Ο Πανωλεθρίαμβος του Ευρωπαϊσμού

Από ότι φαίνεται και παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις, διαπραγμάτευση στην Ευρωζώνη δεν υφίσταται. Ή δέχεσαι ότι λέει η Γερμανία ή αποχωρείς. Δεν είναι ότι δεν τα λέγανε διάφοροι από την πρώτη μέρα που ήρθε και ρίζωσε το μνημόνιο. Υπήρχαν όμως πάντα όσοι ήθελαν και αντιμνημονιακή διέξοδο και παραμονή στο ευρώ και χτυπιούνταν στα πατώματα ότι αυτό γίνεται.

Τελικά δεν γίνεται.

Κρίμα να το επιβεβαιώνουμε παρακολουθώντας την τραγωδία του κυπριακού λαού. Θα μπορούσαμε φυσικά να είχαμε αποσαφηνίσει τα προβλήματα αν δεν φοράγαν ορισμένοι τους παραμορφωτικούς φακούς του ευρωπαϊσμού. Η Ευρωζώνη τελικά είναι το μνημόνιο. Αλλά όπως δείχνει η Κύπρος όχι μόνο το μνημόνιο. Η Ευρωζώνη είναι και η δήμευση των καταθέσεων. Είναι και η εξαφάνιση ενός ολόκληρου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Οι παλιότεροι θα ‘λέγαν ότι η Ευρωζώνη είναι ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση, αλλά τι να θυμόμαστε τώρα...

Έτσι όπως έρχονται τα μηνύματα από την Κύπρο είναι ζοφερά. Η Λαϊκή Τράπεζα πάει προς.....
πτώχευση, βάζοντας πλαφόν στις αναλήψεις. Εντός ευρώ. Σε πείσμα του αριστερού ευρωπαϊσμού, του Μπάμπη και του Στουρνάρα, που μας πήραν τα αυτιά ότι αυτά συμβαίνουν μόνο έξω από το ευρώ.

Η κυπριακή πολιτική ηγεσία μετά το όντως εντυπωσιακό όχι, ήρθε σε επαφή με τη σκληρή πραγματικότητα. Κατάλαβε ότι η Γερμανία δεν κάνει πλάκα, ούτε μπλοφάρει, παρά τις έγκυρες αναλύσεις του αριστερού ευρωπαϊσμού. Και για να σώσει τα ελάχιστα που έχουν απομείνει πλέον να σωθούν (γιατί τα περισσότερα έχουν ήδη χαθεί), η κυπριακή Βουλή είναι μπροστά στο δίλημμα: Μένει στο ευρώ με τους όρους της Γερμανίας ή φεύγει και παντρεύεται τη ρώσικη αρκούδα; Όλα δείχνουν ότι θα επιλεχθεί η πρώτη εκδοχή, αν και η θηλιά σφίγγει τόσο πολύ που το καθόλου αντισυστημικό ΑΚΕΛ έριξε στο τραπέζι την ιδέα του δημοψηφίσματος για το ευρώ. Για να την πάρει πάραυτα πίσω ακολουθώντας την εφεύρεση του αδελφού ελληνικού κόμματος: Ενάντια στην τρόικα αλλά όχι ενάντια στο ευρώ.

Το δε σχέδιο Β του Αναστασιάδη είναι μάλλον σχέδιο Α με τόνο. Αμφίβολο ακόμη και να το δεχτεί η τρόικα. Πιθανότατα θα περιλαμβάνει και κούρεμα καταθέσεων. Περιλαμβάνει σίγουρα λεηλασία ταμείων. Η ΕΕ έχει αποσαφηνίσει ότι δεν δέχεται νομοσχέδιο χωρίς να περιλαμβάνει κούρεμα. Και μάλιστα κούρεμα των υψηλών καταθέσεων για να είναι σίγουρο ότι τα διεθνή κεφάλαια θα δραπετεύσουν και η Κύπρος ως χρηματοπιστωτικό κέντρο θα πάψει να υφίσταται.

Αυτό που έχει όμως σημασία για την Ελλάδα είναι αν η Κύπρος “έδειξε τον πραγματικό δρόμο της διαπραγμάτευσης”. Αλήθεια έδειξε τον δρόμο, ή έδειξε ότι δεν υπάρχει δρόμος; Εκτός κι αν ως διαπραγμάτευση νοείται η αντικατάσταση της δήμευσης ποσοστού των καταθέσεων από τη δήμευση των αποθεματικών των ταμείων. Αν όμως θέλουμε για μία και μόνο φορά να μιλήσουμε ειλικρινά, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι όλες εκείνες οι διθυραμβικές ανακοινώσεις που έβλεπαν ότι υπάρχει δρόμος ουσιαστικής διαπραγμάτευσης παραμένοντας στο σιδηρούν πλαίσιο της Φραγκφούρτης, σήμερα σκορπούν απογοήτευση και εντείνουν τον μονόδρομο.

