Τι αντιπροσωπεύει στ’ αλήθεια το «όχι» της Κυπριακής Βουλής;

...Με άλλα λόγια το Eurogroup ήξερε πολύ καλά ότι η ενέργεια αυτή, την ανακοίνωση του «κουρέματος», ισοδυναμεί με de facto χρεοκοπία για τις τράπεζες της Κύπρου και γι’ αυτό κανόνισε να απορροφηθούν οι θυγατρικές από την Ελλάδα. Κι αυτό ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της Κυπριακής Βουλής. Μάλιστα με κινήσεις και δηλώσεις τους φρόντισαν να επιτείνουν όσο μπορούν την σύγχυση και τον πανικό ώστε να εξασφαλίσουν την κατάρρευση της τραπεζικής οικονομίας του νησιού.

Ο λόγος που έγινε έτσι ήταν για να χτυπηθεί μοιραία η κυπριακή οικονομία, αφ' ενός για να εξυπηρετηθούν τα γερμανικά συμφέροντα και να πατήσουν στο νησί ώστε να διεκδικήσουν γεωστρατηγική επιρροή. Οι Γερμανοί κατόρθωσαν με τον τρόπο αυτό να πατήσουν στην Ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Κάτι που δεν το κατόρθωσαν ούτε στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Όπως επίσης και να διεκδικήσουν μερίδιο από το σύνολο των ενεργειακών πηγών της Κύπρο, κάτι που έχει υπογράψει ήδη ο Χριστόφιας με το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση. Βλέπετε γνωρίζουν πολύ καλά ότι εντός του ευρώ και με διαλυμένη την οικονομία του το νησί δεν μπορεί παρά να εξαρτηθεί από τις χρηματοδοτήσεις του ευρωσυστήματος με όλα τα αποικιοκρατικά ανταλλάγματα που επιβάλει πρώτα και κύρια η Γερμανία.

Αφετέρου, εξυπηρετούνται και οι ολιγάρχες του νησιού για την λεηλασία των τραπεζών τους. Ποιος θα τους ζητήσει τον λόγο τώρα; Η κατάρρευση των τραπεζών – ήδη έχει ανακοινωθεί ότι η Λαϊκή Τράπεζα της Κύπρου, η δεύτερη μεγαλύτερη τράπεζα του νησιού, δεν πρόκειται να ξανανοίξει – δεν φαίνεται να την χρεώνονται, μιας και οφείλεται στην κατάσταση που δημιουργήθηκε από την ανακοίνωση του «κουρέματος». Ούτε πρόκειται να δώσουν λόγο για το που πήγαν τα λεφτά των καταθετών, μιας και δεν θα χρειαστεί να καταβάλουν τα 5,8 δις ευρώ από τα ταμεία τους και έτσι δεν θα αποκαλυφθεί ότι τα ταμεία είναι άδεια και ότι οι καταθέσεις είναι απλές εγγραφές χωρίς κανένα αντίκρισμα.

Ο μαϊμού αντιμνημονιακός λόγος του καθεστώτος

Δημ.Καζάκης

Το ξέρετε ότι υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στ’ αλήθεια ότι όπου ναναι θα σημάνει λήξη στην ύφεση και μ’ ένα μαγικό ραβδάκι θα υπάρξει ανάκαμψη κι έτσι τα βάσανά μας θα τελειώσουν; Το ξέρετε ότι υπάρχουν ακόμη και σήμερα, τέτοια εποχή, μετά τα όσα έχουμε τραβήξει, που υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στα σοβαρά τους Στουρναραίους που εμφανίζει το γυαλί και οι τηλεπερσόνες; Κι όμως υπάρχουν. Νομίζω ότι χειρότερη κατάντια, χειρότερη πνευματική και ηθική κατάπτωση δεν μπορεί να υπάρξει. Να θεωρείς δηλαδή ότι ο βιαστής σου, αυτός που ασελγεί πάνω σου, πάνω στα παιδιά και στην οικογένειά σου κατ’ εξακολούθηση και μπροστά στα μάτια σου, όχι μόνο διαθέτει το εχέγγυο της εγκυρότητας, αλλά θεωρείται και ειδήμων για το καλό σου! Μπορεί να υπάρξει τίποτε χειρότερο;


ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟΣ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΣ ΛΟΓΟΣ

Ευτυχώς, η μερίδα αυτή του κόσμου είναι μικρή κι έτσι η εξαχρείωση της ψυχής της δεν έχει, ακόμη τουλάχιστον, μολύνει ολόκληρη την κοινωνία, ολόκληρο τον λαό. Παρ’ όλα αυτά αυτό που παρατηρούμε είναι μια απίστευτη προσπάθεια του επίσημου συστήματος προπαγάνδας να ελέγξει και το «αντιμνημονιακό» συναίσθημα. Ακόμη και η ναυαρχίδα του σύγχρονου επαγγελματικού δοσιλογισμού, το συγκρότημα Αλαφούζου, έχει δώσει εντολή στα στελέχη του να πουλάνε «αντιμνημονιακό» λόγο και πάθος. Δεν υπάρχει πιο εμετική εικόνα. Ο στόχος είναι απλός. Θέλουν για μια ακόμη φορά να ξεγελάσουν τον κοσμάκη. Να μαζέψουν ξανά τηλεθέαση και να κάνουν τους πιο αφελείς να τους εμπιστευτεί κι έτσι να τον πουλήσουν πιο εύκολα όταν έρθει η ώρα. Άλλωστε αυτό που προσπαθούν να περάσουν είναι μια κατάσταση μαζικής εκτόνωσης διαμέσου ενός απόλυτα ελεγχόμενου «αντιμνημονιακού» λόγου, όπου τα χωρά όλα και όλους εκτός από την σκληρή αλήθεια. Ότι αν δεν πάρει ο λαός το ταχύτερο δυνατό στα χέρια του την υπόθεση της χώρας του, έχει τελειώσει κι αυτός και η Ελλάδα.

Τι είναι κομμουνιστής σήμερα;

Πρόσφατα με ρώτησε ένας νεαρός συναγωνιστής: «Καλά ρε Δημήτρη, λες ότι είσαι κομμουνιστής. Πολύ το λένε στο ΚΚΕ κι αλλού, αλλά ξέρω ότι εσύ δεν είσαι σαν κι αυτούς. Τι σημαίνει, εν τέλει, κομμουνιστής για σένα;» Απαντώντας στην ερώτηση αυτή όσο πιο σύντομα μπορώ, θα έλεγα τα εξής:


Ο κομμουνιστής είναι το ιστορικό προϊόν της βαθύτερης ανάγκης της κοινωνίας να απαλλαγεί από την βαρβαρότητα της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και των ιστορικών της συνεπειών. Σε κάθε ιστορική εποχή, οι ιδέες των κομμουνιστών εμφανίζονταν διαφορετικά. Τα πολύ παλιά χρόνια φορούσαν τον μανδύα των θρησκευτικών αιρέσεων που απαιτούσαν την επιστροφή στα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού, στην κοινοκτημοσύνη των επισκοπικών κοινοτήτων του πρώτου αιώνα.

Η μεταπολίτευση της δεξιάς και της αριστεράς...

Δημ.Καζάκης

Σαν να μην πέρασε ούτε ημέρα από την υπογραφή της πρώτης σύμβασης δανειακής διευκόλυνσης τον Μάιο του 2010 με βάση την οποία παραδόθηκε επίσημα «άνευ όρων και αμετάκλητα» η άσκηση της εθνικής κυριαρχίας στους δανειστές και στην τρόικα. Σαν να μην πέρασε ούτε ημέρα από το πρώτο μνημόνιο και την επιβολή καθεστώτος κατοχής στην Ελλάδα. Σαν μην πέρασε ούτε ημέρα από την σχεδόν τρίχρονη τραγωδία που βιώνει ο λαό μας και κυρίως οι εργαζόμενοι. Σαν μην συνέβη λοιπόν απολύτως τίποτε οι πάλαι ποτέ «αντιμνημονιακές» δυνάμεις συγκεντρώθηκαν πρώτα στην βεγγέρα για την παρουσίαση του βιβλίου του κ. Κ. Μητσοτάκη και κατόπιν ο μέγας και πολύς «αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης» κ. Τσίπρας έκανε την περιβόητη εμφάνισή του στο Ίδρυμα Καραμανλής για να εκθειάσει με τον πλέον προκλητικό και προσβλητικό τρόπο την περίοδο Καραμάν Αλή της μεταπολίτευσης.


