Πού κρυβόταν τόση σκατοψυχιά;

Ποιος πολιτισμικός και κοινωνικός βόθρος άνοιξε το 2010; Πόσο φαρμάκι έκρυβε μέσα της η ελίτ του ελληνικού πολιτισμού της δεκαετίας του ’90; Πόσες εμμονές και πόση αυταρέσκεια χωρά σε ανθρώπους της τέχνης και των γραμμάτων; Πόσο παραγωγικός είναι επιτέλους αυτός ο κοινωνικός δαρβινισμός που έχει επιβληθεί.
Ξεφτίλισαν το συνταξιούχο που αυτοκτόνησε στην πλατεία Συντάγματος. Χλεύασαν τα παιδιά που λιποθύμησαν από κακή διατροφή. Αφόδευσαν σε πιτσιρικάδες που σαπίζουν στα κρατητήρια. Αγνόησαν χιλιάδες ψυχές που στιβάζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Χειροκρότησαν κάθε κυβερνητική απόφαση που έκριναν ότι είναι αρκούντως σκληρή και διαμαρτυρήθηκαν μόνο για τις καθυστερήσεις στην επιβολή της πιο απάνθρωπης πολιτικής των τελευταίων δεκαετιών. Όχι, δεν είναι ούτε εργοστασιάρχες, ούτε μεγαλοτραπεζίτες, ούτε εθνικοί εργολάβοι, ούτε καναλάρχες. Είναι άνθρωποι του πολιτισμού. Είναι η πεφωτισμένη πρωτοπορία των 90s. Είναι το πνευματικό ισοδύναμο της σκωληκοειδούς απόφυσης του Κλικ.

ΜΙΣΟΣ ΦΤΩΧΙΚΟ

Την προηγούμενη εβδομάδα συνέβη ένα περιστατικό τραγικό που συμπυκνώνει όλη την λογική αυτού του συστήματος και όσων πρόθυμων να συνεργαστούν μαζί του. Ένας 19-χρονος βρήκε τον θάνατο μετά από διαπληκτισμό με τον ελεγκτή ενός τρόλεϊ, επειδή δεν είχε βγάλει εισιτήριο. Δεν θα αναφερθώ παραπάνω αφού όλοι λίγο-πολύ μάθατε γι’ αυτό. Ωστόσο ό,τι κι αν αποφανθεί η δικαιοσύνη, είναι μια δολοφονία.

Αυτή η λογική καθρεπτίζεται και στους φυλακισμένους της Αμυγδαλέζας και της Κορίνθου. Άνθρωποι που δεν έκαναν κανένα αδίκημα, απλά έτυχε να γεννηθούν σε άλλη χώρα και να ζητήσουν αυτό που θέλουμε όλοι: Καλύτερη ζωή. Αυτό είναι το “έγκλημά” τους.

Πρετετράγκας

Η ντροπή της δημοσιογραφίας, οι ολίγοι που κατάφεραν να προσδώσουν στη λέξη «δημοσιογράφος» υβριστική χροιά, οι δήθεν μετριοπαθείς, αντικειμενικοί και αποστασιοποιημένοι…

Το τέρας της δημοσιογραφίας διά των αντιπροσώπων του δεν είναι άλλο από το ίδιο το τέρας υπό το μανδύα της επικοινωνίας, της πληροφόρησης, της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας. Δεν είναι άλλο από ένα καλοπληρωμένο ανδρείκελο της εκάστοτε κυβερνητικής προπαγάνδας ή της επικοινωνιακής πολιτικής συγκεκριμένων «ανώνυμων» εταιριών.

Άνθρωποι σαν εμάς, αλλά χωρίς ψυχή. Τα ανθρωποειδή αυτά είναι ο στρατός του τέρατος. Ένας στρατός που για όσο πληρώνεται παραμένει πειθήνιο όργανο στα χέρια του.

