οργανισμός με έδρα την Ελβετία. Περιγράφει τον εαυτό του ως παγκόσμια κοινότητα, αποτελούμενη από επιχειρηματίες, πολιτικούς, ηγέτες της κοινωνίας, τραπεζίτες και τους γνωστούς «μαϊντανούς», «καλλιτέχνες», «συγγραφείς» και λοιπά σαπρόφυτα.


Στο Συμβούλιό του έχουν κατά καιρούς σουλατσάρει υποκείμενα του κοινού ποινικού δικαίου, όπως ο Πρόεδρος της Τράπεζας Γκόλντμαν Σακς, η βασίλισσα της Ιορδανίας, ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι, ο Μπιλ Γκέιτς, ο Κλίντον, ο Μπλερ και ο, ακόμα διωκόμενος με ανεκτέλεστο (λόγω ασυλίας του) ένταλμα σύλληψης, κ. Μπαρόζο. Επίσης, τις συνελεύσεις του «λάμπρυναν» κι άλλοι μεγάλοι βασιλείς του πλανήτη, μη εξαιρουμένων του ρήγα και του βαλέ της τράπουλας.


Να σημειωθεί ότι στο Φόρουμ αυτό σκυλοτρίβονται, ως συνήθως, κι ορισμένα αποφάγια, γνωστοί σαλτιμπάγκοι της «τέχνης», όπως ο Bono των U2, η Σάρον Στόουν, ο Μάικλ Ντάγκλας και φυσικά ο Πελέ.


Η εν λόγω «κοινότητα», ενίοτε, διοργανώνει συναντήσεις σαραντάρηδων μελλοντικών ηγετών που «μοιράζονται την αγωνία και τη δέσμευση σχηματισμού του παγκόσμιου μέλλοντος, προορισμένοι για μελλοντικά μεγαλεία». Εντελώς συμπτωματικά, βέβαια, οι νεανίες αυτοί περισυλλέγονται από τις ΗΠΑ και την αγγλοσαξονική Ευρώπη. Για τους υπόλοιπους, κυρίως για αυτούς που, ψοφοδεείς, είναι της προσκολλήσεως, επιφυλάσσεται το σύνηθες κλωτσίδι, μόλις περατώσουν το «έργο» που τους αναθέτουν οι ισχυροί.


Συνάχτηκαν, το λοιπόν, στο Νταβός τίγρεις, λεοπαρδάλεις και λοιπά αρπακτικά. Φώναξαν, όμως, για το μενού και τη μικρή αντιλόπη, τον «νομάρχη» της Ελλάδας, κ. Αλέξη Τσίπρα.

ΤΑ ΦΑΣΙΣΤΑΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ!!!!

Της Ειρήνης Μαρούπας

Πολύ καιρό το σκέφτομαι κι όλο το αναβάλλω. Όχι μόνο να το γράψω αλλά και να το σκεφτώ. Αρχικά φουντώνω, μετά στενοχωριέμαι, μετά το καταπνίγω μην με πιάσει κατάθλιψη. Πώς κατάντησε η αριστερά που αγαπούσα και ψήφιζα και στην οποία έλπιζα κάποτε. Τέλος το ξεχνώ, μην και αηδιάσω και σιχαθώ όσα σήμαινε και συμβόλιζε η αριστερά. Αυτόν τον εξευτελισμό προσπάθησε στην προηγούμενη βουλευτική περίοδο, κι εξακολουθεί μετά μανίας να επιδιώκει, η δεύτερη φορά αριστερή κυβέρνηση.

Αλλά έφτασε η ώρα. Να ξεκαθαρίσουμε. Να τους τελειώσουμε. Να τους πετάξουμε με την βία από το μυαλό μας. Να ξεβρωμίσουμε το συναίσθημά μας. Να αποκαταστήσουμε τις αρχές και τις αξίες της αριστεράς από τους αντιδημοκρατικούς, αυταρχικούς, αγράμματους, αδαείς, ακαλλιέργητους, που χρησιμοποιούν την βία και τον αυταρχισμό.