Στην πρώτη εκδήλωση, αυτή του κ. Μητσοτάκη, παραβρέθηκαν ο κ. Χαλβατζής εκ μέρους του ΚΚΕ και ο κ. Γλέζος εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι η πρώτη φορά που επίσημοι εκπρόσωποι της αριστεράς συναγελάζονται στα Ιδρύματα Μητσοτάκη και Καραμανλή με τους χειρότερους εκπροσώπους του κατεστημένου. Η τακτική αυτή άρχισε να εφαρμόζεται συστηματικά από την δεκαετία του ’90 και ιστορικά στελέχη της αριστεράς, Χ. Φλωράκης, Μ. Θεοδωράκης, Μ. Γλέζος και ηγετικά στελέχη της όπως Α. Αλαβάνος, δεν έχαναν πρόσκληση για πρόσκληση προκειμένου να βρεθούν δίπλα στον Μητσοτάκη, στον Καραμανλή, ή στους επιγόνους τους. Επίσημα μας έλεγαν ότι κάτι τέτοιο εξασφάλιζε τον ρόλο και την παρουσία του ΚΚΕ, αλλά και της αριστεράς στα πολιτικά πράγματα της χώρας, ως επίσημης δύναμης με την οποία το κατεστημένο είναι υποχρεωμένο να συνδιαλέγεται και όχι να την αντιμετωπίζει ως παρία. Και δώστου επίσημες δεξιώσεις με τους γλοιώδεις της επίσημης πολιτικής να εκθειάζουν τους αγώνες, το αίμα και τις θυσίες των παλιών αγωνιστών στο πρόσωπο π.χ. ενός Χαρίλαου. Και ποιοι τα εκθείαζαν όλα αυτά; Εκείνοι που δεν δίστασαν να λειτουργήσουν και να υπηρετήσουν ως δεσμοφύλακες αυτού του λαού και της χώρας τα πέτρινα χρόνια και βέβαια ως τοποτηρητές ξένων συμφερόντων.

Από ποιους κινδυνεύει το αίτημα για έξοδο από το ευρώ;

Υπάρχουν σήμερα τμήματα της αστικής τάξης, ή αστικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να «σηκώσουν» το αίτημα της εξόδου από το ευρώ και φυσικά από την ΕΕ;

 Συγκροτημένο τμήμα της αστικής τάξης (τόσο της μονοπωλιακής, όσο και της μη μονοπωλιακής) που να ζητά, να απαιτεί την έξοδο από ευρώ μόνο, ή και από την ΕΕ δεν υπάρχει. Γι' αυτό και δεν βλέπουμε αστικές δυνάμεις να το ζητούν. Ούτε καν στο βάθος του πολιτικού ορίζοντα. Όσοι ισχυρίζονται ότι υπάρχουν στρώματα της άρχουσας τάξης υπέρ της εξόδου του ευρώ μόνο ή και από την ΕΕ, ας μας τα δείξουν. Ας μας δείξουν πώς και που κάτι τέτοιο εκφράζεται. Πρόκειται για μια ανοησία που λάνσαρε το κατεστημένο, ώστε να στιγματιστεί το αίτημα της εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ ως αποκύημα σκοτεινών συμφερόντων. Ξέρετε, το «λόμπι» ή η «συμμορία της δραχμής» κι άλλα τέτοια φαιδρά. Από αυτούς το άρπαξαν και κάποιες δυνάμεις της αριστεράς όπως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η Παπαρήγα και κάποιοι από το ΑΝΤΑΡΣΥΑ προκειμένου να αποδυναμώσουν το λαϊκό, πατριωτικό και ταυτόχρονα δημοκρατικό περιεχόμενο του αιτήματος. Γι’ αυτό και κανένας τους δεν αποδέχεται αυτό καθαυτό το αίτημα αυτό της εξόδου και της εισαγωγής εθνικού κρατικού νομίσματος, είτε γιατί το χαρακτηρίζει «εθνικιστικό», όπως κάνει η ηγεσία Τσίπρα του ΣΥΡΙΖΑ, είτε γιατί δεν είναι αρκούντως «αντικαπιταλιστικό», ή «ταξικό» όπως το νομίζουν όλοι οι άλλοι.


Η ιστορία είναι παλιά, απλά επαναλαμβάνεται με νέους όρους. Και στην παλιά ναζιστική κατοχή, ιδίως στα πρώτα δυο χρόνια, γινόταν μια επίμονη προσπάθεια να ταυτιστεί το αίτημα της εθνικής αντίστασης με τις δυνάμεις εκείνες που ήθελαν την αποκατάσταση της επικυριαρχίας των Βρετανών στην Ελλάδα. Έτσι οι εκπρόσωποι των δυνάμεων κατοχής, της κομαντατούρ απέδιδαν το κίνημα της εθνικής αντίστασης και κυρίως το ΕΑΜ ως συνωμοσία των Βρετανών και του φαύλου πολιτικού συστήματος που δραπέτευσε μετά την κατάρρευση του μετώπου. Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποίησαν ακόμη και «αντιστασιακές» φωνές. Την προβληματική αυτή την ασπάστηκαν και τότε κάποιοι στην αριστερά και αρνήθηκαν είτε από σκοπιμότητα, είτε από αμέριστη βλακεία - που σε τέτοιο βαθμό ισοδυναμεί πάντα με προδοσία - την συμμετοχή τους στην εθνική αντίσταση στο όνομα της αναγκαίας συμπλήρωσής των εθνικών και πατριωτικών καθηκόντων με "ταξικά" συνθήματα και άλλα τέτοια φαιδρά. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα.

Τι είναι αριστερά;

Η αριστερά είναι μια μεταπολεμική επινόηση του αστικού κοινοβουλευτισμού προκειμένου να ενσωματώσει στην λογική του και να ευνουχίσει τις έως τότε επαναστατικές, λαϊκές και κοινωνικές δυνάμεις που εξέφραζαν στην πράξη και όχι στα λόγια τους καταπιεσμένους λαούς, τους πόθους και τα συμφέροντα των εκμεταλλευομένων στρωμάτων και τάξεων της κοινωνίας. Είναι τυχαίο ότι από την εποχή της Πρώτης Διεθνούς έως και τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ποτέ οι επαναστατικές δυνάμεις που εξέφρασαν στην πράξη το εργατικό και λαϊκό κίνημα δεν αναφέρθηκαν στον εαυτό τους, ως η αριστερά;

Ο αστικός κοινοβουλευτισμός μετά τον Πόλεμο βάφτισε τις δυνάμεις, που μέχρι τότε κυνηγούσε αλύπητα και τις κρατούσε στο περιθώριο, σε αυτοτελή πολιτική παράταξη μόνο και μόνο για να πάψουν να παλεύουν ώστε οι ίδιοι οι εργάτες και ο ίδιος ο λαός να αναδειχθούν ως αυτοτελή υποκείμενα της πολιτικής. Κι έτσι αυτές οι δυνάμεις ευνουχίστηκαν, τα επαναστατικά τους προγράμματα μετατράπηκαν σε σλόγκαν χωρίς αντίκρυσμα, μόνο και μόνο για να αποκοιμίζουν τους αφελείς και από επαναστατικές δυνάμεις, δυνάμεις ανατροπής, μεταβλήθηκαν σε νομιμοποιητικό μηχανισμό της αστικής εξουσίας. Για να κυβερνά η δεξιά ήσυχα και χωρίς κίνδυνο επινόησε και μια αριστερά ως νομοταγή αντιπολίτευση.

Τα επίσημα κόμματα της αριστεράς αποδέχτηκαν αυτόν τον ρόλο και γι' αυτό τα ξέβρασε η ιστορία και τα ξεβράζει με τον χειρότερο τρόπο σήμερα και η ίδιο η κοινωνία. Όποιος εξακολουθεί να εμπνέεται από τις λυτρωτικές επιταγές του κοινωνισμού (σοσιαλισμού-κομμουνισμού) και θέλει να δει να ξαναγεννιέται σαν ένα αυθεντικά εργατικό και λαϊκό μαζικό κίνημα, τότε οφείλει να πετάξει από πάνω του το σάβανο της αριστεράς και να αναβαπτιστεί αυτός και η ιδεολογία του μέσα στον ίδιο τον λαό.

Πρέπει να αποδείξει στην πράξη και όχι στα λόγια πώς η ιδεολογία του και ο αγώνας για μια κοινωνία απελευθερωμένη από την εκμετάλλευση και την καταπίεση είναι πραγματικά χρήσιμη για το λαό και τους εργαζόμενους από σήμερα. Δεν είναι μια παρωχημένη ουτοπία όπως τα χιλιάδες ανάλογα ερείπια που έχουν στολίσει το νεκροταφείο των κοινωνικών κινημάτων αιώνες τώρα, αλλά έχουν να προσφέρουν άμεσα και πρακτικά στην ενότητα του λαού και στην ανάδειξή του σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων. Ειδικά σήμερα που απαιτείται η ανατροπή για να σωθεί αυτός και η χώρα.