Άνθρωποι των τεχνών και των αγραμμάτων

Έπειτα από ένα σύντομο διάστημα απορίας, δισταγμού και σπαρταριστών σκετς (κυρίως στα σόσιαλ μίντια), ήρθε η ώρα να υποδεχτούμε μια καινούργια, ηγέτιδα φουρνιά της ελληνικής διανόησης, που θα πάρει τη χώρα απ’ το χεράκι για να την οδηγήσει στη νέα εποχή: ο Χρήστος Χωμενίδης ως καναλάρχης, ο Πέτρος Φιλιππίδης ως θεατρική πρωτοπορία, ο Σάκης Ρουβάς ως τραγωδία, χωρίς να λείπουν και κάμποσοι άλλοι μπαλαντέρ ως συγγραφείς, σκηνοθέτες ή αρθρογράφοι με ειδίκευση στις βαρύνουσες απόψεις που έπονται εγκεφαλικών εκκενώσεων. Ας πιάσουμε λοιπόν στασίδι κι ας απολαύσουμε τις τελευταίες στιγμές ενός μαγευτικού ταξιδιού προς την οριστική, αμετάκλητη και άκρως ανακουφιστική λοβοτομή μας.

Αυτοί είναι οι άνθρωποι που θα μας κρατήσουν συντροφιά στο εγγύς μέλλον, που θα κρατάνε το φανάρι για να βλέπουμε τον δρόμο. Με πρώτο και καλύτερο τον Χωμενίδη, που θα συνεχίσει την πολυεπίπεδη επαφή με το κοινό του: ως μέλος του εποπτικού συμβουλίου της ΝΕΡΙΤ-κρατικού τηλεοπτικού Παρθενώνα, ως οπίνιον μέικερ στις ιντερνετικές μολόχες που φύονται στο μποστάνι του κάθε Σταύρου Θεοδωράκη, ως λογογράφος σε δυσλεκτικούς πολιτικούς ηγέτες, ως ανειδίκευτος υδραυλικός που παλεύει να ξεβουλώσει λούκια, ως διαδρομιστής σε κανάλια και «πράσινα» ή «υπεύθυνα αριστερά» μαντριά που φροντίζουν να σιτίζουν τα τυχερούλια αμνοερίφια – αρκεί το λογοτεχνιλίκι να παραμείνει σε μόνιμο καθεστώς αργίας, θεωρούμενο και επισήμως ως πάρεργο.

ΕΛΛΗΝΕΣ, ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΒΟΥΛΑ...

- Έκανες τη νηστεία σου για τη Μεγαλόχαρη;

-Πήγες στην εκκλησία τον Δεκαπενταύγουστο; Κοινώνησες;
Φίλησες το χέρι του παπά;

- Χαιρετήθηκες με τη γειτονιά για να δουν ότι ήσουν κι εσύ εκεί;

- Είδες όση τηλεόραση έπρεπε ή μήπως ξεχάστηκες λόγω καλοκαιρινής ραστώνης κι έχασες τη σειρά σου;
Μη φοβάσαι, σαν το ποδήλατο είναι, θα το ξαναβρείς.
Μήπως όμως τυχόν δεν παρακολούθησες το αγαπημένο σου τουρκικό σήριαλ και δυσκολευτείς;

- Ένιωσες ασφαλής που έχεις να πληρώσεις την εφορία σου και να βάλεις βενζίνη στο αμάξι σου;

- Κατηγόρησες όλους τους άλλους για ό,τι σου συμβαίνει χωρίς να αποδώσεις ούτε μια ευθύνη στον εαυτό σου;
- Υπερηφανεύτηκες αυτή την εβδομάδα για τα κατορθώματα του έθνους σου και των γαμάτων προγόνων σου;

Είναι το παιδί σου, ηλίθιε!

Ένα δεκαεννιάχρονο παιδί σκοτώθηκε πηδώντας από ένα τρόλεϊ για να αποφύγει τον εξευτελισμό της κράτησης και την επιβολή προστίμου διότι δεν είχε εισιτήριο. Ο υπουργός μίλησε για «τζαμπατζήδες» που πρέπει να παταχθούν, ξεχνώντας το πάθημά του πριν τρία χρόνια και πόσο εύκολα θα μπορούσε να επαναληφθεί. Το ίδιο και μια από το γνωστό σινάφι που ενώ ξέρει πολύ καλά να εκδίδεται κατ’ επάγγελμα με αντάλλαγμα ακαδημαϊκούς τίτλους, οφίτσια και «όνομα», κανείς δεν τολμά να την αποκαλέσει πόρνη. Ίσως και να έχουν δίκιο, γιατί δεν την οδηγεί η χειρότερη από όλες τις ανάγκες, η ανάγκη της επιβίωσης, όπως συμβαίνει με τις κοινές πόρνες, αλλά λειτουργεί εκ φύσεως, λες και είναι στα γονίδιά της.