Αν οι Κύπριοι, από το λαό που έχανε τις καταθέσεις του και τώρα χάνει τα ασφαλιστικά του ταμεία, μέχρι την αστική τάξη που χάνει το τραπεζικό της σύστημα και το χρυσοφόρο μοντέλο ανάπτυξης και αναπαραγωγής της, δεν μπόρεσαν να διαπραγματευτούν τίποτα καλύτερα, τι περιμένουμε αλήθεια στην Ελλάδα;

Την επόμενη μέρα του κυπριακού όχι ο ευρωπαϊσμός φάνηκε ότι θριάμβευε: επιτέλους μια κυβέρνηση είπε όχι, τώρα ήρθε η ώρα της διαπραγμάτευσης. Στάλθηκε και κλιμάκιο του ΣΥΡΙΖΑ στη μεγαλόνησο να καθοδηγήσει την "εντός ευρώ διαπραγμάτευση". Όμως κάθε θαύμα τρεις ημέρες, το μεγάλο τέσσερις. Στην περίπτωσή μας μόνο δύο: Πριν κλείσει η τρίτη μέρα του θαύματος της διαπραγμάτευσης, φάνηκε ότι όποιος δεν θέλει τρόικα, πρέπει να αποχωρήσει και από το ευρώ. Αλλιώς θα καταπιεί και την τρόικα, θα καταπιεί και τα μνημόνια, θα καταπιεί και τα κουρέματα. Θα έχει πτωχευμένες τράπεζες, ουρές στα ΑΤΜ, πλαφόν στις αναλήψεις, ελλείψεις σε καύσιμα και φάρμακα.

Δεν πειράζει όμως, θα έχει ευρώ...

πηγη

Τι αντιπροσωπεύει στ’ αλήθεια το «όχι» της Κυπριακής Βουλής;

...Με άλλα λόγια το Eurogroup ήξερε πολύ καλά ότι η ενέργεια αυτή, την ανακοίνωση του «κουρέματος», ισοδυναμεί με de facto χρεοκοπία για τις τράπεζες της Κύπρου και γι’ αυτό κανόνισε να απορροφηθούν οι θυγατρικές από την Ελλάδα. Κι αυτό ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της Κυπριακής Βουλής. Μάλιστα με κινήσεις και δηλώσεις τους φρόντισαν να επιτείνουν όσο μπορούν την σύγχυση και τον πανικό ώστε να εξασφαλίσουν την κατάρρευση της τραπεζικής οικονομίας του νησιού.

Ο λόγος που έγινε έτσι ήταν για να χτυπηθεί μοιραία η κυπριακή οικονομία, αφ' ενός για να εξυπηρετηθούν τα γερμανικά συμφέροντα και να πατήσουν στο νησί ώστε να διεκδικήσουν γεωστρατηγική επιρροή. Οι Γερμανοί κατόρθωσαν με τον τρόπο αυτό να πατήσουν στην Ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Κάτι που δεν το κατόρθωσαν ούτε στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Όπως επίσης και να διεκδικήσουν μερίδιο από το σύνολο των ενεργειακών πηγών της Κύπρο, κάτι που έχει υπογράψει ήδη ο Χριστόφιας με το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση. Βλέπετε γνωρίζουν πολύ καλά ότι εντός του ευρώ και με διαλυμένη την οικονομία του το νησί δεν μπορεί παρά να εξαρτηθεί από τις χρηματοδοτήσεις του ευρωσυστήματος με όλα τα αποικιοκρατικά ανταλλάγματα που επιβάλει πρώτα και κύρια η Γερμανία.

Αφετέρου, εξυπηρετούνται και οι ολιγάρχες του νησιού για την λεηλασία των τραπεζών τους. Ποιος θα τους ζητήσει τον λόγο τώρα; Η κατάρρευση των τραπεζών – ήδη έχει ανακοινωθεί ότι η Λαϊκή Τράπεζα της Κύπρου, η δεύτερη μεγαλύτερη τράπεζα του νησιού, δεν πρόκειται να ξανανοίξει – δεν φαίνεται να την χρεώνονται, μιας και οφείλεται στην κατάσταση που δημιουργήθηκε από την ανακοίνωση του «κουρέματος». Ούτε πρόκειται να δώσουν λόγο για το που πήγαν τα λεφτά των καταθετών, μιας και δεν θα χρειαστεί να καταβάλουν τα 5,8 δις ευρώ από τα ταμεία τους και έτσι δεν θα αποκαλυφθεί ότι τα ταμεία είναι άδεια και ότι οι καταθέσεις είναι απλές εγγραφές χωρίς κανένα αντίκρισμα.