Γι' αυτό και όποιος πιστεύει στ' αλήθεια στις καλύτερες παρακαταθήκες και στις ιστορικές προσδοκίες που γέννησε το πάλαι ποτέ κομμουνιστικό, σοσιαλιστικό και εργατικό κίνημα, δεν έχει παρά να αποδείξει την χρησιμότητά του όπως την απέδειξαν οι πατέρες αυτού του κινήματος μέσα από τα παλλαϊκά κινήματα για την ενότητα του λαού, για την δημοκρατία και την εθνική απελευθέρωση. Μόνο μέσα από τα παλλαϊκά μέτωπα σήμερα με στόχο το πατριωτικό και δημοκρατικό καθήκον μπορεί να αποδείξουν στα πολύ πλατιά στρώματα των εργαζομένων και του λαού την χρησιμότητα τους οι αληθινοί κομμουνιστές και σοσιαλιστές.

Οι υπόλοιποι είναι στην καλύτερη περίπτωση παλαιοημερολογίτες που αρνούνται να αντιληφθούν ότι τους έχει ξεβράσει ο καιρός και η ιστορία και λειτουργούν μόνο σαν θλιβερά ερείπια μιας άλλης εποχής, υποχείρια των παθών τους, αντιμέτωποι με την δίκαιη καχυποψία και τον οίκτο του λαού. Χαρακτηριστικό αυτού του παλαιοημερολογιτισμού είναι η θεοποίηση της Αριστεράς, ή του Κόμματος, που πάντα αποτυπώνονται με αρχικό γράμμα κεφαλαίο - όπως στα θεολογικά γραπτά αποτυπώνονται τα θεία. Αδυνατούν να σκεφτούν με όρους λαού και έτσι καταδικάζονται στην καλύτερη περίπτωση να κάνουν κηρύγματα στην έρημο, που οι ίδιοι αποκαλούν ενασχόληση με την θεωρία.

ΔΗΜ.ΚΑΖΑΚΗΣ

Δημιουργούν έρημο και την αποκαλούν ειρήνη...

                                          Δημ. Καζάκης
   

Δεν μας έφταναν τα βάσανά μας, έχουμε και όλους τους επίδοξους αντιμνημονιακούς να μας πρίζουν με το λάθος του ΔΝΤ. Μέχρι και ο κ. Στουρνάρας με τ’ όνομα, ξέρετε αυτόν που όλοι οι διαλεχτοί διανοούμενοι των σαλονιών μόδας νομίζουν ως μέγα οικονομολόγο, απαίτησε σχετική δήλωση από την ΕΕ. Τελικά είτε παίζει κανείς το γνωστό χαρτοπαίγνιο ο «παπάς», είτε μιλά για τον δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή, είναι το ίδιο πράγμα. Εδώ δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής, εκεί δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής, που πήγε ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής; Όποιος δεν θέλει να καταλάβει τι συμβαίνει και σε τι κατάσταση έχει οδηγηθεί η χώρα και η ελληνική κοινωνία, δεν έχει παρά να φλυαρεί περί δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή. Κατά τα άλλα μια από τα ίδια.

Εδώ έφτασε το έτερον ήμισυ του κ. Στουρνάρα – για να μην παρεξηγηθώ, έτερον ήμισυ ως προς το απύθμενο βάθος της οικονομικής του μόρφωσης – ο λεγόμενος αντιμνημονιακός κ. Βαρουφάκης ανεφώνισε τρις: Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων, τώρα που το ΔΝΤ βρήκε το λάθος και μπήκε στον σωστό δρόμο! Κατά τ’ άλλα ο κ. Βαρουφάκης, με το γνωστό από την εποχή της πλατείας Συντάγματος πολύ ταιριαστό υποκοριστικό, μας διαβεβαιώνει ότι πάμε καλύτερα γιατί, λέει, ο προϋπολογισμός παρουσιάζει πρωτογενές ισοζύγιο και έτσι, λέει, το κράτος μαθαίνει να δαπανά εξ ιδίων πόρων χωρίς να δανείζεται. Βέβαια δανείζεται για να ξεχρεώνει τα παλιότερα χρέη του, αλλά αυτό δεν συνιστά πρόβλημα, αρκεί να πετυχαίνει ευνοϊκούς όρους δανεισμού. Τάδε έφη ο κ. Βαρουφάκης στον κ. Παπαδάκη και μας άφησε σύξιλους. Το μόνο που μένει είναι να πειστεί η «Ευρώπη» να λασκάρει τα δεσμά, για να πεθαίνουμε πιο λάσκα ρε παιδιά και να μας δανείζει με ευνοϊκότερους όρους. Τι καλύτερο;

Παιχνίδι εξαπάτησης..

Η ειδησεογραφία έχει πλημμυρίσει από την σκανδαλολογία της λίστας Λαγκάρντ και την περίπτωση Παπακωνσταντίνου. Οι γνωστοί τηλεαστέρες και τα τσιράκια των μέσων μαζικής αποβλάκωσης διψούν για αίμα. Αυτοί που όχι μόνο δεν νοιάστηκαν, αλλά αντίθετα συνηγόρησαν τα μέγιστα στην εν ψυχρώ δολοφονία μιας ολόκληρης χώρας και ενός ολόκληρου λαού, σήμερα έχουν φορέσει – πάντα καθ’ υπόδειξη άνωθεν και έξωθεν – την τήβεννο του αδέκαστου κριτή και όλοι μαζί έχουν χιμήξει στον Παπακωνσταντίνου και τους συγγενείς του. Όπως θα χιμήξουν αύριο και σε όποιον άλλο κρίνουν τα μεγάλα αφεντικά ότι είναι ελεγχόμενα αναλώσιμος πολιτικά. Με την χρονική υστέρηση που ήταν αναγκαία για το πολιτικό μαγείρεμα της λίστας Λαγκάρντ, θίχτηκαν από τις παραλήψεις του τέως υπουργού, αλλά και από την πιθανή διαγραφή των ονομάτων των συγγενών του από την λίστα Λαγκάρντ.

Κι έτσι ο χορός καλά κρατεί. Οικονομικοί εισαγγελείς, διαπληκτισμοί κομμάτων, ξεκατίνιασμα δηλώσεων ανάμεσα στους επίδοξους επιβήτορες της εξουσίας της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης, κοινοβουλευτική πρόζα απείρου κάλους με καταγγελίες και αιτιάσεις επί προσωπικού, καθώς και προτάσεις για προανακριτικές επιτροπές της βουλής προκειμένου δήθεν να διαλευκανθεί το μέγα σκάνδαλο. Ξέρετε, όπως ακριβώς έγινε και συγκαλύφθηκαν νομότυπα με επιτροπές της Βουλής όλα τα μεγάλα σκάνδαλα της μεταπολίτευσης. Μέχρι και η κ. Παπαρήγα βγήκε για να δηλώσει «όχι» στην παραγραφή των σκανδάλων και της πολιτικής διαφθοράς.

Υπάρχουν δηλαδή όλα τα στοιχεία μιας τυπικής πολιτικής σαπουνόπερας που έχει στηθεί με βασικό σκοπό τον αποπροσανατολισμό του λαού για να μην δει την παγίδα που του έχουν στήσει. Σαν κι αυτή που στήθηκε με τα μέσα μαζικής εξαπάτησης την εποχή του σκανδάλου Κοσκωτά και στην οποία έπαιξαν τον ρόλο τους άπασες οι ηγεσίες της επίσημης πολιτικής σκηνής εκείνης της εποχής. Τα αποτελέσματα εκείνης της πολιτικής σαπουνόπερας τα βιώνουμε σήμερα με τον πιο δραματικό τρόπο. Τα μοιραία αποτελέσματα της τωρινής δεν θα αργήσουμε καθόλου να τα βιώσουμε σαν λαός και σαν χώρα.

Με τα ήθη ρωμαϊκής αρένας

Αν ήμασταν στην αρχαία Ρώμη σίγουρα θα ζούσαμε στην εποχή του αυτοκράτορα Καλιγούλα, ο οποίος εκτός από το γεγονός ότι είχε διορίσει το άλογό του ως γερουσιαστή στην σύγκλητο, όπως περίπου κάνουν και σήμερα όσοι εξουσιάζουν την πολιτική, την οικονομία και την ενημέρωση – έστω κι αν τις περισσότερες φορές προτιμούν να διορίζουν γαϊδάρους – έριχνε συχνά βορά στα θηρία της αρένας φρέσκο κρέας για να εκτονώνεται ο προλεταριακός όχλος. Κατά προτίμηση από τα πιο πιστά εκτελεστικά όργανα της εξουσίας του, μιας και φοβόταν παθολογικά ότι κάποιος εκ των οικείων του θα τον δολοφονήσει. Την μυρωδιά της αρένας του Καλιγούλα αναδύει και η σκανδαλολογία με την λίστα Λαγκάρντ στις σύγχρονες αρένες της επίσημης πολιτικής και των κατευθυνόμενων μίντια. Με όλους τους πρωταγωνιστές του πολιτικού συστήματος να διαπληκτίζονται και να διαγκωνίζονται για το ποιος θα ευνοηθεί περισσότερο. Με το φιλοθεάμων κοινό να εξωθείται ανοιχτά ώστε να μετατραπεί κυριολεκτικά σε όχλο.