Πώς λοιπόν να μην ειρωνευτεί ένα φυσιολογικό παιδί, έναν κανονικό νέο, που δεν ήθελε να υποστεί τον εξευτελισμό και έτσι έχασε τη ζωή του. Πότε ήταν που τελευταία φορά αισθάνθηκε ντροπή, πότε κατάλαβε στη ζωή της την έννοια της αξιοπρέπειας και του φιλότιμου για να αντιληφθεί την ενέργεια του νέου; Ίσως λίγο πριν προδώσει την αθωότητα της εφηβείας της, αλλά από τότε έχει κυλίσει πολύ νερό στο αυλάκι και η ηθική πώρωση την έχει παραμορφώσει χειρότερα απ’ ότι θα μπορούσε να το κάνει η χειρότερη μορφή οστεοπόρωσης, από την οποία σίγουρα πάσχει.

Το ξέρω ότι αισθάνεσαι λύπη. Είμαι σίγουρος ότι νιώθεις οργή. Όμως αυτό που ίσως να μην κατάλαβες είναι ότι το παιδί αυτό δεν είναι κάποιου άλλου, δεν είναι του γείτονα, είναι το δικό σου. Κοίτα καλά την φωτογραφία του. Κοίτα το ματωμένο πρόσωπο. Αν κοιτάξεις προσεκτικά είμαι σίγουρος ότι θα δεις το δικό σου παιδί. Θα ξαφνιαστείς με το πόσο μοιάζει με το δικό σου παιδί, με το δικό σου αγόρι, με το δικό σου κορίτσι. Έτσι το ένιωσα κι εγώ. Έτσι το ανακάλυψα κι εγώ. Είναι το δικό μου παιδί, που κάλλιστα θα μπορούσε να βρεθεί σε ανάλογη θέση.

Είναι τζαμπαζήδες τα παιδιά μας; Το δικό σου και το δικό μου; Εσύ δεν το ανάθρεψες για να μην δέχεται δημόσιες προσβολές; Εσύ δεν του έμαθες να μην ανέχεται να του συμπεριφέρονται σαν σκουπίδι; Πόσο δύσκολο είναι λοιπόν να βρεθεί σε ανάλογη θέση και να αντιδράσει με ανάλογο τρόπο; Το παιδί λοιπόν που σκοτώθηκε δεν ανήκει αποκλειστικά στην χαροκαμένη του οικογένεια, αλλά σε όλους μας, είναι το δικό μας παιδί.

Ελεύθεροι οι φονιάδες, κατηγορούμενοι όσοι ανέγραφαν συνθήματα

Είναι τυφλός όποιος δεν βλέπει πια τι συμβαίνει σε αυτή τη χώρα, σε τι καθεστώς ζούμε, πώς διαμορφώνονται οι συμμαχίες. Μπάτσοι κάθε είδους, εισαγγελείς και δικαστές είναι συντρόφια της Χρυσής Αυγής και όλοι μαζί αυτοί συνεταιράκια στο κυβερνητικό έργο μαζικής εξολόθρευσης αυτού του λαού.

Αυτή την ώρα οι αποδεδειγμένα δολοφόνοι του Θανάση κυκλοφορούν ελεύθεροι χωρίς να έχουν αποδοθεί κατηγορίες. Αυτόπτης μάρτυρας συνεπιβάτης δήλωσε επώνυμα στον Αντ1 οτι ο ελεγκτής και ο οδηγός έβριζαν χυδαία και σε έξαλλη κατάσταση τον νέο λέγοντάς του: κωλόπαιδο, θα πληρώσεις! Ψυχολογική κακοποίηση του αλλά και συμπλοκή αναφέρουν και άλλοι μάρτυρες.