Αυταρχισμό εμβαπτισμένο (νομίζουν), στις αριστερές ιδέες (που δεν είχαν ούτε είναι ικανοί να αποκτήσουν). ΑΡΑ ΘΕΜΙΤΗ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΗ, ΒΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟ ΚΑΘΟΤΙ ΑΜΦΟΤΕΡΟΙ, η βία και ο αυταρχισμός μπορούν να είναι και ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ. Και δεν είναι ικανοί να έχουν αριστερές ιδέες, ή να είναι πραγματικοί αριστεροί, εξαιτίας της απόλυτης ιδιοτέλειας που τους κατατρύχει ως κατάρα αυτοεξευτελισμού.

Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΒΛΑΚΕΙΑ

Του Νίκου Καραβέλου

«Κανείς δεν κρύβεται από το παρελθόν».
Απόφθεγμα παλαιό και διαχρονικό. Ισχύει erga omnes (έναντι όλων). Aφορά κυρίως τους «δυνατούς», που, θρασυνόμενοι, εννοούν την ισχύ τους αιώνια. Στον ισχυρισμό τους αυτόν συμπαρατάσσονται, εν αρμονία, η κακοήθεια και η βλακεία.
Η ρήση, βεβαίως, αφορά και πολλούς από τους αδυνάτους, που υποταγμένοι παρακολουθούν τη ραγδαία μεταμόρφωσή τους σε ανδράποδα, δηλαδή, σε δούλους προς πώληση. Κάποιοι μάλιστα, προσαρμοσμένοι πλέον, προκρίνουν για την εκπαίδευση των παιδιών τους τη γερμανική γλώσσα ως την πλέον, προφανώς, κατάλληλη προς συνεννόηση ανάμεσα σε αφεντικά και σε «ευνοημένους» δούλους.
Άλλοι ελπίζουν ότι οι καπιταλιστές κάποια στιγμή θα χαλαρώσουν τα λουριά, καθώς η βαρβαρότητα, λένε, δεν αποτελεί λύση. Λησμονούν ότι γνώρισμα των αρπακτικών είναι ο βρυχηθμός και των καπιταλιστών η αποθηρίωση.
Το παρελθόν παίζει παιχνίδια και πολλές εκπλήξεις επιφυλάσσει. Ας λένε οι «νεκροθάπται» πως έθαψαν το λαϊκό κίνημα τελεσίδικα. Τούτο αντιβαίνει στις βασικές αρχές της λογικής και της εξέλιξης κι ακόμα στη βασική αρχή των αντιθέσεων : δράσης – αντίδρασης, επιβολής – αντίστασης, ζεστού – κρύου, ευφυούς και βλάκα.
Καμία δύναμη δεν είναι αιώνια. Τα πλουμιστά ετούτα σκύβαλα
(σκουπίδια), που το ισχυρίζονται, πλανώνται.

Χριστούγεννα: Ο «αριστερός» παγετώνας…

Στα φετινά Χριστούγεννα ζούμε την ΚΟΛΑΣΗ της «αριστερής» κυβέρνησης.
Η ΦΡΙΚΗ δίχως τέλος διαιωνίζεται με την ΑΠΑΤΗ των «αριστερών» διαχειριστών-ανδρεικέλων του 4ου Ράιχ…
Και με τη συναινετική στήριξη όλων των κομμάτων του δωσίλογου νεοφιλελευθερισμού: ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ- Λεβέντης…

Η χριστουγεννιάτικη, συναινετική τους ΠΡΑΞΗ: Η υπερψήφιση του Συμφώνου Συμβίωσης!!!

Η διαιωνιζόμενη αυτή φρίκη είναι ένας επικίνδυνος παγετώνας: Μας ρίχνει κάτω από το μηδέν…

Μας βυθίσει στην άβυσσο και της πολιτικής και ηθικής εξαθλίωσης, σε μια υποταγή δίχως τέλος…

Σε άλλες εποχές –αγωνιστικής ανάτασης και ευαισθησίας- δεν θα μπορούσε να καγχάζουν, με τέτοια προκλητικότητα και αυθάδεια, οι «βρικόλακες του σκότους»: Οι ληστοσυμμορίες της τοκογλυφικής κακουργίας και τα «ιερατεία» των ανδρεικέλων τους (ιδιαίτερα τα «αριστερά» ιερατεία και οι οργανικοί τους διανοούμενοι)…

Σήμερα, το σώμα της ελληνικής κοινωνίας μοιάζει να είναι ναρκωμένο και υπνωτισμένο. Και αυτή ακριβώς η αδράνεια, δηλαδή η παθητικότητα και η μοιρολατρική αποδοχή των πάντων, είναι που καθιστά πιο επιθετικά και δηλητηριώδη τα ερπετά του καθεστώτος που χειμάζουν στα εκτροφεία των «νταβάδων» (διεθνών και εγχώριων).