Το σύνδρομο Νταχάου της ελληνικής κοινωνίας...

ΔΗΜ.ΚΑΖΑΚΗΣ

Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε όλοι μια πολύ ωραία παρέα. Όλοι μέσα στην καλή χαρά. Η οικονομία πάει πια σταθεροποιήθηκε κι ας συνεχίζει να πέφτει κατακόρυφα. Τι σημασία έχει πια; Κάποτε θα πιάσει πάτο και ύστερα θα αρχίσουν τα γκελ. Τι σήμερα, τι αύριο. Πάντως η ανάπτυξη έρχεται. Τα μαγαζιά και η αγορά αναθάρρησαν, έστω κι αν συνεχίζουν να κλείνουν και να πέφτει ο τζίρος ακόμη και μέσα στις γιορτές. Ο προϋπολογισμός παρουσίασε πρωτογενές πλεόνασμα (ζήτω!) έστω κι αν το κράτος έφτασε να δανείζεται με μηνιαία έντοκα γραμμάτια που μόνο σε πολεμικές περιόδους το έκανε με την δραχμή. Οι θέσεις εργασίας όπου να ‘ναι να σκάνε μύτη, έστω κι αν οι επενδύσεις συνεχίζουν να είναι σε ελεύθερη πτώση και η ανεργία να καλπάζει σε πρωτοφανή επίπεδα.


ΣΕ ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΕΣ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Το βασικό είναι να έχουμε να λέμε μπούρδες στον κοσμάκη δια τηλεοράσεως και μέσων μαζικής αποβλάκωσης, ώστε να μην σκέφτεται την κατάστασή του, αλλά και να νομίζει ότι κάνοντας λίγο ακόμη υπομονή κάτι θα γίνει. Το σύνδρομο του Νταχάου σε πλήρη εξέλιξη. Ένα κομμάτι μισθωτών και συνταξιούχων κυρίως έχει φτάσει σε τέτοια κατάντια ώστε να πιστεύει ότι προκειμένου να εξασφαλίσω εγώ ένα κομμάτι ψωμί, ας πουλήσουν, ας εξολοθρεύσουν, ας ανασκολοπίσουν ολόκληρη την χώρα. Τι με νοιάζει; Εμένα θα μου δίνουν το ξεροκόμματο; Από κει και πέρα ας γίνουν όλα στάχτη και μπούλμπερη. Η ιδεολογία του περιθωρίου σε ολόκληρο το μεγαλείο του εκφρασμένο πολιτικά από τις δυο πιο ακραίες πολιτικές εκδοχές του. Τον φασισμό της ΧΑ και τον σεχταριστικό αναχωρητισμό της λεγόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς με πρώτο το ΚΚΕ.

Τι μας νοιάζει ρε φίλε εμάς τι θα γίνει. Έτσι κι αλλιώς τίποτε δεν γίνεται. Δεν ξέρω εγώ περί γενικού συμφέροντος και τα τοιαύτα. Ούτε και με ενδιαφέρουν. Εμένα με ενδιαφέρει να μου βρεις δουλειά και φαί. Τα άλλα άστα για τους χορτασμένους. Έτσι μιλούσε ανέκαθεν το κοινωνικό περιθώριο, όσοι οδηγημένοι στην ανέχεια έχαναν την κοινωνική τους ταυτότητα και αντικαθιστούσαν την αξιοπρέπειά τους με τα ζωώδη ένστικτα της επιβίωσης. Σ’ αυτά ποντάρει ο φασισμός, αλλά και οι ταξικές αναλύσεις των ηγεσιών της λεγόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς, με πρώτη του ΚΚΕ, που μπερδεύουν την πολιτική αδιαφορία με την ταξική συνείδηση.

Από την άλλη ενισχύονται εκείνα τα στρώματα που ξέρουν να επιβιώνουν από την παρασιτική οικονομία των επιδοτήσεων και της εξάρτησης από τις ανοιχτές αγορές. Σύγχρονοι αργυραμοιβοί, τρωκτικά κονδυλίων και δανείων, επιστήμονες της λούφας και του λουφέ, παρατρεχάμενοι μηχανισμών, επιχειρήσεις «εισαγωγαί-εξαγωγαί» και επί παντός επιστητού, βιτρίνες ξεπλύματος χρήματος και μαφίας, ειδικοί της αρπαχτής και επιχειρηματίες της κομπίνας. Ποτέ ξανά η ελληνική οικονομία δεν είχε την μορφή που παίρνει σήμερα. Ολόκληρος ο υπόκοσμος της οικονομίας, επιχειρηματικός και άλλος, αναδεύεται και βγαίνει στην επιφάνεια. Ο κόσμος του μαυραγορητισμού όλων των ειδών επί ποδός πολέμου.

Σ’ αυτά τα κοινωνικά στρώματα επιδιώκει να στηριχθεί και το καθεστώς της νέας κατοχής.

ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΣΕ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ...

“ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΣΕ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ, ΑΥΤΟ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΥΠΟΤΙΜΗΘΕΙ; ΑΝ ΝΑΙ ΠΟΣΟ; ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗΣ ΔΕ ΘΑ ΑΥΞΗΘΕΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΠΡΟΙΟΝΤΩΝ (ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ, ΦΑΡΜΑΚΑ, ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ Κ.Τ.Λ) ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ; ΕΠΙΣΗΣ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗΣ ΔΕ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΟΣΟΙ ΕΒΓΑΛΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟΥΣ ΕΞΩ ΝΑ ΑΓΟΡΑΖΟΥΝ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΠΑΜΦΗΝΑ;”

Θα πρέπει ευθύς εξαρχής να ξεκαθαρίσουμε ότι….. δεν υπάρχει καμιά ευθεία σχέση ανάμεσα στο νόμισμα, στην υποτίμηση και στην αύξηση των τιμών των εισαγομένων. Κατά πρώτον, είναι μέγας μύθος ότι η υποτίμηση του εθνικού νομίσματος είναι μονόδρομος και ότι μ’ αυτόν τον τρόπο θα αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Αυτό για να συμβεί θα πρέπει όλοι οι άλλοι συντελεστές του διεθνούς εμπορίου να είναι σταθεροί. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν ισχύει. Η υποτίμηση του νομίσματος δεν υπήρξε ποτέ τελεσφόρα επιλογή για την ανταγωνιστικότητα. Δεν έχει να δει κανείς την πορεία της παλιάς δραχμής που υπέστη μόνο μέσα στην μεταπολίτευση υποτίμηση περίπου κατά 90%, αλλά η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας με όρους διεθνούς εμπορίου δεν βελτιώθηκε.

Ο λόγος είναι απλός. Η ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας εξαρτάται από την θέση της στο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Εξαρτάται δηλαδή από το αν είναι οικονομία φθηνών υπηρεσιών και εργασίας με όρους εξάρτησης και υποταγής στην διεθνή αγορά, ή αν είναι μια οικονομία παραγωγικής επέκτασης και καινοτομιών με όρους οικονομικής αυτοτέλειας που εξασφαλίζει την ολόπλευρη αξιοποίηση των συγκριτικών της πλεονεκτημάτων. Επομένως καθοριστικός συντελεστής που εξασφαλίζει την ανταγωνιστική θέση μιας οικονομίας στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις είναι η άνοδος της παραγωγικότητας της εργασίας με βασικό μοχλό την τεχνολογία παραγωγής και τις εφαρμογές καινοτομιών. Μόνο οικονομίες που αυξάνουν διαρκώς την παραγωγικότητα της εργασίας μπορούν να διεκδικούν καλύτερη διεθνή θέση και μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα. Και για να γίνει αυτό απαιτείται πρώτα και κύρια σοβαρή επένδυση στην ζωντανή εργασία και διαρκή αναβάθμισή της με όρους απολαβών, ειδίκευσης και αξιοποίησης. Σ’ αυτό ακριβώς κρύβεται το κλειδί της ανταγωνιστικότητας.

Η ανταγωνιστικότητα καθορίζεται από την παραγωγικότητα με την οποία μια εθνική οικονομία χρησιμοποιεί τους ανθρώπινους, κεφαλαιουχικούς και των φυσικούς πόρους. Για να κατανοήσουμε την ανταγωνιστικότητα, το σημείο εκκίνησης θα πρέπει να είναι οι αντικειμενικοί πόροι που μπορούν να εξασφαλίσουν την ευημερία σε μια οικονομία. Το επίπεδο ζωής μια χώρας καθορίζεται από την παραγωγικότητα της οικονομίας της, η οποία μετράται με βάση την αξία των αγαθών και υπηρεσιών που παράγονται ανά μονάδα των διαθέσιμων πόρων του. Η παραγωγικότητα εξαρτάται τόσο από την αξία των προϊόντων και των υπηρεσιών που παράγει η οικονομία – η οποία μετράται με βάση τις τιμές που μπορούν να έχουν στις ανοικτές αγορές – και από την αποτελεσματικότητα με την οποία μπορούν να παραχθούν. Η παραγωγικότητα εξαρτάται επίσης από την ικανότητα μιας οικονομίας να κινητοποιήσει τους διαθέσιμους ανθρώπινους πόρους.