Ο μαϊμού αντιμνημονιακός λόγος του καθεστώτος

Δημ.Καζάκης

Το ξέρετε ότι υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στ’ αλήθεια ότι όπου ναναι θα σημάνει λήξη στην ύφεση και μ’ ένα μαγικό ραβδάκι θα υπάρξει ανάκαμψη κι έτσι τα βάσανά μας θα τελειώσουν; Το ξέρετε ότι υπάρχουν ακόμη και σήμερα, τέτοια εποχή, μετά τα όσα έχουμε τραβήξει, που υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στα σοβαρά τους Στουρναραίους που εμφανίζει το γυαλί και οι τηλεπερσόνες; Κι όμως υπάρχουν. Νομίζω ότι χειρότερη κατάντια, χειρότερη πνευματική και ηθική κατάπτωση δεν μπορεί να υπάρξει. Να θεωρείς δηλαδή ότι ο βιαστής σου, αυτός που ασελγεί πάνω σου, πάνω στα παιδιά και στην οικογένειά σου κατ’ εξακολούθηση και μπροστά στα μάτια σου, όχι μόνο διαθέτει το εχέγγυο της εγκυρότητας, αλλά θεωρείται και ειδήμων για το καλό σου! Μπορεί να υπάρξει τίποτε χειρότερο;


ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟΣ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΣ ΛΟΓΟΣ

Ευτυχώς, η μερίδα αυτή του κόσμου είναι μικρή κι έτσι η εξαχρείωση της ψυχής της δεν έχει, ακόμη τουλάχιστον, μολύνει ολόκληρη την κοινωνία, ολόκληρο τον λαό. Παρ’ όλα αυτά αυτό που παρατηρούμε είναι μια απίστευτη προσπάθεια του επίσημου συστήματος προπαγάνδας να ελέγξει και το «αντιμνημονιακό» συναίσθημα. Ακόμη και η ναυαρχίδα του σύγχρονου επαγγελματικού δοσιλογισμού, το συγκρότημα Αλαφούζου, έχει δώσει εντολή στα στελέχη του να πουλάνε «αντιμνημονιακό» λόγο και πάθος. Δεν υπάρχει πιο εμετική εικόνα. Ο στόχος είναι απλός. Θέλουν για μια ακόμη φορά να ξεγελάσουν τον κοσμάκη. Να μαζέψουν ξανά τηλεθέαση και να κάνουν τους πιο αφελείς να τους εμπιστευτεί κι έτσι να τον πουλήσουν πιο εύκολα όταν έρθει η ώρα. Άλλωστε αυτό που προσπαθούν να περάσουν είναι μια κατάσταση μαζικής εκτόνωσης διαμέσου ενός απόλυτα ελεγχόμενου «αντιμνημονιακού» λόγου, όπου τα χωρά όλα και όλους εκτός από την σκληρή αλήθεια. Ότι αν δεν πάρει ο λαός το ταχύτερο δυνατό στα χέρια του την υπόθεση της χώρας του, έχει τελειώσει κι αυτός και η Ελλάδα.

Η διάλυση του Εθνικού Χώρου

Είχαμε προειδοποιήσει. Έγκαιρα. Λίγοι μας άκουσαν. Τώρα όλοι εισπράττουμε τα επίχειρα. Συνολικά ο Ελλαδικός χώρος σε Κύπρο και Ελλάδα διαλύεται.

Όλα άρχισαν πολύ όμορφα με τις πομφόλυγες για την ισχυρή Ελλάδα του Σημίτη, τα τεράστια «προνόμια» που θα μας εξασφάλιζε η ένταξή μας στην ευρωζώνη και η δήθεν επίλυση του Κυπριακού, αλλά και των υπολοίπων προβλημάτων με την Τουρκία μέσα στα πλαίσια της ευρωένωσης. Μετά την απόρριψη από τον κυπριακό λαό του σχεδίου Ανάν ακολούθησε ο εγκλωβισμός της μεγαλονήσου στην ίδια μέγγενη της ευρωζώνης, με τις ίδιες υποσχέσεις.