Μέσα σε αυτή τη ΓΕΝΙΚΗ και φασιστική «ξηρότητα» των ημερών μας, η ευαισθησία, η ανησυχία, ο θυμός, η αμφισβήτηση, η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ είναι μια ΠΡΟΣΦΟΡΑ και μια ΠΡΟΤΑΣΗ ΖΩΗΣ…

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ και ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, λοιπόν, για να αποκαταστήσουμε το πνεύμα των Χριστουγέννων…

Και για να σαλπίσουμε το σύνθημα του Κολοκοτρώνη:
«ΦΩΤΙΑ και τσεκούρι στους προσκυνημένους»

πηγη

«Χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς»

του Νίκου Καραβέλου*

Η ποιητική φωνή του Κώστα Βάρναλη θα μπορούσε ίσως να χαρακτηριστεί ως αισθητική φωνή αντίστασης. Επίκαιρη και διαχρονική, ιδιαίτερα στις μέρες μας που ξένα και ντόπια αρπακτικά επιβουλεύονται τη σάρκα του κοινού μας χώρου.

Γιατί ο Βάρναλης αποκατέστησε την ουσία της ποίησης και γενικά της τέχνης στον πραγματικό της χώρο και χρόνο και στη θέση που την έταξε η ανθρώπινη περιπέτεια. Στο ψευδοερώτημα: τέχνη για την τέχνη ή τέχνη για τον άνθρωπο, ο ποιητής απαντάει με δυνατή φωνή: τέχνη από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο.

Όπως κάθε μορφή τέχνης και η ποίηση είναι δημιούργημα της ανθρώπινης συλλογικότητας. Της πράξης και των συναισθημάτων μέσα στον χωροχρόνο. Χωρίς αυτά, χωρίς τον ανθρώπινο πόνο δεν υπάρχει ποίηση. Κάθε τι οργανικό ή ανόργανο, με τον λόγο παίρνει ζωή συμμετέχοντας στον ατέλειωτο κύκλο φθοράς και γέννησης. Τίποτα το μαγικό ή θεϊκό, τίποτα το ακατανόητο. Ο ποιητής δεν κάνει τίποτα περισσότερο από αυτόν που δουλεύει την πέτρα. Όπως ο Σωκράτης που ασκήθηκε από τη μάνα του ...
τη μαμή και τον πατέρα του εργάτη πέτρας. Και όπως ο πετράς βάζει τους λίθους προσεκτικά, αλλά και όμορφα, το ίδιο κάνει και ο ποιητής με τις λέξεις του. Και όπως το γερό και το όμορφο σπίτι στεγάζει τις ανθρώπινες ανάγκες, έτσι και το ποίημα στεγάζει γερά και όμορφα τη σκέψη και τα συναισθήματα. Γι’ αυτό η τέχνη ήταν και είναι κοινωνική, άρα κοινωνικά αξία και όχι παράδοξη ενασχόληση αυτάρεσκων διανοητών.