Έδωσαν την νέα δόση με αντάλλαγμα την υπόσταση της χώρας

...Η Ελλάδα, η Τράπεζα της Ελλάδος και το ΤΧΣ παραιτούνται απαρέγκλιτα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τους ίδιους και τα περιουσιακά τους στοιχεία έναντι δικαστικών ενεργειών σχετικά με την παρούσα σύμβαση τροποποίησης, συμπεριλαμβανομένων ενδεικτικά, κάθε δικαιώματος ασυλίας έναντι άσκησης αγωγής, έκδοσης δικαστικής απόδοσης ή άλλης διάταξης, κατάσχεσης, εκτέλεσης ή ασφαλιστικού μέτρου και έναντι κάθε εκτέλεσης ή αναγκαστικού μέτρου σε βάρος των περιουσιακών τους στοιχείων, στο μέτρο που τα παραπάνω δεν απαγορεύονται από αναγκαστικό νόμο.

Στα πλαίσια της τελευταίας συνόδου δόθηκε επίσης και το «πράσινο φως» στην προώθηση της Οικονομικής και Νομισματικής Ενοποίησης. Έως τα τέλη του 2014 τα κράτη μέλη της ευρωζώνης θα έχουν χάσει το δικαίωμα να έχουν λόγο για την διαμόρφωση των προϋπολογισμών τους. Θα έχουν χάσει το δικαίωμα να παίρνουν αποφάσεις για την κατάσταση και την προοπτική της οικονομίας τους. Και θα έχουν χάσει παντελώς τον όποιο έλεγχο διέθεταν πάνω στις εγχώριες τράπεζές τους. Μάλιστα έως το Μάρτιο του 2014 θα έχει δημιουργηθεί ειδικό όργανο της ευρωζώνης που θα ασκεί τον έλεγχο στο τραπεζικό σύστημα κάθε κράτους μέλους παρά και ενάντια στις αρχές της χώρας.

Στα πλαίσια αυτά προγραμματίζεται ακόμη και συγκέντρωση όλων των καταθέσεων των πολιτών και των επιχειρήσεων της ευρωζώνης σε ένα κοινό μητρώο. Ο λόγος που θέλουν να το κάνουν αυτό είναι για να διευκολύνουν την μόχλευση των μεγάλων τραπεζών που η υπερδιόγκωσή τους δεν τους επιτρέπει το παραπέρα δανεισμό. Έτσι θα αξιοποιήσουν την συλλογική καταθετική βάση για να αυξήσουν τις δυνατότητες μόχλευσης ώστε να συνεχιστεί η δανειακή επέκταση. Το δόλωμα που ρίχνουν είναι η δήθεν δημιουργία ευρωπαϊκού συστήματος εγγυήσεων για τις καταθέσεις.

Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι, δεν έχασε την ευκαιρία να δείξει την χαρά του για αυτές τις εξελίξεις και κάλεσε τις κυβερνήσεις να μην χαλαρώσουν τις προσπάθειες για δημοσιονομική ανάταξη και για την εισαγωγή μεταρρυθμίσεων, σύμφωνα με βιντεοσκοπημένη συνέντευξη που δόθηκε την Παρασκευή στη δημοσιότητα από τους Financial Times.

«Η εγκατάλειψη σήμερα των πολιτικών λιτότητας, όπως ορισμένοι προτείνουν, θα έχει ως αποτέλεσμα την ακύρωση των τεράστιων θυσιών που έχουν γίνει από τους Ευρωπαίους πολίτες», λέει ο κ. Ντράγκι, απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με τα κοινωνικά δεινά που έχει προκαλέσει η πολιτική λιτότητας. Και ξεκαθάρισε για μια ακόμη φορά: «Οι χώρες με υψηλό χρέος και έλλειμμα θα πρέπει να κατανοήσουν ότι έχουν χάσει από καιρό την κυριαρχία τους επί της οικονομικής τους πολιτικής σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Η συνεργασία στο πλαίσιο μίας ένωσης προσανατολισμένης προς την σταθερότητα σημαίνει στην πραγματικότητα ανάκτηση της κυριαρχίας.»

Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι επειδή κάποιος χρωστά, έχει χάσει τον έλεγχο πάνω στο σώμα του και στην ζωή του. Αυτό σημαίνει. Πρόκειται για επίσημη επαναφορά του καθεστώτος της δουλοπαροικίας λόγω χρέους. Ενώ η συνέχιση της πορείας στα πλαίσια της ευρωένωσης δεν σημαίνει καθόλου ανάκτηση της κυριαρχίας, αλλά μεταφορά της κυριαρχίας στις τράπεζες και στα όργανα που επιβάλουν πολιτικές στα πλαίσιά της. Με τον πιο επίσημο τρόπο, δηλαδή, η ευρωζώνη μετατρέπεται σε δουλοπαροικία λαών και κρατών υπό το σκήπτρο των τραπεζιτών και των εξαγορασμένων απ’ αυτούς γραφειοκρατών.

ΟΙ ΕΓΧΩΡΙΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΑΠΟ ΠΡΑΔΟΣΙΑΚΟΙ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΙ ΕΞΕΛΙΣΟΝΤΑΙ ΣΕ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΔΙΑΛΥΣΗΣ, ΕΚΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑΣ

Αν πιστέψουμε τους επί παντός επιστητού παπαγαλίζοντες δημοσιογραφούντες δεν έχουμε παρά να δεχτούμε ότι όλα πάνε καλά με το τραπεζικό σύστημα της χώρας. Ιδίως τώρα που οι συγχωνεύσεις και οι εικονικές εξαγορές το κάνουν ακόμη πιο υδροκέφαλο. Αρκεί βέβαια να το τροφοδοτεί διαρκώς ο κρατικός κορβανάς, με ρευστό ή με εγγυήσεις και ομόλογα ειδικής έκδοσης, με δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ που πετιούνται κυριολεκτικά σ’ ένα πίθο των Δαναΐδων όπως έχουν καταντήσει οι τράπεζες.


Όσο πιο μεγάλες είναι οι τράπεζες, τόσο το καλύτερο για εμάς, λένε και ξαναλένε. Είναι οι ίδιοι που ορκίζονται στην ελευθερία της αγοράς, στον ανταγωνισμό και φυσικά καταδικάζουν μετά βδελυγμίας τα μονοπώλια, αρκεί να είναι κρατικά ώστε να πουληθούν κοψοχρονιά στον πρώτο τυχόντα κερδοσκόπο επενδυτή με τις κατάλληλες πολιτικές διασυνδέσεις.

Το γεγονός ότι με τις επιχειρούμενες συγχωνεύσεις και εικονικές εξαγορές των τραπεζών, παράγεται ένα ακόμη πιο τρομακτικό καρτέλ 2 ή 3 ιδιωτικών ομίλων που μονοπωλιακά θα ελέγχει τα χρηματοπιστωτική αγορά, δεν φαίνεται να τους πειράζει. Πειράζει όμως την οικονομία και προπαντός τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις που έχουν δεθεί χειροπόδαρα λόγω δανεισμού.

ΠΟΥ ΑΠΟΣΚΟΠΟΥΝ ΟΙ ΕΞΑΓΟΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΕΙΣ;

Οι κινήσεις που παρατηρούμε το τελευταίο διάστημα στον τραπεζικό χώρο μετά την απορρόφηση του υγιούς ενεργητικού της Αγροτικής Τράπεζας από την Τράπεζα Πειραιώς, την εικονική εξαγορά του μεριδίου της Credit Agricole στην Εμπορική από την Alpha, την συγχώνευση της Εθνικής Τράπεζας και της Eurobank, καθώς και οι πληροφορίες που θέλουν την κυβέρνηση να δίνει προίκα στον νέο «εθνικό πρωταθλητή» Εθνική-Eurobank και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, στο μετοχικό κεφάλαιο του οποίου ούτως ή άλλως οι δυο τράπεζες αυτές συμμετέχουν με ποσοστό 6% εκάστη, στοχεύουν στην αλλαγή της μορφολογίας του εγχώριου τραπεζικού συστήματος.