Υποσχέσεις, που πολύ σύντομα με το ξέσπασμα της κρίσης του 2008, απεδείχθησαν χάντρες και καθρεφτάκια προς εύπιστους ιθαγενείς.

Χάντρες και καθρεφτάκια, όπως έκαναν πάντα οι αποικιοκράτες, για να ξεγελάσουν τους....
άμαθους και να λεηλατήσουν κάθε περιοχή που έβαζαν στο μάτι, ανδραποδίζοντας τους ντόπιους.

Και η κρίση στάθηκε θαυμάσια ευκαιρία για να δείξουν τις πραγματικές τους διαθέσεις και τα περίστροφα μπήκαν πάνω στο τραπέζι.

Τα αλλεπάλληλα μνημόνια που υπέγραψε η χώρα μας, αλλά και η συνεχώς τροφοδοτούμενη βουλιμία της διεθνούς χρηματοπιστωτικής μαφίας και των καρεκλοκενταύρων υπαλλήλων τους στις Βρυξέλλες, με τις συστηματικές υποχωρήσεις της ελλαδικής κυβέρνησης, ήταν σίγουρο πως, αργά ή γρήγορα, θα επηρέαζαν και την κατάσταση στην Κύπρο, όπου το γεωστρατηγικό παιγνίδι στην ευρύτερη περιοχή έχει λάβει πρωτόγνωρες διαστάσεις. Πολύ περισσότερο μάλιστα, μετά την ανακάλυψη των μεγάλων αποθεμάτων υδρογονανθράκων στη περιοχή. Θα ήταν απορίας άξιο η Ελλάδα και η Κύπρος, στη συνέχεια, να μην αποτελούσαν στόχο των απανταχού αρπακτικών, που διεκδικούν αποκλειστικά για τον εαυτό τους τη λεία, οπουδήποτε αυτή παρουσιάζεται.

Όταν ο (νεο)φιλελευθερισμός συναντά τη φασίζουσα δεξιά

Η ακροδεξιά λογική είναι συνώνυμη πολιτικά του μετανεωτερικού αυταρχισμού. Είναι η ίδια λογική που υποβιβάζει τον πολίτη σε υπήκοο. Και ο ίδιος ο πολίτης τείνει να αποτελέσει είδος προς εξαφάνιση καθώς έχει μετατραπεί σε υπάκουο και πρόθυμο χειραγωγούμενο ον, σε υποτακτικό μιας αντιδημοκρατικής κυβέρνησης που σέρνει έναν ολόκληρο λαό στον πόνο, την καταναγκαστική απληρωτί εργασία σε ιδιώτες με στρατιωτικού τύπου επεμβάσεις με το αντισυνταγματικό επιχείρημα του εθνικού κινδύνου.

Ο πολίτης μαθαίνει πως όταν αντιδρά θα βασανίζεται, πως όταν προσπαθεί να βοηθήσει κάποιον που βασανίζεται θα κατηγορηθεί για συμμετοχή σε έγκλημα και αντίσταση κατά της αρχής, μαθαίνει από θεσμικά χείλη ότι ο τρομοκράτης καταδικάστηκε ως τέτοιος από τη Εκτελεστική Εξουσία πριν ακόμα αποφανθεί η – τύποις ανεξάρτητη- Δικαιοσύνη. Κάθε μορφή αντίστασης θα τιμωρείται είτε με επιστράτευση (ποιος άραγε αγωνιά αν καταπατούν το Σύνταγμα) είτε με παράνομες και σωματικές τιμωρίες που αντιβαίνουν ακόμα και τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτό που ζούμε δεν είναι χούντα και δεν λέγεται δημοκρατία, είναι τρομοκρατία! Ένα καθεστώς εκτάκτων μέτρων, στρατιωτικών διατάξεων, αντισυνταγματικών ρυθμίσεων που δε σέβεται ούτε Κοινωνικό Συμβόλαιο ούτε την ασφάλεια των πολιτών.
Ο σύγχρονος πολίτης-υπήκοος εξανδραποδίστηκε με το αφιόνι και βουλιάζει σε μία κουβέρτα κι έναν καναπέ μήπως και γλιτώσει. Οι φιλελεύθεροι δίδασκαν ότι η πολιτική αλλαγή μόνο με εκλογές. Μα αν ο νικητής δε σέβεται το Συμβόλαιο που υπέγραψε με το λαό προεκλογικά; Αν βλέπεις να ασκείται συστηματικά βία, πώς να μην αντιδράσεις; Και φυσικά όταν αντιδράς γίνεσαι ύποπτος, τρομοκράτης, επικίνδυνος…