Η δυσκολία του να μείνεις αξιοπρεπής

του Ανδρέα Γιατρά

Για δεκαετίες στην Ελλάδα μια σειρά από παράγοντες με πρωταγωνιστές τα Μ.Μ.Ε τον έντυπο και αργότερα ηλεκτρονικό τύπο προέβαλλαν ως ιδανικό για πρότυπο τον νεοπλουτισμό,τον μη ενεργό πολίτη, τον μη σκεπτόμενο άνθρωπο .
Η έννοια του λαού αντικαταστάθηκε με ένα χειραγωγούμενο όχλο,η κουλτούρα από την ψευτοκουλτούρα η θολοκουλτούρα,η τέχνη από την υποτέχνη,η γνώση από την αμάθεια η ημιμάθεια,το αυθεντικό από το δήθεν και ημιτασιόν.
Ένας λαός που είχε αφήσει στην άκρη τα ιδανικά και οράματα του,τις όποιες ιδέες και αξίες δεν ήταν δύσκολο να πειστεί ότι τα πάντα είναι το χρήμα.
Η αυξανόμενη ανάγκη επίδειξης του πλούτου και του εύκολου κέρδους οδήγησε μεγάλο μέρος του πληθυσμού να στραφεί σε ένα υπερκαταναλωτικό πρότυπο συμπεριφοράς στο οποίο κυριαρχούσαν οι υλικές και όχι οι ηθικές αξίες.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια κοινωνία που αδιαφορεί για τα ουσιώδη προβλήματα,μια κοινωνία που δεν αγωνία για το τι μέλει γενέσθαι,μια κοινωνία που είναι έτοιμη να θυσιάσει την αξιοπρέπεια της στο βωμό του εύκολου κέρδους η της ανούσιας επίδειξης υλικών αγαθών.
 Όταν σε μια κοινωνία δεν προβάλλονται ως πρότυπα ,η αξιοπρέπεια η ανθρωπιά,η μελέτη,η μάθηση,η αμφισβήτηση,η διεκδίκηση είναι φυσικό επακόλουθο αυτή η κοινωνία να τείνει προς τον ολοκληρωτικό αφανισμό.Όταν μια κοινωνία σε καλεί να εξαργυρώσεις το υπαρκτό η μη υπαρκτό ταλέντο σου με όλων των ειδών τις διευκολύνσεις,αρκεί να υπηρετείς ότι πιο σκοταδιστικό και οπισθοδρομικό και να το βαφτίζεις ως προοδευτικό αυτή η κοινωνία δεν έχει μέλλον.
Σε αυτή την περίπτωση ο πολίτης έχει δύο επιλογές μια εύκολη και μια δύσκολη.
Η εύκολη είναι να υποταχτείς και να ακολουθήσεις το δρόμο της υπηρέτησης όλου αυτού του σάπιου οικοδομήματος,να είσαι ένα υπάκουο ον,να τα έχεις καλά με όλους(με κυβερνήσεις,με φορείς,με οργανισμούς,με τους προβεβλημένους αυτόκλητους σωτήρες όλων των τάξεων και κατηγοριών)
Η δύσκολη είναι να μείνεις αξιοπρεπής γυρίζοντας την πλάτη σε όλα αυτά ελπίζοντας και προσδοκώντας σε ένα καλύτερο μέλλον,μένοντας πιστός σε αρχές και αξίες με το οποιοδήποτε κόστος και τίμημα.

πηγη

Η κληρονομιά των Ελλήνων

Toυ Δημήτρη Βάρου

Από τους προγόνους μας δεν κληρονομήσαμε μόνο αυτή την πανέμορφη χώρα που σήμερα την εκχωρούμε στους ξένους γοητευμένοι από τα λαμπυρίζοντα ευρώ που μας δείχνουν…

Δεν κληρονομήσαμε μόνο μια γλώσσα με αναρίθμητες αρετές, μητέρα ουσιαστικά όλων των σύγχρονων γλωσσών της δύσης, την οποία κακοποιούμε βάναυσα και συστηματικά με εντολές του υπουργείου «παιδείας»…

Δεν κληρονομήσαμε μόνο μια απέραντη ιστορία ηρωισμών που σήμερα συκοφαντούμε και αποδομούμε μετά μανίας ώστε να μας μείνουν στο τέλος οι φανταστικοί ήρωες της δύσης που συνήθως είναι μπάτσοι, πράκτορες μυστικών υπηρεσιών που διαφημίζουν αυτοκίνητα και ρολόγια ή μπρατσάτοι εξολοθρευτές τρομοκρατών οι οποίοι απειλούν το ωραίο μας σύστημα…

Δεν κληρονομήσαμε μόνο το «κοπυράιτ» της φιλοσοφίας, της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της επιστήμης, της τέχνης από γιγαντιαίες προσωπικότητες όπως ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας, ο Περικλής, ο Σόλων, ο Δημόκριτος, ο Ιπποκράτης, ο Όμηρος, ο Ευριπίδης και τόσοι άλλοι, το έργο των οποίων το 95% από εμάς το αγνοεί πλήρως αθωώνοντας την άγνοιά του με ένα βολικό «έλα μωρέ, τα έκφυλα γεροντάκια τώρα»…