Οι κινήσεις αυτές αποτελούν μια χαρακτηριστική έκφραση του βαθέματος της κρίσης βιωσιμότητας που διαπερνά ολόκληρο το εγχώριο τραπεζικό σύστημα. Οι συγκεκριμένες τράπεζες επιβιώνουν ήδη εδώ και καιρό στο «κόκκινο». Η κεφαλαιακή τους επάρκεια είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη και επιβιώνουν αποκλειστικά χάρις στην επιδότηση από το κράτος και στις ενέσεις ρευστότητας από την Τράπεζα της Ελλάδος (ΕΚΤ). Οι στόχοι αυτών των κινήσεων είναι προφανείς:

Πρώτο: Ενισχύουν την ολιγοπωλιακή σύνθεση ενός τραπεζικού τομέα, ο οποίος ήδη πάσχει σοβαρά από έναν από τους υψηλότερους δείχτες μονοπωλιακής συγκέντρωσης στην Ευρώπη. Σ’ έναν τραπεζικό τομέα που λειτουργεί εδώ και χρόνια με «συμφωνίες κυρίων», με πρακτικές καρτέλ και τραστ, δημιουργείται ένα λίγο ως πολύ ενιαίο τραπεζικό μονοπώλιο με κοινές πρακτικές και στοχεύσεις. Πρόκειται για ένα νέο τραπεζικό μονοπώλιο με 2 ή 3 τρεις κύριους τραπεζικού πυλώνες, που θα εντείνει ακόμη περισσότερο τον τοκογλυφικό, σαράφικο και πειρατικό χαρακτήρα του εγχώριου τραπεζικού συστήματος με κύριο σκοπό να εκμεταλλευθεί άμεσα τα περιουσιακά στοιχεία που έχει συσσωρεύσει σε βάρος της οικονομίας, των νοικοκυριών, των ελευθεροεπαγγελματιών και των μικρομεσαίων επιχειρηματιών.

Τώρα είναι πιο εύκολο να διαγράψει μονομερώς η Ελλάδα το δημόσιο χρέος της!

Δημ.Καζακης

Τώρα που ο κύριος όγκος του δημόσιου χρέους της Ελλάδας είναι προς οργανισμούς και κράτη της ευρωζώνης, γίνεται μια προσπάθεια να πεισθεί ο κόσμος ότι δεν γίνεται τίποτε. Τώρα που μας τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτί με αγγλικό δίκαιο και με τους επίσημους μηχανισμούς της ευρωζώνης να ελέγχουν τον κύριο όγκο του χρέους της Ελλάδας, λένε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε εκτός από το να εκλιπαρούμε για την τύχη μας, ή έστω να διαπραγματευτούμε. Με προσοχή όμως για να μην τους προκαλέσουμε. Μάλιστα η προπαγάνδα φτάνει σε τέτοιο σημείο αθλιότητας ώστε να ισχυρίζονται ότι ναι μεν πριν μας δέσουν χειροπόδαρα η μονομερής διαγραφή χρέους ήταν δυνατή χωρίς σοβαρά παρατράγουδα, αλλά τώρα, δυστυχώς, δεν μπορεί να γίνει γιατί μας κρατάνε στο χέρι.

Αν τολμήσουμε και προχωρήσουμε σε μονομερή διαγραφή του χρέους θα μας λιανίσουν. Έτσι λένε δεξιοί και αριστεροί δωσίλογοι. Δεν τολμούν βέβαια να απολογηθούν για το εξής απλό: Και τι κάνατε, βρε ρεμπεσκέδες του πολιτικού καναπέ, για να διαγραφεί μονομερώς το χρέος, τότε που υποτίθεται ότι γινόταν; Ποιος ευθύνεται για το ότι καταλήξαμε εδώ; Που ήσασταν όταν φωνάζαμε για μονομερή διαγραφή; Πουθενά. Και τότε τα ίδια μας λέγατε. Τα αποτελέσματα της δικής τους πολιτικής, των δικών τους πολιτικών επιλογών που θέλουν, υποτίθεται, να διαπραγματευτούν το χρέος εντός πλαισίων ευρώ, χρησιμοποιούν σήμερα για να φοβίσουν τον κόσμο και να τον πείσουν ότι είναι αδιανόητο να προχωρήσει η Ελλάδα σε μονομερείς ενέργειες. Ξέρετε τι θα πάθει αν το κάνει; Τα γνωστά. Θα απομονωθεί και θα ισοπεδωθεί. Δηλαδή, τα ίδια και τα ίδια. Την δική τους δολιότητα, αδυναμία και εθελοδουλία μπροστά στα μεγάλα αφεντικά της ευρωζώνης, πασχίζουν να την μετατρέψουν σε κατάσταση του λαού.

Καταρχάς η άγνοια και η ημιμάθεια σκοτώνει. Αυτά που λέγονται για επιλεκτική διαπραγμάτευση και μάλιστα εντός ευρωζώνης είναι κομπογιαννιτισμός. Και μάλιστα άκρως επικίνδυνος στις σημερινές συνθήκες. Δεν βασίζονται σε επιστημονικά δεδομένα, ούτε στην διεθνή εμπειρία. Δεν βασίζονται ούτε καν στην κοινή λογική. Είναι ωραίο να πετάμε μπαρούφες έχοντας πλήρη άγνοια για το τι σημαίνει διαχείριση και διαπραγμάτευση δημόσιου χρέους, αλλά η αλήθεια είναι άλλη. Σήμερα με το να χρωστάμε στους υπερκρατικούς μηχανισμούς και στα κράτη της ευρωζώνης, είναι χειρότερα γι' αυτούς απ' ότι για την ίδια την Ελλάδα. Αρκεί βέβαια η Ελλάδα και ο λαός της να αποφασίσει να τινάξει την μπάνκα στον αέρα. Δεν μας μένει άλλωστε τίποτε άλλο. Αυτό είναι το καινούργιο στοιχείο της σημερινής κατάστασης. Ή τινάζουμε την μπάνκα στον αέρα και μάλιστα μονομερώς, ή μένουμε και μας αλέθει η κρεατομηχανή που έχει τεθεί ήδη σε κίνηση.

Με την δημοσιονομική κατάσταση ακόμη και της Γερμανίας να ακροβατεί, μια άρνηση πληρωμών από την Ελλάδα και ταυτόχρονη αποχώρηση από την ευρωζώνη θα τινάξει τον μηχανισμό στήριξης στον αέρα. Σήμερα μπορεί οι ευρωπαϊκές τράπεζες να διασώθηκαν από τα ελληνικά ομόλογα και από το ελληνικό δημόσιο χρέος, αλλά αυτό φορτώθηκε απευθείας και διαμέσου των μηχανισμών στήριξης στους κρατικούς προϋπολογισμούς των κρατών της ευρωζώνης. Επομένως μια άρνηση πληρωμών από την Ελλάδα θα δυναμιτίσει τους κρατικούς προϋπολογισμούς και θα υπνονομεύσει αποφασιστικά την δημοσιονομική ευστάθεια της ευρωζώνης. Γι' αυτό και τα επιτελεία τους βιάζονται να ξεμπερδεύουν με την Ελλάδα. Πώς; Με την ολοκληρωτική διάλυσή της και την αφομοίωσή της στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία των περιφερειών ως νέο Κόσσοβο, ή μια σειρά νέα Κόσσοβο στην Θράκη, την Δυτ. Μακεδονία, στην Πελοπόννησο, στο Νότιο Αιγαίο και πάει λέγοντας.

ΣΕ ΕΠΙΣΗΜΗ ΤΡΟΧΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΤΗΣ

Δημ. Καζακης

Αν ακόμη υπάρχει έστω κι ένας αφελής έλληνας πολίτης που επιμένει να ρωτά γιατί τα κάνουν όλα αυτά ενώ ξέρουν – δεν μπορεί να μην ξέρουν! – ότι χειροτερεύουν την κατάσταση, τότε για μια ακόμη φορά θα του εξηγήσουμε το προφανές. Αυτό που βιώνουμε ως χώρας και λαός δεν είναι μια αντιλαϊκή πολιτική που γίνεται χειρότερη, αλλά η ρευστοποίηση ολόκληρης της χώρας. Η κατάσταση της χώρας και του λαού οδηγείται στα άκρα για να συντελεστεί αναίμακτα και με μπαμπεσιά η αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της χώρας. Να εθιστεί ο λαός να είναι αυτός και οι γενιές που έρχονται δουλοπάροικος των δανειστών και κυρίως των Γερμανών.

Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην χώρα μας είναι μια επιχείρηση Anschluss, όπως αυτή που έγινε από την ναζιστική Γερμανία στην Αυστρία το 1938 και όπως έγινε από την ρεβανσιστική Δυτική Γερμανία στην πάλαι ποτέ Γερμανική Λαϊκή Δημοκρατία το 1989. Οι περιφέρειες και οι δήμοι της Ελλάδας, θα προσαρτηθούν στα αντίστοιχα κρατίδια και δήμους της Γερμανίας προκειμένου να λεηλατηθούν και να εξασφαλίσει η Γερμανική άρχουσα τάξη την δική της διέξοδο από την κρίση, αλλά και την παγκόσμια θέση της.