Το πριγκιπάτο της φαυλότητας

«Τις μικρές εξουσίες να φοβάσαι», έλεγε ο ρεπόρτερ - ερευνητής Πρίφτης, ήρωας του ομώνυμου σίριαλ του 1991, εποχή κατά την οποία η ιδιωτική τηλεόραση μπουσούλαγε, τολμούσε τη σάτιρα και δεν είχε εξελιχθεί σε τερατώδη διαπλοκή. Ο Πρίφτης, για όσους δεν θυμούνται ή δεν ξέρουν λόγω ηλικίας, ήταν η καρικατούρα ενός δημοσιογράφου που κυνηγούσε τις μεγάλες αποκαλύψεις κατά της εξουσίας, αλλά πάντα σκόνταφτε στη μικροεξουσία των ιδιοκτητών της εφημερίδας του. Εξ ου και ο πικρός καημός του: «Τις μικρές εξουσίες να φοβάσαι!».
Στο μεταξύ, οι εξουσίες μεγάλωσαν. Έγιναν γιγαντιαίες, δυσκίνητες, τόσο που δεν χωρούσαν στον ελλαδικό μικρόκοσμο, έπιασαν όλο τον χώρο και τον χρόνο, μέχρι που έσκασαν όλες μαζί, σαν φούσκες. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ελληνικής κρίσης, που η τεράστια κοινωνική πλειοψηφία τη ζει σαν τραγωδία και η ελίτ σαν φάρσα, είναι η ταχύτητα με την οποία συρρικνώθηκαν οι μικρομέγαλες εξουσίες μπροστά στην εισβολή των επιτηρητών με τη θεσμική περιβολή της τρόικας. Οι τραπεζίτες, η επιχειρηματική διαπλοκή, το μιντιακό λόμπι, οι προμηθευτές, το κομματικό σύστημα, τα «πελατάκια» που τους περιστοιχίζουν, τα golden boys and girls που πηγαινοέρχονταν μεταξύ ακριβοπληρωμένων κρατικών θέσεων και ιδιωτικών οφιτσίων, υποθέτοντας ότι ολόκληρο το σύμπαν θα συνωμοτούσε πάντα για να τους εξασφαλίζει χρήμα και κύρος.

H «πέμπτη φάλαγγα» της Microsoft και της Google στις Βρυξέλλες

Τα λόμπι των αμερικανικών πολυεθνικών του Ίντερνετ έχουν αλώσει τα κέντρα αποφάσεων της ΕΕ

Ένας κρυφό «τρομοκρατικό πυρήνα», ο οποίος μένει σε «λήθαργο» μέχρι να λάβει εντολές να δράσει, θυμίζουν οι αμερικανικές πολυεθνικές του Ιντερνετ, οι οποίες εδώ και χρόνια παρεισφρέουν στους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς λήψης αποφάσεων.

Ομάδες πολιτών αλλά και οργανώσεις, όπως το Παρατηρητήριο τη Ευρώπης των Πολυεθνικών (CEO) προειδοποιούσαν ότι εταιρείες όπως η Microsoft και η Google στήνουν δίκτυα από ομάδες πίεσης στις Βρυξέλλες και σε άλλες πόλεις, όπου χτυπά η καρδιά των θεσμικών οργάνων της ΕΕ. Και όπως όλα δείχνουν, τις τελευταίες εβδομάδες αυτός ο στρατός από «λομπίστες» έλαβε την εντολή που περίμενε. Η προσπάθεια της Ε.Ε να προστατεύσει τα προσωπικά δεδομένα εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών μέσω μιας σειράς ρυθμίσεων προκάλεσε την οργή των μεγαθηρίων του αμερικανικού Ίντερνετ που φοβούνται ότι κινδυνεύουν να χάσουν μια αγορά δισεκατομμυρίων ευρώ.

Στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης βρέθηκε και η λεγόμενη ρύθμιση για το «δικαίωμα στη λήθη» (right to be forgotten) η οποία επιτρέπει σε κάθε χρήστη του διαδικτύου να σβήνει τα ίχνη του στο Ίντερνετ. Εταιρείες δηλαδή όπως η Google ή το facebook θα πρέπει να σβήνουν παλαιότερες καταχωρήσεις, εάν τους ζητηθεί, ενώ παράλληλα θα πρέπει να ζητούν ρητώς άδεια από τους πολίτες για κάθε είδους επεξεργασία των προσωπικών τους δεδομένων.