Την ώρα λοιπόν που αυτά τα καθάρματα κυκλοφορούν ελεύθερα, συνελήφθησαν και κρατούνται στη Θεσσαλονίκη διαδηλωτές επειδή σε παρέμβασή τους ανέγραφαν συνθήματα σε λεωφορεία και στάσεις του ΟΑΣΘ.

Ανακοίνωση της Τοπικής ένωσης Θεσσαλονίκης της ΑΠ Ροσινάντε

Μετά το φόνο του 19χρονου Θ.Κ. ως αποτέλεσμα της εντατικοποίησης του ελέγχου των ζωών μας σε κάθε επίπεδο, κάθε ευαισθητοποιημένο άτομο πρέπει να πάρει θέση. Θέση ενάντια στον εκφασισμό της κοινωνίας, στο δοσιλογισμό, και τον αυταρχικό κοινωνικό έλεγχο, θέση ενάντια στην ανθρωποφαγία και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Η ζωή δεν μπορεί να μπαίνει στη ζυγαριά με αντίβαρο τα κέρδη και τα συμφέροντα του κεφαλαίου, πόσο μάλιστα το αντίτιμο ενός εισιτηρίου στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Τα ΜΜΜ οφείλουν να ανήκουν στην κοινωνία και να εξυπηρετούν τις καθημερινές της ανάγκες μετακίνησης. Οφείλουν εν κατακλείδι να είναι δημόσια και δωρεάν και όχι να ανήκουν σε ιδιωτικές εταιρίες ή να ελέγχονται από τραμπούκους ελεγκτές.
Στη Θεσσαλονίκη έχουμε προηγούμενα με μερίδα εργαζομένων στα ΜΜΜ, τόσο οδηγούς όσο κι ελεγκτές, οι οποίοι δηλώνοντας ευθαρσώς ότι ανήκουν στη ναζιστική συμμορία της Χ.Α., τραμπουκίζουν και πετούν έξω απ’ τα λεωφορεία μετανάστες και άτομα που «δεν τους αρέσουν τα μούτρα τους», ακόμη κι αν έχουν εισιτήριο. Έχουμε επίσης πολλά περιστατικά που έχουν σύρει στα κατά τόπους αστυνομικά τμήματα κόσμο που δεν είχε ή που επέλεξε να μην έχει εισιτήριο κατά τη μετακίνησή του με τα ΜΜΜ. Οι εν λόγω εργαζόμενοι – τραμπούκοι στα ΜΜΜ μόνο σαν προδότες της εργατικής τάξης μπορούν να αντιμετωπίζονται.
Στις 14 Αυγούστου, μέσα σε αυτό το κλίμα και με φρέσκο ακόμα το αίμα του αδικοχαμένου νεαρού Θ.Κ., πραγματοποιήθηκε παρέμβαση από συντρόφους διαφόρων συλλογικοτήτων. Σε απάντηση της παρέμβασής τους οι σύντροφοι κυκλώθηκαν από αστυνομικές δυνάμεις και συνελήφθησαν με τη διαδικασία του αυτοφώρου οι περισσότεροι από αυτούς. Οι σύντροφοι κρατήθηκαν το προηγούμενο βράδυ και θα κρατηθούν και απόψε κατηγορούμενοι για «Διακεκριμένες περιπτώσεις φθοράς κατά συναυτουργία». Το κατηγορητήριο αφορά στην αναγραφή συνθημάτων σε λεωφορεία και στάσεις του ΟΑΣΘ, τόσο «σοβαρές φθορές». Οι σύντροφοι κρατούνται χωρίς λόγο μέχρι να περάσουν από εισαγγελέα την Παρασκευή 16 Αυγούστου.

Κανένας φασίστας στα ΜΜΜ και πουθενά

Ελεύθερα και δωρεάν ΜΜΜ για την εργατική τάξη και την κοινωνία

Κανένας αγωνιστής στα χέρια του κράτους

Άμεση Απελευθέρωση των συντρόφων χωρίς καμία κατηγορία εναντίον τους

Όλοι αύριο Παρασκευή 16 Αυγούστου στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης σε ένδειξη αλληλεγγύης στους συντρόφους.

πηγη