Με την ψήφιση του τελευταίου πολυνομοσχεδίου, αλλά και του Κρατικού Προϋπολογισμού για το έτος 2013, το ελληνικό κράτος τέθηκε σε τροχιά επίσημης διάλυσης, ενώ η εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας μετατράπηκε και πλήρη κατάλυσή της. Για να προλάβουμε τον κάθε αμόρφωτο μικροαστούλη λεβαντινοραγιά που ίσως νομίζει πώς έτσι θα γίνουμε Ευρωπαίοι και πιθανόν ισότιμοι των Γερμανών, το καλύτερο θα ήταν να ρωτήσει πρώτα το τι απέγιναν τα 8 και πλέον εκατομμύρια των ανατολικογερμανών, πρώην πολιτών της Γερμανικής Λαϊκής Δημοκρατίας που υπέστησαν τοAnschluss του 1989. Όσοι από αυτούς είναι τυχεροί να έχουν δουλειά στην συντριπτική τους πλειοψηφία αμείβονται κάτω από 400 ευρώ (7,4 εκατομμύρια αναφέρουν οι Γερμανικές στατιστικές για το 2010) και το Γερμανικό κράτος τους συμπεριφέρεται χειρότερα απ’ ότι οι χιτλερικοί στους εβραίους κατά τον μεσοπόλεμο. Για κούληδες ψάχνει η Μέρκελ και οι ομοϊδεάτες της «ευρωπαιστές», όχι για ισότιμους πολίτες με δικαιώματα.

Για να καταλάβουμε τι σημαίνουν όλα αυτά θα θυμίσουμε ότι σε πρόσφατη ανακοίνωσή της η Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. δημοσιοποίησε ορισμένα ονόματα αιρετών που βρίσκονται σε επικοινωνία με τον Γερμανό Υφυπουργό Εργασίας, απεσταλμένο της Καγκελαρίας στην Ελλάδα, κ. Χανς-Γιοαχιμ Φούχτελ ή συμμετέχουν στην Ελληνογερμανική Συμμαχία των Δημάρχων. Τους αποκάλυψε άλλωστε ο κ. Φούχτελ, όπως και το αντικείμενο των συνομιλιών τους. Δεν είναι άλλο από το ξεπούλημα των βασικών αρμοδιοτήτων των Δήμων, όπως η διαχείριση των απορριμμάτων, σε ιδιώτες εγχώριους και μη. Ο κ. Φούχτελ και η Γερμανίδα Καγκελάριος κ. Άγκελα Μέρκελ επιβεβαίωσαν την Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. ως προς τη σπουδή της κυβέρνησης και των αιρετών να προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών των Δήμων.
Προς τι όλο αυτό το ενδιαφέρον; Μήπως για να έρθουν οι οργανωμένοι και έμπειροι Γερμανοί να μας φτιάξουν τους δήμους; Το ακούμε αυτό από ορισμένους. Η αλήθεια είναι άλλη. Οι Γερμανικοί δήμοι είναι καταχρεωμένοι σε βαθμό κακουργήματος. Με άλλα λόγια οι Γερμανικοί δήμοι και τα κρατίδια είναι στο χείλος της χρεοκοπίας. Είναι λοιπόν αναγκασμένα να χρηματοδοτηθούν είτε από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση που θα σημάνει εκτίναξη του δημόσιου χρέους και ελλείμματος με αποτέλεσμα να υποβαθμίσουν την πιστοληπτική ικανότητα της Γερμανίας οι οίκοι αξιολόγησης και να εκτιναχθούν τα επιτόκια δανεισμού που σήμερα είναι γύρω 1% και δεν δημιουργούν πρόβλημα δανεισμού στην χώρα. Έτσι η Γερμανία θα γευτεί κι αυτή τον φαύλο κύκλο της χρεοκοπίας όπως και οι χώρες του Νότου.

Σε επιβεβαίωση αυτών των προθέσεων την Παρασκευή (9/11) έγινε στην Κολωνία ολόκληρη γιορτή για την συναδέλφωση (Anschluss) της Κολωνίας με την Θεσσαλονίκη παρουσία του κ. Φούχτελ, του κ. Μπουτάρη και του κ. Τάσου Τέλλογλου. Ο τελευταίος λίγο πριν είχε δώσει το στίγμα της όλης εκδήλωσης γράφοντας: «Όσοι πρωταγωνιστούν στις πράξεις αυτές [διαμαρτυρίας] φαίνεται ότι επιθυμούν να χρωστούν παντού και να μην πωλούν τίποτα. Όταν χρωστάς, πουλάς, και όταν έχεις ανάγκη κάθε ευρώ για να ξεχρεώσεις, πουλάς όσο-όσο. Έτσι ήταν και έτσι θα παραμείνει.» (Protagon, 3/11)
Καταλάβαμε τώρα τι γίνεται και τι διακυβεύεται γι’ αυτή την χώρα; Καταλάβαμε γιατί πρέπει να μιλάμε με όρους εθνέγερσης; Ελπίζω να το καταλάβει ο λαός μας πριν χρειαστεί να διώξουμε τους σύγχρονους ναζί και τους συνεργάτες τους με το αίμα μας, όπως το κάναμε με την παλιά ναζιστική κατοχή. (αποσπασμα)

Το άρθρο γράφτηκε στις 13/11/2012 για το περιοδικό Crash, αλλά δεν δημοσιεύτηκε.

Δεν είναι οι Ευρωπαίοι ξεφτιλισμένοι, αλλά όσοι οδήγησαν τη χώρα εδώ...

Μπορεί να είναι τόσο ξεφτιλισμένοι οι Ευρωπαίοι; Αυτό αναρωτιέται στο Βήμα (8/11) ένας από τους εντεταλμένους για να δίνουν «γραμμή» στην μαύρη προπαγάνδα του σημερινού καθεστώτος κατοχής εκ μέρους του γνωστού συγκροτήματος με τον επίσης πολύ γνωστό ρόλο που διαδραματίζει σε κάθε σκοτεινή σελίδα της ελληνικής ιστορίας. Από την εποχή που ο ιδρυτής του ανακήρυσσε τον φασίστα Μεταξά σε «μέγα πολιτικό» και «άξιο τέκνο της πατρίδος» μόνο και μόνο για να του ανοίξει το δρόμο για την τεταρτοαυγουστιανή δικτατορία, κατ’ επιταγή των Βρετανών αποικιοκρατών της εποχής εκείνης, την κατοπινή ταύτισή του με το καθεστώς ναζιστικής κατοχής έως σήμερα ο ρόλος του συγκροτήματος αυτού ήταν και παραμένει πάντα ο ίδιος. Πάντα με τις δυνάμεις της κατοχής και της αποικιοκρατίας. Φύσει και θέσει.


ΣΙΓΑ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ, ΜΗ ΣΚΙΣΕΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΛΣΟΝ...

Τότε τι ήταν αυτό που τον κάθε άλλο παρά δημοσιογραφικά έντιμο αρθρογράφο τον ξένισε με την συμπεριφορά των μεγάλων αφεντικών του, των Ευρωπαίων; Ας αφήσουμε τον ίδιο να μας εξηγήσει. Αφού περιγράφει την σύγκρουση ΔΝΤ-Βερολίνου, όπως την καταλαβαίνει ο ίδιος, με αποτέλεσμα την μετάθεση της εκταμίευσης της ποθούμενης δόσης, καταλήγει: «Όπως είναι φανερό κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει ανεκτό. Αν ο κ. Σαμαράς διαπιστώσει τέτοιες διαθέσεις πρέπει να αντιδράσει πάραυτα. Και να απαιτήσει ταχεία απόδοση των υπεσχημένων. Η ελληνική πολιτική και η ελληνική κοινωνία δεν μάτωσαν για να δεχθούν τέτοιες εξευτελιστικές συμπεριφορές και στάσεις. Αν επιχειρήσουν τέτοια προσβολή του αισθήματος του λαού δεν υπάρχει παρά ένας δρόμος, αυτός της οικειοθελούς αποχώρησης και αυτόματης ανατίναξης της ευρωζώνης. Οι ευρωπαίοι δεν μπορούν να παίζουν άλλο με τον ελληνικό λαό. Τελεία και παύλα...»

Σιγά, ρε παιδιά, μην σκίσετε κανένα καλσόν… Ειδικά ο κ. Σαμαράς! Μπορείτε να φανταστείτε τον κ. Σαμαρά, την Λουλού της Μέρκελ, να αντιδρά και μάλιστα πάραυτα; Ούτε στον άλλο κόσμο.
Το εντυπωσιακό όμως δεν είναι αυτό, αλλά η επίκληση του αισθήματος του ελληνικού λαού από εκείνους που έκαναν τα πάντα για να το καταρρακώσουν ως εκεί που δεν παίρνει άλλο. Άραγε, το αίσθημα του ελληνικού λαού δεν έχει προσβληθεί βάναυσα από την μετατροπή του σε δουλοπάροικο των ευρωπαίων δανειστών; Ή από την κατάλυση κάθε έννοιας δημοκρατικής νομιμότητας σ’ ένα εκ φύσεως πανάθλιο κοινοβουλευτικό καθεστώς της μεταπολίτευσης, που σήμερα πνέει τα λοίσθια και έχει μετεξελιχθεί σε καθεστώς κατοχής; Γιατί ξαφνικά θυμήθηκαν το αίσθημα του ελληνικού λαού; Διότι καθυστερεί η δόση. Τι τους νοιάζει; Μήπως για το καλό του λαού; Όχι βέβαια. Η δόση προορίζεται κυρίως για τους εγχώριους τραπεζίτες (τα 25 από τα 31,5 δις ευρώ), ενώ τα υπόλοιπα πρόκειται να πάνε υπέρ βωμών και εστιών. Των βωμών και των εστιών των μεγαλοεργολάβων, ντόπιων και ξένων, των «μεγάλων έργων» παραχώρησης. Αυτών δηλαδή που εισπράττουν διαρκώς αυξημένα διόδια για δρόμους που δεν έχουν κατασκευάσει και έχουν σταματήσει εδώ και δυο χρόνια κάθε εργασία εκβιάζοντας πρόστυχα το ελληνικό δημόσιο. Και είναι γνωστό πώς τα συγκροτήματα της μαύρης προπαγάνδας είναι εξόχως διαπλεκόμενα και με τους τραπεζίτες, αλλά και με τους μεγαλοεργαλόβους της καταστροφής και λεηλασίας.

Να λοιπόν γιατί κόβονται για την δόση τα παιδιά του συγκροτήματος. Βιάζονται, γιατί τα μαζεύουν και φεύγουν οι κοτζαμπάσηδες των εγχώριων τραπεζών και των ντόπιων κρατικοδίαιτων επιχειρηματικών κυκλωμάτων. Δεν είναι να περιμένουν ούτε λεφτό. Η ελληνική οικονομία καταρρέει με ταχύτατους ρυθμούς. Οι τράπεζες είναι ζήτημα αν μπορούν να κρατηθούν ως το τέλος του έτους. Ή κι αν κρατηθούν το σίγουρο είναι ότι θα βρεθούν υπό ευρωπαϊκό (γερμανικό) έλεγχο. Πρέπει να αρπάξουν όσα και ότι μπορούν και να τα βγάλουν στο εξωτερικό.

Η σημερινή Κατοχή

Η σημερινή κατοχή είναι πολύ χειρότερη από την παλιά ναζιστική κατοχή. Κι αυτό γιατί πολύ απλά δεν πρόκειται για κατοχή εδαφικής επικράτειας άλλου κράτους από εισβολέα, αλλά για ολοκληρωτική κατάλυση σήμερα του ελληνικού κράτους και ρευστοποίηση της εδαφικής του επικράτειας, αλλά και του λαού του. Να ποια είναι η θεμελιώδης διαφορά, ταξικά και εθνικά, του 1941 με σήμερα.

Η άρχουσα τάξη σήμερα δεν χρειάζεται εθνικό κράτος. Οι εξουσίες της έχουν περάσει ήδη σε υπερεθνικό επίπεδο και η συσσώρευση του κεφαλαίου εκδηλώνεται κυρίαρχα με άυλους τίτλους και πλασματικό χρήμα στις παγκοσμιοποιημένες αγορές. Γι' αυτό και για την οικονομική ολιγαρχία σήμερα το εθνικό κράτος της είναι περιττό, ενώ το έθνος μια βολική επινόηση χωρίς υλική υπόσταση όπως ακριβώς και τα εικονικά κεφάλαια που συσσωρεύει.

Αυτός είναι ο λόγος που η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα μαζί με τα κόμματα "ευρωπαϊκής προοπτικής" έχουν προσχωρήσει στην άποψη ότι το ελληνικό κράτος όχι μόνο δεν μπορεί ...
να είναι ανεξάρτητο και αυτοδύναμο, δεν είναι καν βιώσιμο στις σημερινές συνθήκες. Κι έτσι από την θεωρία της ψωροκώσταινας έχουν προσχωρήσει στην ιδεολογία της αφομοίωσης μέσα σε μια ευρεία "ευρωπαϊκή ομοσπονδία" όπου έχει εκλείψει κάθε ψήγμα δημοκρατίας ακόμη και με την παραδοσιακή έννοια της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Η Ελλάδα από αυτήν την νέα κατοχή δεν πρόκειται να επιβιώσει ως κράτος τυπικά ανεξάρτητο και η εδαφική της συγκρότηση θα διαμελισθεί σύμφωνα με τα πιο επείγοντα συμφέροντα των ισχυρών της ευρωζώνης και των αγορών. Σ' αυτές τις συνθήκες, όποιος προτάσσει το "ταξικό" έναντι του εθνικού είναι στην αντίπερα όχθη, διότι πολύ απλά το μόνο "ταξικό" σήμερα που υπάρχει απογυμνωμένο από τα εθνικά χαρακτηριστικά είναι το ταξικό συμφέρον της άρχουσας τάξης.

Η Ελλάδα έχει ήδη χρεοκοπήσει και μάλιστα αμετάκλητα όσο παραμένει στο ευρώ.

Αυτό που δεν έχει αντιληφθεί ο κόσμος είναι ότι η Ελλάδα έχει ήδη χρεοκοπήσει και μάλιστα αμετάκλητα όσο παραμένει στο ευρώ. Παρουσιάζει όλα τα τυπικά συμπτώματα κατάρρευσης που εμφάνισε και η Αργεντινή το 2001 όταν κατάρρευσε ολοκληρωτικά και για τρία χρόνια σπρώχτηκε σκόπιμα σ’ έναν κοινωνικό εμφύλιο με δεκάδες χιλιάδες θύματα. Είναι το χάος με το οποίο μας απειλεί ο Σαμαράς και το οποίο για να επικρατήσει στην χώρα ενέχει δυο βασικές προϋποθέσεις: την συνέχιση της ίδιας πολιτικής και πολιτικό προσωπικό τόσο αδίστακτο ώστε να οργανώσει την μαζική εξόντωση του λαού. Μόνο έτσι επέρχεται το χάος. Από τα πάνω και σκόπιμα. Η μόνη διαφορά με την Αργεντινή είναι, αφενός, οι τράπεζες στην Ελλάδα κρατιούνται πάση θυσία ανοιχτές με κρατικό χρήμα δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ – για πόσο ακόμη κανείς δεν γνωρίζει – και, αφετέρου, η προσπάθεια των επιτελείων του ευρώ να αποτρέψουν μια επίσημη αθέτηση πληρωμών προς τους δανειστές για να μην υποστεί πλήγμα στις διεθνείς αγορές το κοινό νόμισμα. Ωστόσο και οι δυο αυτές διαφορές εξασφαλίζουν ότι οι μέρες για την Ελλάδα ως αυθύπαρκτο κράτος είναι μετρημένες. Προκειμένου να διασωθούν οι τράπεζες και το ευρώ από μια επίσημη πτώχευση (αθέτηση πληρωμών προς δανειστές) της Ελλάδας, όχι μόνο ο λαός της οδηγείται μαζικά στα κρεματόρια, αλλά και η ίδια η χώρα θα διαμελιστεί και θα πάψει να υπάρχει όπως την γνωρίσαμε. Οι περιφέρειες και οι δήμοι της θα τεθούν υπό την εποπτεία ξένων, θα προσαρτηθούν σε άλλες περιφέρειες της ευρωζώνης, πρωτίστως σε Γερμανικά κρατίδια και δήμους, θα καντονοποιηθεί με Ειδικές Οικονομικές Ζώνες και παραχωρήσεις κυριότητας σε κυκλώματα κρατικομονοπωλιακών συμφερόντων από το εξωτερικό και θα πάψει να υφίσταται ως ενιαία και αδιαίρετη εθνική επικράτεια. Τα 182 χρόνια τυπικά ανεξάρτητου κράτους θα φτάσουν στο τέλος τους όταν τους αμέσως επόμενους μήνες θα επιβληθεί στην χώρα ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης, ο οποίος ξεκίνησε να υπάρχει μόλις πριν ένα μήνα. Ο ΕΜΣ είναι σχεδιασμένος να απορροφά τις βασικές λειτουργίες του κράτους που τίθεται υπό την κηδεμονία του και έτσι να του αφαιρεί την διεθνή του νομική προσωπικότητα προκειμένου οι αγορές να αναγνωρίζουν αυτόν στην θέση της κρατικής οντότητας που αιτήθηκε να υπαχθεί στον Μηχανισμό. Φυσικά, αυτό θα παρουσιαστεί ως προσωρινό μέτρο, μόνο και μόνο για να εξυγιανθεί η χώρα με την βοήθεια των ξένων δήθεν αδιάφθορων επιτρόπων που θα αναλάβουν την διοίκηση της χώρας στη θέση των «δικών μας» διεφθαρμένων πολιτικών. Άλλωστε η αγωνία για να μην βγει η χώρα από ευρώ και για να ξαναβγεί επιτέλους στις αγορές, όπως προπαγανδίζουν τα καθεστωτικά μέσα, μπορεί να δικαιολογήσει τα πάντα. Ακόμη και την κατάλυση του ελληνικού κράτους.